Reisverslag Noorwegen | Dit is waarom ik ben gaan wandelen op blote voeten

Wanneer voelde jij voor het laatst het gras tussen je tenen kriebelen en het zand onder je blote voeten wegzakken? Voor mij was het zo lang geleden dat ik me niet meer herinnerde hoe heerlijk dat gevoel is. Een reis naar Noorwegen bracht daar echter verandering in. Graag nodig ik je dan ook uit om te lezen hoe dit tot stand kwam en waarom ik het ook aan jou adviseer.

Ontmoeting

De zeilreis naar Noorwegen maakte ik met zes mensen in totaal. Mensen die ik voorheen nog nooit had ontmoet, maar die wel allemaal dezelfde passie hadden: zeilen. Deze samenkomst zou dus naast de fysieke inspanning en uitdaging, ook een uitdaging worden op mentaal vlak. Elkaar leren kennen en hopen bij elkaar te passen, omdat het plan tenslotte was om een maand lang met elkaar deze reis te maken en het land te ontdekken.

De crew waarmee we op pad gingen bestond uit een Belgische kapitein, twee Franse enthousiastelingen – waarvan een jongen en een meisje – een Roemeense jongen en een Servische vrouw. De helft van ons had nog nooit gezeild en de helft wel, waardoor het een dynamische groep was. Daarnaast zaten er crewleden bij met een vaste baan, maar ook die fulltime reisden en het nomadenbestaan hadden omarmd.

Levensstijlen vergelijken

Door samen te leven met deze groep mensen werd ook ik uit mijn comfortzone gehaald. Soms vind je iets raar, simpelweg omdat je andere overtuigingen hebt of anders opgevoed bent. Op blote voeten lopen was zoiets. Ik was vergeten hoe ik vroeger thuis – en het liefst overal – ook op blote voeten liep. Ik was vergeten hoe bevrijdend ik het had gevonden en hoe ik zelden echt iets in mijn voeten had gekregen, ongeacht de vaak voorkomende waarschuwingen.

Toen de Franse jongen echter zowel op de boot, op de steiger als ook gewoon op het vaste land op blote voeten liep, gingen mijn wenkbrauwen toch wat omhoog. Het deed hem niks om over scherpe randjes of rotsen te lopen en zijn manier van lopen leek zwevend en lichter te zijn dan wanneer men schoenen draagt. Ik merkte dat ik geïntrigeerd was en graag zo “vrij” zou willen zijn om dat na al die jaren zelf ook weer te doen.

Oefenen met blote voeten

Waarom hij het deed was bijzonder. Voor hem was het simpelweg een manier ook zijn voeten robuuster te maken, te wennen aan alle verschillende terreinen en dus zijn voeten te trainen. Een uitdaging die hij zomaar was aangegaan. Huiverig maar enthousiast besloot ik uiteindelijk ook om een keer blootsvoets een wandeling te gaan maken. Als hij het kon, dan ik ook, toch?

Als hij het kon, dan ik ook, toch?

De bestemming van onze wandeling was onbekend. Net achter het dorp konden naar het bos toe, waar de twee Franse crewleden eerder een mooi pad hadden gevonden. Het begon met bestrating waar mijn voeten nog niet tegen bestand waren. Naast het asfalt lag het namelijk vol met steentjes die net tussen je tenen pasten en door mijn dunne huid prikten. Daarna werd het echter al snel comfortabeler en liepen we over betonnen paadjes tussen de huizen.

Hoewel deze overgang zeker gemakkelijker was, werd het er niet leuker op. Pas op het moment dat we het bos bereikten ervaarde ik het genot van wandelen op blote voeten. Mijn tenen zakten weg in het natte, humusrijke zand en mijn voetzool vormde zich perfect in de grond. Bij de volgende stap drong ook het water uit de grond naar boven, waardoor mijn voeten nu ook nat werden. Een ongewoon, maar zeker niet onaangenaam gevoel.

Verschillende ondergronden

De wandeling die we zouden gaan maken was van onbekende duur. Ze hadden die middag het begin van de route ontdekt, maar wisten nog niet of het een rondlopend pad zou zijn, of dat we ergens anders uit zouden komen. We besloten dus stap voor stap te ontdekken, terwijl de zon steeds verder wegzakte onder de horizon.

Juist die combinatie, van het verdwijnende licht en de veranderende omgeving, zorgde ervoor dat mijn zintuigen volledig gefocust waren op het gevoel onder mijn voeten. Ik voelde prikkende dennennaalden en stukjes bast, maar ook mos en kleine poeltjes water die bleven liggen op de modder.

Het resultaat

Eenmaal terug in de bewoonde wereld leek de tijd stil te hebben gestaan. We hadden twee uur in het donker gewandeld, ervaren en vooral geluisterd naar de stilte. Mijn voeten waren zwart van onder en van mijn gelakte teennagels was nu al niks meer over, maar het was lang geleden dat ik zo’n stilte had ervaren in mezelf en me zo verbonden had gevoeld met de natuur om me heen.

Wandelen op blote voeten werd gedurende de reis door Noorwegen de standaard voor wandelingen die minder dan 4 uur duurden (of zouden duren) en mijn pijngrens werd steeds hoger, terwijl mijn inschattingsvermogen steeds scherper werd. Dat gevoel van verbondenheid met de natuur was fenomenaal en ik wil het dan ook graag meegeven aan anderen.

Ook in Nederland

Ook in Nederland heb ik ervaren dat een blotevoetenwandeling een geweldig gevoel van vrijheid kan oproepen. Of dat nu in een grote tuin rondom je huis is, in het zand tijdens een strandwandeling of op de zachte grond in het bos. Ik daag je graag ook uit om bij deze een keer je schoenen thuis te laten, je niks aan te trekken van de gekke gezichten die je geheid gaat krijgen en ook voor deze bijzondere ervaring te gaan. Op wandel.nl vind je alvast inspiratie voor jouw eerste blote voeten wandeling.

Liever geen blote voeten, maar wel behoefte aan meer verbinding met de natuur als je op pad gaat? Dan is ook bosbaden of boomknuffelen een waardevolle optie. Edwin schreef er al eerder over in zijn artikel. Wie weet haal je er nog meer inspiratie uit. Ik wens je in ieder geval heel veel plezier.