Reisverslag | Op zoek naar bizons in de Roemeense Karpaten

Op ontdekking in het groene hart van Europa

Om groot wildlife te zien, denk je al snel aan Afrika. Toch kan je dichterbij huis ook allerlei soorten wildlife spotten. In de Zuidelijke Karpaten van Roemenië leven onder andere bizons, beren, lynxen, wolven en herten. WWF Roemenië begon in 2014 samen met ReWilding Europe aan de herintroductie van de Europese bizon. De visie begon op een a4’tje zo’n anderhalf jaar eerder en is na jarenlange inzet succesvol gebleken. Niet alleen is de populatie bizons gegroeid naar 180, ook zorgen zij voor een divers, mozaïek landschap.

Het is mogelijk om met een ranger van het Wereld Natuur Fonds op pad te gaan op zoek naar de Europese bizons. Dat deed ik ook! Ik liep door heuvelrijk en bosrijk terrein in het spoor van de bizons in de hoop ze te zien.

De campus in Armeniș

Gezien de korte tijd dat ik er was, ben ik gevlogen naar Timișoara. Als je langer de tijd hebt, kan je er ook met de trein naar toe en je het laatste stuk laten ophalen of een auto huren. Vanuit Timișoara was het zo’n twee uur rijden naar Armeniș. Daar ligt de campus van WeWilder, een zusterorganisatie van het WNF. De campus is gebouwd door 350 vrijwilligers en is een plek waar verschillende workshops worden gegeven voor locals. Tevens is het de plek waar je heerlijk eet als je er overnacht. Ik sliep in één van de drie tiny houses.

De omgeving is rustig. In de verte hoor je een paar auto’s, maar het is vooral de stilte die spreekt, onderbroken door geluiden van vogels. We werden verwelkomt met een heerlijk diner en namen het programma door voor de volgende dag.

Bizon tracking

In de ochtend gingen we per auto naar de plek waar de bizons voor het eerst werden uitgezet. Al snel reden we in mooi groen gebied over een grindpad vol kuilen met aan de rechterhand kabbelend water. Onderweg stopte we even bij een stroompje water om onze flessen te vullen. Bij de start kregen we van de ranger de instructie om in stilte te lopen om de beesten niet weg te jagen door onze geluiden. Tijd om op pad te gaan!

Kort nadat we waren vertrokken, sloeg hij een steil pad in naar rechts. We kregen uitleg over de uitwerpselen en sporen. De versheid van beiden was ons kompas. We baanden ons een weg in bosachtig en ruig terrein. Door bladerdekken, schuine hellingen, stroompjes water en talloze planten zochten we onze weg. De bizons volgen geen paden en dat deden wij ook niet. Zo lopend in de wildernis weet je niet wanneer je ze tegen kan komen, waar en of je ze überhaupt tegen gaat komen. Naarmate de tijd verstreek, merkte ik aan mezelf dat ik vooral aan het volgen was. Totdat de ranger ineens linksaf sloeg.

Hij liep rustig en pakte zijn verrekijker. Heel in de verte zag hij ze, een aantal bizons! Ik voelde de spanning toenemen, dit was waar we voor kwamen! Gaan we ze dan echt zien?! Nog stiller en rustiger dan eerder liep ik naar hem toe. Als er al werd gepraat, was het zacht gefluister. De wind stond gunstig, zodat ze ons niet konden ruiken. Daar waren de bizons! Met het blote oog waren ze niet te zijn, maar wel door de verrekijker. Zo bleven we een tijdje staan kijken om te zien of ze een kant op bewogen en zo ja welke.

Het tentenkamp

Na de lunch liepen we nog een stukje verder naar een ander stuk bos in de hoop daar bizons te spotten, maar helaas. We daalden via een ander stuk bos richting de auto om vanaf daar naar het tentenkamp te gaan voor de avond. Daar aangekomen brandde er een heerlijk vuurtje en werden we verwelkomt met rakija (lokale schnapps) en een lekkernij. Al snel volgde er de warme maaltijd met wederom drie gangen. Tot nu vond ik al het lokale eten erg lekker. In allerlei gerechten en maaltijden wordt er gewerkt met kaas, van het schaap en de koe.

De avond was fris en nat en ik zocht relatief vroeg de tent op. Eenmaal in de tent genoot ik van de regen die erop viel, terwijl ik lekker warm onder een dekbed op een stretcher lag. Toen de ochtend ontlook, trokken de wolken zich op vanuit het lagere gedeelte in de bergen. Het voelde als niemandsland. Hier was het echt stil. Voorzichtig probeerde de zon erdoor te piepen, maar echt goed lukte ‘m dat pas in de ochtend. De anderen gingen weer bizons tracken. Voor mij was het tijd om de bergen uit te gaan en terug naar de campus.

Workshop dierensporen

Eenmaal aangekomen bij de campus kon ik even relaxen. Door mijn eerdere ervaringen met paardrijden, waren ik en de activiteit geen goede match. Dus ik heb de mogelijkheid tot paardrijden aan me voorbij laten gaan. In het knusse tiny house las ik en luisterde ik naar muziek terwijl ik genoot van de omgeving. Op één van de bergen lag sneeuw, die twee avonden ervoor was gevallen.

Aan het einde van de middag kregen we een workshop dierensporen. Door een ranger werden her en der vlaggetjes in de grond gestoken bij sporen. Daarna werden we in teams gedeeld om samen te overleggen welk spoor van welk dier was. Kijkend naar de omgeving, naar patronen, groottes, etc. Op een heel andere manier kijk je en filter je samen naar een antwoord. Is het een insect? Een vogel? Een hondachtige? Dat gat in de grond, is dat van een muis? Nee, dat kan niet qua grootte. Dat lijntje in het water, is dat een soort worm of een insect? En die pootafdruk van een vogel, welke vogel?

Tijdens de antwoorden kregen we uitleg op waar we op moesten letten. Toen we terugliepen, keek ik heel anders naar het pad onder mijn voeten en zag ik van alles. Ik liep met een andere blik en focus. Die avond hadden we fine dining. Met lokale ingrediënten en de omgeving als inspiratie had de kok de zes gangen bereid. We werden meegenomen op reis door verschillende culinaire landschappen.

Kaasboerderij

Op de laatste ochtend brachten we een bezoek aan een kleine lokale kaasboerderij. We pakten de elektrische mountainbikes en zetten koers naar de boerderij. Daar aangekomen stond er een versgebakken brood op ons te wachten en allerlei soorten kaas. Die waren gerangschikt van jong (ricotta) naar oudere, hardere kazen. Dat was een lekker voorproefje van het kaas maken.

Toen werden we meegenomen in het proces van kaasmaken. Dat begon bij het melken van de koe en dat mochten we zelf ook proberen. Tijdens het opwarmen van de melk was de hand van de vrouw de perfecte thermometer. Zij kon precies aanvoelen wanneer de melk 35°C was, want warmer mochten het niet worden zodat de bacteriën niet dood zouden gaan. Nadat de enzymen waren toegevoegd, werden we rondgeleid over de boerderij. Zo zagen we hun “laboratorium” (de plek waar ze rakija stookten) en gaven ze een demonstratie van de maismachine welke van mais maismeel maakte.

Nadat het halfuur voorbij was, gingen we terug naar de kaas. Het was tijd om de brokjes kaas eruit te halen en uit te hangen. Ook hier vond ik het wederom mooi om te zien wat passie en gedrevenheid doet. Dat was ‘m dan, de laatste activiteit zat erop. Het is snel gegaan en ik heb een positieve eerste indruk gekregen van dit deel van Roemenië.

Ecotoerisme

Ik vond het fantastisch om de passie te zien van alle mensen die ik heb ontmoet. Te horen hoe ze alles hebben aangepakt qua herintroductie, de dingen waar ze tegenaan zijn gelopen, maar ook te hebben ervaren en gezien hoe geslaagd het tot nu toe is. Daarnaast ook de kracht van de lokale community.
De melk voor de campus werd gebracht door de lokale boer, allerlei ingrediënten voor de maaltijden werden lokaal geplukt. Het is een mooi domino effect van hoe ecotoerisme kan werken.

Roemenië is nog vrij onbekend voor velen, maar heeft veel moois te bieden. Ik vond geweldig om te zien hoe de gedrevenheid voor de lokale natuur en de herintroductie van de bizon z’n vruchten afwerpt. Door deze manier van ecotoerisme is het op meerdere vlakken een win-win situatie. Al met al vond ik het een “bizondere” ervaring!

Wil je ook de spanning ervaren van het zoeken naar bizons en je onderdompelen in de lokale gemeenschap, check dan de site van WeWilder.
Zij bieden verschillende experiences aan.

Lees op de site van het Wereld Natuur Fonds wat zij zoal doen in Europa onder andere qua herstel, herintroductie, monitoring en behoud van de natuur.