Verslag Pacific Crest Trail | De laatste zware loodjes

---

Na het prachtige Goat Rocks wilderness komen we aan bij white pass voor een resupply. We hoorden bij de laatste tentspot voor White Pass dat er een leuke short-cut was om wat eerder aan te komen. Dit kwam neer op rechtstreeks de skipiste aflopen. We kunnen absoluut stellen dat dat makkelijker is op ski’s. Na een resupply bij White Pass lopen we in vier dagen naar Snoqualmie pass.

Net voordat we willen vertrekken horen we dat er op dit stuk hikers ziek zijn geworden van een virus in het water. Naast dat ik al de hele trail een Steripen gebruik om het water te filteren, dat zowel bacteriën als virussen dood door UV licht, vind ik het toch erg spannend. Ziek worden op de trail was een van mijn angsten vooral als je al het vocht goed kan gebruiken in de hitte.

Een van de zwaarste stukken

Toch beslissen we door te gaan, alleen stromend water te gebruiken en dubbel te filteren. Dit was een van de zwaarste stukken voor mij. Flinke klimmetjes, met lange watercarries, hitte en verbrande bossen. Maar uiteraard ook weer prachtige uitzichten, trail die langs de rim van de berg gaat en overal bergmarmotten die door de vallei fluiten.

Als we in Snoqualmie aankomen, komen we weer een hoop bekende gezichten tegen. We overnachten allemaal in de Alpine Club, wat echt een groot feestje is. We kletsen de hele avond door, genieten van het heerlijke eten dat door vrijwilligers voor ons gekookt wordt, doen onze huistaakjes, zoals de afwas of het poetsen van de badkamers en ik maak een voor een iedereen in met een potje tafeltennis.

Bosbranden en bekende gezichten

Maar er wordt ook een belangrijk onderwerp besproken. Namelijk de bosbranden in Washington. Net voorbij Leavenworth, het volgende stadje waar we naartoe wandelen, is een flinke brand waardoor ook helaas de trail afgesloten is. Het gaat flink tegen het instinct in om richting de brand te gaan lopen, en sommige mensen twijfelen daardoor erg om door te gaan. We beslissen tot Leavenworth te lopen en het dan opnieuw te bekijken.

De volgende dag vertrekken we met de hele groep de trail weer op en het is één en al gezelligheid. We kamperen met z’n allen bij een meertje na de eerste klim vanaf Snoqualmie pass. Als we de volgende ochtend opstaan zien we overal rook. De wind is gedraaid en de prachtige uitzichten die we de dag ervoor nog hadden zijn niet meer te zien. Helaas blijft het de rest van deze dagen zo. Het geeft iets sombers. Alsof het continu bewolkt is en het op het punt staat om te gaan regenen.

Maar het geeft ook weer nieuwe en mooie aanzichten. De zon die door de rook probeert door te komen en de zon op- en ondergangen zijn nog veel roder dan normaal. De dag voor we aankomen in Leavenworth, overnachten we naast Glacier Lake. Een van de mooiste meren die we tegenkomen op de trail, maar ook absoluut een van de koudste.

In Noord-Californië heb ik met mijn trailfamily afgesproken dat als we meren zien, we tenminste één per dag in een moeten zwemmen. ‘Zwemmen’ is een vrij enthousiaste term. Het was vaak meer een snelle dip. Maar Glacier Lake lukte echt niet. Na even mijn handen wassen in het stroompje naast het meer, zijn mijn handen al bijna gevoelloos. Een dipje nemen in dit ijskoude meer durven we toch niet aan.

De volgende dag komen we aan in Leavenworth. Een wat ze zeggen ‘Duits’ stadje. Nadat in de twintigste eeuw de lokale industrie helemaal stil viel, moesten ze een andere bron van inkomsten genereren. Ze toverden de hele stad om tot een Tiroler stadje en tot op de dag van vandaag komen nog elke dag toeristen deze ‘ Bavarian village’ bezoeken. Een groot voordeel voor ons hieraan was: lekker bier.

Helaas was een stuk van de trail na Leavenworth afgesloten vanwege bosbranden. Na twee heerlijke zero’s beslissen we met de bus en liftend richting Mazama te gaan. Vanaf hier lopen we vanaf Hearts Pass de drie laatste dagen naar Canada. Drie dagen die in het teken staan van ‘de laatste …. op de PCT’. De laatste nachten in onze tenten, de laatste diners, ontbijtjes en lunches, laatste keren filteren van water, laatste zonsondergangen en opgangen en een laatste ijskoude duik in een prachtig meer.

Moe, voldaan en sentimenteel

We voelen ons moe en erg sentimenteel. Het laatste stuk van ons PCT avontuur is door de bosbranden ineens wel erg snel gegaan. Maar toch voel ik mij erg voldaan. Met blije, opgewekte gezichten en een traantje lopen we het monument tegemoet. We proosten op het avontuur. Op ruim 3000 km hiken, vele hoogtemeters, vrienden voor het leven, ontelbare hoogte èn dieptepunten en vooral op het behalen van de grens van Canada. Wat een avontuur.

Pacific Crest Trail, je voelt als voldaan en klaar, maar toch zeg ik tot ziens in de Sierra Nevada mountains.

Thuiskomen

Ik was erg klaar om weer naar huis te gaan. Mijn lichaam was moe. Ik kon niet meer genoeg eten om mijn energie te behouden en het was goed zo. Weerzien van familie en vrienden, naar huis naar mijn vriend en vooral dagen bijslapen deden mij zeer goed.

Maar nu een maand later mis ik het enorm. Het 24/7 buiten zijn, de stilte, de rust, het simpele leven. Maar vooral het gevoel van niets hoeven. Er werd niets van mij verwacht op de trail. Behalve misschien wat mijlen maken. Maar ook dat was absoluut elke dag een eigen keus. Niemand verwachte dit van mij. Hier thuis zijn voelt het alsof er weer verwachtingen zijn. Gezellig zijn in groepen. Presteren op werk. Deel uitmaken van de ochtendspits in Nederland etc.

Overprikkeld

Zowel mentaal als fysiek is het flink acclimatiseren. Mijn lichaam vind ‘gek’ eten nog niet prettig en zodra ik in grote groepen ben komen er tranen opzetten zonder een idee te hebben waar ze vandaan komen. Ik denk dat dat het gevoel is wat mensen bedoelde met ‘je zult je thuis wel flink overprikkeld gaan voelen’. Maar er is ook een gevoel van eenzaamheid. Iedereen is geïnteresseerd in mijn reis, maar die interesse is vaak al weg na de eerste vraag of ik het leuk heb gehad.

Iets schreeuwt in mij hé ik heb zes maanden zoveel meegemaakt, zijn jullie daar dan niet in geïnteresseerd? Maar anderzijds heb ik ook geen idee waar ik moet beginnen. Inmiddels ben ik alweer bijna een maand aan het werk. Werk dat ik leuk vind, maar kon dat maar ergens hoog op een berg naast mijn tent. Na deze maand werken achter een bureau op kantoor voel ik mij uitgeputter dan na een maand hiken. Wie had dat gedacht.

Gelukkig heeft het thuiszijn ook weer positieve kanten. Een fijn bed, een warme douche elke ochtend, lieve familie en vrienden om mij heen, afwisselende maaltijden en ga zo maar door. En natuurlijk de mogelijkheid om de volgende mooie avonturen te gaan plannen.

---

Wil jij ook de Pacific Crest Trail lopen? Lees dan hier de verhalen en tips van alle Mountainreporters die je voorgingen.

---