De Sentiero Italia

  

De Sentiero Italia. Vertaald, het pad van Italië, is een hikingtrail van ruim 6.000 kilometer door onder andere zes UNESCO-erfgoedlocaties, vijftien nationale parken en diverse natuurreservaten. Deze lange-afstandsroute zijn ze nog aan het uitbreiden met zo’n 1.000 kilometer en zal alle nationale parken en berggebieden van Italië met elkaar gaan verbinden. Het krijgt dan ook de naam Sentiero dei Parchi; het Pad der Parken.

Calabrië

In het zuiden van Italië ligt de regio Calabrië. Deze is vooral bekend om de lange kustlijn met diverse badplaatsen en stranden, het warme klimaat en het eten. Minder bekend is dat haar natuurgebieden en bergen vaak nog ongerept zijn. Mijn startpunt op de Sentiero Italia is de plaats Reggio Calabria in de teen van de laars. Door deze regio zal ik zo’n 560 kilometer trekken in 17 dagen en 21.224 meter hoogteverschil overbruggen om hierna verder te gaan naar het noorden. Uiteindelijk een voettocht van ruim 1.200 kilometer en zo’n 44.000 hoogtemeters.

Verrast

Na eerst warmgelopen te hebben op de Via degli Dei bevind ik me ineens in een heel ander Italië. Het is begin april en al lekker warm. Prachtig groene velden en bossen, zand- en gravelpaden, cactussen en olijfbomen heten me welkom. Zo anders dan de natuur van de afgelopen dagen in de Apennijnen. Het is prachtig en verrast me positief. Vanaf zeeniveau is het meteen klimmen naar het hoger gelegen Gambarie en Nationaal park dell’Aspromonte. Mijn avontuur is nu echt begonnen.

Kompaan in de sneeuw

In Gambarie, een skigebied, vertrek ik in de sneeuw. Niet veel; net genoeg dat het wit is. Een extreme overgang ten opzichte van het eerdere warme weer. Naarmate ik hoger kom neemt de sneeuwhoeveelheid ook toe. Waar het in het begin nog goed te belopen is bevind ik me al snel in een metershoge sneeuwpartij waar ik regelmatig in wegzak. Het pad is niet meer te zien en bevindt zich ergens onder me.

Markeringen zijn ondergesneeuwd. Mijn horloge is samen met mijn kompaan voor vandaag mijn navigatie. Pedro, zo heb ik deze lokale (zwerf)hond genoemd, brengt mij over de Montalto om vervolgens in Polsi, een Italiaanse abdij en Mariaheiligdom, achter te blijven. Een bijzondere ontmoeting die me altijd bij zal blijven.

Ik vervolg mijn weg om mezelf aan het einde van de dag volledig vast te lopen. Een niet oversteekbare waterpartij blokkeert mijn route en terug de berg op is geen optie gezien het al donker begint te worden. Ik besluit mijn tent op te zetten en te gaan slapen. Na een aantal intensieve en bijzondere dagen ben ik zo vertrokken. De volgende dag is het zoeken naar een alternatieve route om uiteindelijk weer het pad op te kunnen pakken.

Ongerept

In de twee weken die volgen, per dag kun je hierover lezen op mijn persoonlijke blog, geniet ik van de vaak nog ongerepte natuur van Calabrië. Hier in de natuurparken en in de bergen bevind ik mij in een stuk Italië wat nog niet onder de voet is gelopen door toeristen. Technische trails, grote donkere bossen, verstrekkende graslanden, uitdagende paden, glooiende berglandschappen, technische bergkammen, steile beklimmingen en afdalingen en prachtige vergezichten blijven mij verrassen en maken mij nederig. Ik ben te gast hier in al dit natuurgeweld.

Soms is de natuur zo ongerept dat het pad waarover ik loop er gewoonweg niet meer is. Dat wil zeggen niet meer toegankelijk. Volledig overwoekerd of ingenomen door lokale boeren en afgezet met hekken en prikkeldraad. Dan komt het aan op klimtechniek, navigatieskills en creativiteit. I love it!

Solo en “alleen”

Omdat Calabrië nog niet echt ontdekt is en ik erg vroeg in het seizoen ben – of eigenlijk nog vroeg voor het seizoen; het is april en het toeristische seizoen is hier in juli en augustus – loop ik overdag dagenlang alleen door de natuur. Geen mens te bekennen. Ik hoor alleen het geluid van mijn eigen voetstappen, ademhaling en verder is er alleen het geluid van de natuur en haar inwoners. Wat een zaligheid. Ik ben in mijn element.

Wanneer ik dan in de loop van de middag op zoek ga naar een slaapplek tref ik pas de eerste mensen. Omdat ik over het algemeen niets regel qua overnachting is mijn eerste stop dan ook, als deze er is, een lokale bar. Wanneer ik binnenloop wordt het vaak even stil. Zo’n backpacker in deze tijd van het jaar is best een bijzonderheid. Zeker als je solo bent. Na het bestellen van een biertje en een eerste slok laat ik weten dat ik op zoek ben naar een slaapplek en wat te eten.

En dan kom ik meteen bij het nadeel van buiten het seizoen je in deze regio begeven. Veel is er nog dicht of permanent gesloten. Calabrië is een arme regio en veel jongeren vertrekken dan ook naar het noorden, wat er voor zorgt dat het er niet beter op wordt. Gelukkig zijn ze in deze regio erg behulpzaam en lost het zich altijd op. En anders heb je altijd nog de bijzondere plekken om te overnachten.

Bijzondere slaapplekken

Op de Sentiero Italia komt het in de regio Calabria voor dat er gewoonweg niets is. Dat wil zeggen geen “gewone” plek om te slapen als een camping, hotel of B&B. Dan ben je aangewezen op je eigen creativiteit. Zo sliep ik bijvoorbeeld in een vervallen “schuur” op 1.100 meter schuilend voor de storm, in de feestzaal van een hotel omdat deze verder volgeboekt was, in de houtopslag van een restaurant, bij een picknickplaats midden in een bos, langs een rivierbedding en in de tuin achter een Agriturismo. Kortom bijzondere slaapplekken die een avontuur als dit nog net wat leuker en uitdagender maken.

Gastvrij en behulpzaam

Zoals al benoemd is Calabrië een arme regio en dat maakt misschien wel meteen dat de mensen er erg gastvrij zijn. Mijn ervaring is dat je altijd wordt geholpen, met open armen wordt ontvangen en je nooit teveel bent. En dan helpt het dat je alleen bent, ikzelf opensta voor nieuwe ontmoetingen en probeer mezelf aan te passen aan de lokale gewoontes. Vooral niet de toerist uithangen en je gedragen als een gast. In vergelijking met het noorden van Italië is Calabrië een verademing qua gastvrijheid.

De inwendige mens

Als je op een dag gemiddeld zo’n dertig kilometer maakt met de nodige hoogteverschillen heb je aan het einde van de dag best trek. Zeker omdat ik vaak na het ontbijt niets meer eet tot aan het avondeten. Zo’n vastenperiode tijdens een hike werkt voor mij verrassend goed en zorgt ervoor dat ik extra kan genieten van het avondmaal. En het eten in deze regio is een waar feest. Met lokale en verse producten weten ze hier heerlijke gerechten te bereiden. Vol van smaak en geur. En dit dan vergezeld van wijn uit de streek. Een ware beleving.

Wat ben je mooi

In mijn hikingtrip over de Sentiero Italia van het zuiden naar het midden van Italië ben ik door verschillende regio’s gekomen. En elke regio heeft haar eigen charme, plus- en minpunten, maar Calabrië is samen met de Abruzzen het meest blijven hangen. Na het natuurgeweld in de bergen en natuurparken zak ik in het noorden van Calabrië af naar zee om mezelf een paar dagen rust te geven, alvorens ik verder ga met mijn eerste avontuur op het pad van Italië. Er zullen er zeker meer gaan volgen want van de 7.000 kilometer met 350.000 hoogtemeters heb ik nog pas één-vijfde deel gelopen.