Dit moet je regelen voor je begint aan de Pacific Crest Trail: papierwerk!
Om het maar even over de minder leuke kanten van de voorbereiding voor een PCT-avontuur te hebben; hoe zit het met het papierwerk? De Pacific Crest Trail neemt gemiddeld vijf à zes maanden tijd in beslag. Met een visa waiver (ESTA) mag je maximaal 90 dagen achtereen in Amerika blijven, al kan de douanebeambte aan de grens ook een chagrijnige bui hebben en besluiten dat je maar een week mag blijven. Om langer in Amerika te mogen blijven, moet je dus een visum aanvragen. Voor de PCT heb je een zgn. B2-visum nodig.
Nu zijn er mensen die het risico nemen om na 90 dagen een korte vakantie te nemen buiten Amerika en daarna weer terug te vliegen naar Amerika voor een nieuwe 90 dagen, maar officieel mag dat niet. Dat is dus een risicovolle strategie. Ik heb gehoord dat er mensen mee weg zijn gekomen, maar wil je het liever op safe spelen, dan heb je een B2-visum nodig.
Hiermee mag je per bezoek tot 180 dagen aaneengesloten in de VS verblijven, en het is 10 jaar geldig. Als je de PCT niet in één keer uit kunt lopen zou je dus ook nog een ander jaar terug kunnen komen om het nogmaals te proberen. Maar een B2 visum bemachtigen, dat kost tijd… En geld…En een hoop papier.
Allereerst vul je online een DS-160 formulier in. Ga hier echt maar even voor zitten, want ze willen alles van je weten. En raffel het niet af, want eenmaal ingediend kun je het niet meer wijzigen, dus een fout kan betekenen dat je opnieuw een DS-160 formulier moet invullen en dat je opnieuw je ‘application fee’ van ongeveer 160 USD moet betalen (non-refundable, uiteraard)
Ter illustratie, een paar van de dingen die ze van je willen weten:
- Alle keren (met data) die je ooit in de VS bent geweest
- Alle landen waar je in de afgelopen 5 jaar naartoe bent gereisd
- Alle werkgevers waar je de afgelopen 5 jaar voor hebt gewerkt (met, indien van toepassing, de namen van de managers waar je aan rapporteerde)
- Al je social media-accounts
- Of je familieleden in de VS hebt
- De naam en het adres van een contactpersoon in de VS.
Deze laatste is verplicht, je kunt het veld niet openlaten, dus als je niemand daar kent; succes ermee. Ook hier heb ik mensen gehoord die een naam van een hotel of een bedrijf hebben ingevuld, maar dat vond ik toch een riskante strategie. Veel hoopvolle hikers gebruiken de naam en adresgegevens van zgn. ’trail angels’; mensen die hikers op allerlei manieren helpen met het volbrengen van hun tocht. (Over trail angels later ongetwijfeld meer…)
Als je de DS-160 hebt ingediend (inclusief digitale pasfoto die aan de Amerikaanse eisen voldoet) en je de betaling hebt overgemaakt krijg je een bevestiging. Bewaar deze goed, want deze moet je meenemen naar het consulaat als je een afspraak hebt.
En nu we het toch over afspraken hebben: dat is je volgende stap
Maak zo snel mogelijk een afspraak op het consulaat. Dit was voor mij nog het spannendste deel, want door corona was het consulaat een hele tijd gesloten geweest en liepen ze erg achter. Er waren dus een HELEBOEL mensen die een afspraak wilden, en niet genoeg mensen op het consulaat om al die afspraken te verwerken.
In eerste instantie waren er geen beschikbare afspraken voor toeristenvisums. Toen kwam er in juli een plekje vrij voor maart, wat heel misschien nog net op tijd zou zijn voor een PCT start in april. Blijdschap alom…tot alle afspraken zonder verdere uitleg uit het systeem werden geannuleerd en er wederom niks meer beschikbaar was.
Een paar zenuwslopende weken later; ineens weer data in het online portaal! Gelukkig kun je met je DS-160 gegevens zo vaak je wilt inloggen en je afspraak wijzigen, en zo kwam ik na talloze wijzigingen en vrijkomende afspraken dan eindelijk in december op het consulaat in Amsterdam terecht.
Op het consulaat
Neem niks mee naar het consulaat wat je niet nodig hebt voor de aanvraag, is mijn advies. Laptops mogen NIET mee naar binnen, en ook andere elektronische apparaten niet, op je telefoon na. Neem je ze toch mee, dan word je gewoon weggestuurd om ze ergens anders (niet op het consulaat) in een kluisje te gaan stoppen. Het overkwam twee mensen voor me in de rij. Ik was gelukkig van tevoren gewaarschuwd.
De bewaking is streng. Als je ooit een Amerikaanse grens bent overgestoken herken je de ‘do-NOT-fuck-with-me’ blik vast wel. Grapjes worden niet gewaardeerd, bewaar die maar voor nadat je je visum hebt. Ik was gelukkig alweer van tevoren gewaarschuwd.
Na de veiligheidscheck mag je doorlopen en binnen melden bij de balie, waar ze je wat vragen stellen en je wat documentatie mag afgeven die je aanvraag ondersteunt. Dan zitten, duimendraaien, naar de klok staren en wachten tot je naam wordt geroepen.
Eindelijk aan de beurt! Een vriendelijke dame vraagt me wat ik ga doen, hoelang ik in de VS wil blijven, hoe ik dat ga betalen en of ik van plan ben om terug te komen en mijn baan weer op ga pakken. Ik vertel het haar, maar ze vraagt niet naar bewijzen, hoewel ik een hele dikke map bij me heb met papieren.
Dan vraagt ze me nog wat over de PCT zelf, maar ook daarover kan ik inmiddels al dagen aan een stuk vertellen, dus ze lijkt tevreden en na enkele minuten sta ik alweer in de gang met goedkeuring, mijn visum komt eraan! De voorbereiding gaat nu echt serieus van start!
Lees hier alle verhalen en artikelen over de Pacific Crest Trail
Ooit zou ik voor een jaartje naar Australië gaan, om avonturen te beleven en zelfstandig te worden. Maar na twee weken Down Under wist ik het al: ik ging nooit meer terug naar Nederland. Acht jaar lang heb ik het toch maar mooi volgehouden, en toen kwam die studie er toch nog van.
Acht jaar lang de wereld overgezworven, onderweg werkend in de leukste baantjes op de mooiste plekken om mijn geld te verdienen. Een van mijn persoonlijke hoogtepunten was de Pacific Crest Trail in 2022. Hier schreef ik het boek ‘Zes miljoen stappen‘ over. Op Mountainreporters en op mijn eigen blog sixmillionsteps kun je mijn verhalen lezen.