REISVERSLAG ITALIË | Bergwandeling naar het betoverende Antermoia in de Dolomieten

REISVERSLAG ITALIË | Bergwandeling naar het betoverende Antermoia

Een verhaal van Liesbeth Mickenautsch

Toen wij voor de eerste keer in 2001 in de Dolomieten gingen skiën waren mijn man en ik op slag verliefd op dit gebied. Sindsdien reizen wij een paar keer per jaar af naar deze prachtige streek. Zo ook in juli 2020. We hadden een appartement geboekt in Seis am Schlern, een bergdorpje  aan de voet van het Seiser Alm gebied. Dit jaar stond een wandeling naar één van de mooiste plekjes in de Dolomieten op het programma: Antermoia.

Campitello di Fassa

Er zijn verschillende manieren om Antermoia te bereiken, maar wij besloten te starten vanaf Campitello di Fassa wat op ëën uur rijden ligt van Seis am Schlern. Bij het krieken van de dag snel een broodje gegeten en vlug de auto in richting St. Ulrich en Wolkenstein, om vervolgens de prachtige Passo Pordoi af te dalen met maar liefst 28 haarspeldbochten. Tijdens onze rit werden we getrakteerd op een prachtige zonsopkomst, waar we met volle teugen van genoten.

Aangekomen in Campitello di Fassa konden we de auto direct (betaald) parkeren op de “Streda de Salin” tegenover de taxibushalte. Parkeerplekken zijn gelimiteerd, dus het is wel zaak om hier vroeg te zijn. We hadden het advies gekregen om vanuit Campitello de Fassa de taxibus naar Rifugio Micheluzzi te nemen (€ 10 per persoon enkele reis), in plaats van naar deze hut te gaan wandelen (wandeltijd: anderhalf uur).

Rifugio Micheluzzi

Ondanks het feit dat we zeker 45 minuten op onze beurt moesten wachten voor een taxibusje waren we achteraf heel blij dat we dit stuk niet zijn gaan wandelen. Het zandpad loopt namelijk steil omhoog door een bos en telkens weer moesten wandelaars aan de kant om de (taxi)busjes te laten passeren die door de droogte grote stofwolken achterlieten. Eenmaal bij Rifugio Micheluzzi aangekomen, eerst maar even een heerlijk Italiaans kopje cappuccino gedronken alvorens te beginnen aan onze wandeling.

Val Duròn

Als we het brede wandelpad achter Rifugio Micheluzzi vervolgen begint meteen de schoonheid van Val Duròn zich te ontvouwen. Aan de linkerkant kabbelt een kronkelend beekje langs de groene weitjes en  in de verte zien we de “Rosszähne/Denti di Terrarossa” opdoemen. Aan de rechterkant kijken we op de witte rotsen van de “Sassopiatto/ Plattkofel”.

We genieten van het idyllische, romantische panorama en wanen ons in “De Gouw” van de Hobbits uit de film “Lord of the Rings”

Hier en daar staat een kleine berghut langs het wandelpad met gezellige terrasjes. We genieten van het idyllische, romantische panorama en wanen ons in “De Gouw” van de Hobbits uit de film “Lord of the Rings”. Op het redelijk vlakke wandelpad zijn veel wandelaars onderweg, maar naarmate we verder lopen gaat ieder zijns weegs en wordt het steeds rustiger. Ineens zien we een wegwijzer “Antermoia” linksaf.

Nadat we via een bruggetje het beekje oversteken, komen we direct in een dicht bos. Het smalle, aarden wandelpaadje stijgt meteen behoorlijk snel en na een half uurtje bos staan we ineens op een steile alpenweide met weidse uitzichten en treffen we een geitenhoeder aan die met zijn geitjes onderweg is.

Voortdurend veranderende panorama

Verder komen we niemand tegen. We zijn alleen onderweg en genieten van  de rust, het voortdurend veranderende panorama en het geluid van koeienbellen die we in de verte  horen. We vervolgen onze weg die steeds steiler wordt en langzamerhand maakt het weelderig groene landschap plaats voor stenige wandelpaden en grijze rotswanden.

Langzaam zien we de top van de berg in zicht komen en we verwachten dat we Antermoia bereikt hebben. Maar zodra we de hoek om zijn, zinkt de moed ons even in de schoenen, want voor ons zien we weer een enorme berg met een steile wand en een zigzagweggetje.
Vanaf de plek waar wij staan lijken de wandelaars boven ons op mieren die langzaam tegen de berg opkruipen.

We besluiten om even te gaan zitten en een broodje te eten. Overigens is het raadzaam om voldoende water en voedsel mee te nemen, want je komt onderweg nergens een berghut tegen. Ineens zien we een paar meter voor ons twee kleine baby bergmarmotjes voorzichtig hun hol uitkruipen. Ze strekken hun nekjes en speuren de horizon af om te zien of hun moeder al onderweg is met wat lekkers. Telkens al ze denken iets te horen schieten ze terug in hun holletje. We genieten enorm van deze schattige diertjes, maar we moeten nu toch echt verder. Met hernieuwde energie beginnen we aan de laatste etappe van onze klim. Rond lunchtijd bereiken we het plateau en ….PATSBOEM…. daar ligt ineens Antermoia!!!

Een betoverend, surrealistische maanlandschap

We geloven onze ogen niet als we het betoverende, surrealistische (maan)landschap voor ons zien liggen. We hebben het gevoel op een andere planeet beland te zijn. We nemen uitgebreid de tijd om alles in ons op te nemen en om foto’s te maken. De temperatuur ligt op 2.500 meter rond het vriespunt, dus we doen snel even een fleecetruitje aan om warm te blijven.

Achter Rifugio Antermoia zien we het meer van Antermoia liggen. Dit is het enige meer van deze omvang dat in het dolomietmassief van Catinaccio voorkomt, maar bevat wonderwel geen enkele vissoort. Aan de rand van het meer ligt nog een dik pak sneeuw, en dat in hartje zomer. Ondanks het feit dat het water ijs- en ijskoud is, zijn er toch een paar waaghalzen die een duik in het meer wagen.

Nadat we in de Antermoia hut heerlijk geluncht hebben, wordt het langzaam tijd om weer terug te wandelen. Wat zijn we blij als we bij terugkomst bij Rifugio Micheluzzi een taxibusje zien staan die ons meeneemt naar Campitello di Fassa waar onze auto geparkeerd staat. Na een lange, intensieve wandeldag zijn onze voetjes wel toe aan een beetje ontspanning

De spectaculaire beelden van Antermoia staan voor altijd in ons geheugen gegrift en we hebben ons voorgenomen dit bijzondere plekje zeker nog een keer bezoeken, maar dan via een andere wandelroute.

---

Lees hier meer verhalen en reistips over Italië.

---