5.000 kilometer hardlopen naar Santiago de Compostella, een hardlooppelgrimage

Pelgrimeren, jezelf tijdelijk terugtrekken uit je bestaan, een reis en ontberingen ondergaan, bezinnen en dan terugkeren als bewuster mens. Het is net als sporten in de outdoors, maar toch net even anders. Spiritueler, diepgaander. Na een jaar van corona en een persoonlijke crisis besloot ik tot een pelgrimstocht. Wegrennen van huis en haard. Er is geen betere manier om te verdwijnen. Het is de omgekeerde lifehack. Retraite is rebellie, het onder de radar verdwijnen, aldus mijn voorganger, avonturier Sylvain Tesson die zichzelf trakteerde en zich zes maanden terugtrok in een berghut aan het Bajkalmeer (zie het prachtige boek Zes Maanden in Siberische Wouden).

Op 16 augustus rende ik weg vanuit de Grote Kerk in Apeldoorn in een poging om rennend en lopend 5.000 kilometer te overbruggen naar Santiago de Compostela en door naar Finisterre, het einde van de wereld. Het is een tocht van afsluiten, bezinnen en weer opladen.

Zodra je de deur uitstapt en begint met het verzamelen van stempels, gaat er een parallel universum voor je open, van pelgrims, hostels, kerken, trails en boeken. Er blijkt een wijd vertakt netwerk in Europa van oude handelsroutes, markeringen – de Jacobsschelp als je naar Santiago loopt – en bevlogen mensen die meermaals in hun leven tochten aanvangen.

Lourdes, Santiago, Jeruzalem of Fatima

Al honderden jaren trekken pelgrims door Europa via oude handelsroutes naar oorden als Lourdes, Santiago of Fatima in Portugal. Maar ook vind je in Europa markeringen naar Jeruzalem.

In ieder land tref ik vooralsnog de bordjes, in het Duitse Sauerland, in de Oostenrijkse Alpen en natuurlijk in Nederland. In Nijmegen een bord dat Santiago 2.090 kilometer is, maar ik wil zowel de Alpen als de Pyreneeën doorsteken en dus loop ik wat om.

Als je op pad gaat naar Santiago word je lid van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob. Je betaalt een jaar lidmaatschap en krijgt een pelgrimspaspoort thuisgestuurd. Vanaf dat moment begint het verzamelen van stempels bij kerken, kapelletjes, herbergen, VVV’s  en andere locaties. Ik noemde het in een blog Pacman voor volwassenen, het is verslavend.

Mijn route langs vrienden en plekken uit mijn jeugd

De route die je loopt, kun je eigenlijk helemaal zelf samenstellen maar het leukste is natuurlijk om zoveel mogelijk echte oude routes te pakken. Er zijn talloze websites waar je routes vindt, maar ook je paspoort toont een fijnmazig web van paden. Mijn route gaat langs bekenden en vrienden in München en Innsbruck, en leuke plekken uit mijn jeugd. In Tirol had ik een mooie Jacobsroute te pakken die van Innsbruck richting Liechtenstein liep. In Zwitserland liep ik de oude Jacobsweg van de Bodensee naar het meer van Genève.

Ik wilde graag als armoedige pelgrim uit de Alpen ‘vallen’ in het rijke Monaco, gewoon omdat het kan. Een aparte en confronterende ervaring, zoveel rijkdom en de vraag of dat nou gelukkig maakt. Zelden zag ik zoveel hekken en videobeveiliging. Mijn tocht eindig met kerst nadat ik de Camino Frances loop, de oude route van 760 kilometer van de Pyreneeën naar Santiago.

Als je aan de hand van je paspoort kunt aantonen dat je de laatste 100 km gelopen hebt , ontvang je een “Compostela”. Dit is een officieel certificaat, een bewijs voor de afgelegde tocht. Ik heb een fenomenale hoeveelheid stempels verzameld met een dikke 5.000 kilometer rennen op de teller.

Toevallige ontmoetingen met fijne mensen

Het mooist vind ik de toevallige ontmoetingen met fijne mensen die behulpzaam zijn. De vaststelling dat  mensen in principe deugen. Als het regent, krijg ik naast mijn tentje een houten hutje toegewezen, mensen geven me eten en drinken onderweg. Een rustdag aan de Cote d’Azur na twee dagen regen en onweer. Ik schrijf een liefdesverklaring aan mijn uitrusting. Je rugzak is je huis en bij ieder onderkomen buig je je over alle items om ze aandacht en verzorging te geven.

Wassen, repareren en schoonmaken en dat alles met aandacht, liefde zelfs. De warme, zachte trui van Lowe Alpine, de donzen slaapzak die warmte uitstraalt, de nauwsluitende winddichte bodywarmer, de hoofdlamp als baken in duisternis, ieder item heeft waarde en betekenis na zoveel kilometers samen optrekken. We zijn buddies, kunnen samen de wereld aan, bergen over trekken, wild stromende rivieren doorwaden en de elementen te snel af zijn.

Alles heeft een eigen plekje in de rugzak bemachtigd. Stop het ergens anders en het systeem is ontregeld. Pelgrim en uitrusting zijn één. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een van mijn goede voornemens is om vanaf nu echt alleen nog maar dingen aan te schaffen die ik echt wil en die kwaliteit en vakmanschap in zich dragen. Beter een mooi paar jeans dat als gegoten zit, dan drie paar halfslachtige die het net niet zijn. Beter weinig fijne, dan veel net-niet-spullen.

Een fantastisch avontuur. Meer dan honderd dagen op pad en ik heb zelden het gevoel gehad zo geleefd te hebben. Iedere dag bleef ik positief gespannen over hetgeen er na de volgende bocht op mijn pad zou komen. Volgens mij zou iedereen in zijn leven eens naar Santiago moeten lopen of rennen…
Buen Camino!

Nederlands Genootschap van Sint Jacob: www.santiago.nl

Heb je vragen of wil je meer informatie: www.expeditionlife.nl

Jan Fokke Oosterhof

Jan Fokke is spreker, influencer, avonturier, auteur en blogger. Met een wereldreis, de SUP-Elfstedentocht, 350 kilometer non-stop mountainbiken, twee poolexpedities, vierduizenders in de Atlas, een overnachting in de vriezer met pooluitrusting, een Alpenoversteek in vier marathons en ongeveer 1.023 hardloopwedstrijden riep SBS6 hem in al haar wijsheid uit tot een van de grootste avonturiers allertijden.

janfokkeoosterhof.nl

Reizen naar USA en Canada

---