Reisverslag Glencoe | Uitstapjes naar Fort William en omgeving

In 2020 stond ik al maanden te trappelen om naar Schotland te gaan, maar toen brak Corona uit en moest ik de reis annuleren. Na drie jaar geduld hebben vanwege de nodige Corona beperkingen, was het afgelopen april dan eindelijk zover! Mijn eerste kennismaking met Schotland was in het fantastisch mooie Glencoe. In deel 1 van mijn reisverslag lees je hier meer over. Vanuit Glencoe maakte ik ook uitstapjes naar de omgeving van Fort William en beklom ik onder andere Ben Nevis. Wandelen jullie weer met mij mee?

Voor alle foto’s in dit verslag geldt: © Desiree van Oeffelt

Ben Nevis

Ben Nevis is met 1.344m de hoogste berg van Schotland, tevens hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk. Er wordt gezegd dat de berg maar 10 dagen per jaar vrij van wolken is. Of dat helemaal klopt betwijfel ik, maar het is wel het verhaal dat ik van meerdere mensen hoor. In principe hebben we nooit een planning, maar we hadden wel 1 voornemen: De eerste dag dat het wolkeloos lijkt te zijn en te blijven, gaan we Ben Nevis beklimmen, want er is geen garantie dat het een dag later ook zo is. Dit werd dus dag 3 van onze vakantie.

Meerdere routes zijn er naar de top, waaronder twee routes vanuit het noorden over de smalle bergkammen en daar zal ook wat geklommen moeten worden. Dit zijn voor ons wel de meest aantrekkelijke routes, maar omdat het april is en er op de noordzijde nog erg veel sneeuw en ijs ligt, hadden we van tevoren al besloten dat dat geen optie is. Wij hebben de ervaring niet om in deze omstandigheden te gaan klimmen. Een flauwe helling op met sneeuw en ijs wel, maar steile wanden met sneeuw en ijs: nee!

Pony track

De route vanaf de westzijde, vanuit het dal Glen Nevis, ook wel de Pony track genoemd, zou wel een optie kunnen zijn. Maar hoeveel sneeuw zal er liggen? Gaan wij dat redden in 1 dag om bijna 1.350 meter hoogteverschil te lopen in sneeuwcondities? Van tevoren had ik wat wandelverslagen opgezocht van mensen die in april door de sneeuw Ben Nevis beklommen hebben. Vaak is de bovenste helft van Ben Nevis in april nog sneeuw bedekt, maar het lijkt allemaal wel haalbaar. Ik had nog geïnformeerd bij een Britse vriend of de route makkelijk te vinden is als er veel sneeuw ligt? Volgens hem wordt de route regelmatig belopen, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Hij had er alleen niet bij verteld hoe regelmatig!

Ken je dat? Dat je heel erg naar iets uit gekeken hebt, dat je denkt: Ik ga iets speciaals doen! En dat het achteraf een grote deceptie blijkt. Ik had wel gelezen dat Ben Nevis ongeveer 100.000 keer per jaar beklommen wordt, maar ik dacht dat de nadruk wel op de zomermaanden zou liggen. Ik dacht serieus: Hoe druk kan het zijn in april op een doordeweekse dag? Met een beetje pech 10-20 medewandelaars? De schrik kwam dus al toen we om 7 uur in de ochtend bij het Ben Nevis Visitor Centre aan kwamen. Waarom staan er al zoveel auto’s?

Eindeloze trap

We beginnen aan de tocht. Een keurig netjes aangelegd pad is waar het mee begint. Grote platte rotsblokken liggen keurig aaneengesloten en vormen een trap naar boven, de ene opstap wat hoger dan de ander. OK, wanneer begint het normale bergpad nu eens? Er komt werkelijk waar geen einde aan deze trap. Hoger en hoger en hoger. Trede na trede na trede. Misschien bij de volgende bocht? Nee dus …

En waar komen al deze mensen vandaan? Sommige halen ons op hoog tempo in en doen alsof ze superfit zijn, maar uiteindelijk kom je dezelfde mensen weer tegen omdat ze ergens op een steen zitten uit te puffen. Op een rustig en regelmatig tempo omhoog lopen werkt voor mij altijd beter.

We komen aan bij een bergmeer. Inmiddels zijn we al 1,5 uur aan het traplopen en hebben ruim 600 hoogtemeters gemaakt. Hier even een wat egaler pad, maar al snel gaat het weer over in nog meer traptredes en keurig aangelegde stenen. Wanneer houdt het op? We passeren een waterval en pas veel later komen we dan eindelijk op iets terecht dat op een bergpad lijkt. Ondertussen wordt het uitzicht wel mooier en mooier. Hee, daar hebben we toch een pluspunt gevonden!

Uiteindelijk komen we de eerste sneeuw op het pad tegen, maar het mag geen naam hebben. Flink opgevroren is het wel. Aan de rand kunnen we gelukkig over de stenen. We zigzaggen omhoog tot er enkele grotere passages van sneeuw op het pad komen. Deze passages zijn nog maar net te doen zonder stijgijzers, voorzichtigheid is geboden.

Stijgijzers

En dan komen we aan tot ongeveer 150 meter onder de top. Oei, daar is de sneeuw flink opgevroren en het ijs glinstert ons tegemoet. We raken in gesprek met een Brit en hij had vernomen dat je nu het beste via de linkerkant de eerste sneeuwpassage omhoog kunt gaan en dan via de rechterkant over een rotsig gedeelte waar de sneeuw grotendeels is weg gesmolten. Nee, daar zijn wij het niet mee eens. Het beste kun je nu je stijgijzers aan doen! Echter, slechts een enkeling heeft stijgijzers bij zich!

Sterker nog, ik zag ook wat mensen met simpele schoentjes aan. Niet geschikt voor bergtochten en al helemaal niet voor deze omstandigheden. Het zal je dan ook niet verbazen dat wij enkele mensen serieus hebben zien vallen op het ijs, ook diegenen met wandelschoenen aan. Die gaan morgen flinke blauwe plekken hebben.

Maar zelfs al heb je simpele schoenen aan, had dan op zijn minst van die overtrek-stijgijzers mee genomen. Deze trek je makkelijk over bijna iedere schoen heen, te koop vanaf € 30. Ik had deze wat simpele stijgijzers ook bij mij en zijn niet geschikt om te klimmen, maar meer dan genoeg voor dit soort opgevroren sneeuwhellingen.

Met stijgijzers aan beginnen we aan het laatste stuk. Er staan wat stenen markeringspunten. Met slechter zicht is het zaak om deze zoveel mogelijk te volgen, want aan de linkerzijde zitten wat geniepige inhammen waar je gelijk de diepte in verdwijnt als je ze te laat ziet. We blijven dan ook een eind van de kant af, want we willen niet op overhangende sneeuw terecht komen. En dan is daar de top! Na 4 uur bergop lopen.

De top!

En dan denk je: waar is iedereen? Heel snel weer naar beneden! Het is hier namelijk berekoud en er staat een harde ijzige wind. Zonder handschoenen, muts en vele warme en winddichte laagjes is het hier niet uit te houden. En velen die hier boven aan komen zijn “underdressed”! Sterker nog, ik zag zelfs enkele mensen zonder jas, mensen in t-shirts en zelfs in korte broek. Ik heb de verhalen wel gehoord over mensen die zo deze berg op gaan, in verkeerde kleding en verkeerde schoenen. Zelfs verhalen over mensen met teenslippers. Maar dat zal wel overdreven zijn dacht ik natuurlijk weer. Nee, niet overdreven dus.

Op de top staat overigens ook de ruïne van een vroeger weerstation. Het aangelegde pad naar boven is ooit voor dit weerstation gerealiseerd.

Zelf gaan we uit de wind zitten en genieten even wat langer van het uitzicht. Na nog even snel een broodje en wat te drinken, dalen ook wij af. Onderaan de opgevroren sneeuwhelling staan enkele vertwijfelde mensen, hoe ga ik hier boven komen? En verderop op weg naar beneden lopen we een lint van nog meer zomers geklede mensen tegemoet. In het dal is de temperatuur inmiddels opgelopen tot 18 graden. Dus trek je een korte broek en gympen aan en ga je Ben Nevis beklimmen!

Tussen al deze mensen zijn er ook nog gewoon mensen die wel de juiste schoenen en kleding aan hebben hoor. Maar ik heb mij zeker verbaasd vandaag. Verbaasd over sommige mensen die ik zag, verbaasd over de hoeveelheid mensen (een stuk of 200). Verbaasd over de saaie route. Maar vooral verbaasd over mijn eigen onbenulligheid en het feit dat ik dit totaal niet verwacht had. Jammer, want ik had er enorm naar uit gekeken.

Maar, het uitzicht was prachtig! En ik kan deze afstrepen als voltooide Munro!

Hoogteverschil: circa 1.340 meter
Afstand: circa 16 kilometer heen en terug
Wandeltijd: 3-5 uur naar boven, 1-3 uur naar beneden, afhankelijk van je conditie, ervaring en de omstandigheden op de berg.

Steall falls

Vanuit Fort William loopt de vallei Glen Nevis. Aan het eind van de laatste dag hebben we tijd over en besluiten naar Steall falls te gaan, helemaal aan het einde van deze vallei. We rijden Glen Nevis in en worden bijna de hele weg omringd door prachtige hoge bergwanden en wanen ons in een of ander sprookje. Dit is precies wat ik van Schotland had verwacht. Links zien we Schotse hooglanders en later moeten we ineens remmen omdat er schapen op de weg lopen. Vervolgens komen we langs wat verticale wanden waar we mensen zien klimmen. Wij moeten echter helemaal aan het einde van deze weg zijn tot we niet meer verder kunnen.

Daar parkeren we de auto en beginnen aan de wandelroute van 4 kilometer enkele reis. Het is hier en daar een rotsige route, maar ze hebben geprobeerd het begaanbaar te maken. Desalniettemin zijn goede wandelschoenen wel aan te raden, want op de natte stukken kunnen de rotsen glad zijn.

Ondertussen komen soms hele groepen mensen de vallei uit gelopen, terug richting auto. Wat zal het daar druk zijn overdag! Maar het is bijna etenstijd, dus een goed moment om juist te gaan. Wij eten wat later vanavond.
Het schijnt dat deze waterval voor komt in de film “Harry Potter and the Goblet of Fire”. Dat zal ongetwijfeld fans trekken.

Als we uiteindelijk bij een open stuk aan komen, zien we in de verte de waterval. Wat blijkt nu? Je kunt alleen dicht bij de waterval komen als je door het water de rivier oversteekt of als je een smalle stalen draadbrug oversteekt.

Voor de heenweg kiezen wij ervoor om door het water te gaan. We lopen linksom op zoek naar een gedeelte waar het water wat minder hoog staat. Op de foto hieronder lijkt het maar een ondiep stroompje, in werkelijkheid is het allemaal wat dieper dan het lijkt. Marcel heeft dusdanig hoge schoenen aan, dat zijn schoenen droog blijven. Mijn wandelschoenen zijn wel hoog, maar toch net te laag en er loopt wat water in mijn rechter schoen, maar ach, het is de laatste dag. Glad zijn de stenen in deze rivier wel, dus oppassen met oversteken.

Bij de waterval gaat net de laatste familie weg. We maken wat foto’s en proberen dan bij de voet van de waterval naar de andere kant te komen. Dat gaat dus niet. We lopen wat terug langs de rivier en vinden een plek waar we via stenen de rivier over kunnen steken, al kost ook dat wat moeite.

Uiteindelijk lopen we terug richting de stalen draadbrug. Oei, dat ziet er toch wiebeliger uit dan ik dacht. Aangezien ik vandaag een wat zwaardere en volle rugzak bij mij heb (ik wilde de cameraspullen niet in de auto laten liggen), besloot ik de brug toch maar niet te nemen. Je bent zo uit balans en nat is nat! Dat wordt dan een duur grapje. Dus nog maar een keer door de rivier met natte schoenen als resultaat.

Vanuit deze vallei lopen overigens vele wandelroutes, dus op een volgende vakantie wil ik dit zeker verder gaan ontdekken.

Neptune’s staircase in Fort William

Het was eigenlijk de naam op de kaart dat ons nieuwsgierig maakte. Laten we even gaan kijken nu we toch in Fort William zijn. Meerdere sluizen achter elkaar om het hoogteverschil van de rivier te compenseren. Kan best interessant zijn om naar te kijken als er daadwerkelijk een boot in vaart. Voor nu was het slechts even een korte stop.

Glenfinnan viaduct

Omdat we er toevallig langs kwamen, zijn we gestopt bij Glenfinnan viaduct, een prachtig treinviaduct die ook bekend is van twee Harry Potter films: “Harry Potter and the Chambers of Secrets” en “Harry Potter and the Prisoner of Azkaban”. Ikzelf weet overigens niets over Harry Potter, dus deze informatie komt van het internet. Over het viaduct komt dagelijks de stoomtrein van Fort William naar Mallaig. Maar niet toen wij er waren.

Je kunt hier een rondwandeling maken van 4 kilometer langs en onder het viaduct door de bergwand op met meerdere uitkijkpunten. Deze route eindigt uiteindelijk bij het station waar ook een stationmuseum is.

Peanmeanach beach

Op onze tweede dag in Schotland zou het weer richting het westen wat beter zijn dan in Glencoe. Dat heeft ons doen besluiten om een wandelroute te zoeken wat meer richting Mallaig. Een willekeurige keuze op de kaart was dit dus. En wat een goede keuze!

Deze wandelroute leidt naar een verborgen strand en een verlaten vervallen dorpje volgens internet. Ook staat er een bothy, een eenvoudige hut waar je kunt schuilen of overnachten.

We belanden al snel op een smal en drassig pad. Drassig en sompig … typisch Schots dus. In het begin werd ik er een beetje chagrijnig van, maar uiteindelijk kun je het maar beter accepteren, want je kunt er niet omheen!
We steken het spoor over via een oude betonnen brug en al snel gaat het pad omhoog. Loch Nan Uamh komt in zicht.

Onderweg komen we een stel tegen, zij hebben overnacht op het strand. Zij waarschuwden ons voor de hoeveelheid teken. Het zijn er meer dan normaal in deze tijd van het jaar. We werden aangeraden zoveel mogelijk op het pad te blijven lopen, hoe drassig ook. Bedankt voor de tip!

Als we Loch Doire a’Ghearrain gepasseerd zijn, dalen we weer af naar zeeniveau. Het landschap bestaat uit heide en grassen op drassig veen en kale bomen.

Vervolgens moeten we weer een helling op en hier zien we vooral veel mos. Aan de andere kant dalen we wederom af naar zeeniveau en staan we aan een open en zeer moerassig gebied met hoge grassen. Het plat gestampte gras is blijkbaar ons pad en door nog een andere wandelaar die al op de terugweg was, werden we wederom gewaarschuwd voor teken. Niet teveel proberen om te lopen dus, er dwars doorheen!

En dan komen we aan bij het verlaten strand. Er zijn inderdaad wat ruïnes zichtbaar van “het verlaten dorp” en er staat inderdaad een bothy, maar dan één met sloten. Geen idee of deze bothy gebruikt wordt. We maken een rondje over het strand en maken natuurlijk de nodige foto’s. Prachtig is het hier. Ik snap dat mensen hier willen overnachten.

Als er na een tijdje twee mannen het strand bereiken en met een drone beginnen rond te vliegen, gaan wij maar weer eens op weg terug naar de auto.

Totale afstand: 12 km (retour)
Hoogteverschil: 650 meter op en af op de gehele route.

---

Volg mij gerust op Instagram voor meer foto’s van deze reis @come_hike_with_dee | Lees hier alle verhalen over Schotland

---