Reisverslag | Een maand door adembenemend Alaska en Yukon

In het vorige en tweede deel van dit reisverslag over Alaska, kregen Haico en ik steeds meer problemen met de bandenspanning van onze huurauto. We vertrouwden het niet meer helemaal en hoopten op onze volgende bestemming, Haines, een monteur te vinden zodat we veilig verder konden reizen. In Haines rijden we door naar ons hotel maar letten we ondertussen goed op of we ergens een garage zien.

Gelukkig vinden we er eentje vlakbij het water en gaan we er snel langs nadat we hebben ingecheckt. De monteur wijst ons op een probleem in de band wat wij zelf al die tijd nog niet hebben gezien: ‘You have a pregnant tire.’ Oftewel: er zit een bult op onze band en die kan elk moment onder druk komen te staan met een klapband als gevolg. We hebben dus ontzettend geluk gehad tot nu toe!

Dan wordt het toch weer even spannend: met de reserveband in de kofferbak gaan we de rest van onze reis niet redden en hij heeft zelf geen band van dit formaat liggen. Het kan dus zijn dat er een helikopter moet komen om vanuit een andere plaats een band te brengen en dat kan op zijn vroegst morgen maar ook overmorgen zijn.

Haico en ik kijken elkaar beduusd aan. Een helikopter? Overmorgen? Dat is nogal wat voor een band, daarbij moeten we morgenvroeg weer verder… De monteur gaat eerst voor een andere oplossing: hij belt eens even rond in het dorp, wie weet heeft iemand zo’n band nog wel in zijn schuur of tuin liggen, dan zijn we gered.

Euhm, oké… Het is in Alaska heel gebruikelijk om je tuin vol ‘puin’ te hebben liggen. Iedereen verzamelt spullen die ooit nog van pas kunnen komen want je moet uren rijden om iets te kunnen kopen en iets laten importeren is heel kostbaar. We gaan even een wandeling maken langs de kust en hopen maar dat als we terugkomen er een band gevonden is…

Gelukkig, de band is er en alsof het totaal geen moeite was, is alles in orde en kunnen we weer veilig op pad. We bezoeken The American Bald Eagle Foundation en krijgen een boeiende presentatie van een van de gidsen. ’s Avonds gaan we uiteten in de haven. Uiteten vinden we een aparte bedoeling in Alaska. Je bestelt wat je wil hebben en krijgt direct de rekening gepresenteerd.

Als je later nog iets te drinken of een nagerecht wil bestellen, kijken ze je vervreemd aan. Dat had je niet gezegd, hè, dan moeten ze de bon weer opnieuw gaan aanpassen voor je. Wij voelen ons tijdens het uiteten vooral opgejaagd en niet op ons gemak om uitgebreid te tafelen dus de bezoekjes aan restaurants verlopen tot nu toe nogal vlot, zoals ook nu weer het geval is.

Beren op de weg

Vanuit Haines rijden we naar Haines Junction, dicht tegen het Kluane National Park aan. In Haines Junction is er nauwelijks iets te beleven. Op een aantal restaurantjes en een zogenaamd supermarktje na kun je hier niet veel doen. Zorg dus dat je van tevoren spullen hebt ingeslagen die je denkt nodig te hebben. De volgende dag melden we ons bij het bezoekerscentrum van Kluane National Park om een wandeling uit te stippelen, met berenspray van onze gastvrouw op zak.

Er staan diverse groepjes wandelaars bij het kantoortje te wachten, ook mensen die in het park willen kamperen. We worden allemaal duidelijk geïnstrueerd: er zijn de afgelopen dagen beren gespot, niet ver hier vandaan, waardoor bepaalde stukken van de normaal gangbare wandelroutes zijn afgezet met linten. We moeten dus goed opletten en veel geluid maken onderweg om de beren af te schrikken.

Al luid zingend hiken we door het ruige landschap. We moeten op sommige stukken door riviertjes heen en staan dan tot onze schenen in het water. Het uitzicht op de kleurschakeringen van de bergen in de verte is prachtig…

In het dorp

’s Avonds eten we bij de Village bakery and deli, een van de weinig gezellig uitziende eetcafétjes. We hebben ons ingeschreven voor een salmon bake. Er wordt verse zalm op de bbq klaargemaakt en er staat een lopend buffet klaar. Het is behoorlijk druk en we kunnen nog net een plaatsje aan een van de picknicktafels krijgen. Erg gezellig om eens mee te maken en om op deze manier met andere mensen in contact te komen.

Na het avondeten proberen we een tijdje vanaf onze veranda en achter het raam de tuin in de gaten te houden. Een paar dorpsgenoten hebben namelijk de afgelopen avonden beren in de achtertuin gehad.  Door de klimaatverandering raken de beren uit hun ritme en ontwaken eerder uit hun winterslaap. Als ze dan wakker zijn en op zoek gaan naar voedsel, is dat niet voorhanden in de natuur op dat moment.

Dus komen ze steeds vaker het dorp in om voedsel te zoeken. Ook dat zorgt natuurlijk weer voor gevaarlijke situaties en de mensen in Haines Junction maken zich oprecht zorgen om hun veiligheid en die van de dieren. In onze achtertuin zien we die avond echter geen beren dus we vallen rustig in slaap.

De troon van de koning

Vandaag gaan we proberen The King’s Throne te bereiken, de hike die we als tip meekregen bij de Dempster Highway. De wandeling is in het begin prima te doen maar verandert al snel in veel steile stukken die best wat balanceerwerk vragen. Zo zijn er stukken waarop je vlak tegen de helling aan geleund moet blijven omdat het fijne zand onder je voeten bij elke stap wegglijdt. Ik val hierbij natuurlijk een paar keer, maar goed, met een beetje hulp van Haico bereiken we uiteindelijk de troon van de koning, die dan op zichzelf best wel tegenvalt eigenlijk. Beetje jammer, maar het uitzicht is dan wél weer leuk.

Op naar Valdez

Gisteren hebben we in Tok overnacht, waar we een paar dagen geleden ook al waren. Uiteraard verbleven we wederom bij Caribou Cabins. Nu zijn we op weg naar Valdez. Wat hebben we er zin in! Hier gaan we zien waar mensen in eerste instantie aan denken als ze Alaska horen: gletsjers en dus veel ijs. Enthousiast zitten we in de auto te praten over vanalles en nog wat. We hebben zelfs lol aan de weg die veel hoogteverschillen kent waardoor we het gevoel in onze buik krijgen alsof we in een achtbaan zitten.

Ineens besef ik me iets: we zijn onze jassen vergeten in Tok! We kijken op de klok en zien dat we al meer dan een uur onderweg zijn. Ergernis komt opzetten als we beseffen dat we terug moeten keren en daardoor uren aan tijd verliezen. Maar zonder jassen de gletsjers trotseren is geen optie. Na het ophalen van de jassen en uren verder rijden, klaart ons humeur gelukkig weer op als we Valdez naderen. Vanaf de weg heb je prachtig uitzicht op gletsjers en watervallen en er staat ons morgen een kajaktocht te wachten bij de Valdez gletsjer.

IJsgrotten

De volgende dag melden we ons al op tijd bij de tour operator die onze kajaktour verzorgt. We krijgen een korte uitleg, kiezen vervolgens zwemvesten en regenlaarzen uit en gaan dan op weg naar de voet van het Valdez gletsjermeer. Het wordt echt een van de leukste en indrukwekkendste vakantiedagen in Alaska!

We kajakken in een groep over het meer en het weer is heerlijk. De gids vertelt ons dat we geluk hebben want het is de afgelopen dagen behoorlijk regenachtig geweest. Maar nu schijnt de zon en we nemen af en toe pauzes op het water om ons door de zonnestralen te laten verwarmen. Het is fantastisch om onder deze omstandigheden langs allerlei ijsschotsen en ijsgrotten te kajakken.

De gidsen gaan elke dag op verkenning uit om te checken welke ijsgrotten veilig zijn voor de toeristen om in te kajakken. Er zijn er vandaag een aantal stabiel bevonden dus we hebben geluk en we mogen om beurten een aantal ijsgrotten in met onze kajaks.

Dit is toch wel een hoogtepunt van onze reis: het blauw van het ijs is schitterend en de wanden van ijs lijken wel van glas.

Na een tijdje ijsgrotten bezoeken, meren we aan bij de voet van de gletsjer. Hier nemen we eerst pauze met warme koffie en thee en iets lekkers dat de gids heeft meegenomen. Vervolgens maken we een wandeling over de gletsjer. Ook hier zien we indrukwekkende ijsgrotten. Eerst gaat de gids ons voor in een grot en als deze dan als veilig wordt bestempeld, mogen wij er een voor een in. Maar wel met de waarschuwing om niet te ver te gaan want onder ons horen we water lopen. Als we verder gaan, kunnen we te ver glijden en in de gletsjer terechtkomen en dat is natuurlijk gevaarlijk.

Avonturen op de woeste zee

Nog helemaal in een rush van ons gletsjeravontuur van gisteren, zitten we nu alweer op de veerboot naar Seward. Hier hebben we ook weer iets leuks op het programma staan waar we zeker naar uitkijken: een boottocht op zee om onder andere walvissen te spotten! Ik ben dolenthousiast want de mooie foto’s in de folders en op de websites liegen er niet om: laat die natuur maar komen! Onze accommodatie ligt aan de rand van Seward en heet Midnight Sun Log Cabins.

Jawel, we gaan weer voor een ouderwetse, houten cabin. Er is een oude televisie met, let op, videorecorder. Op de veranda van de eigenaren kun je stapels videobanden vinden die je mag kijken. Het is nog even een zoektocht iets bruikbaars te vinden. Er zijn er een aantal beschadigd doordat ze al die tijd buiten hebben gelegen. Maar we vermaken ons die avond met een paar classics.

En dan is de dag aangekomen die ons weer terugneemt naar de intro van het eerste reisverslag van deze drieluik. We gaan met een boot de zee op en zoals jullie in de intro konden lezen, zou dat een nogal intense ervaring worden… Opgewekt staan we bij het vertrekpunt. Diverse mensen proberen je pilletjes aan te bieden tegen zeeziekte maar ik sla ze dapper af. Ik heb in mijn studententijd menig uurtjes op zeilboten doorgebracht en we hebben tijdens onze vakanties wel vaker op veerboten gezeten en daar kon ik prima tegen.

Dus zonder acht te slaan op zinnen als ‘maar als je de misselijkheid voelt, is het nemen van een pilletje te laat’ stap ik nietsvermoedend met Haico aan boord. Als we door de haven varen, is alles nog leuk en aardig. Vrolijke ottertjes zorgen voor schattige foto’s en iedereen zit nog met een grote glimlach en vol goede moed op de boot.

Zodra we de haven echter uit zijn, neemt de onstuimigheid van de zee toe. De boot gaat hoog op en neer en om ons heen beginnen de eerste tekenen van zeeziekte te ontstaan. Studenten met bijbaantjes lopen geroutineerd langs iedere tafel en vragen of er iemand een spuugzakje kan gebruiken. Andere studenten brengen natte handdoeken rond en helpen hier en daar toeristen naar buiten, het dek op.

Als ze bij onze tafel komen, sla ik het zakje af. Ik heb nergens last van, hoor. Zodra de studenten echter het andere gangpad zijn ingeslagen, voel ik me licht worden in mijn hoofd en komt de misselijkheid opzetten.

Ik neem tevergeefs een pilletje (zoals eerder gezegd is het nemen daarvan al te laat). Daarna stuur ik Haico er op uit om alsnog een zakje te regelen. Maar ik heb het gevoel dat ik het niet meer binnen kan houden. Ik grijp een kerel aan de overkant van ons gangpad vast en roep ‘I need a bag, now!’ Snel worden er zakjes mijn kant op doorgegeven en ik zet er zo snel mogelijk een tegen mijn mond.

Om me heen wordt er flink in de zakjes gekotst en op de grond liggen mensen dubbel geklapt van de misselijkheid. Een eindje verderop houdt een jongen liefdevol het haar van zijn vriendin vast terwijl tot achteraan de boot te horen is hoe zij meerdere zakjes vol spuugt. Bij mij gebeurt er echter niks. Dan komt Haico terug met een studente. Ze legt een natte handdoek in mijn nek en ondersteunt me terwijl ze me naar buiten het dek op leidt. Daar word ik over de reling gehangen tussen allerlei andere mensen die zeeziek zijn. ‘In de verte kijken en rustig ademen, adem in en adem uit…’

Ik voel hoe de boot onder me op de golven deint terwijl ik met de tips van de crew mijn misselijkheid onder bedwang probeer te houden. Ik kijk naar links en rechts en zie naast me complete gezinnen kotsend over de reling hangen en papieren spuugzakjes worden in de aanslag gehouden. Af en toe schalt de stem van de kapitein door de luidsprekers zinnen als ‘Whale, ten ‘o clock!’ waarop het hele dek voor een kort moment overeind komt, camera’s heen en weer flitsen om vervolgens weer massaal over de rand van de boot te buigen om alle ziel en zaligheid eruit te laten lopen. Ah, Alaska, wat ben je toch mooi…

Die walvissen vallen ook vies tegen. Snel een vinnetje hier en daar en dat was het dan weer. Ik weet niet of ik het dat allemaal wel waard vind, hoor. Gelukkig doet de frisse lucht me na een tijdje goed en trekt de misselijkheid weg. Ik kan nog enigszins genieten van het zien van zeehonden, walrussen en vogels. En van de indrukwekkende gletsjer die we zien afbrokkelen en in de zee storten. Maar vooral als we weer aan land staan en ik zonder misselijkheid King crab eet, geniet ik pas echt. De arme studenten staan met emmers sop in de aanslag en kunnen de hele boot gaan poetsen. Iedereen geeft hen een flinke fooi.

Terug naar het begin

Onze reis eindigt weer in Anchorage, daar waar we begonnen zijn. We sluiten ons avontuur rustig af met een etentje en een bioscoopbezoek en slapen weer in de B&B waar we ook onze eerste nachten verbleven. De eigenaresse weet nog dat ik zo ziek was aan het begin. Ze vraagt geïnteresseerd hoe het ons verder is vergaan. We kunnen eigenlijk alleen maar concluderen dat we een te gekke, gevarieerde, mooie reis hebben gehad en met een geslaagd gevoel terug kunnen kijken op deze bijzondere vakantie.

---

Benieuwd naar de eerste weken van deze bijzondere reis? Lees hier deel 1 en deel 2 van mijn reisverslag.

---