Een maand door adembenemend Alaska en Yukon

Een maand door adembenemend Alaska en Yukon

Een reisverhaal van Tammy Pagen

In het eerste deel van dit reisverslag, zijn we aan het eind uitgekomen bij de Yukon River. We hebben net de Top of the World highway uitgereden en rijden nu de kleine veerboot op die ons naar de overkant brengt, naar Dawson City in Canada…

Wild, wild west

Binnen een paar minuten staan we aan de overkant en kunnen we naar onze historische B&B rijden. Dawson City is gelegen in Yukon (tot 2003 Yukon Territory genoemd), het noordwestelijk territorium van Canada, en was een belangrijke plek gedurende de zogenaamde Klondike Gold Rush in de negentiende eeuw. In het stadje zie je hier dan ook allerlei historische verwijzingen naar. Door de typische gebouwen met houten, gekleurde gevels, de saloons en het feit dat er geen asfalt te bekennen is maar de straten uit zand bestaan, waan je je in een echte western film.

Het enige dat er lijkt te ontbreken is dat er af en toe een tumbleweed (stepperoller) over de weg waait. De stad is heel erg trots op zijn herkomst en doet er dan ook alles aan om alles in de originele staat te houden. Mocht je hier bijvoorbeeld een huis willen bouwen, moet dat per se in dezelfde stijl met het hout en de kleurtjes als de andere gebouwen.

Diamanten tanden

Dé attractie van Dawson City is toch wel de can can show van Diamond Tooth Gertie in de Diamond Tooth Gerties Gambling Hall. Natuurlijk hebben we tijdens ons bezoek een van de shows meegepikt. Het spelen van de hoofdrol in de show is een hele prestigieuze rol in dit stadje. Dat blijkt als we aan het ontbijt in onze B&B zitten en de man van de eigenaresse ons wijst op de diverse foto’s van haar als Gertie een aantal jaar geleden. Hij straalt van trots als hij vertelt dat nota bene zijn vrouw toentertijd Diamanten Tanden Gertie was.

Dawson heeft verder maar weinig te bieden als je hier woont. Er is een kleine supermarkt waar alles peperduur is omdat het geïmporteerd wordt via de lucht of het water, zoals bijna alle goederen. Veel spullen worden daarom hergebruikt. Zo is er een tweedehandskledingwinkel. De inwoners van het stadje wisselen in die zin dus steeds elkaars kleren af. Een keer per jaar gaan ze voor de feestdagen naar hun families in de grotere steden in Canada en daar slaan ze spullen in voor de rest van het jaar. Meestal gaan er mensen in het weekend naar Whitehorse, de dichtstbijzijnde grotere plaats die alsnog acht uur verderop ligt. Dan geven de inwoners lijstjes mee met spullen die ze mee terug kunnen nemen voor elkaar uit de stad. Een hele onderneming dus, dat winkelen.

Dempster Highway

Vanuit Dawson kun je het begin van de Dempster Highway bereiken. Deze bijna 740 kilometer lange weg verbindt Dawson City met Inuvik, gelegen bij de Mackenzie River Delta. We rijden de weg voor een gedeelte af tot aan het Tombstone Interpretive Centre en maken er een hike met uitzicht op Tombstone Mountain. De weg naar het centrum is heel ruw met veel stenen en diepe kuilen dus we kunnen met onze auto niet veel gas geven en rijden er langzaam en behoedzaam overheen.

Deze weg staat bekend om zijn vele beren die je gemakkelijk kunt vinden en we zijn dan ook nog maar net de weg ingeslagen of er schiet een jonge beer rechts van ons de weg over. Nog voordat we een camera erbij kunnen pakken is hij links alweer in de berm verdwenen, maar we blijven even enthousiast met de auto stilstaan: onze derde beer!

De hike naar Tombstone Mountain is prachtig maar redelijk pittig. Dat komt mede doordat het een warme dag is. Voor mij is het laatste stukje helaas net te zwaar, mijn luchtwegen hebben het moeilijk dus ik blijf even zitten. Haico loopt alleen naar de top met het uitzicht en komt even later terug met foto’s die indrukwekkende beelden laten zien van Tombstone Mountain. We krijgen nog een tip voor de hike naar The King’s Throne in Kluane National Park van een andere wandelaarster. Die zetten we op ons lijstje voor als we over een paar dagen in het park zijn.

Lifters, kajaks en beren

Langs de weg staan veel lifters. We besluiten er eentje mee te nemen. Deze man staat met een vriend langs de weg met een stel kajaks. Zij hebben een bedrijf waarbij mensen kajaktochten kunnen maken en hebben de afgelopen dagen de rivier verkend om te kijken of deze geschikt is voor een nieuwe route. We moeten hem bij de parkeerplaats aan het begin van de weg afzetten want daar staat hun auto. Dan rijdt hij weer terug naar zijn vriend die achterblijft met de kajaks. Dat is dus minstens weer een uur naar de parkeerplaats, dan weer een uur terug naar zijn vriend en dan weer uren terugrijden naar hun opslagplaats. De mensen hier zijn er echter zo aan gewend dat ze daar hun hand niet voor omdraaien.

Hij en zijn vriend zijn zelf de laatste dagen op de rivier oog in oog komen te staan met een gigantische beer waar ze voor hebben moeten vluchten met hun kajaks

Onderweg vertelt de lifter over de ervaringen met beren in deze regio. Hij en zijn vriend zijn zelf de laatste dagen op de rivier oog in oog komen te staan met een gigantische beer waar ze voor hebben moeten vluchten met hun kajaks en de regio is diep geraakt door een ongeval van een tijdje terug. Hierbij is een beer via een keukenraam de woning van een stel binnen gedrongen. Het stel is op de vlucht geslagen en naar buiten gerend waarbij de beer de vrouw te pakken kreeg en de man in wanhoop de beer probeerde dood te schieten maar daarbij zijn vrouw heeft geraakt die daaraan is overleden. De rillingen lopen even over ons lijf. Hoe prachtig mooi de dieren ook zijn en hoe graag je ze ook goed wilt kunnen bekijken of op foto wilt vastleggen, ze blijven levensgevaarlijk.

Whitehorse

Wanneer we bij onze B&B willen vertrekken, geeft onze boardcomputer aan dat onze bandenspanning van een achterband laag is. We kunnen niet zo snel iets aan de band ontdekken dus rijden nog even langs een tankstation om de banden goed met lucht bij te vullen en beginnen dan aan onze acht uur durende reis naar Whitehorse. Ik rijd al sinds we zijn aangekomen want Haico mag dat door zijn leeftijd op dat moment nog niet, en ik begin nu de vermoeidheid te merken van al die dagen lange stukken rijden.

We moeten onderweg dan ook een paar keer stoppen zodat ik alert word van de frisse lucht. Om me tijdens het rijden goed bij de les te houden, pakt Haico een kruiswoordpuzzelboekje erbij. Hij leest hardop wat de aanwijzing is en hoeveel letters het woord telt en ik moet de woorden raden. Dit helpt enorm en we houden dat dan ook de komende dagen nog erin. Onderweg komen we ook gigantische insecten tegen dus de stops zijn vaak van korte duur want ze vliegen je zo om de oren. Na meer dan acht uur rijden komen we dan eindelijk in Whitehorse aan.

Waar we de eerste avond nogal moe zijn van de lange rit en ons op de hotelkamer houden met de televisie aan, gaan we de dag erna weer vol frisse moed een wandeling doen van een aantal uur. De tocht heet ‘Fish lake trail’ en we komen onderweg diverse adelaars en loslopende paarden tegen. De route loopt bijna aan een stuk door bergopwaarts en is daardoor wel inspannend maar niet heel moeilijk. Aan de top aangekomen, lijkt het wel of we in het landschap van Jurassic Park terecht zijn gekomen. Als we vooruit kijken, hebben we zicht op de Bonneville Lakes. Achter ons bevindt zich Fish Lake. We nemen een pauze, maken foto’s en beginnen dan weer aan de terugweg.

Whitehorse is een grotere plaats dan de afgelopen plekken die we hebben aangedaan, dus hier zijn faciliteiten als bioscopen en, ook fijn op reis, wasserettes te vinden. We laden de auto vol met vies wasgoed en draaien een paar wasjes. Als we weer bij de auto komen, zien we dat de bandenspanning weer behoorlijk gedaald is. Naast de wasserette ligt een tankstation dus we vullen de band weer bij met lucht. We kijken elkaar wat onzeker aan: waar komt dit door? Kunnen we zo wel verder rijden? Het is echter al laat en we moeten morgen weer verder. En de lange rit van Dawson naar hier heeft de auto ook gehaald… We gaan er maar weer voor.

Skagway

De weg naar Skagway toe is werkelijk fantastisch. Zo rijden we langs Emerald Lake met diens geweldige kleuren en de indrukwekkende bergen van Yukon tegen de achtergrond. Ook zien we ineens een heuse woestijn: Carcross desert. Deze wordt gezien als de kleinste woestijn in de wereld en bestaat uit zandduinen die een oppervlakte van 2,6 vierkante kilometer beslaan. Het is onwerkelijk om in een omgeving van meren en besneeuwde bergtoppen ineens op dit stukje zand te stuiten. Om de paar minuten zie je op deze weg wel iets waardoor je wil stoppen!

Skagway zelf stelt zeker niet teleur. Als we parkeren bij onze accommodatie, worden we meteen gewaarschuwd door de eigenaar: er moet aan een bepaalde kant van de weg met de neus van de auto naar een bepaalde richting worden geparkeerd, anders krijg je een boete. En daar wordt streng op gecontroleerd want de vele toeristen weten dit doorgaans niet en daar valt veel geld mee binnen te halen. Als we dit hebben geregeld, gaan we op verkenningstocht. Het stadje ligt er verlaten bij maar doet lieflijk aan met zijn houten gevels in allerlei kleurtjes en met sierlijke vormen en torentjes. Toeristisch is het wel, veel souvenirwinkels, snoepwinkeltjes en juweliers. Zoals we in Limburg zouden zeggen: klein Valkenburg.

Hier en daar zie je standbeelden die naar het spoorwegverleden van dit gebied verwijzen. Vanuit hier kun je trein- en bustours maken op de bekende Chilkoot Trail. We wandelen rond in het centrum en zien dan dat er grote cruiseschepen in de haven aanmeren. Binnen een mum van tijd wordt het stadje overspoeld met hordes toeristen die in grote getalen van de schepen stromen. Wij zelf pikken nog een van de theateruitvoeringen mee die om de paar uur gegeven worden en zich weer richten op western taferelen, can can girls en een stuk Gold Rush historie uit Yukon.

Upper Dewey Lake

De volgende ochtend beginnen we aan wat een van de mooiste hikes zal worden die we ooit gedaan hebben: de hike naar Upper Dewey Lake. Er wordt ons verzekerd dat er in dit gebied momenteel geen beren zitten dus de berenbel kan thuis blijven dit keer. Op diverse sites wordt de wandelroute omschreven als een wandeling die alleen aangeraden wordt aan ervaren avonturiers. We zijn benieuwd… Het eerste gedeelte lopen we vooral door het dichtbegroeide bos met groene bladerdak en hier en daar mooie waterstroompjes.  Het is een flinke klim met veel hoogteverschillen, haarspeldbochten en houten treden die beklommen moeten worden.

Ik heb het wederom best zwaar door mijn luchtwegproblemen maar ik wil koste wat kost door gaan. Steeds denken we dat we er bijna zijn, maar dan blijkt helaas dat we toch nog een heel stuk te gaan hebben. Onderweg komen we andere wandelaars op hun terugweg tegen die ons bemoedigende woorden toespreken. We zien hardlopers, mensen die met hun hond wandelen en inwoners van Skagway die zeggen wekelijks deze wandeling te doen. Wat een bikkels! Onze inspanning wordt, na wat eindeloze uren lijken, zeker beloond!

Wow, wat een uitzicht… Een kraakhelder meer tussen fleurige bloemen en bergtoppen. Het meer zit vol kleine goudsnippertjes waar we ons even mee bezig houden. Toch leuk om eens in de huid van goudzoekers te kruipen! Het zonnetje schijnt en het is een heerlijk moment van welverdiende rust als we ons in het gras achterover laten vallen. Er staat vlak bij het meer een houten cabin waar je zomaar kunt overnachten vanuit het ‘first come, first served’ principe. Al met al een idyllisch plekje.

Vanuit Skagway nemen we de boot naar Haines. We rijden onze huurauto aan boord onder strikte instructies van de bemanning. We zien dat het weer raak is met de bandenspanning en we vertrouwen de auto nu echt niet meer. In Haines zullen we maar eens op zoek gaan naar een garage. Daar zijn we zo want de tocht duurt ongeveer een uurtje. Hopelijk houdt de auto dat nog vol…

---

LEES HIER ALLE REISVERHALEN VAN MOUNTAINREPORTERS

---