Trailrunning GR11 | Witte hinder in de Spaanse Pyreneeën

Ik ben er helemaal klaar voor, mijn GR11 avontuur. Gretig, gefocust, enthousiast, gespannen… ik ben niet meer te houden en reis dan ook, ondanks de nog aanwezige sneeuw, af naar Cabo Higuer, nabij Irun in Spaans Baskenland aan de Atlantische Oceaan. De start van het GR11 avontuur. Eind augustus ’23 loop ik de laatste kilometers op de GR11. Dit avontuurlijke pad door de Spaanse Pyreneeën heb ik in twee fases gelopen en het heeft een enorme indruk op me gemaakt.

De GR11 is een route die in de Pyreneeën op hoogte aan de zuidkant loopt. Hij kruist deze bergketen van de Atlantische tot de Mediterrane kust. Een trail van ongeveer 830 kilometer met zo’n 44.000 hoogtemeters. Ter vergelijk, 44.000 hoogtemeters staat gelijk aan vijf keer het vanaf zeeniveau beklimmen van de hoogste berg ter wereld; de Mount Everest.

De GR11 is een route door de meest ongerepte bergen van Europa. Bekend om onder andere de diversiteit van het landschap met steile en diepe valleien, alpine landschappen, bossen en weidelandschappen.

FKT

De Spaanse Pyreneeën zijn in mijn hart en lijf gaan zitten en laten me niet meer los. In de laatste kilometers besluit ik dan ook de route nog een keer te gaan afleggen en dit te combineren met een andere droom; de droom om een FKT (Fastest Known Time) neer te zetten of te verbeteren. Het plan is gesmeed. Ik ga een poging doen de FKT (Self-Supported) op de GR11 te verbeteren. Mijn droom-project voor dit jaar staat.

Fastest Known Time (FKT). Vrij vertaald: de snelst bekende tijd. Het is een snelheidsrecord op een voor iedereen toegankelijke route. Een route die minimaal vijf mijl lang is of waarbij je minimaal 500 voet moet klimmen. Iedereen kan een FKT-uitdaging aangaan, je hoeft er geen professional voor te zijn. Kijk maar eens op https://fastestknowntime.com/ voor routes, snelste tijden, FKT-categorieën en regels.

Van dromen naar doen

Zaterdag 1 juni jl. is het dan zover. Ik start om zeven uur in de morgen vanaf Cabo Higuer. Gemotiveerd, gedreven, vol energie en volledig gefocust op mijn missie ga ik dit avontuur aan. Eindelijk kan ik los, en dat voelt fantastisch. De eerste stappen zijn magisch. De Pippi in mij mag weer los en gaat iets doen wat hij nog nooit gedaan heeft. Het miezert als ik Irun in alle vroegte binnenloop. Het is een stad als elke grote; druk en ‘vies’. Gelukkig begeef ik me al snel in de natuur en hoor ik de eerste vogels hun fluitconcert geven. Eindelijk ben ik echt op weg. ‘The mountains called me, and I listened.’

In een project als deze zijn de eerste dagen cruciaal. In de eerste dagen moet je het ritme zien te pakken. Je lijf moet ‘landen’ in de fysieke dagelijkse belasting en je mindset moet in die eerste dagen ‘ingeregeld’ worden. Dag één is er een met eerst veel regen, opkomend groen, prachtige kleurenpaletten en sluit zonovergoten af.

Niet weten betekent maximaal avontuur

Na een onrustige nacht trek ik in alle vroegte de deur achter me dicht van Albergue Kortarixar. Op naar… ik heb nog geen idee. Ik heb niet gekeken wat me te wachten staat. Dit is hoe ik mijn avontuurlijke leven heb ingericht, niet weten betekent maximaal avontuur. Ook tijdens een FKT poging. Het blijkt een dag van glibberen en glijden. Het heeft hier de afgelopen tijd veel geregend. Iets waar de Spanjaarden heel blij mee zijn gezien de afgelopen droge jaren. Op de GR11 trail staat dit garant voor heel veel blubber, gladde rotspartijen, modderstromen en watertjes die je niet zonder natte voeten te krijgen kunt oversteken.

Deze tweede dag is een stuk lastiger dan die van gisteren. Door de bewolking – deze komt vanaf zee en blijft hier in de bergen hangen – is de communicatie tussen mijn horloge en de satellieten nul. Dit betekent dat ik geen navigatie heb en dus op 1.500 meter hoogte in de dichte bewolking aan het dolen kom. De wit-rode markeringen van de GR11-trail zijn pas van dichtbij zichtbaar.

Kostbare tijd gaat verloren – niet wenselijk tijdens een FKT poging, maar het lukt me om op koers te blijven. Geen gps-signaal betekent ook dat mijn gelopen route niet geregistreerd wordt door mijn horloge. Een probleem want dit moet ik wel kunnen aantonen. Gelukkig heb ik als back-up live-tracking. Die het, na controle, gelukkig wel doet.

De dag eindigt bij kilometerpunt 115, ik lig op schema. Een alleraardigste gastvrouw van een Albergue en Aleix, een GR11-hiker uit Barcelona heten mij welkom.

Op naar de wolken

Aleix en ik besluiten de volgende dag een stuk samen te lopen. Op naar de wolken. Nu wel met werkende navigatie. Vandaag draai ik het om. Ik start ‘rustig’ en geef in de middag wat meer gas. Een self-supported FKT poging betekent dat er géén mensen speciaal voor jou langs de kant mogen staan of met je mee lopen om je te helpen. De regels zeggen niets over toevallige ontmoetingen.

Onderweg treffen we Miguel. Hij is onderweg naar Griekenland vanuit Portugal zonder echt plan. Hij heeft zijn rugzak ingepakt en is gewoon gaan lopen. Een man naar mijn hart, we hebben meteen een connectie. Deze ochtend is niet goed voor mijn snelheid, wel voor mijn mindset. We delen ons inspirerende leven aan elkaar en concluderen dat ons vrije leven ons veel brengt en we niet meer anders kunnen. Na een gezamenlijke lunch in een zonovergoten zeer toeristisch stadje neem ik de benen, letterlijk. Ik dank de heren voor hun inspiratie maar moet nu echt weer even tempo maken. De tijd loopt onverbiddelijk door.

Het zweet komt uit alle poriën en loopt met straaltjes van mijn lijf als ik plaatsneem in een barretje in Auritz. Tijd voor calorieën. Hierna trek ik nog zo’n 17 kilometer door naar mijn schuilplaats voor vannacht. Het primitieve onderkomen geeft mij vannacht de nodige beschutting tegen de elementen. Ik kruip in mijn slaapzak en ben zo vertrokken. Wat volgt is een onrustige nacht. Vandaag had ik voor het eerst zicht op de nog aanwezige sneeuw hier in de Pyreneeën. En dan heb ik pas drie dagen gelopen. Het baart me zorgen.

Witte hinder

In de loop van dag vier komen ze steeds dichterbij, de besneeuwde bergen. Ze domineren het landschap van de Pyreneeën. Dat wat ik eigenlijk als wist gaat realiteit worden. Het is een bittere pil, maar eentje die ik zal moeten slikken.

Als ik even in het hoge gras zit te genieten van de omgeving – de zon heeft vrij spel en weerkaatst prachtig tegen de bergwanden – hoor ik achter me het geluid van gesteente dat in een rap tempo verschuift. Vanaf het oosten zie ik iemand de helling afkomen. Zichtbaar ervaren verplaatst hij zich behendig over het gesteente. Als hij mij nadert begroeten we elkaar en raken we aan de praat.

Dit korte gesprekje is het laatste zetje wat ik nodig heb, om wat ik eigenlijk de hele dag al weet te besluiten. Hij weet me te vertellen dat er over honderd kilometer van hier een deel van de route nog niet begaanbaar is. Het zou voor mij een afdaling zijn die ik over minder dan twee dagen al zou gaan bereiken. Verder is er nog veel sneeuw op de trail. Begaanbaar, ja. Maar vertragend. Een FKT poging gaat over tijd, zoals je weet. Dit komt nu in het gedrang. Het andere is dat je niet mag afwijken van de route. Het is me helder. Het stopt hier, doorgaan heeft geen enkele zin.

Op zoek naar een signaal

Gezien ik met live-tracking loop en deze door velen gevolgd wordt kan ik niet zomaar omdraaien. Dat zou vragen oproepen. Ik ben waar ik mij nu bevind niet bereikbaar en kan dus niet vertellen wat er aan de hand is. Ik besluit door te lopen naar het eerste bergmeer op de route, Ibón de Estanés. Daar kan ik mogelijk een signaal oppikken. Op weg naar deze prachtige plek loop ik al door de sneeuw.

Niet normaal voor deze tijd van het jaar en zeker niet omdat dit al op 1.800 meter is. Het weer is van slag, ook hier in de Pyreneeën. Er is dit jaar heel veel sneeuw gevallen. Meer dan de afgelopen vijf/ zes jaar en ook nog tot laat in het seizoen. Het is niet anders. Moeder Natuur bepaalt en wij hebben ons aan te passen.

En dan heb ik signaal. Ik pleeg direct een aantal telefoontjes. Er komt een boodschap te staan bij de live-tracking en er gaat een post uit op mijn socials dat mijn FKT poging is gestaakt. Zo, dat lucht op. Ik keer om in de richting van waar ik vandaan kom, terug naar de bewoonde wereld.

Een enerverende, emotionele en bewogen dag eindigt, nog steeds zonder bereik, in een wel heel bijzonder onderkomen. Ik richt mijn bivak in, poets mijn tanden en vertrek naar dromenland. Het onvermijdelijke besluit heeft me rust gegeven.

Precies wat ik nodig heb

Bij een opkomende zon pak ik mijn spullen en zet de eerste stappen in de richting van Isaba. Het eerste plaatsje waarvan ik weet dat ik weer signaal zal hebben, en eten en onderkomen kan regelen.

Het is een ochtend in de brandende zon die eindigt aan het begin van de Spaanse lunchtijd. Voor wie het niet weet, dat begint om 14 uur en eindigt rond 16 uur. Op een terras met een koud biertje, cola, Spaanse sandwich en een stuk pizza. Het is precies wat ik nodig heb.

In een hostel boek ik twee nachten, die er later drie zullen worden, en ga douchen. Heel welkom na twee doucheloze dagen. De dag eindigt op dezelfde plek als die middag; het terras. Herpakt ben ik al weer nieuwe plannen aan het maken en staat de tweede FKT poging op de agenda. Na de zomer ben ik weer te vinden op de GR11-trail. De Spaanse Pyreneeën zijn nog niet van me af.

Ik neem een paar dagen rust en zet dan de benenwagen weer aan in de richting van San Sebastian, zo’n 210 kilometer van waar ik nu ben, om vanaf daar met de bus terug te reizen naar Nijmegen. Nog even een weekje genieten van de natuur, de bergen en het Spaanse leven.

Ik ren over de GR11 trail door de Spaanse Pyreneeën om aandacht te vragen en geld in te zamelen voor de bestrijding van de ziekte van Parkinson. Ik ren voor mijn moeder, voor alle anderen met de vreselijke ziekte en voor iedereen die met de gevolgen van deze ziekte te maken heeft. Ik ren voor ParkinsonNL. Doneren kan via: www.inactievoorparkinson.nl/fundraisers/geert-van-nispen

---