Reisverslag | De Tongariro Crossing in Nieuw-Zeeland

Terwijl we in de duisternis van de vroege morgen op onze transfer wachten, kijk ik naar de silhouetten om me heen. Een vader en zoon, wat stelletjes en een vrouw die in haar eentje op pad gaat. De Tongariro Alpine Crossing. Dé hike van het noordereiland van Nieuw-Zeeland en eentje die direct bovenaan mijn lijst stond toen de vliegtickets waren geboekt. En nu sta ik hier, om half zeven ‘s ochtends, te wachten op een schoolbusje dat ons naar het startpunt van deze dayhike brengt. 

Dat tijdstip is overigens geen straf; zodra we een halfuur later uitstappen bij de trail head bij Mangatepōpō Road, komt de zon langzaam achter de vulkaan op. Deze keer is het de silhouette van de bergen die me fascineert en me ineens heel veel energie geeft om deze wandeling te gaan doen. En zo starten we aan een kleine twintig kilometer, waar we uiteindelijk een kleine zeven uur over doen.

De Tongariro Crossing

Tongariro National Park is een van de oudste parken van Nieuw-Zeeland én een UNESCO Werelderfgoed. Het wordt gezien als een van de mooiste day hikes van het land, al zijn de vulkanen, Tongariro, Ngauruhoe and Ruapeh, in dit gebied grotendeels nog actief. Om deze twintig kilometer tellende hike te doen, moet je wel fit genoeg zijn om de 1,196 m in hoogteverschil af te leggen over verschillende soorten terrein. Hoe de track er exact uit ziet, kun je op deze pagina vinden. 

Het eerste gedeelte van de hike is prima te doen en fijn om even warm te worden: een vlakke wandeling door een heideveld. Na twintig minuten maken we een korte stop bij een hut iets van het pad af, voor een kort ontbijt. De bankjes zijn nog bevroren, dus gaan we ook snel weer op pad. Het voordeel is dat we nu zijn losgekomen van de mensenstroom en helemaal onze eigen wandeling kunnen maken. Afhankelijk van je tempo kom je na zestig tot negentig minuten aan bij de Soda Springs; je eerste fase heb je afgerond. 

Naar The Red Crater

Na een kort toiletbezoekje, gelukkig is dat heel goed goed geregeld langs de hele trail, zie ik al dat me waarschijnlijk het zwaarste stuk te wachten staat: trappen. Eindeloos veel trappen omhoog, gemaakt van rotsen en straaldraad. Ik ben er niet zo’n kei in en vind het ook saai, omdat je veelal naar beneden kijkt om te voorkomen dat je head-first gaat. Dit deel duurt zo’n 90 minuten en dat is het fijne; je weet altijd dat er een einde aan komt. Je wordt hier ook gewaarschuwd; als je twijfelt over je fitheid, moet je hier terug. Ben je eenmaal bij The Red Crater, dan moet je de wandeling afmaken. 

Tijdens dit deel van de wandeling komt de zon op, waardoor we wat laagjes kleding kunnen afpellen. Bewegen wordt weer wat makkelijker. We kunnen even lekker uitlopen over de krater, die helemaal vlak is en je vooral heel klein laat voelen. De grond is nog altijd bevroren, terwijl de zon toch wel echt z’n werk begint te doen nu.

The Red Crater op is even pittig, maar wát tof is dit. Door de ijzige grond moeten op onze stappen letten, wat lastig is. Het uitzicht wordt namelijk steeds mooier. We zijn de ijzeren pins in de rotsen dankbaar: onze enige stevige houvast. Dit deel is zeker niet voor de faint-hearted, met een afgrond van een paar honderd meter naast je. Of dit echt verantwoord is, weet ik niet.

In Nederland hadden hier heel veel hekjes gestaan, maar in Nieuw-Zeeland zijn ze wat makkelijker. Ach, we zijn er onderhand aan gewend na een paar weken reizen. Je moet er niet te veel over nadenken. Ben je eenmaal boven, dan kun je ook opgelucht ademhalen. Niet alleen heb je het zwaarste stuk gehad, het uitzicht is ook echt waanzinnig. Je wordt omgeven door rokende kraters; hoe vaak gebeurt dat je nou?

Afdalen maar

Vanaf The Red Crater daal je snel via het vulkanische zand af naar beneden, naar de fotogenieke Emerald Lakes. De geur nemen we voor lief, het uitzicht compenseert. Chinese trekken massaal hun selfiesticks uit de zakken, wij nemen alles goed op voor op ons netvlies en wandelen verder de krater op. Eigenlijk maar een gek idee – op een actieve krater lopen. Het idee dat het ooit een keer finaal mis moet gaan, wuif ik snel weg. We naderen Blue Lake, waar we zonder zwavelgeur een lunch wegwerken.

Langs de bergranden

Vanaf hier is het weer optimaal genieten van alle uitzichten, want we lopen aan de rand van de bergen. Meanderend dalen we af door de kloof, bocht na bocht. Onze gids had ons verteld dat dit het meest verraderlijke stuk is, want als je denkt dat je er bent, dan moet je nog zo’n 30 minuten door. Tja, als je dat weet, dan ben je gewoon erop voorbereid dat het einde er nog lang niet is! 

De laatste etappe van de hike gaat door de bossen, de bomen zorgen voor een aangename schaduw en hier en daar worden we gehaast ingehaald door mensen die blijkbaar hun transfer moeten halen. Het tempo zit er nog goed in, bij het einde van onze hike in Zwitserland was dat wel anders. Eenmaal bij het einde van de weg aangekomen omhuld de zon weer een silhouette. Een bekende, dacht ik nog. Het meisje dat in haar eentje op pad ging vanaf onze accommodatie, stapt in dezelfde bus terug naar haar eigen camper. Tja, dat hiken schept toch een band. 

---

---