Reisverslag Zuid-Tirol | Wandelen aan de zonnige zijde van de Dolomieten

Het Eggental ligt aan de voet van de beroemde en legendarische bergketens Rosengarten en Latemar. En deze bergen zijn de afgelopen dagen ons uitzicht geweest vanuit Gitschberg-Jochtal (lees hier mijn reisverslag). Het dal ligt in het hart van de Dolomieten en behoort tot het Unesco Wereld Erfgoed. Het is natuurlijk niet alleen een toeristische bestemming, maar vooral een woonomgeving die voor beschermd en behouden moet worden. Voor mensen, dieren en planten.

Verduurzaming van het Eggental

Steeds meer mensen in de regio, met als voorbeeld Florian Eisath, exploitant van de liften in het gebied Carezza, houden bij alle zakelijke beslissingen rekening met de impact op de natuur. Ze hebben een duurzaamheidstrategie die ervoor moet zorgen dat samenleven in de toekomst aangenaam blijft. Niet de welvaart, maar het welzijn staat voorop. Mooi! Hotels, restaurants en boeren zijn met elkaar in contact gebracht zodat zoveel mogelijk producten uit de regio gebruikt kunnen worden.

Tijdens onze ontmoeting met de directeur van het skigebied, en oud Olympisch skiër Florian Eisath, worden we meegenomen in zijn plannen voor de verdere verduurzaming van het Eggental. Samen eten we regionale gerechten die op het menu staan van de Laurin’s Lounge op 2337 meter hoogte. In de schaduw van het imposante Rosengarten gebergte. Het enorme terras nodigt uit om langer in de warme herfstzon te blijven relaxen. Maar we besluiten toch nog even actief te worden en nemen de stoeltjeslift naar Hotel Mooseralm.

Lago di Carezza

Vanaf daar lopen we naar Lago di Carezza ofwel Karersee. Waarschijnlijk is dit het meest blauwe bergmeer van Europa. Als we dichtbij komen zien we het sprankelend helder blauwe water, maar na een lange warme zomer is het meeste water opgedroogd. Afgelopen maand in september is er geen druppel regen gevallen. Het is één van de grootste trekpleisters van de regio en dat zien we aan de grote diversiteit aan nationaliteiten.

Vooral veel toeristen die foto’s staan te maken. Van het meer, maar vaker van zichzelf met het meer als vage achtergrond. Dit vinden we minder interessant om te zien, dus besluiten we een wandeling te maken door het bos rondom het meer. We hebben nog drie dagen in het Eggental. Morgen gaan we fietsen en de dag erna hiken in Latemar. De laatste dag van onze trip gaan we terug naar Rosengarten, dat weten we nu zeker.

Zoveel mogelijk wandelmeters

Onze wens is in deze laatste nazomerweek van het seizoen in het Eggental om zoveel mogelijk wandelmeters te maken. Er zijn meer dan 500 kilometer aan gemarkeerde wandelpaden en beklimmingen naar gezellige berghutten met de lekkerste pasta’s. En naar de beroemde toppen van het Latemar en Rosengarten massief. De wandelpaden zijn voor hikeliefhebbers zoals wij, met redelijk wat ervaring en een prima conditie, maar er zijn ook routes voor families en beginnende bergwandelaars. Voor de echte sportievelingen zijn er wandelingen met klettersteigen over steile wanden .

Wij zijn één dag met een berggids op pad geweest. Een echte aanrader wat ons betreft. Je leert dan tijdens de tocht veel over de bergen, geologie en de technieken van het bergwandelen. Dat zal ons zeker helpen bij uitdagende wandelingen in de toekomst. Veel van wandelingen in het Eggental starten vlakbij de accommodaties. Je loopt naar de lift die je hoger op de berg brengt. Of je neemt de bus met de gratis gastenpas. Deze krijg je bij het inchecken in je accommodatie.

Kräuterhotel Zischghof

Het Kräuterhotel Zischghof ligt in de romantische vallei op de alm in Obereggen. Met een legendarisch uitzicht op de berg Latemar. Deze accommodatie is bijzonder gemoedelijk en persoonlijk. Overal in het hotel vind je kruiden terug. Volgens de filosofie van het huis zijn kruiden ‘de schatkist zijn van de natuur’. Het hotel heeft een heerlijke wellness met een bijzondere ligweide aan een bergweide waar de paarden, ezels en koeien staan te grazen. En een mooie plek om de avondzon te zien gloeien op de berg Latemar (Italiaans voor ‘Melkberg’, vanwege de unieke lichte kleur van de rotsen).

Fietsen in het Eggental

Deze omgeving is een paradijs voor fietsers. Mountainbikers kunnen hier ontelbare kilometers berg op en berg af. Wij hebben met onze gids van Flex Sports in Deutschnofen met een e-bike een paar uur over de gravel- en onverharde paden getoerd. De afgelopen jaren zijn veel wegen enorm verbeterd (verhard), zodat de meeste fietspaden nu voor iedereen goed begaanbaar zijn.

In het kader van de focus van het Eggental op werken met lokale bedrijven bezochten we tijdens de fietstocht een lokale bierbrouwerij. Deze is prachtig gelegen, halverwege de berg, in een oude gerestaureerde boerderij. Noppbraü verbouwt zelf alle ingrediënten zoals hop en gerst. Alleen bij de restaurants en winkels in de regio wordt het bier verkocht.

Het bier gaat niet naar het buitenland, want de filosofie is dat ze de productie en afzet dicht bij elkaar willen houden. Het is nog ochtend, maar natuurlijk proeven we een heerlijke fris biertje. Niet teveel, want we gaan nog verder op pad. Wil je hier zelf ook een kijkje nemen? Op hun website www.nopphof.eu vind je alle informatie.

Fietsend in het spoor van onze gids hebben we op een ontspannen manier de omgeving leren kennen. De route die we nemen loopt vanuit Deutschnoven (of Nova Ponente) via Laab Alm op 1649 meter hoogte, naar de Neuhütt Alm op 1791 meter. Dit is later onze lunchplek. Eerst fietsen we verder omhoog richting de Jochgrimm. De top van de Jochgrimm rijkt tot 1995 meter. In de winter is dit een klein skigebied en nu een paradijs voor mountainbikers. Aan de linker- en rechterzijde van ons zien we de Weisshorn en Schwarzhorn liggen. Wit en zwart, yin en yang. We zijn in perfect evenwicht met de natuur en onszelf.

Het is 5 oktober, maar het voelt als hartje zomer vandaag. Bij de Neuhütt lunchen we in de verwarmende najaarszon. De kleuren van de herfst gaan steeds meer overheersen. De warme gloed van de rood en geel getinte natuur doet de bevolking toch ook alweer verlangen naar de komende winter. Eerst komt een korte periode van rust voordat de skiliften gaan draaien om de eerste wintersporters naar boven te brengen.

Op 2 december start het officiële winterseizoen. Ligt er dan nog weinig natuurlijke sneeuw is dat geen probleem. Als we later die week met de Paolina lift omhoog gaan zien we dat er enorm is geïnvesteerd in de sneeuwkanonnen, precies zoals Florian ons eerder vertelde.

Bergwandeling naar Latemar, richting Torre di Pisa

De volgende ochtend ontmoeten we onze berggids Erich Resch bij de stoeltjeslift Obereggen-Oberholz. Op loopafstand van ons hotel. Erich heeft speciaal voor ons een route op maat uitgestippeld. We gaan naar het hart van de Latemar, het gebergte waarop we uitkijken vanuit ons hotel. De eerste 500 meter bestijgen we een steil pad via route 18 naar het hoogste punt.

We klimmen door de natuurlijke poort en wandelen tussen de hoge spitse torens van kalksteen door. Het lijkt wel een doolhof waar we doorheen klauteren. Later die dag, als we weer in het dal zijn en omhoog kijken, kunnen we ons niet voorstellen dat we hier tussendoor geklommen zijn. Temidden van de bergketen van 250 miljoen jaar oud voel ik me echt nietig.

Als ik langs diverse hoopjes opgestapelde stenen loop, leg ik een steen van mij erbij. Gewoon om de berg te eren. Dat is wat meer bergwandelaars doen. En na deze zomer, vol bijzondere en soms uitdagende hikes in Europa, IJsland, Groenland en de Verenigde Staten, vind ik mezelf een echte bergwandelaar.

Het is een indrukwekkende wandeling met imposante rotsformaties via de Gamstallscharte Forcella dei Camosci. Bovenaan gaan we naast elkaar in het gras zitten en onder ons kijken we in een oeroude krater van een gedoofde vulkaan. Hier vertelt Erich over de Dolomieten, die hun oorsprong vinden in een combinatie van kalksteen, koraal en resten van slakken en schelpen. Miljoenen jaren geleden is dit deel van Europa meerdere keren overstroomd door oceanen, opgedroogd en weer onder water gelopen. Bijzonder om te beseffen dat dit ooit een kilometers diepe zee was.

We vervolgen onze wandeling dwars door de krater, een dorre omgeving zonder begroeiing. Geen boom of struik te bekennen hier. Ik denk terug aan onze fantastische reis van afgelopen augustus naar IJsland en Groenland. Bij Refugio Torre di Pisa eet ik de lekkerste pasta ever. Wellicht komt het door de inspannende wandeling dat ik zo’n trek heb gekregen. 

Erich besluit een shortcut te nemen voor de afdaling. Korter, maar een stukje pittiger. Extreem steil klauteren we naar beneden. Ik loop vlak achter Erich aan, zodat hij me precies kan vertellen via welke route ik moet lopen. Steen voor steen dalen we af. Edwin volgt op zijn gemak, terwijl hij foto’s blijft maken. Superleuk om als een een echte berggeit naar beneden te klimmen. Het laatste deel, als we weer op de normale route zijn aangekomen, gaan we op een draf naar beneden. Vol energie van de adrenaline en nieuwe herinneringen. Wat een geweldige hike. Deze hoort bij mijn persoonlijke top 3 van dit jaar.

 

Wil jij deze wandeling ook doen? Dan zou ik je adviseren om goede wandelschoenen aan te trekken en je rugzak te vullen met voldoende water en wat snacks. Hoogtevrees is niet handig op deze tocht en een redelijke conditie helpt zeker om ultiem te genieten van deze wandeling.

Culinair genot in het Eggental

Die avond zijn we uitgenodigd voor een diner bij het sterrenrestaurant Johannesstube in Hotel Engel in Welschnofen. Dit is een van de meest geroemde en bekroonde restaurants in de omgeving. De sfeer is eerst nog wat formeel, maar daarin komt snel verandering door toedoen van de sympathieke bediening. Beide gastheren, met witte handschoenen, serveren de verrassende gerechten en lokale wijnen vol enthousiasme en passie. Geweldig hoe de chefkok Theodor Falser creaties of tafel zet zoals ik ze nooit eerder zag en proefde.

Alle ingrediënten komen uit de regio Eggental. Zelfs peper en chocola worden niet gebruikt, omdat dat niet wordt gemaakt in deze omgeving. Een overzicht van alle leveranciers is prominent onderdeel van de enorme menukaart. Zo profiteert iedereen mee van succesvolle formules. Ook is deze manier van werken natuurlijk veel minder belastend voor het milieu. Mooi om te zien hoe duurzaamheid zo’n belangrijke rol speelt in Zuid-Tirol. We sluiten de avond af met een spectaculair dessert in combinatie met een stevige espresso. Tijd voor een goede nachtrust, zodat we voldoende energie hebben voor de laatste hike van deze mooie week.

Hiken in de Rosengarten

We vragen Erich welke wandeling we het beste de volgende dag met z’n tweeën kunnen doen. Onze voorkeur gaat uit naar wat minder hoogtemeters, iets minder technisch, maar wel met spectaculaire uitzichten. Als ervaren berggids weet Erich precies welke hike we moeten gaan doen. We gaan op onze laatste dag in Zuid-Tirol hiken in de Rosengarten bergketen. Onderweg zijn geen tapplaatsen voor vers water. Het wordt een warme dag, dus nemen we een extra bidon mee voor de zekerheid.

We nemen de Paolina stoeltjeslift. De hike start als we uitstappen bij het bergstation. Dit is onderdeel van het Carrezza ski- en wandelgebied. We zijn vroeg boven en de zon dompelt het dal onder in een gouden gloed. Een bergpad meandert traag omhoog langs ruige bergwanden. Via de paden 552 en 9 komen we aan bij de Vaiolonpass. Het laatste stuk is smal en steil. Gelukkig zijn hier trappen en een ladder geplaatst, waardoor we snel stijgen.

Bovenaan de pas zijn de klimmers en klettersteigers zich aan het klaarmaken om de Rotwand te bestijgen. Mijn ogen volgen de Rotwand en daar zie ik de moedige klimmers hangen. Dan wend ik mijn blik over de rest van het massief en raak niet uitgekeken naar de steeds spitsere punten van de Dolomieten. In de verte loopt een wandelroute door een natuurlijke grot. Overal om me heen zie ik wandelpaden die in verbinding staan met elkaar. Dagenlang kun je hier wandelend doorbrengen op steeds weer nieuwe routes. Een echt paradijs voor hikers en bergliefhebbers.

De route loopt verder via de 551 en 541 naar de Rotwandhütte. Voor we daar aankomen stuiten we op een steile afdaling. Edwin stelt me gerust en zegt dat deze veel simpeler is dan die van gisteren. Ik stop mijn stokken in de rugzak en klauter rustig naar beneden. Stap voor stap en altijd met één hand een rots vastpakkend. Zoveel als kan leunend naar de berg. Wat ben ik vandaag weer blij met mijn Hanwag wandelschoenen. Ze geven me naast extra grip ook meer vertrouwen.

Op de 541 lopen we stevig door naar de Rotwandhütte. Een heerlijk relaxed pad, dat glooiend langs de berg loopt. De hut ligt op een prachtige locatie en heeft diverse terrassen. Allemaal met een uniek uitzicht. Het is zaterdag en de hut is vanaf de andere kant eenvoudig te bereiken in iets meer dan een half uur. Het is dus afgeladen vol bij en rondom de Rotwandhütte.

Wij strijken neer in de picnic area, omdat alle andere tafels bezet zijn. Hoe kan het ook anders op deze prachtige wolkenloze, warme dag. Wij lessen onze dorst met enorme glazen Apfelsaft Pur en Cola. Voor de lunch hebben wij voldoende aan het broodje dat we hadden meegenomen, na de fantastische beleving in het sterrenrestaurant Johannesstübe in hotel Engel gisteravond. 

We sluiten onze wandeldag af met een lokaal biertje in Sporthotel Passo Carezza van Florian Eisath en zijn vrouw Maria . Het moderne, in jaren 80 gestylede hotel in Vigo di Fassa biedt een Bed en Breakfast concept. Filosofie van de eigenaren: het allerbelangrijkste voor een sporthotel zijn een echt comfortabel bed en een uitgebreid ontbijt. Dan kun je volle dagen genieten in de bergen, elk seizoen. Het hotel ligt aan de voet van de skilift en de dalafdaling, zodat je vanaf hier het hele Carezza gebied kunt bereiken. Als gast van het hotel kijk je uit over de machtige Rosengarten.

Zuid-Tirol en de unieke schoonheid van de Dolomieten hebben mij enorm verrast. Een betere afsluiting van mijn reisseizoen, na een zomer vol met prachtige bestemmingen, had ik niet kunnen bedenken. Deze nazomerdagen in het zuidelijk deel van de Alpen, met het afwisselende contrast van spitse, ruige toppen en rustieke alpenweiden met grazende koeien, frisgroene wijnranken voelen voor mij als een cadeautje.

Zuid-Tirol garandeert 300 zonnige dagen per jaar. Wij hebben deze week zeven zonnedagen mogen omarmen. De Dolomieten en de bevolking hier hebben mijn hart gestolen en ik weet zeker dat ik snel zal terugkeren.