Bijna halverwege de Pacific Crest Trail. De High Sierras.

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

We zijn afgelopen weken door de High Sierras gelopen. Wat een natuur, wat een beeldschone natuur. En wat een geweld voor ons lichaam. De hoogtemeters rijzen de pan uit, maar de uitzichten ook. Praktisch alles was ons normaal was geworden is veranderd. Er is ineens water in overvloed inclusief de muggen die daarbij horen. We dragen een bearcannister bij ons die verplicht is in dit gebied. 

National parks investeren hier enorm veel geld om beren ‘bang’ te houden voor mensen. Dus het is heel belangrijk om het ze zo moeilijk mogelijk te maken om bij ons eten te komen. En waar bearcannisters smelten van Deet, smeren wij dat lekker in ons gezicht, dragen ons regenpakken en hoofdnetjes tegen de muggen en hebben family diners in mijn tent. Want in een zwerm muggen wil je niet rustig zitten eten. 

Mount Whitney

De eerste week is het zwaarste. Ons benen zijn aardig getraind, maar deze hoogte overstijgt alles wat we al achter de rug hebben. We passeren de 10.000 feet en ver daarboven. Ik doe er een schepje bovenop en besluit Mount Whitney die niet bij de trail hoort te beklimmen. De hoogste berg van Noord Amerika, excluded Mount Denali in Alaska.

Mount Whitney is 14505 feet hoog zo’n 4400 meter. Ik sta om 1.00 ’s nachts op om de zonsopkomst te kunnen zien en vier uur later is het zover. Ik sta op de top en het laatste half uur biggelde de tranen al over mijn wangen, wat een fantastisch uitzicht!

Het waait hard en is verschrikkelijk koud, tijdens de beklimming had ik alle laagjes die ik eerder had uitgepeld weer vlug aangetrokken en op de top voeg ik mijn regenjas en wanten daar aan toe. Ik maak foto’s geniet van het uitzicht met bekende mede pct’ers zet een kop thee om op te warmen en ga dan vlug weer naar beneden.

Forrester pass

De volgende dag staat Forester pass op het programma en de komende week nog zeven bergpassen, waaronder Mather pass. Deze twee zijn de meest risicovolle. Er ligt gelukkig niet veel sneeuw meer, maar het blijft spannend om deze afdalingen te maken. Ik ben blij dat ik pas later de verschrikkelijke verhalen hoor.

Een van mijn Nederlandse vrienden is van de trail gehelicopterd vanwege hoogteziekte. Een Amerikaans meisje van 23 is overleden op Forester pass vanwege hoogteziekte. En de dag voor ik Mather pass afdaalde is er een verschrikkelijke rotsverschuiving geweest waar iedereen die aan het afdalen was enorme mazzel heeft gehad. Niemand is gewond geraakt.

Ik heb zelf ook last gehad van hoogteziekte en deze verhalen maakte mij wel zenuwachtig om de week met de zeven hoogste bergpassen te beginnen.

Het is heel erg confronterend om zulk nieuws te horen, want je kan nog zo verzichtig zijn. Soms heb je gewoon niet alles in de hand. Ik heb zelf ook last gehad van hoogteziekte en deze verhalen maakte mij wel zenuwachtig om de week met de zeven hoogste bergpassen te beginnen. Ik heb astma en ook al heb ik niet perse last van m’n longen op hoogte maakt het deze uitdaging wel nog pittiger dan hij al is.

Toch kan ik zo genieten. Mijn vrienden hebben gelukkig bergen met geduld, want mijn pas vertraagd enorm zodra ik moet stijgen op deze hoogte. Maar de foto’s die ik hier kan maken geven me elke keer een lach en trots. Het is hier prachtig. 

Ik kom rakelings langs Yosemite Valley en heb daar afgesproken met Melissa en onze Duitse trail vrienden Steffen en Theresa. Zij hebben permits voor ons kunnen bemachtigen en als we daar eenmaal zijn hebben we ook nog de mazzel dat we de welbegeerde permits voor Halfdome in ons zak mogen steken. Daar gaan we natuurlijk voor! De volgende dag lopen we langs de cables omhoog en ik kan niet ontkennen dat dat best spannend was, maar ook onwijs gaaf om daar te mogen staan. Ik zal daar enorm dankbaar aan terugdenken bij elke foto die ik van Yosemite zie.

Drie maanden onderweg, bijna op de helft

Nu we wat verder op de trail zijn  haken steeds meer mensen af. Wat niet gek is, want onderhand zijn we bijna drie maanden onderweg en heimwee gaat zeker een grote rol spelen. Voor mensen die hier in de buurt wonen is de drempel vrij laag om “even” naar huis te gaan. En voor mij is dat confronterend. Ik kan niet even naar huis om iedereen een knuffel te geven.

En het bereik van ons mobiele telefoon is behoorlijk verslechterd in de Sierra’s waardoor ik alleen in de kleine dorpjes met een beetje mazzel kan bellen en wat kan verstaan. Ook hebben veel mensen blessures waardoor ze moeten afhaken, covid rakelt hier ook weer op. Dus buiten m’n trail vrienden probeer ik van de rest toch weer wat afstand te nemen. 

Nog even en we gaan Noord-Californië in en zijn we op de helft. Vanaf hier zullen we weer meer miles per dag kunnen maken. In de afgelopen weken zijn die van 22 naar 17 per dag gegaan en het zal ons een goed gevoel geven weer grotere afstanden te maken. 

Maar eerst gaan we een paar dagen relaxen in South Lake Tahoe. Welverdiende rust! 

Lees hier alle verhalen over de Pacific Crest Trail

Caressa Sandberg

Hee, ik ben Caressa. Opgegroeid met kamperen, fossielen zoeken, windsurfen en zeilen. Avontuur zit dus wel in mijn bloed zo ook het dromen najagen en het heft in eigen hand nemen. Ik ben echter meer een landrot dan een waterrat. Alleen of in groepen mooie trekkingen maken vind ik het leukste, omdat je dan echt volledig in de natuur bent en geen afleiding hebt van het dagelijks rumoer.

Ik ben vooral groot fan van het noordelijk halfrond, bergen en eenzame landschappen. Dit terwijl ik eigenlijk een enorm gezelligheidsdier ben. Verder ben ik reservist geweest hou ik van boulderen, survivallen, landschapsfotografie, gezelligheid en eten.

klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië

---