De Sheep's Head Way, tot rust komen in de Ierse natuur

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

De Sheep’s Head Way

Een reisinspiratie van Judith Kimenai

Het is begin oktober als mijn vriend Kees en ik na een roerige twee weken in Nederland terugkeren naar ons geliefde Ierland. Mijn ernstig zieke vader heeft eind september de strijd tegen kanker op moeten geven en dat resulteert in een emotionele, maar zeer waardevolle tijd bij mijn familie. Omdat ik pas weer in november op mijn werk in Nederland hoef te verschijnen, besluiten we voor die tijd nog een paar weken de rust op te zoeken in de Ierse natuur.

De Sheep’s Head Way lijkt daar een perfecte bestemming voor. Deze toegankelijke wandelroute voert over het kleinste schiereiland van het zuidwesten en is minder toeristisch dan de meer noordelijke Kerry Way. We besluiten de tocht in vijf dagen te volbrengen, waardoor de dagafstand op een overzichtelijke twintig kilometer komt. 

Patch

Als we om elf uur ’s ochtends de auto achterlaten in het knusse havenplaatsje Bantry, schijnt de zon volop en voelt de lucht zelfs warm aan. De goed gemarkeerde route leidt ons langs het indrukwekkende Bantry House en haar tuinen. Niet lang daarna leidt de routebeschrijving ons een weiland in, waar we vriendelijk worden onthaald door een klein, blaffend hondje. Het dier loopt gezellig voor ons uit en de kneuterigheid die dit geheel uitstraalt, bevalt me wel. Gedrieën klimmen we steil omhoog door een tweede weiland, waar we twee aanhankelijke ezels tegenkomen.

Na een minuut of vijf verwacht ik dat het hondje uit zichzelf wel terug zal keren, maar niets is minder waar. Zelfs nadat we hem herhaaldelijk verzoeken terug te keren, blijft hij olijk in onze buurt huppelen. Wetend dat we nog zo’n vijftien kilometer aan smalle paadjes te gaan hebben, begin ik me zo langzamerhand toch wat zorgen te maken over onze metgezel. Gelukkig beschikt het diertje over een penning met zowel zijn naam als een telefoonnummer. Patch’ eigenaar reageert eerder licht geïrriteerd dan verrast; de hond blijkt dit vaker te doen en loopt soms zelfs de gehele dagafstand met mensen mee. Tien minuten later haalt zijn vrouw het dier op en kunnen wij zorgeloos onze weg vervolgen. 

Over de kam

De rest van de dag lopen we voornamelijk over de kam van de ruige heuvels die over de lengte van het hele schiereiland te vinden zijn. Pas rond vijf uur arriveren we bij ons eerste logeeradres: Dun Oír Farmhouse. De vriendelijke gastvrouw Mary verwelkomt ons allerhartelijkst met thee zelfgebakken cake. De driehonderd jaar oude boerderij kijkt uit over Bantry Bay en wordt, naast Mary, bewoond door wat schapen, kippen, een ezel en twee eigenwijze katten. Het blijkt de perfecte plek te zijn om echt even tot jezelf te komen en eigenlijk wil ik hier niet meer weg. Gelukkig mogen we, bij gebrek aan accommodatie verder op het eiland, twee nachten van dit paradijsje genieten. 

Als we ’s avonds ons wandelplan voor de volgende dag met Mary doornemen, krijgen we van haar het advies om een alternatieve route te lopen. De oorspronkelijke Sheep’s Head Way loopt op dit deel van het schiereiland voornamelijk over de weg, maar er bestaat ook een mogelijkheid om de kam te volgen over de top van Mount Seefin; de hoogste berg van de Sheep’s Head. Met zijn 345 m hoogte is Seefin nauwelijks een berg te noemen, maar door de aard van het pad wanen we ons af en toe toch op grotere hoogte.

De kleurenschakeringen van de groene weilanden onder ons steken prachtig af tegen de al bruin gekleurde begroeiing op de berg zelf

Hier en daar vergt de tocht het nodige klauterwerk, maar nergens is de alternatieve route technisch zwaar of onmogelijk. Het wederom fantastische weer en de feilloze markeringen maken de ervaring er vooral eentje om enorm van te genieten. De vergezichten vanaf de bergen zijn weergaloos. De kleurschakeringen van de groene weilanden onder ons steken prachtig af tegen de al bruin gekleurde begroeiing op de berg zelf. Aan weerszijden kijken we uit op twee kalme baaien die uitmonden in de Atlantische Oceaan. Daarachter liggen dan weer de heuvels en bergen van Mizen Head en Beara, de twee naburige schiereilanden waar ook nog zoveel te ontdekken valt. Ik vind het bijzonder hoe ruigheid en idylle hier hand in hand gaan. 

Adembenemende rotspartijen

Als we de volgende dag onze havermout en toast met scrambled egg achter de kiezen hebben, brengt Mary ons naar de plaats waar we de vorige dag onze wandeling gestopt zijn. Vanaf deze kleine parkeerplaats wacht ons een pittige tocht over de kliffen van het meest westelijke puntje van Sheep’s Head. Her en der zien we waarschuwingsborden die ons vertellen dat we weg moeten blijven van de steile wanden die rechtstreeks de woeste zee in storten. Maar al te graag houd ik me aan de regels en volg ik netjes het aangegeven pad. Een enkele keer brengt het ons zo dicht bij de rand, dat we loodrecht naar beneden kunnen kijken naar een letterlijk adembenemend beeld.

Na anderhalf uur lopen bereiken we, vrij onverwacht, de vuurtoren en daarmee het keerpunt van onze reis. We hebben er het rijk alleen en pauzeren in alle rust in het gras, uitkijkend over de woeste oceaan. Vanaf dit punt schijn je wel eens walvissen en dolfijnen te kunnen zien, maar helaas hebben we wat dat betreft geen geluk. We vervolgen onze tocht over een wat zuidelijkere heuvelrug, waarna we over landweggetjes en door de kenmerkende, groene weilanden afdalen richting Kilcrohane. In dit kleine plaatsje verblijven we een nacht, waarna we goed opgeladen kunnen beginnen aan het tweedaagse slot van deze heerlijke trip.

Ahakista

Het weer is intussen veranderd. Laaghangende bewolking maakt het omringende landschap ineens heel dramatisch en ook dat hoort bij de typisch Ierse ervaring. We blijven deze dag voornamelijk laag en daarmee meestal nog net onder het wolkendek. Ongeveer halverwege onze tocht schampen we Ahakista, een klein dorpje met een grote geschiedenis. Allereerst passeren we er een stone circle die dateert uit de bronstijd. Daarnaast is in het dorp zelf een herdenkingsplaats voor de vliegtuigcrash die er in 1985 plaatsvond na een terroristische actie in een toestel van Air India. Het besef van wat zich toen in deze regio heeft afgespeeld, maakt ons stil. In gedachten verzonken lopen we door naar onze volgende B&B in Durrus. 

Terugblik

Ook Alice van Jo-Al B&B zorgt ervoor dat we niks tekort komen en dat we uitgerust aan onze laatste dag kunnen beginnen. Vandaag lopen we voornamelijk over de kenmerkende landweggetjes door een heuvelachtig landschap terug naar Bantry. Vanaf de toppen kijken we letterlijk en figuurlijk nog eens terug op onze route over het schiereiland. Sheep’s Head heeft werkelijk alles wat je nodig hebt om tot rust te komen: afwisselende landschappen, behulpzame mensen en de sfeer van het echte Ierse platteland. Na de enerverende tijd thuis had ik me geen betere plek kunnen voorstellen om te zijn en tot mezelf te komen. 

Judith Kimenai

Wanneer ik niet aan het werk ben, ga ik het liefst zoveel mogelijk naar buiten. Ik kan intens genieten van de rust en de ruimte die de natuur te bieden heeft. Ook ervaar ik dat beweging in de buitenlucht bijdraagt aan een positieve kijk op de dingen die me bezighouden.

klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië

---