Reisverslag Val Gardena | Wandelen naar de Stevia Hütte

Een paar maanden geleden vond ik op Instagram adembenemende mooie foto’s van een bergwandeling naar de Stevia Hütte. Alhoewel ik regelmatig in dit gebied wandel, had ik van deze hut nog nooit gehoord maar het was wel een reden om deze wandeling meteen hoog op mijn bucketlist te zetten. Onze vrienden Daniela en Michael uit Augsburg, die voor het eerst op wandelvakantie in de Dolomieten zijn, hebben na het zien van de foto’s ook veel zin om met ons op pad te gaan.

Op vrijdag 7 juli is het dan zover! De hele week hebben we fijn wandelweer maar wel iedere middag onweersbuien. Maar vandaag zijn de weergoden ons goed gezind. Een staalblauwe hemel en geen wolkje te bekennen. Dus op naar Wolkenstein (maar vandaag dus zonder “wolken”)!

De auto kunnen we voor acht euro de hele dag parkeren op de “Daunei” parkeerplaats net buiten het dorp. We besluiten om de wandeling tegen de klok in te lopen, dus eerst richting de Juac Hütte die op een half uurtje afstand van de parkeerplaats ligt. Het brede grindpad loopt kronkelend door een prachtig bos waar het lekker koel is, maar al snel begint het pad aardig te stijgen.

Edelweiß en Gentianen

Als we boven de boomgrens komen verandert het landschap ineens van een weelderig bos naar de typische alpenflora en worden we getrakteerd op de eerste prachtige panorama vergezichten. Het grindpad wordt steeds smaller en hier en daar zijn van houtpalen korte trappen geconstrueerd zodat je niet zo snel wegschuift op de wat steilere stukken.

Het pad stijgt gestaag en door het natte voorjaar van 2023 is er een explosie van alpenbloemen te bewonderen. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel Edelweißjes en Gentianen gezien, de hele alpenweide staat er vol mee!

Stevia Hütte

Na twee uur klimmen bereiken we de Stevia Hütte (2.312 m.). De ligging van deze hut is werkelijk fenomenaal! Op het terras heb je een 180 graden uitzicht over de Sella, Schlern, Platt- en Langkofel. Naast ons aan tafel zit een mevrouw uit Wolkenstein, die ons vertelt dat ze minimaal 2 keer per jaar naar de Stevia Hütte wandelt. Het is haar “Stevia-Kino” zoals ze het treffend noemt.

Ze geeft ons nog een tip om via de zogenaamde “Piza Scharte” (rotsspleet) terug te lopen naar het beginpunt. Nadat we genoten hebben van een overheerlijke lunch besluiten we haar raad op te volgen en volgen we wandelpad nummer 17 richting de Piza Scharte.

Piza Scharte

Na een stijging van ongeveer twintig minuten bereiken we de Piza Scharte waar de afdaling richting de Regensburger Hütte (wegnr. 17B) begint. De afdaling is spectaculair te noemen en een echte belevenis! Het vergt wel veel concentratie want er liggen veel rotsige stenen op het uitermate smalle pad en een uitschuiver kan je je niet veroorloven! Bij steile stukken zijn houten planken gelegd met een leuning gemaakt van gevlochten staalkabels zodat je je goed vast kunt houden.

We nemen onze tijd en hebben twee uur nodig om de Scharte achter ons te laten. We gaan weer het normale wandelpad op en bereiken na een klein half uurtje de Regenburger Hütte (2.040 m.) Na een welverdiend drankje in het zonnetje is het nog een uur lopen naar de auto, waar we moe maar zeer voldaan aankomen!
Wat hebben we genoten van deze prachtige, onvergetelijke wandeling.