Op zoek naar de hoogste woestijn van Europa, Pakhnes 2453 meter

Op het prachtige Griekse eiland Kreta zijn verschillende berggebieden die je kan omschrijven als een paradijs voor de bergsporter. Met de nadruk op bergwandelen. Wandelen door kloven en ook rotsklimmen zijn beiden mogelijk op dit bijzondere eiland. Een wandeling langs de ruige zuidkust is zeker de moeite waard! Het eiland met een zeer rijke historie verbindt Europa met het Oosten. Je vindt er nog vele overblijfselen van verschillende tijdperken.

Dit is een waar paradijs voor diegene die in alle rust wilde en authentieke natuur wil opzoeken. Hier maak je wandelingen waarbij je niemand tegenkomt. Ook in de winter zijn er genoeg activiteiten. Zelfs met sneeuwschoenen en tour-ski’s kun je prima op pad.

Het eiland kent drie gebergtes. Lefka-ori gebergte, Psiloritis gebergte en het Dikti gebergte. Er zijn natuurlijk veel meer wandelgebieden op het eiland. Maar deze drie zijn het hoogst en het meest bekend en daardoor het meest geliefd bij hikers. Ook het E4 pad of delen hiervan zijn zeker een aanrader, vooral langs de zuidkust.

Een bezoek aan Kreta is prima voor de combinatie van ontspanning en activiteit. Een aantal dagen de bergen in en daarna heerlijk ontspannen op het strand en genieten van de Kretenzische keuken, gastvrijheid en romantiek. Je kan tochten heel goed combineren met cultuur, historie en een kijkje in het lokale leven.

Zeker diegene die zich interesseert voor geschiedenis kan zich op Kreta prima vermaken.

Twee jaar geleden ondernam ik al een poging om naar de Pakhnes te gaan. Destijds brak ik mijn tocht af door het weer dat minder stabiel was, een defecte GPS en op advies van een lokale jager die zei dat ik maar beter kon omkeren.

Van Chamonix naar Kreta

Ik rij uit de vallei van Chamonix. Tevreden maar vermoeid kijk ik terug op afgelopen weken. Solotochten heb ik gemaakt en een week gewandeld onder leiding van een berggids. Tijdens deze weken heb ik ongelofelijk veel nieuwe indrukken en leermomenten meegemaakt. Ik heb nog twee weken over en bedenk wat ik ga doen. Ga ik nog meer tochten in de Alpen doen? Of ga ik voor meer ontspanning?

Ik kies voor meer ontspanning en boek een ticket naar Kreta. Wetende dat ik eerst voor een beklimming van de Pakhnes ga, in het Lefka-ori gebergte. Dus daarna pas ontspannen.

Heenreis

Ik vertrek vanaf Zürich naar het vliegveld van Chania, met een overstap in Athene. Met zonsondergang kom ik aan op het vliegveld van Chania en voel mij meteen thuis. Wat een prachtig land zeg ik tegen mijzelf. Ik koop een buskaartje naar Chania stad. In de bus bedenk ik wat ik in de avond ga doen en besluit om er een relaxte avond van te maken.

Geluksoverhemd

Mijn rugzak laat ik achter op het busstation van Chania in een locker. En trek mijn geluksoverhemd aan en ga de stad in. Over de boulevard loop ik langs de oude venetiaanse gebouwen. Vanavond ga ik maar eens goed eten en een paar bieren drinken. Even geen berg op bedenk ik mij. Na een heerlijk Grieks maal te hebben gegeten ga ik een bar in en bekijk ik de boulevard onder het genot van een paar bier.

Later haal ik mijn rugzak weer op en ga ik op zoek naar een slaapplaats. Deze vind ik op een strandje net buiten de haven. Onder het geluid van de golven val ik in slaap.

De ochtend

Om 05:00 gaat de wekker. Eruit en naar het busstation. Op het busstation laad ik mijn telefoon en horloge op. Ik informeer voor de bus naar Omalos en tot mijn verbazing gaat deze om 06:15 uur. Eerst was 06:45 mij bekend. Nu heb ik niet veel tijd meer. Maar het is alleen maar gunstig als ik vroeg kan vertrekken. Ik pak snel mijn rugzak en koop een kaartje. Ik loop naar de bus en iedereen zit er al in.

Wanneer ik weer naar buiten kom is de bus weg tot mijn grote verbazing… Met mijn rugzak

Ik laat mijn kaartje controleren en zeg tegen de man van de kaartjes dat ik mijn rugzak al in de bus neerleg en dat ik nog even water ga halen. De man kijkt mij aan. Ik ga snel naar binnen en haal negen liter water, een fles Fanta en wat koekjes. Wanneer ik weer naar buiten kom is de bus weg tot mijn grote verbazing… Met mijn rugzak.

Met de taxi achter de bus aan

Snel ren ik naar het loket en zeg dat de bus weg is met mijn tas erin. Je was te laat, hoor ik. Het heeft geen zin om met deze dame in discussie te gaan dus ik ren snel naar de man die de kaartjes heeft gecontroleerd. Hij kijkt mij enigszins medelevend aan en weet direct wat er aan de hand is. Hij zegt, volg me maar. We lopen naar een taxi en hij legt de taxi-chauffeur uit welke bus hij moet volgen. Ik stap in en de taxi vertrekt.

Al snel krijgen we de bus in het vizier en zetten de achtervolging in. Net buiten de stad kruipt de taxi voor de bus en met alarmsignalen komt de taxi en ook de bus tot stilstand. Ik reken af met de taxichauffeur en bedank hem.

Ik loop naar de bus en gebaar naar de busschauffeur dat hij het luik moet openmaken. Hij komt naar buiten en met een sleutel opent hij het bagageruim. Ik leg mijn flessen water naast mijn tas en sluit de ruimte weer af en stap in de bus. Nu kan ik mijn weg naar Omalos vervolgen. Een wat rommelige start maar ik kan er wel om lachen. Ik moet toegeven, ik had het iets beter kunnen voorbereiden.

Naar Omalos

Tijdens de rit naar Omalos gaat de bus de hoogte in en het terrein wordt ruiger. Mijn kaart van het gebied lag nog in Nederland en was te laat met opsturen naar Zwitserland. Dus met luchtfoto’s op mijn telefoon zal ik het moeten doen.

Een aantal kilometer voor Omalos loop ik naar voren en vertel tegen de buschauffeur waar ik wil uitstappen. Hij knikt en even later stap ik uit. Ik stap uit bij een groot bord waarop staat ‘Kallergi refuge’.

Ik sta nu naast een huis en herpak mijn rugzak en vul mijn waterdrager. Wanneer ik gereed ben stopt er een herder aan de overkant met zijn pick-up en komt even bij zijn geiten kijken. Na enige tijd gaat de herder weer weg en steek ik de weg over en begin ik aan mijn tocht. Voordat ik aan de tocht begin zoek ik een geschikte houten stok die als wandelstok gaat dienen. En jawel ik vind een prima stok!

In de schaduw

Loop ik omhoog over een onverharde weg tussen de olijfbomen. De weg gaat veelal zigzaggend omhoog. Het is nog vroeg in de ochtend en de koele temperatuur is zeer aangenaam. In alle rust wandel ik omhoog naar mijn eerste punt; de Kallergi hut.

Onderweg passeert er nog een herder in een pick-up en komt naast mij rijden en doet zijn raam open en zegt wat in het Grieks. Ik begroet hem en ik zeg waar ik heen ga. Hij knikt mij bevestigend aan en maakt weer snelheid. Enige tijd kan ik de pick-up volgen over het onverharde pad in de verte.

De Kallergi hut

Aangekomen vlakbij de Kallergi hut kom ik een gele wegwijzer tegen met daarop; Katsivelli refuge 6 hours. Ik zit op de juiste route. Nu word de temperatuur ook hoger en de eerste zonnestralen dalen op mij neer. De Kallergi hut zie ik zelf van een afstand maar ik zie geen teken van leven.

Voor de hut loopt er een pad naartoe en bij de ingang van dat pad staat een ski in de grond. Ik loop er even naartoe, want de ski trekt mijn aandacht en brengt mij natuurlijk weer op ideeën om hier ook eens met ski’s op pad te gaan.

Navigeren

Bij de gele wegwijzer pak ik mijn luchtfoto’s erbij en kijk in de verte naar het pad. Ik moet vooralsnog het welbekende ‘E4’ pad volgen en dit pad is prima aangegeven met de volgende markeringen: vierkant wit omringd met daarin een geel vlak, witte stippen of een ijzeren paal met soms een E4 bordje erop.

Veelal staan de palen scheef en soms staan er twee dicht bij elkaar. Ik vermoed dat dat is zodat je ze van beide kanten duidelijk kan zien.

Vervolg mijn weg

Nu ik weet welke route ik moet nemen ga ik verder en blijf ik op een onverhard pad. Ik wandel verder en soms snij ik een stukje af. Veelal kom ik onderweg geiten tegen die hun vochtgehalte weer op peil brengen door uit watertonnen te drinken. Ik vermoed dat de herder die mij als laatst gepasseerd is deze tonnen heeft gevuld.

Het pad op

Navigerend met de luchtfoto’s kijk ik hoe ik het beste kan gaan. Ik zie een mogelijkheid om van het E4 pad af te gaan en een route te nemen over twee andere bergtoppen. Deze route moet uiteindelijk weer op het E4 pad uitkomen. Als ik op zoek ga naar het begin van een pad kom ik niet verder dan enkele geitenpaadjes. Wel vind ik een wegwijzer met de namen van de desbetreffende toppen maar een duidelijk pad vind ik niet.

Ik besluit om niet deze twee bergtoppen mee te pakken aangezien ik geen duidelijk pad zie en ben beperkt tot mijn luchtfoto’s. Ik loop verder over het onverharde pad en even later ga ik rechts een pad in. Nu ben ik van het onverharde pad en volg wederom de E4-markeringen.

De route vervolgen

Het pad is redelijk duidelijk, soms moet je even zoeken maar als je voor je uitkijkt zie je altijd wel een markering of een paal staan. Ik kom hoger en kan nu ver over Kreta heen kijken. Noord en zuid zie ik de zee. Wat een prachtig uitzicht. Lekker weer, niet te warm en soms een licht briesje.

Ik ben nog steeds op weg naar de Katsivelli refuge dat is één van de knooppunten van de route. Ik ga weer verder en volg het pad. Zo nu en dan maak ik foto’s en aanschouw ik enkele vogels die ver boven mij in cirkels vliegen.

Langs herder nederzettingen

Twee jaar terug was ik ook in dit gebied en nu kon ik naar de locatie kijken waar ik destijds was omgedraaid. Toch best gek bedenk ik mij dat je het nu helemaal vanuit een ander perspectief ziet. Ik ga verder en passeer zo nu en dan stenen huisjes waar herders overnachten.

Soms neem ik een slok water maar niet teveel. Mijn rugzak begint lekker aan me schouders te trekken

Waarschijnlijk ook jagers want ik kom onderweg redelijk veel hulzen tegen. Ik kijk op de luchtfoto’s en zie dat de Katsivelli refuge niet ver weg meer is. Ik ga over een blokken pad verder en het is warm. Soms neem ik een slok water maar niet teveel. Mijn rugzak begint lekker aan me schouders te trekken.

Vlakbij de Katsivelli Refuge

Aangekomen vlakbij de Katsivelli refuge doe ik mijn rugzak af en kijk om mij heen. Op een afstandje lopen twee ezels los en ik zie een paar gebouwtjes waarvan één de officiële Katsivelli refuge is maar alles ziet er zeer verlaten uit. Het landschap word ook steeds ruiger. En ik merk dat het met de luchtfoto’s die ik heb best lastig navigeren is.

Twijfel

Kijkend naar mijn luchtfoto’s en kijkend naar het terrein slaat de twijfel toe. De locatie waar ik sta zie ik wel op de luchtfoto’s, maar de route die ik moet vervolgen kan ik niet duidelijk zien in het terrein. Wat ook best verwarrend is, is dat heel veel toppen er hetzelfde uitzien. Veelal hoge heuvels met dezelfde soort vorm van de top. Ik zeg in mezelf ‘dat moet de Pakhnes zijn, maar die lijkt er ook wel op…..’

Keuze maken

Ik kijk nog is naar mijn luchtfoto’s en zie dat ik niet nauwkeurig ben geweest met het maken van een screenshot van de luchtfoto’s. Terreinvormen kan ik wel onderkennen maar hoogte en diepte helemaal niet. Maar goed, ik moet verder en denk dat ik de Pakhnes zie. Ik zeg dat moet hem zijn. Ik ga ervoor en ga via een geitenpaadje de hoogte in. Langzamerhand verandert het rotsige terrein met kleine struiken in een wit landschap vol met grind. Heel bijzonder.

Verkeerde top

Even denk ik dat ik bijna bij de top ben. Maar gelukkig wint het verstand het van de illusie en die zegt; nee dit is niet de top. Ik nader te snel de top en mijn hoogtemeter geeft ook heel iets anders aan. Toch loop ik even naar de top, want er staat een in beton gegoten cilinder op. Snel bedenk ik mij wat me vervolgstap gaat zijn. Ik stel mezelf de volgende vragen; Heb ik nog genoeg water? Wanneer treedt de duister in?

 Herpakken

Ik merk dat ik teveel in mijzelf gekeerd ben en moet weer overzicht en controle over de situatie gaan krijgen. Mijn blik gaat breder en kijk goed om mij heen. En wat zie ik tweehonderd meter links onder mij? Het pad dat ik moet hebben. Ik daal af over de redelijk steile gruishelling in de richting van het pad. Nu ik weet dat ik goed zit geeft mij dat weer vertrouwen.

Het goede pad

Nu ik weet dat ik mij op het goede pad begeef geeft mij dat weer enigszins vertrouwen, maar met de luchtfoto’s die ik heb kan ik nu niet heel veel meer. Wat ik wel weet is dat als ik dit pad uitloop dat ik uiteindelijk bij een onverharde weg uitkom. Ik loop verder over het pad en zoek de Pakhnes op.

Weer zie ik een berg waarvan ik denk dat dat hem is maar tevergeefs. Ik loop door en kom nu op een plaats aan waar rechts een pad omhoog gaat en jawel met steenmannen en een wit oranje markering. Ook zie ik twee personen afdalen. Ik weet dat ik nu goed zit. Maar de avond nadert en bedenk wat ik ga doen.

Een gesprek

Ik kom in gesprek met de twee personen die afdalen. Een Engels meisje en een Finse jongen. Nieuwsgierig kijken ze naar mijn rugzak en vragen waar ik vandaan kom. Het Engelse meisje is mij voor en hoort aan mijn accent dat ik uit Nederland kom. Ik geef bevestigend antwoord. Ik vraag ze nog even naar de route voor alle duidelijkheid en ze zeggen dat ik gewoon het pad moet volgen. Toch wel lekker om even een bevestiging van de route te krijgen.

Waar ga ik slapen?

Ik vervolg mijn weg en groet de twee. Het pad is prima te volgen en ook duidelijk. Nu speelt de volgende vraag door mijn hoofd: waar ga ik slapen? Ik heb meerdere opties. Slapen op de top is mogelijk, maar ik kan ook weer terug lopen naar waar ik nu ongeveer sta. Ik besluit om eerst naar de top te gaan en dan een keuze te maken. Wanneer ik het pad volg maakt de omgeving een grote indruk op mij. Een heel bijzonder landschap. Droog als een maanlandschap.

Op de top

Met de laatste passen naar de top kom ik aan bij het geïmproviseerde topkruis en doe mijn rugzak af. Ik ben ongelofelijk blij en wat een uitzicht! Ik kan mijlen ver kijken en ben tevreden. Ondanks dat ik een navigatiefout heb gemaakt is het doel voor vandaag bereikt. Die is binnen, zeg ik. En ben dankbaar voor de leerzame ervaringen.

De nacht

De schemer valt in en ik heb besloten om op de top te overnachten. Tien meter naast het topkruis is een omheining van op elkaar gestapelde stenen waar ik de nacht ga doorbrengen. Mijn eigenlijke plan was om af te dalen naar Agios Ioannis. Maar hier zie ik vanaf omdat ik geen duidelijk pad kan onderkennen en ik heb ook geen kaart mee. Ik ben toe aan rust en leg mijn slaapzak uit en ga rusten.

Voor de zonsondergang kom ik er nog even uit. Wat lijkt de wereld toch oneindig als je de rood oranje kleur ziet wegzakken achter de bergen. En de middellandse zee geeft er ook een mooie dimensie aan. Wanneer ik mijn slaapzak in kruip neemt de wind toe. Ik voel me klein in deze wereld met deze bergen om mij heen. Maar ook zeer dankbaar. De wind speelt op en blaast over de stenenmuur heen. De sterrenhemel is prachtig. Ik voel me klein. Ik val in een diepe slaap.

De ochtend

Het is al licht wanneer ik de rits van mijn slaapzak open doe. Voor de zonsopkomst ben ik te laat. Lekker uitgeslapen. Ik pak alles weer in en ga afdalen naar Anopoli om vervolgens door te lopen naar het plaatsje Plakias voor een welverdiende rust week. Er staat nog een lange tocht te wachten vandaag. Op de top maak ik nog enkele foto’s.

Afdaling

Ik begin met afdalen over dezelfde route en al snel kom ik beneden aan. Ik loop verder en kom bij de onverharde weg aan. Hier staan enkele terreinwagens met een aantal Kretenzers erbij. Herders vermoed ik. Ik loop verder en achter mij hoor ik schoten. Jagers! Ze jagen hier op een vogel heb ik mij wel is laten vertellen. Een lokale delicatesse.

Ik loop verder over de onverharde weg en er passeert een voertuig. In het voertuig zitten drie personen en de bestuurder begroet mij vriendelijk. Ik loop door en even later houd ik een korte pauze. Mijn schouders zijn ligt verbrand en mijn rugzak schuurt tegen mijn onderrug. Niet een hele prettige combinatie, maar ik moet door. Achter mij komt een voertuig aan en het is dezelfde als net maar nu met alleen de bestuurder erin.

Een lift

De pick-up stopt en vraagt wat in het Grieks. Hij vraagt of ik wil meerijden en ik antwoord, ja graag! Ik leg mijn tas en stok achterin en neem plaats naast de bestuurder. We komen in gesprek en hij heet Manousos. Ik vertel hem over mijn tocht in het Grieks en Engels en hij komt ook vaak in de bergen, vertelt hij.

Zijn familie heeft een restaurant in Anopoli en ik zeg tegen hem: dan kom ik bij jouw ontbijten! Want ik heb aardige trek. Aangekomen bij het restaurant komen er prachtige maaltijden op tafel en wisselen we cadeau’s uit. Ik heb nog een mooi zakmes en deze geef ik aan Manousos.

Raki drinken en fruit plukken

De raki komt op tafel en ik moet verplicht van Manousos fruit en groenten uit zijn tuin gaan snijden voor mijn terugtocht. Even later sta ik tussen de vijgen en aubergines fruit en groente te snijden. Met een bescheiden tasje kom ik terug en bedank hem zeer vriendelijk. Ik krijg nog een liter raki mee en we schudden elkaar de hand. Altijd prachtig die gastvrijheid hier!

De wandeling

Vanuit Anopoli loop ik door in de richting van Plakias veelal langs de kust. ‘s Avonds kom ik aan bij een strandje en leg mijn slaapzak uit. Ik moet nog een aantal uurtjes lopen tot mijn eindbestemming maar dat doe ik morgen wel. Ik val in een diepe slaap.

Heeft dit verhaal je geïnteresseerd? Volg me dan ook op Instagram! dion_asteris