Reisverslag | Een maand door adembenemend Alaska en Yukon

‘In de verte kijken en rustig ademen, in de verte kijken, adem in en adem uit…’ Ik voel hoe de boot onder me op de golven deint terwijl ik met de tips van de crew mijn misselijkheid onder bedwang probeer te houden. Ik kijk naar link en rechts en zie naast me complete gezinnen kotsend over de reling hangen. Papieren spuugzakjes worden haastig uitgedeeld.

Af en toe schalt de stem van de kapitein door de luidsprekers zinnen als ‘whale, ten ‘o clock!’ waarop het hele dek voor een kort moment overeind komt, camera’s heen en weer flitsen om vervolgens weer massaal over de rand van de boot te buigen om alle ziel en zaligheid eruit te laten lopen. Ah, Alaska, wat ben je toch mooi…

Koortsachtig begin

Een paar weken hiervoor zijn we na een vlucht van veertien uur dan eindelijk in Alaska aangekomen. We zullen twee nachten in de Arctic Fox Inn in Anchorage verblijven en dan doorrijden naar Denali National Park. Dat is iets waar ik me ontzettend op verheug want: ik wil beren zoeken! Maar eerst verkennen Haico en ik Anchorage een beetje. De stad wil toeristen er maar al te graag op wijzen dat de kans bestaat dat je beren tegenkomt.

Op bijna elke hoek staan er grote beelden van beren in allerlei houdingen, al dan niet in de buurt van totempalen en talloze souvenirwinkels. We struinen langs wat winkeltjes en werpen een blik in een aantal (heel dure) outdoor winkels. Na een hapje eten besluiten we ons terug te trekken in onze slaapkamer. Morgen zullen we wat musea gaan bekijken.

Die nacht word ik wakker. Ik voel me niet lekker, mijn keel doet pijn en ik heb het warm. Ik neem iets te drinken en slaap dan verder. In de ochtend merk ik dat ik nog steeds niet optimaal functioneer maar het ontbijt van de Arctic Fox is er een om over naar huis te schrijven, vol vers fruit, eieren en salade dus ik hoop zo een boost te krijgen om op pad te gaan. Het ontbijt doet goed en even later stappen we dan ook het Anchorage Museum in. Het is een interessant museum met diverse wisselende en permanente exhibities. Van informatie over walvissen en ijsberen tot kunst, er is vanalles te zien en zeker een aanrader.

Koorts

Waar ik bij binnenkomst nog enthousiast rondliep, merk ik echter dat ik het na een paar uur weer warm krijg. En niet zo’n beetje. We lopen door de indrukwekkende ‘The first peoples of Alaska’ tentoonstelling als het in mijn hoofd een grote waas wordt en het zweet me uitbreekt. Ik grijp Haico vast en zeg dat we nú terug naar onze inn moeten. Daar laat ik me op bed vallen en is het geen verrassing dat ik hoge koorts blijk te hebben. Mijn bed is binnen een mum van tijd doorweekt en ik lig ontzettend te rillen.

Gelukkig is de eigenaresse van de Arctic Fox ontzettend aardig en zorgzaam en even later ligt er dan ook een halve apotheek aan pijnstillers en vitamines op mijn bed. Haico haalt wat te eten en nog wat extra medicatie en zo probeer ik de nacht door te komen. Ik hoop maar dat ik me morgenvroeg beter voel . Dan staat Denali NP op de planning en aangezien Haico hier nog niet mag rijden gezien zijn leeftijd, moet ik zelf de vier uur naar onze volgende bestemming rijden.

Op naar Denali

Na weer een heerlijk vers ontbijt, vertrekken we naar Denali Mountain Morning Hostel and Cabins. Hier hebben we een schattig houten hutje geboekt voor de komende drie nachten. Ik voel me nog behoorlijk moe van het ziek zijn en alle pijnstillers en griepremmers. Maar de koorts is gezakt en Haico probeert me onderweg wakker te houden. Het veranderende landschap helpt daar gelukkig ook bij. Alles is hartstikke groen en we zien in de verte bergen.

Ons verblijf ligt vlak bij de ingang van Denali National Park. Je kunt er zelf naartoe rijden of gebruik maken van een eigen shuttle service. Onze cabin, genaamd Splatter Rock, is klein maar fijn en ligt vlakbij het gezamenlijke hoofdgebouw waarin een keuken, recreatieruimte en toiletten aanwezig zijn. Tegenover het gebouw liggen douche- en toiletruimtes. Alles wordt goed onderhouden want er komt meerdere keren per dag een poetsploeg voorbij. Naast losse douche- en toilethokjes zijn er ook een aantal mini badkamertjes die erg fijn zijn.

De accommodatie ligt vlak naast de weg maar als je een rondje loopt over het terrein, zie je hoe mooi en knus de omgeving is. Hier en daar liggen een aantal cabins tussen de bomen, is er een kampvuurplaats en stroomt er een riviertje (Carlo creek). Aan de overkant van de weg ligt het McKinley Creekside Cafe, een gezellige plek met eenvoudig maar lekker eten.

De boel verkennen en honden knuffelen

Wij pakken onze spullen uit en stappen dan weer snel de auto in om nog een paar uur van het park mee te krijgen. In Denali aangekomen, maken we een korte wandeling met uitzicht op bergen, meren en bos. Onderweg passeren we paddenstoelen, eekhoorns, vogels en een heuse beverdam. Ik heb al zin in morgen, want dan hebben we een acht uur durende bustour met gids geboekt die ons door het park zal rondleiden.

Ik hoop zo dat we een aantal dieren zien en natuurlijk hoop ik vooral op beren! Andere dieren die we vandaag al te zien krijgen, zijn de sledehonden die in het park opgeleid worden tot reddingshonden. We maken een rondje door de hondenverblijven, knuffelen met wat sledehonden en krijgen dan nog een demonstratie in hun snelheid en gehoorzaamheid. Erg indrukwekkend.

Die avond doe ik mijn best om er een gezellige tijd van te maken in ons houten hutje, maar ik ben nog steeds herstellende en merk dat ik mijn ogen nauwelijks open kan houden tijdens een potje Skip Bo. Om acht uur val ik dan ook in slaap.

Rondje park met de bus

Er vertrekken diverse bussen vanaf de verzamelplek in Denali National Park. Je kunt ervoor kiezen om een complete ronde door het park met de bus te maken (zoals wij) of de bussen als een soort hop on hop off systeem te gebruiken. Wij willen echter zoveel mogelijk hoogtepunten zien want na morgen reizen we weer door, dus wij blijven lekker met de bus op pad. Onze gids geeft ons eerst duidelijke instructies.

Dat ze gerust de raampjes open wil zetten om alles beter te kunnen fotograferen maar dat we ab-so-luut geen geluid mogen maken. Anders wennen de dieren aan menselijk geluid en dat maakt het voor niemand veiliger. Daarnaast mogen we ook ab-so-luut onze hoofden en armen niet buiten het raam steken.

Daarnaast mogen we ook ab-so-luut onze hoofden en armen niet buiten het raam steken

Alles moet binnen de bus blijven. En mocht je ergens uit willen stappen en op zoek gaan naar wildlife, kom dan ab-so-luut niet in de buurt van de kariboes en elanden want deze dieren willen je maar wat graag aanvallen en blijven je achterna rennen totdat ze je te pakken hebben en je helemaal de grond in trappen totdat je sleutelbeen en wie weet erger vermorzeld is. Dus… tot zover het enthousiaste begin van de tour.

Zoals de gemiddelde zeventig procent van de tijd in de zomer, is Mount Denali (vroeger bekend als Mount McKinley), ook vandaag in zware mist verhuld. De 6194 meter hoge berg, en daarmee hoogste berg van Noord-Amerika, laat zich ook aan ons niet zien. Het spotten van dieren blijkt moeilijker dan gedacht want, ook al zijn niet alle plekken even dicht begroeid, er hangt overal een nevel die het hele gebied een grijze schim geeft.

Maar toch weet onze gids er wat van te maken en een aantal dieren te spotten (waaronder dus de, tot nu toe nooit geweten, dodelijke kariboes en elanden, oftewel moose). Ook houdt ze nauw contact met andere bussen die de route rijden om tips uit te wisselen over mogelijke waarnemingen van nog meer kariboes, Dalls schapen (dunhoornschapen) en, hopelijk, beren. Want laten we wel wezen, natuurlijk is die berg hartstikke leuk als ‘ie zich laat zien, maar iedereen in deze bus wil uiteindelijk gewoon een beer zien, punt.

Die beren laten echter nogal lang op zich wachten maar gelukkig heeft Denali ook nog wat andere natuurverschijnselen in petto die het ritje de moeite waard maken.  Zoals Polychrome Pass waar ik werkelijk denk dat de bus ieder moment langs een richel de afgrond in kan storten en ik met ingehouden adem de schitterende kleuren tot me door probeer te laten dringen.

Luister naar de gids!

Ondertussen is er een groep Japanners in onze bus gestapt met camera’s en telelenzen die zo groot zijn dat ze een eigen bankje in de bus verdienen. De herhaalde boodschap van het ab-so-luut geen geluid maken en niks uit het raam steken geldt blijkbaar niet voor hen want zodra we ergens stoppen en de raampjes naar beneden gaan, worden de lenzen naar buiten gestoken en wijzen ze vol opgewonden gilletjes naar alles wat te zien is.

Onze gids is hier natuurlijk ab-so-luut not amused mee, dus spreekt ze de groep streng toe en waarschuwt dat, wanneer ze niet luisteren, de raampjes niet meer open zullen gaan, tot ergernis van de rest van de bus. Gelukkig zijn we aangekomen bij het Eielson bezoekerscentrum tegenover Mount Denali. Maar dat had net zo goed tegenover totaal iets anders kunnen zijn want de berg laat zich niet zien en we staren naar een grote mistdeken die ons omringd.

Na deze stop gaan we verder, weer terug naar waar we begonnen zijn. En nog steeds hebben we geen beer gezien! Er gaat weer een tijd voorbij en de passagiers beginnen in te kakken. De raampjes zijn dicht, er is geen interessant dier meer gespot, het is een lange dag en bovenal staat de verwarming zo ontzettend hoog dat je met de minuut mensen met rode wangen in slaap ziet vallen.

Als ik merk dat het me bijna slecht wordt van de hitte, roep ik vanaf onze bank achter in de bus of de verwarming alsjeblieft omlaag mag want dit is niet meer te doen. Maar natuurlijk, dat kan direct geregeld worden. De andere passagiers veren op en draaien zich naar me toe. Ik krijg een aantal keer dankjewel naar me toe en dikke duimen. Niemand durfde het blijkbaar aan te geven. Onze gids is ook wel een beetje streng natuurlijk…

Er zijn beren gespot

Terwijl iedereen probeert bij te komen, stopt de bus ineens naast een andere bus en maken de gidsen even een praatje met elkaar. Als de gids zich naar ons omdraait, is het zover: er zijn beren gespot! En niet zomaar beren, nee, een moederbeer met een welp die de waterlopen oversteken! Meteen is iedereen in de bus weer fit en opgewonden beginnen mensen enthousiaste kreten los te laten en high fives aan elkaar te geven. We stoppen bij een houten plateau dat uitzicht geeft over een stuk rivierlandschap. Iedereen rent naar de rand met camera’s. En dan zien we daar inderdaad een moederbeer en haar welp. Rustig en loom sjakken ze over het land en waden ze hier en daar door de smalle, ondiepe riviertjes.

Terug in de bus valt iedereen elkaar om de hals en staan mensen letterlijk te juichen

Het is echter op een dusdanige afstand in een grijs, mistig landschap dat foto’s bijna onmogelijk blijken. We proberen er een aantal te maken maar of ze echt gelukt zijn… Laat ik het zo zeggen: het is dat wij weten dat het beren zijn op de foto, maar er heeft al iemand tegen me gezegd ‘ik wist niet dat er olifanten in Alaska rondliepen’… Maar dat geeft helemaal niks, wij hebben beren gezien!

Terug in de bus valt iedereen elkaar om de hals en staan mensen letterlijk te juichen. We komen al snel bij de ingang aan en stappen weer in onze huurauto om iets te eten en na te genieten van deze dag. We zijn net op onze vierde dag hier en hebben nu al twee beren gezien. Laten we hopen dat we dat geluk de komende weken nog eens hebben.

Fairbanks

Het is vandaag dag zes van onze kleine maand door Alaska. Gisteren hebben we nog een rustig dagje in Denali doorgebracht met een korte wandeling en een bezoekje aan een tentoonstelling over dinosaurussen en de gevonden dinosaurussporen in het park. Nu rijden we naar Fairbanks waar we een nacht in Sven’s Basecamp zullen verblijven. Onderweg stoppen we een aantal keer bij mooie meren en al rijdend zien we niks anders dan bergen om ons heen.

Bij Sven aangekomen, blijkt onze reservering voor een cabin kwijt. Ze hebben een paar maanden geleden een computercrash gehad en zijn daardoor een groot deel van de boekingen kwijt, aldus de man achter de receptie. En nu dan? Hij rommelt wat in zijn papieren en verzekert ons dat er geen probleem is, hij regelt wel een grote tent voor ons. Oké… Dat kan wel voor een nachtje, zeggen we tegen elkaar.

Bijzonder overnachten

We lopen achter de man aan richting een groep bomen. Daartussen staan de tenten. Als hij een van de deuren in de tent opent, weten we niet wat we zien. Het is een enorme tent waar normaal grote groepen, bijvoorbeeld van scouting, in overnachten. Het is echt gigantisch met talloze (stapel)bedden. We mogen zelf onze bedden uitkiezen en kunnen onze spullen meer dan voldoende kwijt. Nou, dat is ook nog eens bijzonder overnachten.

Pioneer Park en de kerstman

Fairbanks zelf is behoorlijk uitgestorven. Het is een typische studentenstad en aangezien het nu zomervakantie is, is de plaats leeggelopen. Gebouwen zijn verlaten, restaurantjes zijn dicht en echt heel gezellige plekken zijn er niet echt te vinden. We gaan dan ook gauw naar de universiteit zelf waar een interessant museum in gehuisvest is en een leuk uitzicht heeft op Fairbanks.

De dag erna bezoeken we het Pioneer Park, een themapark dat de geschiedenis van Alaska moet weergeven maar in werkelijkheid een verwarrende plek met een mix van allerlei mini museau met diverse thema’s (van vliegtuigen tot vroegere geneeskunde en van traditionele klederdracht tot goudzoekers) en attracties die in een veredelde kermis en speeltuin thuis horen. Volgens onze reisgids was dit ooit bedoeld als Alaska’s antwoord op Disneyland… We moeten er vooral om lachen en kunnen het park niet al te serieus nemen als concurrent van Disney.

North Pole

Net zo min als dat we de dag erna het plaatsje North Pole (ja, echt waar) serieus kunnen nemen. North Pole bestaat onder andere uit Santa Claus House, straatnamen als St. Nicholas Drive en straatverlichting in de vorm van snoepstokken. Omdat we thuis allemaal heel erg grote fans van kerstmis zijn, moeten we hier natuurlijk even doorheen rijden en stoppen we om een bezoekje te brengen aan Santa Claus House. Het is allemaal een beetje trieste bedoeling, een gemaakte poging tot sfeer en vooral een grote winkel vol kerstartikelen waar toeristen op afkomen.

Tok, tok, tok…

Tok is een klein plaatsje dat als belangrijk knooppunt fungeert. Vanuit hier zullen we morgen naar Yukon vertrekken om een paar dagen het grensgebied met Canada te verkennen. Tok staat bekend om de titel ‘sled dog capital of the world’ omdat hier bijna alle inwoners sledehonden fokken of trainen. Maar veel meer dan wat (helaas niet zo’n geweldige) restaurantjes aan de hoofdweg en wat benzinestations, is er niet veel te doen.

Om de natuur en de omgeving te leren kennen, hebben we helaas te weinig tijd dus een wandeling zit er niet in. Maar we worden beloond door de ligging van onze accommodatie bij Caribou Cabins die in een bosrijke omgeving ligt. Onderweg zien we zelfs een grote kariboe statig langs de weg staan.

De dag erna zitten we in onze huurauto op weg naar Dawson, Canada. We rijden via Chicken, een echt gehucht met nog geen veertig permanente inwoners die het vooral moeten hebben van toeristen die naar het plaatsje worden gelokt. De paar restaurantjes, winkeltjes en openbare toiletten zijn allemaal gedecoreerd met afbeeldingen van kippen en kuikens. Het is tevens een handige plek om nog een keer te tanken voordat je de uitgestrekte Top of the World highway richting Canada neemt.

On top of the world

De weg vanuit Chicken naar de grensovergang is hobbelig en zit vol diepe gaten. Dat valt sowieso op: het wegdek is tot nu toe bijna nergens intact. Overal bevinden zich kuilen in de weg. Soms zijn deze handig gemarkeerd door neonspray maar vaak ook niet waardoor je met snelheid ineens een diepe duik maakt. Zo ook op deze weg. Daarnaast komen we dagelijks wegversperringen tegen door wegwerkzaamheden.

De Top of the World highway is een nogal beruchte weg die alleen in de zomer open is voor verkeer

Hierdoor moeten we vaak wel twintig minuten de auto uitzetten om te wachten totdat we verder kunnen rijden. De Top of the World highway is een nogal beruchte weg die alleen in de zomer open is voor verkeer. Je mag er niet van alle verhuurbedrijven overheen rijden, maar wij wagen de gok, daredevils dat we zijn… En verder is het vooral vanuit praktisch oogpunt want op deze manier komen we sneller bij onze eindbestemming aan.

De weg valt ons ontzettend mee wat het rijden betreft. Achteraf gezien kunnen we stellen dat we ook wel meer indrukwekkende routes zijn tegengekomen op deze reis. Maar ach, we kunnen zeggen dat we hem gereden hebben.

Aankomst in Yukon

Aan het einde van de highway stopt de weg bij de Yukon River. We zijn in Canada en willen naar Dawson City, gelegen aan de overkant van het water. Gelukkig is er een (piepkleine) veer die op en neer pendelt met auto’s en passagiers. We stellen ons op in de rij voor het veer en kijken alvast naar de overkant. Nog even en we kunnen Canada gaan ontdekken!

---

Lees hier meer verhalen over Canada en Alaska 

---