Wandelen in Ierland | De Wicklow Way

Wandelen in Ierland | De Wicklow Way

Door Cathelijne de Wit

De Wicklow Way is de oudste lange afstandswandeling van Ierland. Het is een van de 42 officiële waymarked trails die het land rijk is. Deze routes variëren in lengte van 22 kilometer (de Cavan Way) tot 214 kilometer (de Kerry Way). De Wicklow Way is 130 kilometer lang en loopt vanuit Dublin dwars door de Wicklow Mountains naar Clonegal in County Carlow. Ik woon nu ruim vijf jaar in Wicklow en heb in die tijd een groot deel van de Wicklow Way gelopen, maar ik heb nog nooit de volledige route in een keer achter elkaar gelopen.

Omdat ik door de Coronacrisis ineens veel vrijetijd heb gekregen, is daar dit jaar verandering in gekomen. In zes dagen tijd heb ik de hele Wicklow Way gelopen.

Dag 1: Van Clonegal naar The Dying Cow Pub (26 km)

Ik loop de Wicklow Way dit keer van zuid naar noord en begin in het plaatsje Clonegal. Over zes dagen hoop ik in Dublin aan te komen. Dit deel van de Wicklow Way is het minst populair. De meeste wandelaars beginnen in Dublin en slaan dit stuk over. Ook ik heb dit deel van de route nog nooit eerder gelopen. Het weer werkt vandaag niet mee. Het is grijs en miezert van tijd tot tijd. De Wicklow Way loopt hier grotendeels over de openbare weg. Van de zesentwintig kilometer die ik deze dag afleg, gaat zeventien kilometer over het harde asfalt. Veel verkeer kom je er niet tegen, maar het loopt toch echt lekkerder door de natuur.

Ook in tijden van Corona gaat de Ierse gastvrijheid gewoon door

En hoewel de omgeving zeker niet lelijk is, is het een stuk minder mooi dan de rest van de route. Ik kom vandaag vooral langs boerderijen en glooiende groene velden. Na zes uur lopen kom ik aan bij The Dying Cow, een echte Ierse country pub. Een vriendelijke hond vormt het ontvangstcomité en komt mij kwispelend tegemoet. Helaas voor mij is de pub vanwege de Corona maatregelen gesloten, maar de eigenaar heeft een deel van het terras laten staan en de toiletten opengesteld voor wandelaars. Ook in tijden van Corona gaat de Ierse gastvrijheid gewoon door.

Dag 2: Van The Dying Cow Pub naar Shielstown Hill (21 km)

Ik begin vandaag waar ik gisteren geëindigd ben, bij The Dying Cow Pub. De hond zwaait mij met zijn kwispelende staart uit. De eerste drie kilometer loop ik wederom over de openbare weg en even ben ik bang dat het een herhaling van gisteren gaat worden. Maar dan slaat het pad af, de bergen in. Hier vandaan heb ik wijds uitzicht over de Wicklow Mountains. Het onvoorspelbare Ierse weer trakteert mij vandaag op een heerlijk zonnetje. De route loopt langs kuddes schapen die op groene heuvels aan het grazen zijn. Ik moet een aantal keer over hekken en stenen muurtjes klimmen om mijn weg te kunnen vervolgen. Zorg dat je hekken altijd achterlaat zoals je ze aangetroffen hebt, open of gesloten.

“mocht je de stier zien, loop dan voor de zekerheid snel door en benader hem niet”

Als ik even later uitkijk over Tinahely, kom ik een boerin en haar hond tegen. Ze vertelt dat wildkampeerders de vorige dag een aantal hekken hebben opengezet en dat er vee ontsnapt is. “Ik denk dat hij aan de andere kant van de heuvel is, maar er loopt ook een stier tussen.” Zegt ze op luchtige toon. Ik kijk haar geschrokken aan. “Maak je geen zorgen, hij is niet agressief. Maar mocht je hem zien, loop dan voor de zekerheid snel door en benader hem niet.” Op mijn hoede loop ik door, maar ik kom de stier (gelukkig) niet tegen. Zodra ik over het volgende hek ben geklommen haal ik opgelucht adem.

Als ik nog zeven kilometer te gaan heb kom ik langs een riviertje waar ik mijn schoenen en sokken uittrek om mijn voeten af te laten koelen. Met mijn verfriste voeten loop ik tot aan de bosingang bij Shielstown Hill, mijn eindpunt voor vandaag.

Dag 3: Van Shielstown Hill naar Glenmalure (19 km)

Het heeft vannacht hard gestormd en zodra ik het bos bij Shielstown Hill inloop zie ik een paar half omgewaaide bomen dreigend over het pad hangen. Het waait nog steeds behoorlijk hard en ik versnel mijn pas uit angst dat ze alsnog om zullen vallen. Ik loop vandaag van bos naar bos. Veel van deze bossen zijn aangeplant voor de houtproductie en worden momenteel gekapt. Dit is slecht voor de natuur, slecht voor het klimaat en ziet er bovendien erg triest uit. Gelukkig worden er op steeds meer plekken inheemse bomen terug geplant die niet meer gekapt mogen worden. Van het resultaat kunnen we pas over een aantal jaar genieten.

Ik merk dat ik op een populairder stuk van de Wicklow Way terecht gekomen ben, want ik kom regelmatig andere wandelaars tegen. Bijna iedereen stopt voor een kort praatje om ervaringen uit te wisselen. Ook kom ik een aantal keer herten tegen die het pad oversteken en wegduiken in de bossen. Na vijf uur lopen kom ik aan in de vallei van Glenmalure. Het is nog vrij vroeg en de volgende vallei ligt ‘slechts’ drie uur verderop. Toch besluit ik hier vandaag te stoppen. The Glenmalure Lodge is namelijk een van mijn favoriete pubs. In tegenstelling tot The Dying Cow is deze gelukkig wel open. Ik neem plaats op het terras om te genieten van een relaxte middag. Ik ben op de helft!

Dag 4: Van Glenmalure naar Roundwood (22 km)

Glenmalure is de langste gletsjervallei van Ierland. Nadat ik vanuit het dal een klein stukje geklommen ben, heb ik er schitterend uitzicht over. Doordat er de laatste tijd veel regen is gevallen, is de Glenmalure waterval behoorlijk krachtig. Verderop zie ik Lugnaquilla, de hoogste berg van de provincie Leinster, liggen. Tussen Glenmalure en Dublin ligt het mooiste gedeelte van de Wicklow Way. Om in de volgende vallei te komen, moet ik een van rotsen gebouwde trap beklimmen. Dit is een vrij pittig stukje, maar voor ik het weet ben ik boven en heb ik geweldig uitzicht over de omliggende bergen.

Ik daal af naar Glendalough. Dit is een van Ierlands populairste bezienswaardigheden en het is er dan ook behoorlijk druk met dagjesmensen die de kloosterruïnes en de twee meren komen bewonderen. Na drie dagen amper mensen te zijn tegengekomen, is dit weer even wennen. Het voordeel is dat hier goede toiletvoorzieningen zijn en dat er eten en drinken te koop is. Na een korte break met mijn voeten in de Poulanass rivier loop ik verder. Zodra ik de vallei verlaat, loop ik weer alleen. De route stijgt en daalt door bossen, over heuvels en rivieren. Voor ik het weet heb ik mijn eindbestemming gehaald. Ik stop vlak voor mijn oude woonplaats Roundwood.

Dag 5: Van Roundwood naar Knockree (24 km)

Het is een bijzondere ochtend voor mij, want tot voor kort woonde ik in het gebied waar ik nu doorheen loop. Vanaf de Wicklow Way kan ik mijn oude huis zelfs zien liggen. Ik ken dit gebied op mijn duimpje en ken de mensen wiens huizen ik passeer. Helaas kom ik geen bekenden tegen. Vandaag loop ik het mooiste gedeelte van de Wicklow Way. Ik kom langs Lough Dan en Lough Tay. Die laatste heeft als bijnaam Lake Guinness omdat het zwarte water en het witte strandje van bovenaf op een pint Guinness lijken. Als ik vervolgens White Hill over ga, waait het zo hard dat ik bijna van het pad geblazen wordt.

Even later loop ik in de luwte van Djouce Mountain en valt de wind grotendeels weg. Vanaf hier heb ik niet alleen uitzicht over de bergen, maar ook over de Ierse zee en in de verte zie ik Dublin al liggen. Voor mijn lunch strijk ik neer aan de oever van de Dargle rivier, bovenaan de Powerscourt waterval. Een klein paradijsje op aarde. Als ik weer verder ga, loop ik langs de rand van de Powerscourt vallei waar ik geweldig uitzicht heb over de waterval, een van de hoogste van Ierland. Het laatste stuk van vandaag brengt mij door sprookjesachtige bossen. Mijn laatste obstakel voor vandaag is Knockree Hill. Nog maar achttien kilometer te gaan tot de finish.

Dag 6: Van Knockree naar Dublin (18 km)

De laatste dag is aangebroken. Nog maar een paar uur en dan ben ik in Dublin. Via een pad dat van grote rotsblokken gemaakt is, klim ik naar de top van Glencullen Mountain. Als ik boven ben komt Dublin in zicht. Het is een heldere dag en ik heb uitzicht over de baai en in de verte het schiereiland Howth. De Wicklow Way loopt door de Glencullen vallei over de openbare weg. Het is nog vroeg, dus het valt mee met het verkeer. Ik kom hier vooral veel fietsers tegen die hun hobby uitoefenen. Bij het bord ‘Welcome to the Dublin Mountains’ begin ik aan mijn laatste klim van deze tocht. Hier is het een stuk drukker dan op de rest van de route, want Two Rock Mountain is een populair recreatiegebied voor de inwoners van Dublin.

Vlak voor ik bovenop de berg afsla richting Dublin, kijk ik nog een keer achterom. Daar liggen de Wicklow Mountains waar ik de afgelopen zes dagen doorheen getrokken ben. Het was een heerlijke tocht. Ik begin aan de afdaling en heb weer wijds uitzicht over de stad. Van bovenaf is het opvallend hoe plat Dublin is. Niet alleen is de stad op een relatief vlak stuk grond gebouwd, maar er is ook bijna geen hoogbouw. Eenmaal beneden ben ik weer terug in de bewoonde wereld. Ik kom onder de snelweg door en zigzag tussen de dagjesmensen door in Marlay Park, waar het eindpunt zich bevindt. Ik ben er!

---

Als gids begeleid ik onder meer wandelaars tijdens hun Wicklow Way wandeltocht. Wil jij samen met mij de Wicklow Way lopen? Neem dan contact op via mijn website www.stadswandelingdublin.nl

---