Zijn dit de Dolomieten op haar best?

Bewapend met bergen aan QR codes stappen wij halverwege januari in een geleend campertje op weg naar de Dolomieten. Een gebergte waar ik al zo veel foto’s van voorbij heb zien komen, dat ik bijna het idee heb dat ik er zelf al eens geweest zou zijn. Foto’s vertonen rotsformaties die geen last lijken te hebben van de elementen van de natuur. De ene piek nog steiler en grilliger dan de ander. Torens van bergen met alpenweides op de voorgrond en een strak blauwe lucht daar ver achter. Dat doet mij realiseren dat de klassiekers van de Dolomieten bij mij alleen bekend zijn van beelden geschoten in de zomer. Rijdend door Zuid-Duitsland, met de eerste besneeuwde toppen in zicht, vraag ik me af: zijn de Dolomieten eigenlijk niet op haar mooist in het winterseizoen?

Vliegende start

Een dag later rijden we Val Gardena in en toornen de pieken hoog boven ons uit. Om de vakantie rustig af te trappen nemen we de kabelbaan, die ons in no-time naar de top van de Seceda vliegt. Op 2500 meter lopen we door de sneeuw over de iconische richel. Langs de afgrond aan de linker kant zou je een waterpas kunnen leggen, terwijl over de rechterflank menig skiër zijn weg naar beneden zoekt. Dit is waarvoor we naar Italië zijn afgereisd.

Vanaf de Seceda hebben we ook goed zicht op de tegenoverliggende Sassolungo en de Sella Ronda. Bergen die zich laten kenmerken door hun steile lichtgekleurde wanden. Met zulke bergen in het vooruitzicht wisten we dat we ons hier niet hoefden te gaan vervelen. De volgende dag zijn we de Sassolungo gaan verkennen. Hier werd ons voor het eerst het belang van sneeuwschoenen duidelijk.

Wij waren gezegend met gamaschen, die onze voeten lange tijd droog wisten te houden, maar het vergde veel energie om tot de kniehoge sneeuw te ploeteren. We kozen ervoor om verder te wandelen langs de stevig aangedrukte pistes, wat overigens ook prachtige uitzichten opleverde.

Overnachten op de Passo Sella

Overnachten op de Passo Sella (tussen de Sella Ronda en de Sassolungo) was één van de betere beslissingen die we tijdens onze vakantie hebben gemaakt. Na een schitterende zonsondergang werd het heel even heel donker. Totdat een uurtje later de maan opkwam en alles uit de kast haalde om deze iconische toppen nog eens goed in het indirecte zonnetje te zetten.

Na een beetje experimenteren met de sluitertijd en iso van mijn mobiele telefoon werd er steeds meer zichtbaar. Wat resulteerde in prachtige plaatjes, en de conclusie dat we het, qua zicht, als mensen moeten afleggen tegen de camera van een telefoon.

Rechter dan een kaars

De ochtend daarna hoefden we ons slechts 5 minuutjes van de pas naar beneden te laten rollen om bij het begin van onze wandeling uit te komen. Een goed begaanbaar doch uitdagend pad bracht ons in een mum van tijd 300 meter omhoog in Val Lasties. Aan alle kanten werden wij omgeven door wanden die doen denken aan de (bij klimmers bekende) kaarsrechte wanden van ‘El Capitan’ in Yosemite valley.

Voor de afwisseling besloten we de Dolomieten kortstondig te verlaten en de zuidelijker gelegen steden Vicenza en Venetië te bezoeken. Prachtige steden en ideaal om de ongetrainde benen wat rust te geven. Vanaf Venetië trapten we de camper diezelfde avond nog terug de Dolomieten in, naar Cortina d’Ampezzo. Waar een rustige parkeerplaats van een gesloten skilift de uitvalsbasis zou vormen voor de daaropvolgende dagen. Vanaf hier vertrokken we voor een wandeling naar Rifugio Mietres.

Doordat we laat op de dag waren begonnen, kwamen we vlak voor zonsondergang aan. Wat prachtige plaatjes opleverde. Op de tegenoverliggende berg was vorig jaar nog de Alpine World Ski Championships gehouden en in 2026 zullen er ook wedstrijden geskied worden voor de Olympische Winterspelen.

• 

• 

• 

Op sneeuwschoenavontuur

Vanaf Rufigio Mietres hadden we ook goed zicht op de Cima Ambrizzola. Een echte tand, typerend voor de Dolomieten. Mijn nieuwst app op het gebied van wandelingen en wandelpaden (FATMAP) gaf aan dat er een mooie en uitdagende sneeuwschoenwandelroute om de kam van de Cima Ambrizzola liep. Na onszelf al te vaak gesloopt te hebben in kniehoge sneeuw, besloten we sneeuwschoenen te halen en ze de volgende dag een kans te geven.

Met twee van die grote tennisrackets onder de voeten was het begin wat onwennig, maar al snel hadden we de smaak te pakken en in een Nepalees tempo stoven we de eerste 500 meter omhoog. Het besef dat we daarmee nog niet op de helft waren van de klim, was een mentale tegenvaller. In een afnemend tempo bereikten we, vermoeid doch trots, twee uur later het hoogste punt van de route (2466 meter).

Lang kon er echter niet uitgerust worden, de weg naar beneden was aanzienlijk langer dan de weg omhoog en de zon was zijn hoogste punt al een tijdje voorbij. De weg terug begon bovenlangs een ijzige en steile helling. Stampend sloegen we de scherpe punten van de sneeuwschoenen in de ijzige sneeuw, zoekend naar grip en vertrouwen. Eenmaal op de noordflank aangekomen, veranderden de sneeuwcondities en zakten we zelfs met sneeuwschoenen tot de knieën weg in de dikke laag poedersneeuw.

Met het uitzicht op de oranjekleurige tegenoverliggende toppen marcheerden we langs Lago Federa en door het snel donker wordende dennenbos terug naar de camper. Hoog tijd om een authentiek Italiaans pizzaatje te gaan scoren.

• 

• 

• 

• 

De zoektocht naar de drie tanden

De lijstaanvoerder van bezienswaardigheden in de Dolomieten zijn de Tre Cime Di Lavarado. Drie tanden tussen de 2857 tot 2999 hoog die rechtop uit het landschap steken. Een bezienswaardigheid die overigens het jaar rond commercieel flink uitgebuit wordt. Gelukkig is het nog mogelijk om op een paar km te parkeren en het laatste stuk zelf omhoog te lopen. Een wandeling die overigens de moeite meer dan waard is vanwege de prachtige omliggende toppen en rotsformaties.

Eenmaal boven aangekomen bij de Rifugio Auronzo, weten we niet zo goed waar we de machtige tanden zoeken moeten. Met de overtuiging dat zo’n Dolomietenklassieker niet over het hoofd te zien is, hadden we ons matig voorbereid qua route. In het moment besluiten we nog maar een half uurtje door te lopen over een smal pad naar wat door Google Maps aangegeven wordt als de locatie van de Tre Cime.

Na tevergeefs de wijde omgeving uitgebreid gescand te hebben op iets wat men zou kunnen interpreteren als drie tanden, komen we tot het besef dat we al die tijd al tegen de Tre Cime aan zitten te kijken en dat we er zelfs al bijna omheen zijn gelopen. We hebben alleen afgelopen half uur tegen de matig indrukwekkende achterkant aan zitten kijken. De beelden waarvan wij de drie tanden kennen zijn van de noordwand van de tanden en wij hebben inmiddels de hele zuidwand verkent.

Na nog een half uurtje lopen hadden we eindelijk goed zicht en begrepen we waarom dit met recht een klassieker te noemen is. Door het dikke pak sneeuw aan de noordkant was het helaas niet goed mogelijk om het rondje af te maken, dus besloten we hetzelfde pad terug te nemen. Terug op de parkeerplaats pakten we de camper om in een kwartiertje naar het meer noordelijk gelegen uitzichtpunt te rijden, waar we precies op tijd waren om de zon onder te zien gaan achter de drie tanden.

Met nog maar één dag over besloten we ons rondje Dolomieten af te toppen met een bezoekje aan de Toblacher See en een wandeling over de bevroren en besneeuwde Pragser Wildsee. Die laatste geniet meer bekendheid (en toerisme) terwijl de eerstgenoemde veel mooier is, aldus een licht bevooroordeelde inwoner van Toblach.

Beide meren staan bekend om hun heldere groenblauwe water omgeven door donkergroene dennenbomen en lichtgekleurde steile bergwanden. Helaas was dit kleurenpalet grotendeels verborgen onder een egaal witte deken van sneeuw. In tegenstelling tot het kleurrijke geheel bevonden wij ons in een sprookjesachtige wereld met besneeuwde bomen en bevroren watervallen.   

• 

• 

• 

Zijn de Dolomieten op haar mooist tijdens het winterseizoen? Het was nog veel indrukwekkender en mooier dan wij verwacht hadden. Het winterse landschap maakt rotsformaties ijzig en grillig en geeft nog wat extra brutaliteit aan de Dolomieten. Tegelijkertijd ontstaat er een sprookjeswereld door de witte deken van sneeuw, wat het landschap een rust doet laten uitstralen. Of de Dolomieten nu op hun mooist zijn, dat weet ik niet. Dat zou betekenen dat ze in de zomer minder mooi zijn. Om dat uit te zoeken ga ik zeker in de zomer nog eens terug! Voorlopig is het oordeel aan u.