Bergans of Norway

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

Op dit moment ben ik in Schotland om 282 Munro’s te beklimmen, bergen boven de 3.000 voet (914,4 meter). Rennend. Enkele gedachtenspinsels tijdens mijn rustdag. Ik reis met mijn rugzak en dus reis ik licht. Ik bivakkeer temidden van campervans, camperbusjes en megalomane caravans. Vanochtend stonden blijkbaar Nederlanders naast me, maar aangezien ‘dat soort mensen’ zich terugtrekt achter de deur van het mobiele huis, weet je dat niet.

Je hoort het pas als je in de ochtend een filmpje in je tent ligt te kijken en iemand een filmpje maakt voor de familie: ‘Kijk, het heeft vannacht gevroren en alle bergen zijn spierwit, en het is moordend koud, en daar ligt een arme stakker in een tent te slapen die het vast heel onaangenaam heeft gehad!’

Die stakker dat ben ik. Alleen voel ik me geen stakker. Ik leef in de natuur, met de elementen en ik ben het enige tentje tussen een armada aan vehikels. Menigeen verklaart mij voor gek en deze week al wel tien keer de opmerking gehad dat het toch zoveel makkelijker zou zijn om dit met een camperbusje te doen. Ook vanochtend een outdoorfotografe die het zichtbaar koud heeft als ze vanuit haar busje op me afloopt in zo’n slaapzakjas. Ze wil weten hoe ik het volhoud en vraagt me de oren van mijn lijf over mijn uitrustingstukken. Een busje lijkt haar een betere oplossing. Los van het feit dat ik geen rijbewijs heb, voel ik dat anders.

Verwilderd

Een camperbus maakt me onvrij. Ik moet me aan de wegen houden, ik moet hem onderhouden, het kost geld en als ik door een gebied trek, moet ik terug om mijn busje te halen. Allemaal zorgen. Ik ben inmiddels aardig verwilderd met mijn witgrijze catweazel-baard, vlekken in mijn kleren en zurige walm om me heen. Alles is zo ongeveer permanent klam maar dat went. Ook de kou went. Ja, het was koud vannacht gezien de sneeuwgrens die omlaag is gekomen, maar ik heb de beste slaapmat en slaapzak van Rab en dus heb ik dat niet eens gemerkt. Bovendien lag ik vanochtend op mijn slaapzak in mijn slip een film te kijken. Wat is koud?

Ik lees vanochtend in koffietentje  The Bothy in Ullapool met een koffie een van mijn twee boeken, het beruchte Vagabonding van Rolf Potts, an uncommon guide to the art of long-term world travel. Hij introduceert de term vagabonding voor zijn manier van reizen en ik herken me erin. Het verlaten van het georganiseerde leven en het goedkoop reizen voor een langere periode. Backpacken vindt hij te vaag als beschrijving en het doet mij denken aan scholieren die na de studie een jaar op wereldreis gaan.

Vagabonding

Globe-trotting vindt hij te zwaar klinken. Dus introduceert hij vagabonding als afgeleide van het Latijnse woord vagabond dat verwijst naar een zwerver zonder vaste verblijfplaats. Dat ben ik. Ik heb spullen en die liggen verspreid over drie adressen en een Allsafe-minikluisje van 1m3. Vagabonding wordt ook wel omschreven als een bewuste manier van leven die de vrijheid biedt om te reizen. Ik heb nog meer met het heerlijke werkwoord to coddiwomple, to travel in a purposeful manner towards a vague destination. Ik ben doelbewust 282 bergen aan het aftikken in een immens gebied, hopend in de nabije toekomst de laatste in de zak te hebben.

Het reizen met een rugzak voelt voor mij al pure vrijheid. Ik las ergens een mooie quote: ‘If you master living from a backpack, you gain the mastery of life.’ In mindere tijden zie ik de rugzak als mijn achterdeur. Als het niet meer zie zitten en het leven tegen zit, pak ik de rugzak en vertrek, loop de wijde wereld in. Het is wat ik in 2021 deed toen ik na een zware persoonlijke dip naar Santiago rende.

Leuk is dat ik in mijn boek lees hoe Potts zich verwondert over de relatie tussen reizen en geld. De meeste mensen kopen een reis als kant en klaar pakket en daarmee ontstaat de perceptie dat reizen duur is, een luxeartikel. Dit terwijl reizen juist een hele goedkope manier van leven kan zijn.

Stilteretraites en kloosterverblijven

Hij maakt ook de parallell naar stilteretraites en kloosterverblijven. Wat mensen zich niet realiseren is dat het kopen van een kant en klare reis om een simpeler leven te vinden nogal een contradictie is. Daar waar ik in alle simpelheid met de rugzak naar Santiago rende in een half jaar, kopen velen een volledig verzorgde 100 kilometer op de Camino Frances, het minimum dat je moet lopen om een certificaat te verkrijgen. Reisbureaus gebruiken dit en verkopen het romantische idee van een pelgrimage en een eenvoudiger leven. Het zal weinig rust of bezinning tot gevolg hebben, vrees ik.

Frappant is dat we volgens Potts in deze tijd juist zo makkelijk lang kunnen reizen of elders wonen omdat het internet de mogelijkheid biedt om overal, los van tijd en plaats, te kunnen werken. Potts beschrijft prachtig dat als je zo naar reizen kijkt, als luxeproduct, het je in je zoektocht naar vrijheid alleen maar onvrijer zal maken. Ik merk het in mijn gesprekken als ik lift en meer nog als ik op de camping praat met alle campereigenaars die in de file de Scotland North Coast 500 rijden, zeg maar de Route 66 van Schotland.

Een nimmer aflatende circusstoet

De metafoor is er een om verdrietig van te worden. Zowel linksom als rechtsom trekt de hele zomer een nimmer aflatende circusstoet van toeterende motoren, campers, caravans rond die allemaal dezelfde plekken en restaurants aandoen en allemaal moeten passeren op smalle N-wegen met passing places. De Lokale horeca en toeristenindustrie duiken erop. De locals worden het beu. Stel je voor: een passing place met in beide richtingen acht campers met stuntelende toeristen achter het stuur die normaal rechts rijden en nu met hun enorme motorhomes links moeten passeren of achteruit rijden. Er is voor de locals geen doorkomen meer aan.

Ik hoor van liftgevers dat de Schotten groot fan zijn van wild camping, je trekt uren door de natuur, slaapt in je tentje en laat alleen voetsporen achter. Nu is dirty camping een fenomeen, jongeren die ergens in de berm met de auto kamperen en bierflesjes achterlaten.

Veel mensen op de camping zijn stikjaloers op de manier waarop ik me al drie weken rennend en liftend van hot naar her beweeg. Je wilt denk ik niet weten wat tien dagen reizen met een campervan met alle bijkomende kosten in het hoogseizoen met je beurs doet. Potts stelt dat vagabonding geen trend of een levensstijl is maar een keuze voor een andere manier van kijken naar het leven, maar bovenal naar tijd, in een maatschappij die ons steeds meer probeert het tegenovergestelde te laten doen.

Into the heart of the wilderniss

Tijd is ons meest waardevolle – en eindige – bezit en dus moeten we het goed gebruiken in plaats van uitstellen en (uit)zitten in de wachtkamer van het leven. John Muir verwonderde zich al over de tijdarme mensen die in enkele dagen alles willen bezichtigen en daardoor juist geen enkel besef krijgen van de echte wildernis. Hij schreef in een brief naar zijn vrouw (1888); Only by going alone in silence, without bagage, can one truly get into the heart of the wilderniss. All other travel is mere dust and hotels and bagage and chatter.

De vraag rijst of je slaaf van de klok bent of meester over je tijd. Abraham Lincoln zei het treffend: In the end it’s not the years in your life that count. It’s the life in your years. Terwijl ik het schrijf, lopen groepjes in Rode Helly Hansen-jacks door Ullapool. Ze vormen een (lachwekkende) attractie voor de locals en penetreren alle bars en koffietentjes. Ze zijn met een klein sloepje naar land gevaren en mogen even los van het grote cruiseschip dat in de baai ligt.

Ik raak in gesprek met vier Duitse dames. In tien dagen varen ze van Hamburg helemaal langs de Schotse kust, inclusief de eilanden aan de westkust en de Orkneys. Ze doen steeds kort land aan en weer door. Tien dagen met alleen maar toeristen op een boot en aan land worden gebracht om de locals te spotten zoals dat met pinguïns gebeurt op de Zuidpool. Zo proef je denk ik geen cultuur.

Ik verwonder me en stel vragen

Voor de goede orde: Ik heb niet zozeer oordeel, ik verwonder me en stel vragen over de dingen die ik waarneem. Ieder zijn ding, een cruise of camperreis is niet mijn ding. Misschien als ik oud en slecht ter been ben, maar ook dan verwacht ik van niet. We raken aan het onderscheid dat altijd wordt gemaakt tussen toeristen en reizigers. Mijn observatie is dat toeristen die iets boeken automatisch in het standje komen waarin ze op zoek gaan naar hetgeen misgaat of mist. Daar waar een reiziger niet teveel verwacht, dingen op zich af laat komen en dan vaak positief verrast wordt.

Zo ervaar ik iedere lift als een cadeautje. Een toerist gaat op vakantie om even de ratrace te ontvluchten en dat moet een succes worden. Een reiziger gaat op pad en laat de reis zich ontvouwen met positieve en negatieve ervaringen. Beide vormen een wezenlijk onderdeel van het avontuur en er moet mee gedeald worden.

Robert Louis Stevenson beschrijft het treffend: For my part, not to go anywhere, but to go. I travel for travel’s sake. The great affair is to move; to feel the needs and hitches of our life more nearly; to come down of this feather-bed of civilization, and find the globe granite underfoot and strewn with cutting flints.

Dat gezegd hebbende, is het grappig te constateren dat ik het rennen van 282 bergen in Schotland een veel groter en gevaarlijker avontuur vind dan een poolexpeditie. Die laatste is volledig voorspelbaar: het wordt een maand heel koud – waar je je op kunt kleden – en je heb alles altijd bij je in je slede.

Vriezen en dooien in dezelfde meter

Daarentegen is de Schotse wildernis er een van totale onvoorspelbaarheid. Het kan vriezen en dooien in dezelfde meter,  dagen regenen of moordend benauwd zijn, prachtig in het dal en arctisch boven, of inversie waarbij het dal in de regen zit en jij boven de wolken klimt. Er is weinig tot geen civilisatie en op dagenlang regen kun je je eigenlijk niet kleden in tegenstelling tot sneeuw. Uiteindelijk wordt ALLES nat. Onderkoeling en oververhitting zijn hier veel meer aan de 
orde, naast verdwalen en uitglijden. Beter maar een voorspelbare poolexpeditie.

De manier waarop je reist, werkt erg door in de contacten die je maakt. Als je open staat en je overgeeft, krijg je dat terug. Buddha zei: ‘We see as we are.’ Ik merk het vooral met liften en in de contacten die ik maak in restaurants. Het heeft me tot nu toe prachtige klimmaten, slaapplekken en tips opgeleverd. Vagabonding drijft op deze verbindingen en maakt de reis tot een onvoorspelbaar avontuur dat van toeval en lot aan elkaar hangt.

Whisky in een vaag hotel

Zo is er de liftgever die tweemaal op mijn pad komt voor een kerkhof en een klimmaat wiens tent ik een week eerder al eens passeerde toen hij erin lag te slapen. Ik dronk whisky met Neill en zijn maat in een vaag hotel omdat hij zestig werd. Klimmaat Matt verloor zijn portemonnee waarna een oud vrouwtje dertig pond in zijn handen drukte. Hij liftte en een auto passeerde en reed speciaal terug daar waar mensen voor mij omrijden en me tips geven. Ik heb nu al adressen in Wales en Dorseth die ik later ga bezoeken.

Een positieve open instelling leidt tot memorabele ontmoetingen die de ervaring de moeite waard maken. Je belandt in een parallell universum van gelijkgestemde outdoorliefhebbers die elkaar vinden op een plek en moment in de tijd, een community van peers die elkaar steunen in het avontuur.

Schotland is mijn kampeerplaats, mijn rugzak mijn onderkomen. Had ik al gezegd dat ik een rugzakfetisj heb? Blij met mijn Rabje Aeon 35, ik koester hem als ware het een schat. Morgen gaat hij weer mee op pad als ik vier vers besneeuwde Munro’s aantik.

Lees hier meer inspiratie voor je eigen reis naar Schotland

klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië


 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

 

Yomads

Onvergetelijke outdoorreizen van Yomads

Bij Yomads draait alles om het creëren van onvergetelijke outdoorreizen. De trips zijn speciaal geselecteerd zodat je op de meest unieke plekken komt, #opjebucketlist. Je ontdekt tijdens het hiken ongerepte landschappen en nieuwe bestemmingen. In kleine groepen, ver buiten de gebaande paden en weg van de massa. Lees meer

Little America

Unieke rondreizen door het noordwesten van de VS

Ontdek de Pacific Northwest door de ogen van de locals met Little America. Je verblijft in kleinschalige accommodaties, midden in de overweldigende natuur van Oregon en Washington. Maak kennis met de vriendelijke hosts en beleef een unieke en onvergetelijke reis, ver weg van het massatoerisme.
Lees meer