Reisverslag Oregon | Een roadtrip vol zand, zon en zalige zinderingen

---

De dag begint vroeg. Vroeg op pad, dat is hoe wij het liefst reizen. Niet om een planning af te vinken, maar om de onverwachte magie van het moment te vangen. En vandaag, dat voelen we, wordt weer zo’n dag vol verrassingen. Slechts een paar kilometer ten zuiden van Yachats worden we verleid door een bescheiden bordje: Cove Beach. Nieuwsgierig slaan we af.

Een smal paadje leidt ons naar een klein, verscholen natuurstrand aan de voet van een steile klif. Het ochtendlicht danst over het zand en maakt de eerste foto’s meteen magisch.

Op het strand liggen verstrengelde boomstammen, aangespoeld door de oceaan. Een beekje kronkelt zich een weg naar de zee. De zon klimt hoger. We luisteren naar het ruisen van de branding en beseffen dat dit strand, onopvallend op de kaart, alweer een hoogtepunt is. Oregon verrast. Altijd.

Het zand leeft bij de Oregon Dunes

Florence glijdt voorbij en al snel bereiken we het buitenaardse landschap van de Oregon Dunes. Kilometerslange zandduinen scheiden de Pacific van de Highway 101. Hier lijkt het alsof de kust een eigen ademhaling heeft. Golvend, stuivend en constant in beweging.

Langs de ruige kust van Oregon ontvouwt zich een onwerkelijk landschap: de Oregon Dunes National Recreation Area. Hier strekt zich een landschap van zand uit, gevangen tussen oceaan en bos. Dit is een plek waar je zintuigen op scherp worden gezet. De wind tekent elke dag nieuwe patronen in het zand, hoge duinen wisselen af met verborgen valleien en meertjes, en achter elke top wacht een nieuw uitzicht op de eindeloze Pacific.

Het contrast tussen de stille, golvende duinen en de dreun van motoren van offroaders is intrigerend. Lokale avonturiers scheuren hier met zelfgebouwde 4x4’s door het zand, terwijl wandelaars en fotografen hun weg zoeken in een wildernis van stilte en reflectie. De Oregon Dunes zijn rauw, onvoorspelbaar en spectaculair.

Via geheime stranden naar het binnenland

De diversiteit van de Oregonkust blijft verbazen: duinen, wetlands, kliffen, rotsformaties… alles wisselt elkaar in razendsnel tempo af. We besluiten de 101 even achter ons te laten en kiezen voor het binnenland. Onderweg denken we aan de tips van Christine, onze gids in Portland: wie wil vissen op mosselen, krab of kokkels moet naar Otter Crest Beach of Moolack Beach. Die houden we in gedachten voor de terugweg.

Roadtrip-tip. Vergeet onderweg niet de tijd te nemen voor onverwachte stops. Soms zijn het niet de highlights op de kaart, maar juist de zijweggetjes die de mooiste herinneringen opleveren.

Langs de kronkelende Umpqua

Bij Reedsport verlaten we de kust en volgen de Umpqua River Scenic Byway, een route die zijn naam meer dan waarmaakt. Bij een bakkerij net voorbij de afslag naar de 138 halen we koffie en iets lekkers. De lemon curd cheesecake is een aanrader!

We stoppen bij Dean Creek Elk Viewing Area, een uitgestrekt veld waar elanden grazen in het hoge gras. Met een dampende mok koffie in de hand kijken we toe hoe een imposante stier met machtig gewei langs komt schrijden. Edwin klikt en ik kijk mee door de zoomlens. De natuur toont zich hier van haar meest majestueuze kant.

De weg langs de rivier is een feest op zich. Gigantische bomen flankeren de route terwijl de Umpqua zich sierlijk een weg baant door het landschap. We maken een praatje met een visser die net zijn boot klaarmaakt voor een vierdaagse visexpeditie op baars. Een rivieravontuur van 22 mijl ligt voor hem.

Zon, wijn en een wandeling door een betoverend bos

Bij Sutherlin tanken we en nemen de I-5 richting Grants Pass. Ja, soms moet je een snelweg nemen in dit enorme land. Maar zelfs hier, tussen de voorbij denderende trucks en de Amerikaanse country op de radio, voelt het als avontuur. Volgens de kaart rijden we langs het Douglas National Forest. En de temperatuur? Die is inmiddels gestegen van 12 naar 28 graden. De korte broek mag aan.

We kiezen voor een korte hike naar de Enchanted Forest Trail bij Jacksonville. Een plek die klinkt als een sprookje en dat ook waarmaakt. De glooiende paden voeren ons door heuvels die doen denken aan het Zwarte Woud, langs droog gras, oude bomen en zonovergoten wijnranken. Na afloop strijken we neer bij Schultz Winery. Een koud glas witte wijn smaakt hier beter dan ooit.

We worden uitgenodigd door een groep locals aan tafel en praten, lachen en proosten alsof we elkaar al jaren kennen. Reizen is niet alleen het zien van nieuwe plekken, maar ook het ontmoeten van onbekende vrienden.

De avond sluiten we in stijl af met een diner bij Rivers Edge, een sfeervol restaurant waar live muziek en perfect gegrilde steaks samenkomen. Het was een gouden tip van onze nieuwe vrienden bij Schultz. En ze hadden gelijk, het eten en de sfeer zijn onvergetelijk. We proosten op deze dag. Vol variatie. Vol verhalen. En terwijl de muziek nog nazindert in onze oren, kijken we uit naar morgen.

Peddelen door stilte en wildernis bij Malone Springs

De weg slingert zich steeds dieper het binnenland in. Om ons heen domineren de donkere, statige silhouetten van Ponderosa Pines, metershoog en geurig in de zon. Edwin vertelt onderweg enthousiast over deze iconische naaldbomen en het vuurrode fireweed dat als een tapijt langs de bermen bloeit. Een levendig contrast in dit verder groene woud.

Het landschap verandert, wordt ruiger, wilder, stiller. We naderen Rocky Point, waar ons een bijzondere ervaring wacht: kajakken op het uitgestrekte Upper Klamath Lake.

Bij Malone Springs, aan de rand van de Upper Klamath National Wildlife Refuge, starten we onze drie uur durende kajaktocht. Deze plek voelt als een geheim dat je fluisterend doorvertelt. Dit moet een mystieke plek blijven. Vertel het dus niet aan teveel vrienden. Met 15.000 hectare aan zoetwatermoeras is dit gebied een oase voor wie houdt van natuur, rust en reflectie.

Het water is kalm, spiegelend, met slechts een lichte rimpeling onder onze kajaks. We glijden geruisloos over het water, omringd door wuivend riet, lage eilandjes van gras en open vlaktes vol vergezichten die de adem even wegnemen. Boven ons cirkelen vogels. We zien reigers, visarenden en zelfs een bald eagle in de verte. De lucht is helderblauw, de geur van nat hout en water hangt stil om ons heen.

Kajakken in een droomwereld

De sfeer is bijna heilig. We fluisteren vanzelf, alsof elke stem de harmonie zou kunnen verstoren. Beverburchten doemen op tussen het riet, stille getuigen van nachtelijke bedrijvigheid. Maar vandaag laten de bevers zich niet zien. Net als op zoveel andere plekken blijven ze mysterieus verscholen. Geen probleem: de magie zit in wat we wél zien.

De wetlands worden gevoed door ondergrondse bronnen. Het water is glashelder, fris en ijskoud, prachtig om te peddelen, maar net iets te koud om in te zwemmen. En waarom zou je ook? Hier wil je juist geluidloos drijven met een gevoel van tijdloosheid.

Deze tocht voelt als een cadeau. Niet alleen vanwege de schoonheid, maar ook door het besef dat deze plek, al sinds 1928 beschermd verklaard, nog steeds zo puur en ongerept is. De Upper Klamath Canoe Trail is geen bucketlist-plek waar iedereen naartoe stormt. En juist daarom wil je hier zijn. Wij wel in ieder geval. Een van de hoogtepunten van deze roadtrip.

---