Italië na de lockdown | Verslag van een heerlijke wandeling in de Dolomieten

Italië na de lockdown | Verslag van een heerlijke wandeling in de Dolomieten

Een verhaal van Sytske Maaijen | Activeitalia.com

Italië werd zwaar getroffen door het Coronavirus en ik heb met mijn dochters vorig voorjaar zo’n twaalf weken ‘opgesloten’ in en rondom huis doorgebracht. Vooral de tuin was letterlijk en figuurlijk ons paradijs. Ik moet dan wel bekennen dat die tuin uitzicht heeft op het Gardameer, dus al met al geen heel zware straf maar toch… De algehele situatie trok soms een behoorlijke wissel op ons humeur vooral omdat dat meer en die omringende bergen in onze achtertuin liggen maar we er niet heen mochten.

Regelmatig zag ik de meest prachtige foto’s van dat meer met daarachter de spitse toppen van de Brenta Dolomieten

En toen werd het juni en werd er voorzichtig weer het één en ander mogelijk en konden de rugzakken worden gevuld. Op mijn wensenlijstje stond al geruime tijd de wandeling naar Lago Nero (zwarte meer) in het natuurpark Adamello Brenta, nabij Madonna di Campiglio. Regelmatig zag ik de meest prachtige foto’s van dat meer met daarachter de spitse toppen van de Brenta Dolomieten.

Dat moest dus de eerste serieuze wandeling worden na die bizarre weken thuis. De vriendinnen van mijn dochters en hun moeder sloten zich bij het plan aan en zo vertrokken we op een vroege zaterdagochtend richting Lago Nero.

Dotjes wit

Het startpunt van de route ligt achterin Val Nambrone wat op zich al een prachtige vallei is om doorheen te rijden. Je komt hier via Val Rendena, vallei in de Brenta Dolomieten met de dorpen Pinzolo en Madonna di Campiglio.

Net voor de hut Nambrone komen we nog een indrukwekkend grote kudde schapen tegen die gewillig op de foto gaan en daarna rijden we nog een aantal kilometers zig-zag omhoog tot we bij een T-splitsing komen met indicatie Malga Val d’Amola (2.064 m). Hier parkeren we, trekken onze bergschoenen aan en volgen route nummer 211.

De lucht is strakblauw met een paar kleine dotjes wit. Mijn dochters lopen met hun twee vriendinnen, vrolijk kletsend, vlot door, proberen droge voeten te houden bij de rivier langs het pad en roepen naar de koeien bij de ‘malga’, de bergboerderij.

Vanaf dit punt gaat het pad wat smaller en steiler omhoog en krijgen we zowel de hut Segantini als de top van de Presanella in het zicht. Indrukwekkend met ruim 3.500 meter en einddoel van diverse klimmers, die gezien hun uitrusting, ons al eerder hebben ingehaald.

Witte watten

De hut met de fraai blauw-wit geverfde luiken op 2.372 meter heeft naast het hoofdgebouw ook een winterbivak, een kleine kapel en slaapplaatsen. Wij schuiven buiten aan bij een lange tafel terwijl wij de geur van gebakken hamburgers en worsten opsnuiven waardoor de meegebrachte broodjes, voor dit moment, onderin de rugzak blijven. Wil je typische gerechten uit Trentino proberen, dan heb je hier trouwens ook voldoende keuze.

Ik loop ondertussen een klein stukje terug naar een moerassig deel om in alle rust te genieten wat ik onderweg al een paar keer ben tegengekomen. Een prachtig veld vol gras met witte watten, ook wel ‘wollegras’ genaamd, dat zachtjes in de wind heen en weer deint….een kadootje van moeder natuur.

De meiden hebben nieuwe energie opgedaan en we vervolgen nu het pad nummer 216 met al snel een houten hangbrug over een snelstromende rivier. Zodra een sneeuwveld in zicht komt, rennen ze bergop, gooien de rugzakken af en beginnen met een heus sneeuwballen gevecht.

Sneeuw bij het zwarte meer

We manen de gillende meisjes na enige tijd toch aan om de tocht te vervolgen immers we zijn nog steeds op zoek naar Lago Nero en daarvan is er nog geen glimp te zien. Ondertussen zijn de witte dotjes aan de hemel, grote grijze wolken geworden en is de temperatuur verre van zomers. Alles dat vanuit de rugzak aangetrokken kan worden, trekken we aan terwijl we bij Bochetta dell’Om ( 2.350 m) genieten van het zicht op één van de azuurblauwe meren van Cornisello.

Vervolgens stappen we nog twintig minuten flink door over een veld met pikzwarte koeien en dan na een bocht zien we ineens Lago Nero (2.236 m) met daarachter de fraaie Brenta Dolomieten. Jammer dat de lucht nu zo grijs is maar op een beschutte plek nemen we een pauze en zien hoe het wolkendek af en toe nog wat zonnestralen doorlaat en een prachtig panorama toont.

Het is ondertussen al later in de middag en we besluiten niet meer langs het meer Cornisello Superiore te lopen maar rechtstreeks via een pad met grote rotsblokken naar de gelijknamige hut. Daar warmen we ons op met een flinke mok chocolademelk voordat we het laatste stuk, over asfalt, naar onze parkeerplaats lopen. De harde ondergrond is pijnlijk goed aan onze voeten te voelen. Het is geen route die je op je sokken doet maar die laatste paar kilometer over glad asfalt lukt dat prima.

Praktische informatie

Trentino ligt in Noord-Italië op circa 1.100 km vanaf Utrecht. Goed per auto te bereiken via de Brenner of via de vliegvelden Verona, Milano Bergamo, Venetië of evt. Innsbruck.

• Kaart: Kompass 070 Parco Naturale – Natuurpark Adamello Brenta Geopark 1:40.000 (ook nummer 071).
• Afstand circa 9,5 km
• Hoogteverschil ca 560 m.
• Tijdsduur ca 5 uur
• Divere valleien in en rondom de Brenta Dolomieten werken samen via skirama.it/nl
• Deze wandeling ligt in campigliodolomiti.it

Routes via Outdooractive

Route inclusief wandeling rond Laghi Cornisello – hebben wij niet gedaan – direct bij Passo Om naar Lago Nero: klik hier

Route tegen de klok in – start bij Rifugio Cornisello: klik hier