Natuurlijk en verfrissend: het Pustertal in Noord-Italië

Monique reisde deze zomer door het noorden van Italië, waar ze bewust de toeristische trekpleisters links liet liggen. In dit blog neemt ze je mee naar een regio die nog niet zo bekend is. In het Noord-Oosten van Zuid-Tirol, bevindt zich een regio die ik al een tijdje wil bezoeken. Waar het toerisme nog in haar kinderschoenen staat, terwijl de Dolomieten klassiekers ‘om de hoek’ liggen. En juist daarom heeft het mijn nieuwsgierigheid gewekt. Wat maakt deze regio bijzonder en waarom is het nog niet zo bekend? Met deze vragen reis ik deze zomer naar Niederdorf/Villabassa in het Hoch Pustertal, om dat te gaan ontdekken.

Ochtendstond heeft …

De eerste zonnestralen scheren over de bergtoppen als ik, heerlijk uitgerust en zonder wekker, wakker word. In een mum van tijd sta ik buiten en adem een paar keer diep in en uit. Het is windstil en de temperatuur is al heel aangenaam. Dat belooft een mooie dag te worden. Een passerende man met hond groet als ik de omgeving van mijn accommodatie verken. Verder is alles is nog in diepe rust.

Plätzwiese

Bij het horen van ‘Naturpark Fanes-Sennes-Prags’, zei ik gisterenavond spontaan ja tegen de eigenaar van de accommodatie, die wekelijks wandel en mountainbike tochten organiseert. Ik ben wel in voor wat avontuur en zeker op een mountainbike. Actief de bergen in, ongerepte natuur ontdekken, soms wat afzien, maar ook nieuwe indrukken opdoen, nieuwe MTB routes ontdekken en vooral heel erg veel genieten. Ik heb nog geen flauw idee hoe de route eruit ziet, of we veel moeten stijgen of dalen. Oh, wat als ik veel buiten mijn comfort zone moet fietsen? Het enige dat ik weet is dat de rit ongeveer vierenveertig kilometer is.

Na het ontbijt, haal ik mijn e-bike uit de kelder en loop ik naar buiten, waar ik de andere deelnemers aantref. Op de parkeerplaats maken mijn echtgenoot en ik, kennis met de andere deelnemers; drie Italianen en een Duitser. De verhuur mountainbikes worden verdeelt. Het zadel wordt hier en daar nog wat verstelt. En na een korte uitleg over de versnelling, de schijfrem en nog wat andere tips is iedereen er klaar voor. Onder aanmoedigingen van de achterblijvende echtgenotes vertrekken we.

We beginnen rustig en vlak en fietsen langs een snelstromend riviertje het dorpje uit, richting Innichen/San Candido. Na zo’n 3, 4 kilometer slaan we rechts af en vlak daarna verraadt de omgeving dat we de bebouwing achter ons laten. Het pad gaat stilletjes aan bergopwaarts en ik schakel een tandje bij. Vals plat. We fietsen al slingerend door een bos, heuveltje op heuveltje af en ineens doemt daar een azuurblauw meer voor ons op. Met de hoge bergtoppen in de verte, voelt het alsof ik midden in een ansichtkaart ben beland.

Ik had er al eens van gehoord, de Toblachersee/Lago di Dobbiaco, maar nooit geweten dat het zo mooi is. Het ongerepte spat, bij wijze van spreken, van mijn ‘beeldscherm, mijn ogen, af. Het is eind augustus. Overal is het hoogseizoen nog in volle gang en hier is het ongekend rustig. En dat terwijl aan de overkant van de weg notabene een camping ligt…. Het bestaat nog, een ongerepte plek met weinig toeristen.

Na een korte pauze fietsen we verder en na ongeveer 7 km, stopt onze gids bij een vreemd gebouw. Het lijkt wel een monument. Maar het blijkt een uitzichtpunt te zijn. We stappen allemaal af en één van de deelnemers blijkt ook te weten wat er te zien is. Als ik in het houten gebouw sta en in de verte twee spitse toppen zie, laat hij mij een foto zien die vanaf een andere plek is genomen. Ah er gaat me een lichtje branden.

Voor me zie ik de Tre Cime di Lavaredo, oftewel de ‘Drei Zinnen’. Nou ja drie… Wat kan een afstand vertekenen, want naast twee pieken zie ik links daarvan nog een stipje, de derde piek! Leuk om dit te ervaren en de “vista Panoramica Tre Cime Lavaredo” bezocht te hebben. Dat vind ik er nou zo leuk aan om met een lokale gids op pad te gaan, want ik was er waarschijnlijk niets vermoedend aan voorbij gefietst.

Allemaal maken we wel één of meerdere foto’s van de prachtige omgeving zowel voor als rechts van ons. Ik raak niet uitgekeken, maar de groep maakt aanstalte om verder te fietsen, dus neem ik afscheid van deze markante plek. Via een breed grindpad fietsen we verder. Nog steeds vals plat. Al na een paar minuten bereiken we nog een meer: de Dürrensee/Lago di Landro. Ook bij dit azuurblauwe, bijna spiegelgladde meer stoppen we. De uitzichten op de grillige toppen van de Dolomieten zijn een lust voor mijn ogen. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit een fotogenieke plek is.

Op de Plätswiese zie ik in de verte twee bergrestaurants, maar Fabian fietst eraan voorbij en ik zie hem ineens naar beneden afdalen. Oei en ik nog denken dat de lunch in zicht is… Maar gelukkig, een paar minuten later, stoppen  we bij een knusse alpenhut. Malga Stolla, dat iets lager gelegen en verscholen tussen de rotsen ligt. Je moet het maar weten te vinden.

Na ruim 25 km bergopwaarts fietsen gaat de lunch er in als koek. Als we allemaal zijn uitgerust, vangt het laatste stuk van deze fraaie tocht aan. Het overgrote deel van dit deel van de route is nu vooral dalend. Af en toe gaat het met een aardige snelheid en soms moet ik behoorlijk in de remmen knijpen, om de losliggende keien te ontwijken. Oh ik hou m’n hart vast. Onderweg kruisen we ook nog snelstromend water dat zich een weg zoekt naar beneden.

Wanneer we een geasfalteerde, overzichtelijke weg bereiken, waar bijna geen verkeer ons tegemoet komt, daal ik rap af en zoeven de kilometers voorbij. Als een volleerde motorrijdster hang ik in de bochten, haha, en daal ik behendig af. Na de enerverende tocht van bijna 44 km, bereiken we, 5 uurtjes later, Niederdorf weer. De rest van de middag rust ik lekker uit en zwem ik een baantje in het verwarmde zwembad.