's Werelds meest extreme sledehondenrace voor het laatst in Alaska?
De grootste sledehondenrace ter wereld gaat zaterdag van start: de Iditarod, een tocht van ruim 1500 kilometer dwars door het barre Alaska. De race bestaat al sinds 1973, maar zit in zwaar weer.
Zo heeft de organisatie te maken met een heus dopingschandaal. Ook heeft de race een slechte reputatie gekregen door de kritische documentaire Sled Dogs: er zijn twijfels ontstaan over het welzijn van de honden. De hoofdsponsor, de bank Wells Fargo, heeft zich dit jaar teruggetrokken, waardoor de organisatie in geldproblemen komt. Betekent dit het einde van the last great race?
“Ik hoop het eerlijk gezegd niet”, zegt sledehondenmenner (of musher) Melis de Heus. “Dan zouden degenen die altijd het negatieve uitlichten het winnen. Terwijl ik denk dat de meeste menners beter letten op de gezondheid van hun honden dan op die van henzelf.” Musher Roderick Glastra herkent dit. “Ik heb zelf ook wel eens halfdood op mijn slee gestaan. Maar de honden moeten gewoon getraind en gevoerd worden. Je werkt een jaar naar een wedstrijd toe, dan sleep je je er maar met wat paracetamol doorheen.”
Volgens critici is de tocht veel te zwaar
Langeafstandsraces in Europa gaan tot de 500 kilometer. Lange tochten, maar niets vergeleken met de 1500 kilometer van de Iditarod. “Gemiddeld doen deelnemers daar tien tot twaalf dagen over”, zegt De Heus. “Maar dat is afhankelijk van de weersomstandigheden: als je in een sneeuwstorm terechtkomt, kan het knap lastig worden.” Volgens critici is de tocht veel te zwaar. In 2017 stierven vier honden tijdens de race, wat het totale dodental sinds 1973 volgens dierenrechtenorganisatie PETA op meer dan 150 brengt.
De Heus snapt de kritiek, maar vindt ook dat de doden niet altijd direct aan de race te linken zijn. “Net als mensen worden honden gekeurd voor ze gaan racen. Bij enkele doden bleek na onderzoek dat ze een aandoening hadden die bij de keuring over het hoofd was gezien.”
Grondige keuring
De keuring is volgens de mushers erg grondig. De honden worden één voor één gecheckt: er wordt gekeken naar de poten en gewrichten, of ze genoeg eten, of ze uitgedroogd zijn, en er wordt naar het hart geluisterd. “In Amerika zijn ze nog strenger”, volgens Glastra. “Daar maken ze zelfs hartfilmpjes van de honden.”
Ter vergelijking: bij paardenraces in Groot-Brittannië verongelukken elk jaar bijna tweehonderd paarden
Waarom overlijden er dan toch nog honden? “Ja, het moet natuurlijk niet,” zegt De Heus, “maar in welke sport met dieren sterven er geen dieren?” Ter vergelijking: bij paardenraces in Groot-Brittannië verongelukken elk jaar bijna tweehonderd paarden. Volgens Glastra is het moeilijk te zeggen waarom de honden sterven. “Tijdens een marathon valt er ook wel eens een hardloper uit het niets neer.”
De grote belangen die bij Amerikaanse wedstrijden meespelen, kunnen een reden zijn: de sponsorbedragen zijn zo hoog, dat sommige Amerikaanse mushers kunnen leven van de sport. In Europa is dat niet het geval. “Hier moet je al blij zijn als de musher gratis eten krijgt”, zegt Glastra.
Pijnstillers
Bij Amerikaanse races als de Iditarod heeft een musher dus meer belang bij de winst. Met doping kun je dan wat meer van je honden vragen. In het begin van dit seizoen bleek dat de honden van Amerikaan Dallas Seavey pijnstillers hadden gekregen. Seavey beweert dat hij is gesaboteerd.
“Maar met doping of pijnstillers vraag je te veel van je honden”, zegt De Heus. “Je moet altijd denken in het belang van de dieren, niet van de mensen. Als het voor hen niet prettig is, dan is het maar jammer van je inschrijfgeld.”
Bron: NOS.nl
Maartje komt al sinds haar vroegste jaren in de bergen. Zwitserland en Scandinavië zijn haar favoriete vakantielanden. Zij is redacteur voor Snowrepublic.nl en vanaf april 2017 reist en schrijft Maartje ook voor Mountainreporters.