Reisverslag USA | Het wilde westen komt tot leven in de Aravaipa Canyon

Fier staat hij daar. Rechtop en met zijn armen wijd uiteen gespreid. Zeker tien meter hoog en het lijkt alsof niets hem kan deren. Hoewel, de vele gaten in zijn huid verraden dat vogels hem tegenwoordig ook als nest gebruiken. Ik wil hem aanraken, maar de vele scherpe doorns weerhouden me ervan. Stil sta ik te genieten.

De Saguaro cactus

De Saguaro cactus ziet er precies zo uit zoals ik me had voorgesteld. En dit is niet de enige. Overal waar je kijkt zie groene pilaren de lucht in gaan, duizenden zijn het, alsof het een immens woud is. Hele hellingen zijn ermee begroeid. Sommige zijn klein en hebben nog geen zijarmen, anderen hebben er enorm veel.

“Hoe oud denk je dat het is?” vraag ik aan Lian. Ze is voor de tent eten aan het klaarmaken en kijkt omhoog. “Ik weet het niet zeker maar ze zeggen dat het zeker vijftig jaar duurt voordat ze hun eerste zijarm laten groeien, dus misschien is deze wel 130 jaar oud?” Ik knik en kijk om me heen. Als dat zo is dan moeten velen hier meerdere honderden jaren oud zijn.

---

Saguaro’s kunnen meer dan twintig meter hoog worden, maar groeien erg langzaam; pas na zo’n zeventig tot tachtig jaar krijgen ze hun eerste vertakkingen. De soort is inheems in het zuidwesten van de Verenigde Staten en het noorden van Mexico.

Het stuifmeel van een saguaro wordt overgedragen door vogels, insecten en vleermuizen. De stammen van saguaro’s vertonen vaak beschadigingen door blikseminslag, spechten en vraat. De bloem van de saguaro is de state flower van de staat Arizona. Bron: Wikipedia

De zon is fel, enorm fel. We smeren factor 70 en nog verbranden we. We blijven smeren. De UV index is hier 8,5 op een schaal van 10 en dat is te merken. Even zonder zonnebril kijken is bijna niet te doen, het steekt gewoon in de ogen. We zijn dan ook echt superblij dat Maurice van Optiek van Meer zo snel onze Julbo brillen op tijd heeft klaar gekregen. We hebben hier echt categorie 4 nodig en we zijn blij dat ze zo goed werken.

Bendes en outlaws

Veertien uur vliegen naar Tucson Arizona, en dan nog een heel stuk noordelijk rijden, maar nu staan we er midden in. We wandelen de Grand Enchantment Trail (GET) en het is alsof de oude westerns hier weer tot leven komen. Prachtige tafelbergen waar ieder moment rooksignalen vanaf zouden kunnen komen, worden afgewisseld met messcherpe canyons waar menige bendes en ‘outlaws’ zich schuil hielden. Het was hier ruim honderd jaar geleden ook echt zo, want vlakbij waar we nu lopen wonen de Apaches, die in dit gebied kranig stand hebben gehouden tegen de oprukkende blanke cowboys.

“Wat denken jullie? Moeten we de linker of het rechter pad nemen?” Iris, onze vriendin waar we deze tocht mee hiken, kijkt vragend op vanaf haar GPS app op de telefoon. Ik haal mijn schouders op en kijk om me heen. Het is hier erg dicht begroeid en er lijken verschillende diersporen alle kanten op te gaan. Daar sta je dan midden in de wildernis met zeker 100km om je heen geen bebouwing te vinden.

“Nergens zijn er bordjes of gebaande paden. We moeten echt alles met alleen maar een kaart, kompas en gps zien te vinden.”

Dit is niet de eerste keer dat we vast zitten. Nu we hem lopen blijkt de GET niet echt een trail te zijn maar meer een route. Nergens zijn er bordjes of gebaande paden. We moeten echt alles met alleen maar een kaart, kompas en gps zien te vinden.

Scherpe strepen op onze benen

Lian loopt een nauwer wordend pad in. “Ik denk rechtdoor. Hierheen!” Roept ze. Iris knikt. Ik kijk nog eens op mijn kompas en inderdaad, het lijkt de goede kant op te gaan. Harde struiken trekken scherpe strepen op onze benen. Stof zit ondertussen overal en de eerste schuurplekken tussen de bilnaad en andere plekken beginnen zich te vormen.

Na een paar kilometer als stoffige cowboys door het landschap te hebben getrokken begint Lian ineens te wijzen. “Wauw, moet je dat zien!” “Wat, wat zie je?” Ik hoop al een hele tijd een poema of gila monster te zien, dus ik ben al snel met mijn camera in de aanslag bij haar. Mijn ogen volgen haar stok en zien iets veel mooiers.

“Wooow…” Meer komt er niet over mijn lippen. In tijden hebben we niet zo iets moois gezien. De cactus-wouden waren al prachtig, maar dit slaat alles; Een mini Grand Canyon opent zich voor ons. Aan weerskanten van de rustig kabbelende rivier rijzen grote verticale wanden in allerlei kleuren omhoog. Soms fel rood, soms geel en soms alle kleuren daartussenin. Allerlei soorten vetplanten, yucca’s en bolcactussen doen hun uiterste best om zich er op allerlei manieren aan vast te klampen. En vlinders, overal vlinders. Rode, blauwe en mijn favoriet, een geelzwarte page zie zo groot is als mijn hand.

Langzaam stappen we in de beek en realiseren ons eigenlijk niet eens dat we het doen. Onze ogen weten niet waar ze kijken moeten. Hoog boven ons zien we zeker 15 gieren omhoog cirkelen, met op de achtergrond hele hoge bergen met enorm steile kliffen, of bluffs zoals ze die hier noemen.

Sereen

Zachtjes slaat Lian haar armen om de schouders van Sam en Don, onze Amerikaanse vrienden die ook met ons meelopen. “Dankjewel dat jullie de permits voor de Aravaipa canyon hebben geregeld. Dit hadden we echt niet willen missen.” Ze glimlachen. “Spectaculair, niet?!” Daar zijn we het helemaal mee eens. We gaan de hele canyon in de volle lengte lopen en zijn benieuwd wat het ons allemaal gaat brengen.

De ene adembenemende bocht na de andere. Het ene veld met bloemen nog mooier dan de andere. En omdat de permit slechts een handjevol mensen per dag toelaat, zijn we hier helemaal alleen. Het is sereen en alleen het klotsen van het water tegen onze schoenen verstoort de stilte. Heerlijk dit!

23 km en 101 doorwadingen verder komen we aan het einde van de canyon. Maar daar stopte het niet. We slaan de Turkey Creek in. Het doet zijn naam eer aan want al na een paar kilometer horen we het typerende geluid van een wilde kalkoen. Niet veel later zien we hem langsrennen. De grote lel boven zijn snavel slingert alle kanten op.

Deze canyon blijkt bijna net zo mooi te zijn als de andere. Wat een prachtig gebied is dit toch. Vol met schrammen en krassen kruip ik mijn slaapzak in. Het doet zeer, maar ik had dit van mijn leven niet willen missen.

Review Julbo zonnebrillen

Lian en ik zijn vaak te vinden op flinke tochten en expedities. In het voorjaar van 2023 liepen we de Grand Enchantment Trail, een bijzondere en extreme hike door Arizona en New Mexico.

Tijdens deze prachtige wildernistocht hebben we twee van Julbo’s beste brillen flink in de praktijk getest. We schreven een uitgebreide review over onze ervaringen.

Lees hier de review

Lees hier meer verhalen over trektochten door Noord-Amerika

Lian en André de Jel

Lian en André zijn echte avonturiers. Attenborough, Cousteau en Amundsen waren hun helden, maar ondertussen nemen ze nu zelf als gids al 30 jaar mensen mee naar verafgelegen wildernissen. Het avontuur van verplaatsen door de natuur in een kajak of op de fiets is waar hun passie ligt. Maar het is vooral de ultra lange afstand wandeling waar hun  hart het meest naar uit gaat.

www.friendlyhiker.com/