Reisverslag Spanje | Bomen knuffelen in Catalonië

Ik was op weg naar een eeuwenoude olijfgaard tussen bergen en zee, onder de mediterrane zon: ‘Finca Ermita’, letterlijk uit Catalaans vertaald ‘het landgoed van een kluizenaar’. Het beton van de hoofdwegen had me genoeg zuidwaarts geleid. Nu was het tijd voor gevoelens van verwondering. Stoffige wegen en kronkelende bochten brachten me naar het landgoed. Wat een verlatenheid. Ontelbare olijfbomen wierpen hun schaduw over het landschap en de warme zon verfraaide het tafereel met een gouden glans.

De geur van stokoud hout heette me welkom, net als de stilte, en een hond die me vriendelijk begroette. Heel even sluit ik mijn ogen. Mijn ademhaling werd rustig, mijn geest scherp. Ik voelde me klein, en tegelijkertijd verbonden met een oneindigheid. Zo voelde dus het landgoed van een kluizenaar. ‘Minuty is haar naam. Ze is vriendelijk.’ De eigenaar reikte me zijn hand toen hij vantussen de bomen kwam aangewandeld.

‘Greg,’ zei hij, ‘kom mee, ik wil je iets tonen! Mijn oudste olijfboom is meer dan zeshonderd jaar!’ Het beeld dat ik me bij een kluizenaar had voorgesteld vervaagde als een bliksemschicht. Deze man had niets van alles wat ik erbij bedacht had: een lange grijze baard, versleten plunche, en een oude, kromme wandelstok. Terwijl Greg vertelde over de geschiedenis van het landgoed, staarde ik naar de oude boom. Nog nooit had ik zoveel beweging in een stam gezien, gepolijst door tijd en weer.

‘Ik knuffel mijn bomen. Het zijn mijn kinderen. Voel!’ Hij nam mijn beide handen en legde ze op de stam. In zijn aanblik sloot ik mijn ogen. Wat een magie, alsof ik doorheen de tijd geflitst werd. Ik voelde een onbeschrijfelijke levenskracht en rust door mijn lijf stromen, vibrerend en pulserend op het ritme van iedere hartslag.

De geur van een land in de lente, de warmte van de zon op mijn gezicht, de ruige schors, het doet mijn voelsprieten opengaan en de wil om voluit te leven. Was dit wat Greg bedoelde?

‘Proef!’ zei hij. Hij raapte een vrucht van de dorre grond, brak deze in twee, en legde me uit dat Johannesbroodboom het goud van de aarde brengt. Minuty at een stuk, ik zag dat ze het gewoon was. Ik stak het andere deel tussen mijn tanden. Mijn god, het proefde als chocola!

‘Dit is wat de wereld nodig heeft! Voeding zoals ze bedoeld is, de natuur zorgt voor ons!’ Greg vertelde me vol hartstocht hoe hij van jongsaf droomde van een olijfgaard. Alles waarvoor hij jarenlang gezwoegd had, had hij van het ene moment op het andere stopgezet, toen hij deze plek ontdekte. Succes was een loos begrip geworden, en passie werd een zucht.

‘Durf je op een ladder?’ vroeg hij. Hij wachtte niet op mijn antwoord, nam mijn hand en begeleidde me naar een oude verweerde ladder. Mijn hart bonsde, maar ik liet het gebeuren. Ik klimde omhoog naar het platte dak van zijn boederij, benieuwd naar wat zou volgen.

‘Hier ligt mijn hart, kijk! Het is nog mooier dan ik had durven dromen!’

Mijn mond viel open van verbazing. De horizon werd oneindig. Achter de bomen verscheen een vergestrekte, helderblauwe zee.

‘Draai nu eens rustig rond!’ zei hij, en ik deed wat hij zei. Het einde van de zee ging in de verte over in een golf van donkere bergen. Wat een paradijs…

‘Dit wordt mijn slaapkamer en mijn terras.’ Ik begreep waarom Greg hier was. Hoe hij door de rust, de magie, de oneindigheid los was gekomen van de wereld en het hem herinnerde aan de essentie van het leven. Hier, op dit landgoed, kwam alles samen.

‘Wil je een tas thee?’

‘Graag’, antwoordde ik. ‘Ik zou voor een nachtje komen, maar maak er daar maar twee van.’

Lees hier meer verhalen over Catalonië

Hilde Evens

Prettig gestoord. Duizendpoot in kwadraat. Veters binden. Zen enzo. Natuur-lijk. Jazeker en jawel. Schrijven vanuit het hart. Dol op kiekjes. Zoveel Zintuigen. In verbinding. Verdwalen, graag. Vroege vogel. Dromen, durven, doen. Eenvoud en stilte. En ik kan niet koken.