Huttentocht Val di Fassa
Huttentocht Val di Fassa
Door Sietske Mensing
De lente is in aantocht en het begint weer te kriebelen om plannen te maken voor de zomer. Wil je dit jaar met de hele familie een keer een huttentocht maken in een onwijs mooi gebied? Dan heb ik misschien wel wat inspiratie voor je. Hoe gaaf is het namelijk samen een tocht te maken door de Italiaanse Dolomieten. De plek waar ruige kalkbergen afsteken tegen groene alpenweides. Nou dan doen we dat toch!? Dat leek mijn ouders wel een leuk idee zo een huttentocht.. Dat kan natuurlijk, maar je moet er wel voor trainen. Je neemt namelijk wel je eigen rugzak met spullen voor vijf dagen mee. Vervolgens was de vraag of Bijou dan ook mee kan?
Huttentocht met de hond
Ons gezin bestaat niet alleen uit personen, zolang ik me kan heugen hebben mijn ouders al honden. Toen we dus uitgezocht hadden of een hond in alle hutten toegestaan was, kwamen we erachter dat ze ook rugzakjes hebben voor honden. Ideaal! Het resultaat, Bijou heeft haar eigen rugzak gekregen waarin ze wat van haar brokken en water kon dragen.
Het kleinste familielid: Bijou
Bijou is een kruising tussen een Border Collie en een Boerenfox. Ze heeft het leervermogen en enigszins neurotische focus van de Border Collie, maar ze ziet eruit als de Boerenfox én heeft ADHD. Dit is de perfecte combinatie om ook gewoon mee te nemen op huttentocht. Mocht je altijd gedacht hebben dat een hond meenemen niet mogelijk is, in de hutten waar wij verbleven was het geen probleem en sliep ze gewoon bij ons op de kamer.
Bijou vond het maar niets een rugzak op haar rug
De voorbereidingen bestonden uit trainen met rugzak. Dit was de opgave die mijn ouders (en Bijou) meegekregen hadden een aantal maanden voor de huttentocht. Tijdens het oefenen bleek Bijou het maar niets te vinden een rugzak op haar rug. Omdat een goede voorbereiding het halve werk is, zijn we ook een aantal keer een weekend naar de Ardennen geweest. Kom maar op met die tocht!
Naar de Italiaanse Dolomieten
De tocht stond begin september gepland, gezellig met (bijna) de hele familie en hond op pad. Het gezelschap bestond naast mijn ouders ook uit mijn zusje en mijn vriend. In het weekend dat we aankwamen was de eerste sneeuw in Val di Fassa gevallen, blijkbaar is dat altijd zo vertelde de eigenaresse van het Pensioen waar we de eerste nacht verbleven. We hadden er allemaal veel zin in!
Dag 2: Wandelen door de sneeuw
De eerste wandeldag begon met een bustocht naar het beginpunt van de tocht, Lago di Fedaia. Hiervandaan begon de klim omhoog. Ondanks dat het lekker zonnig was, was het wel frisjes. De sneeuw die dat weekend gevallen was bedekte hier en daar het pad. Dit zorgde meteen voor een extra uitdaging, een glibberig pad. Mijn moeder kan prima lopen, ze heeft soms last van hoogtevrees als paadjes te smal worden, maar door de sneeuw omhoog lopen was ook wel spannend. Hierdoor hebben we bijna heel de ochtend over de eerste vijf kilometer gedaan (uiteraard geen probleem, je wilt je ouders niet te veel pushen natuurlijk 😉 ).
Even bijtanken bij rifugio Viel Dal Pan. Vanaf de hut zag je aan de overkant van het dal de Marmolada gletsjer liggen. Mooi dat uitzicht, echt genieten!
Spectaculair tweede deel van de tocht
Het tweede gedeelte van de tocht was spectaculair. We zijn bij de Passo Pordoi met de lift omhoog gegaan naar de Sass Pordoi. Bovenop het bergplateau aangekomen, lag er nog veel sneeuw, maar wat een uitzicht. De beloning van een liftrit omhoog is dat je getrakteerd wordt op een fantastisch uitzicht op de Sella torens.
Bijou is met haar rugzak een wandelende attractie
De vormen van het massief zijn lastig te omschrijven, wellicht dat er termen voor zijn die deze bergvorm omschrijven, alleen die ken ik niet. Het ziet er in ieder geval erg indrukwekkend uit! Meters hoge, bijna loodrechte wanden..
Wij hebben dan ook met open mond van het uitzicht genoten. Na de liftrit weer naar beneden vervolgde we onze weg richting rifugio Friedrich August Hütte. Het is een super mooie, moderne hut, maar toch met de authentieke huttenstijl en gemütlichkeit. Dag 1 zit erop, het was een lange, maar geslaagde eerste dag! En Bijou was met haar rugzak een wandelende attractie voor alle mensen die we onderweg tegen zijn gekomen.
Dag 3: Over de bergpas
Vandaag hadden we een keuze qua route. Over de pas die tussen de Punta Grohmann en Sassolungo via rifugio Toni Demetz Hütte liep of om deze bergtoppen heen. De één was flink klimmen, de andere bleef over de hele route relatief vlak. Dilemma, of met de hele groep eromheen en een beetje een minder uitdagende tocht of opsplitsen en de jonge garde over de bergpas en de oudere garde eromheen. Oké, we zijn nu toch in de Dolomieten dan ook maar wat uitdaging meepakken!
Glibberend naar beneden
En of het weer uitdagend was, ondanks dat het maar een klim van ongeveer 450 meter was, was die lekker stijl. De hut lag echt precies op de pasovergang in de oksel van de twee bergtoppen. We hebben hier genoten van een heerlijk stuk taart om vervolgens onze weg aan de andere kant van de pas door de sneeuw te vervolgen. We liepen door het Dantersasc Langkofelkar, een soort maanlandschap met grote rotsblokken en steengruis. Alleen was nu alles bedekt met sneeuw omdat dit gedeelte precies in de luwte en schaduwzijde van de bergen lag. We konden hier en daar dan ook lekker naar beneden glijden.
Mijn ouders zijn via rifugio Emilio Comici om het bergmassief heen gelopen. In deze hut hebben ze ook genoten van een heerlijk gebakje. Uiteindelijk ontmoeten we elkaar weer onderaan het bergmassief net voorbij rifugio Vicenza. Samen vervolgde we onze weg richting rifugio Sasso Piatto. Vanaf deze hut had je mooi uitzicht over een gedeelte van de grootste alpenweide van Europa, de Alpen di Siusi.
Dag 4: De langste etappe
Dag vier stond de zwaarste etappe van de huttentocht op het programma naar rifugio Passo Principe. De tocht begon rustig over een relatief vlak pad net onder de bergkam langs een weide met koeien. Bijou had duidelijk goed geslapen, want die sprinten lekker vooruit.
Dit gedeelte van de route gaat over de Dolomiten Höhenweg, waarna wij afbogen richting Pino Cembro di Val Duron. We staken een drooggevallen rivierbedding over om de eerste klim van de dag in te zetten richting onze lunchpauze, rifugio Antermoia. De klim van 500 hoogtemeters voelde twee keer zo zwaar door de zon die vol op ons hoofd scheen. Naarmate we dichter bij de hut kwamen, veranderde het landschap om ons heen weer van groene weides in grijze steenmassa’s.
Via Pas de Dona kwamen we bij Rifugio Antermoia wat ligt aan bij het gelijknamige bergmeer Antermoa. De hut ligt in het hart van het Rosengarten massief welke gedomineerd wordt door de Catinaccio D’Antermoia. In de hut genoten we van een heerlijk Italiaanse knödel. Na onze buikjes gevuld te hebben, hadden we nog een kleine vier kilometer te gaan tot onze overnachtingsplek.
Dwars door een maanlandschap
Het pad dat we liepen, valon de antermoa, ging dwars door het gebergte van de Rosengarten via Pas de Antermoa langs de westelijke helling van de Catinaccio D’Antermoia naar rifugio Passo Principe. Met onze gevulde buiken mochten we meteen 200 meter stijgen. De meters gingen moeizaam doordat we door het losse steengruis liepen. Bart was toen zo galant om de tas van mijn moeder even over te nemen toen het wat te zwaar werd. Op de pas hadden we echt magnifiek uitzicht over heel het gebergte.
Het leek wel alsof we in het midden van een maanlandschap belandt waren, overal waar je keek zag je alleen rotsen en gesteente. Dan besef je maar weer eens hoe klein we als mens zijn. De afdaling langs de westhelling van de Catinaccio D’Antermoia was smal en uitdagend, maar we hebben het met zijn alle gedaan! Bijou, de berggeit, had vrij weinig moeite met de tocht, alleen die liep haar pootjes kapot op het harde stenen. Als afsluiting van de dag nuttigde we een heerlijk drankje in de hut.
Dag 5: Van grijze rotsen naar groene weides
De laatste dag alweer. De zon kwam nog niet boven de bergen uit waardoor het fris was. Je vraagt je af wat er kan overleven in zo een omgeving, toch zagen we een enkele steenbok op de bergflanken.
Bij rifugio Vajolet zijn we weer opgesplitst. Mijn ouders en Bijou zijn verder het dal ingelopen terwijl wij een de-tour maakte via Col de Barbolada over de pas tussen de Mugoni en Le Cigolade door. Van hieruit zijn we richting Vigo di Fassa afgedaald via Vial da le Feide. Sommige vinden stijgen altijd zwaar, maar twee uur afdalen is toch ook echt wel een aanslag op je spieren en gewrichten. Geef mij dan toch maar de inspanning van het stijgen. Halverwege de middag kwamen we voldaan aan bij het hotel.
Een echte aanrader!!
Het was een erg leuke tocht door een mooi en ruig gebied waarin iedereen zijn eigen uitdaging heeft gevonden en zeker een aanrader als je met de hele familie een keer op pad wilt. Een goede basisconditie is uiteraard wel vereist. Een echte aanrader!!
Ik ben Sietske, een echte outdoorzie met een passie voor de bergen. Ik ga het liefste zo vaak mogelijk de bergen in om te hiken of huttentochten te maken. Ik wil graag zoveel mogelijk vrouwen de bergen in krijgen en ze laten zien en ervaren hoe tof deze omgeving is! Mijn passie voor de bergen deel ik graag met je via Meiden in de Bergen en de bergtochten die ik organiseer.
Hi Sietske, wat een mooie tocht!! Heb je meer informatie over de afstanden, route en waar te boeken? Wij willen ook met de hond op pad maar de mogelijkheden zijn dan vrij beperkt. Deze blog helpt ons al enorm op weg 🙂