Reisverslag | Wandelen langs de Schotse Oostkust

Groene bergen, grote lochs met of zonder monster en doedelzakspelers op elke straathoek, zo ziet een reis naar Schotland er volgens veel mensen uit. Vlak voor de pandemie raakte ik in de winterse Hooglanden bevriend met een Engelse die aan de Schotse Oostkust woonde. Na de pandemie nodigde ze me uit om bij haar te komen logeren in een door veel Nederlanders nog onontdekt deel van Schotland. Geen bergen, maar dreigende kliffen. Geen loch maar een klotsende zee. En niet doedelzakspelers, maar zeemeeuwen verzorgden de achtergrondmuziek. 

Ik liep 73 kilometer langs de kust tussen Forres en Cullen, ten zuidoosten van Inverness, en ontdekte dit zwaar ondergewaardeerde stuk Schotland.

Dag 1: van Forres naar Burghead

Met mijn rugzak op mijn rug verlaat ik het bloemendorp Forres. In de herfst liggen de bloemperken er zielig bij en het grauwe weer draagt ook niet echt bij aan de sfeer. Tijd om richting de kust te lopen. Een aantal kilometer loop ik op een smalle stoep langs een drukke weg, terwijl ik fantaseer over de vele autovrije paden in de ruige Hooglanden. Had ik niet toch… nee, het mooiste moet nog komen, zo weet ik. 

Inderdaad, vanaf het gezellige kustdorpje Findhorn wordt het beter. Door de duinen bereik ik een smal pad tussen het strand en het dennenbos. Een zeehond zwemt verderop een stuk met me mee en zeevogels duiken als verdwaalde raketten de zee in. Mijn geplande route leidt me van het strand af het duinbos in, maar ik kan geen genoeg van de uitgestrekte zandvlakte krijgen. Ik volg de waterlijn helemaal naar Burghead, een dorpje dat een hele landtong bezet. Na 20,5 kilometer wandelen geniet ik ‘s avond met beach hair en vermoeide voeten van een bord dampende pasta.

Dag 2: van Burghead naar Garmouth

Vanaf Burghead krijg ik gezelschap van de hond van mijn vriendin. Vizsla Victor en ik hebben er zin in en lopen in flinke pas over de geasfalteerde oude spoorbaan langs de kust. Hier geen duinen en zandstrand, maar rotsige kliffen en grote keien in het water. Aan de horizon zie ik de bergen aan de overkant van de zee-arm, de Moray Firth. Sneller dan verwacht bereik ik het dorpje Hopeman, waar ik in een paar minuten lopen weer voorbij ben.

In de volgende kilometers kom ik kleine strandjes onderaan de kliffen tegen. Onbereikbaar voor mij en zelfs Victor besluit dat de steile afdaling geen goed idee is. Pas een paar kilometer voor de vuurtoren van Lossiemouth kan ik weer met zand onder mijn zolen lopen. Verdwalen kan hier niet echt, want ik hoef alleen maar in de richting van de witte toren te blijven slenteren. Aan de andere kant van de toren, op weg naar Lossiemouth, gaat het dan natuurlijk wel mis. Victor en ik hebben zo ongeveer elke stacaravan op de zielloze camping gezien, maar het kustpad vonden we pas later per ongeluk terug.

Dag 3: van Lossiemouth naar Buckie 

Na een relatief korte wandeldag van 14,5 kilometer, staat er deze derde dag weer een afstand van rond de 25 kilometer op de planning. Weer volg ik de paden zo dicht mogelijk bij zee. Een nieuwe brug leidt me vanuit Lossiemouth het strand op. De duinen zijn hier natuurlijk ontstaan rondom niet natuurlijke oude treinstellen die hier geplaatst zijn. Ik voel me ver afgezonderd van de bewoonde wereld.

Dat gevoel wordt versterkt wanneer het strand overgaat in een eindeloze (natuurlijke) ‘dijk’ van grind waardoor ik alleen nog water en grind zie. Ik volg het kiezelstrand tot ik een duinpad langs een lange rij anti-tank-blokken en bunkers zie. Om het strijdtoneel nog even wat levendiger te maken, vliegen er lawaaiige machines van de nabijgelegen RAF-basis over. 

Het volgende dorpje dat ik bereik voelt daarbij vergeleken lachwekkend onschuldig. Tussen schilderachtige witte huisjes wandel ik het binnenland in tot ik het doodstille dorpje Garmouth bereik. Daar valt weinig te beleven, zodat ik besluit door te lopen naar het Dolphin Center bij de monding van de Spey. Hier geniet ik op een picknickbank van mijn meegebrachte lunch, terwijl kinderen om mij heen in huilen uitbarsten omdat de dolfijnen zich vandaag niet laten zien.

Ik laat het gekrijs van de kinderen achter me, tot ik enkel nog het gekrijs van de zeemeeuwen en het ruisen van de bomen in de wind hoor. Het pad verlaat hier de kust en voert me eerst door een dennenbos en dan over een oude spoorlijn naar Portogordon, waar een aantal zeehonden op de rotsen ligt te zonnen. Een paar kilometer verder stap ik onder de douche in mijn B&B in Buckie.

Dag 4: Buckie naar Cullen

De laatste 12,5 kilometer van mijn geplande wandelroute brengt me naar Cullen, de laatste kustplaats op mijn route. Voordat ik het bruisendste dorp dat ik hier aan de kust gezien heb binnenloop, mag ik eerst nog een prachtige stuk kust bewonderen. Ik wandel langs een groep zonnende zeehonden het pittoreske dorp Findochty binnen, dat ik direct uitroep tot mijn favoriet. Twee oudere dames bespreken het weer voor witte huisjes met gekleurde luiken. Hun in een gebreid vestje gehulde hondje staat er wat verloren bij. 

Buiten het dorp wacht de ene waanzinnige rotsformatie na de andere me op. Aalscholvers zitten opeengepakt op een met poep wit ‘geverfde’ rots en rotsduiven fladderen op van een driehoekige rots in zee. De bekendste rots in de regio is Bow Fiddle Rock, ook een driehoekig model maar dan met een groot gat erin. Ik volg een paadje door de heide naar een gouden zandstrand met indrukwekkende grotten in de rotsen.

Over het strand loop ik het gezellige centrum van Cullen in. Ik heb al 73 kilometer in de benen, maar zou als ik geen afspraken had met liefde nog zo’n stuk verder wandelen. De Schotse Oostkust heeft me aangenaam verrast en wordt duidelijk zwaar ondergewaardeerd en onterecht overgeslagen door veel vakantiegangers.

Lees hier alle verhalen en artikelen over actieve reizen naar Schotland.