Zelfreflectie in Zwitserland. Mijn bergtocht bij de Gross Ruchen

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

Het zal de eerste bergtocht worden voor mij in 2022. Na een tijdje geblesseerd te zijn geweest is het weer tijd om de bergen in te gaan. Doordeweeks ben ik werkzaam op een boerderij in centraal Zwitserland en kijk erg uit naar mijn vrije dag. Ik bekijk de mogelijkheden en kom uit bij de Gross Ruchen in Kanton Uri. Met de auto rijd ik naar het Brunnital om daar te overnachten om ’s ochtends vroeg te vertrekken.

Ik verwacht nog aardig wat sneeuw, dus neem mijn ski’s mee voor de zekerheid. Waar ik later op terug zal komen… De wekker gaat vroeg. Eruit en alles aan. Ski’s gaan op de rug. Over het pad en door het bos vind ik mijn weg naar het Ruchental. Ik mis het berg ritme merk ik. Ik moet weer inkomen.

Er liggen nog wat sneeuwvelden maar veel te weinig om te skiën. Daar loop ik dan met extra gewicht op mijn rug. Ik loop omhoog zigzaggend door het Ruchental. Volg iets van een spoor en enkele steenmannen. Bovenin word het steiler en moet een steil sneeuwveldje passeren. Het zit mij niet lekker en begin te twijfelen. Ik mis scherpte en zoek een steen om erop te gaan zitten. Ik keer om en moet mijn meerdere bekennen in de bergen op dit moment.

Een week later, naar het Ruchental

Na een week met de koeien te hebben gewerkt kijk ik wederom uit naar mijn vrije dag. Ik kijk wat het weer gaat doen en zie dat het mooi weer gaat worden. Dus maar weer een poging doen voor de Gross Ruchen. Dit keer zonder ski’s. Wederom rijd ik naar het prachtige Brunnital en parkeer hier de auto. In mijn bus overnacht ik en ’s ochtends weer het bekende ritueel. Vroeg eruit en in het duister vertrek ik.

Lopend door het duister tekenen de silhouetten van de bergen tegen de donkerblauwe hemel. Het wordt licht. Eerst over almen later over paden bereik ik het Ruchental. Hier ga ik wederom omhoog. Zigzaggend door het blokkenterrein vind ik mijn weg. Ik kom weer op het punt waar ik vorige week was omgedraaid. Zonder enige twijfel en moeite passeer ik de passage. De sneeuw is ook aanzienlijk minder geworden na een week. Ik vervolg mijn weg en kom boven aan bij de Ruchenpas. Een klein kruis en een geweldig uitzicht verwelkomt mij.

Zelfreflectie

Ik weet dat ik zo een gletsjer op ga dus bereid mij daarop voor. Gordel aan en stijgijzers uit de tas. Al snel zie ik dat mijn tourski-bindingen nog op mijn stijgijzers zitten. Wat een stomme domme fout! Tijd voor zelfreflectie denk ik! Maar goed wat ga ik doen? Ik weeg alle opties weer af… Ik kom uit op een creatieve oplossing en doe mijn stijgijzers onder mijn schoenen en bind deze strak met een lang prusik touw. Ik moet geen grote technische klimkunsten uitvoeren dus ik vertrouw dit systeem. Maar het is niet ideaal.

De gletsjer op

Ik ga de gletsjer op en trek mijn eigen spoor. Er ligt nog een laagje sneeuw maar ik kom er goed doorheen. Dit gebied is vrij van spleten weet ik van de kaart. Maar je moet altijd opletten natuurlijk. Ik geraak verder en ga nu meer over de rotsen. De topgraat is al de hele tijd in zicht en het navigeren gaat probleemloos. Ik nader de topgraat en het begint steiler te worden. Aan het eind van de topgraat begint de klimpassage. Voor de klimpassage laat ik mijn wandelstok staan.

Naar de top

Voordat ik de klimpassage op ga controleer ik mijn stijgijzers met geïmproviseerde prusik bindingen. Nu zitten ze nog goed. Ik neem de klimpassage en klauter omhoog. Er ligt hier en daar sneeuw maar ik heb goede grip. Er ligt geen ijs. Rechts naast mij loopt het steil naar beneden dus een slippertje is niet toegestaan nu. Ik geraak verder en ik kan het topkruis al bijna ruiken.

Mijn stijgijzer schiet los

Net voordat ik de laatste meters bereik voor de topgraat schiet mijn stijgijzer los. Ik schrik. Ik sta stil en sta niet heel comfortabel. Maar er is nu maar één weg en dat is omhoog. Met mijn pickel vind ik nog redelijk wat steun en met mijn andere stijgijzer zoek ik grip. Één schoen heeft geen stijgijzer. Ik wurm mijzelf de topgraat op en hier kan ik weer comfortabel lopen. Ik zie het topkruis en loop er op af.

Op de Gross Ruchen!

Ik kom aan op de Gross Ruchen en een gevoel van blijdschap overheerst. Ook voel ik spanning. Heb toch veel risico genomen met deze stijgijzers bedenk ik me. Wellicht onnodig. Maar uiteindelijk heb ik zelf een risicoinschatting gemaakt. Eerst even tot rust komen en naar de bergen kijken voordat we weer gaan afdalen. Ik kan mijlenver kijken en zie ook weer prachtige bergen in dit gebied.

Afdaling

Na een kwartier op de top te hebben gezeten bereid ik mij voor op de afdaling. Ik doe beide stijgijzers weer improviserend met een prusik touwtje en ga omlaag. Er komt aardig wat druk op mijn stijgijzers met het afdalen en dat zit mij niet helemaal lekker. Klimtechnisch is het niet heel moeilijk maar één misstap en ik ben wel weer heel snel terug in het dal. En dat is niet de bedoeling.

Weer komt een stijgijzer los en nu ben ik er aardig klaar mee. Ik zoek een vlakker stukje en bind hem weer aan. Snel en beheerst omlaag tot dit stuk erop zit. Ik klim het laatste gedeelte af en kom weer aan bij het depot. Dat ook weer gefixt. Nu terug over de gletsjer naar de Ruchenpas.

De Ruchenpas

Ik daal snel af door de sneeuw en over de gletsjer. Soms trek ik mijn eigen spoor. Maar de afstand naar de Ruchenpas is niet ver en deze bereik ik binnen 30 minuten. Op de Ruchenpas aangekomen zoek ik wat rotsen op en neem een ontspannende houding aan. Ik doe mijn stijgijzers af en werp nog een laatste kritische blik op mijn tourski bindingen. Leren en doorgaan. Ik eet wat en de zon neemt in sterkte toe.

Zelfreflectie in het Ruchental

Ik daal af door het lange Ruchental. Zigzaggend over blokkenterrein en over sneeuwveldjes surf ik soms omlaag. Lager aangekomen in het dal zoek ik een riviertje op en ga daar rustig naast zitten. De schitteringen van de zon in het water reflecteren op mijn gedachtes. Tijd voor zelfreflectie na deze tocht. Één detail was ik vergeten en dat kan een zeer groot gevolg hebben. Nu los ik het deels op en kom ik er goed mee weg. Laat het een les zijn, prent ik me zelf in. De bergen zijn voor mij een spiegel en ze vertellen me wie ik ben, wat ik kan en waarvoor ik leef.

Dion

In de bergen ben ik in mijn kracht. Mijn passie is om dit verder uit te bouwen naar alle uithoeken van de wereld. Nu ben ik zowel in de winter als in de zomer actief tijdens bergtochten. Ik neem je graag mee tijdens mijn verhaal.

klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië

---