Hoe mijn hond Nala mijn leven op zijn kop zette

Hoe mijn hond Nala mijn leven op zijn kop zette

Door Judith Malotaux

In het asiel was het liefde op het eerste gezicht toen ik haar ruim een half jaar geleden ontmoette. Ze was wat schriel en ontzettend onzeker, maar tijdens een korte kennismakingswandeling bloeide ze op toen ik een stukje begon te rennen. Toen ik haar een steen op liet springen en een steile helling op liet lopen deed ze dat moeiteloos, en ze kroop dicht tegen me aan op het moment dat ik haar een knuffel wilde geven.

Voordat ik besloot naar het asiel te gaan, was ik al weken bezig met de beslissing om al dan niet een viervoetig wandelmaatje in mijn leven toe te laten. Toch koste het me een onrustige nacht om de knoop door te hakken. Nog geen vierentwintig uur na deze eerste ontmoeting liep ik trots het asiel uit met mijn nieuwe vriendin; Nala, een border collie van net één jaar oud.

Romantisch beeld

Waarschijnlijk heeft iedere (toekomstige) hondeneigenaar een romantisch beeld in het hoofd van een blije hond die al kwispelend rondom je heen dartelt tijdens eindeloze boswandelingen. Dat ideaalbeeld werd bij Nala al snel aan diggelen geslagen. Ze was dolblij dat ik haar mee nam uit het asiel en ze heeft me onmiddellijk geaccepteerd als haar baasje. Echter, op het moment dat ik mijn stem voor het eerst een beetje verhief omdat ze niet luisterde dook ze doodsbang in elkaar en kroop ze weg achter een hek.

Het verhaal dat ik in het asiel had gehoord – namelijk dat ze bij een ouder echtpaar woonde en dat zij haar onvoldoende tijd en aandacht konden geven – bleek niet het volledige verhaal te zijn. In de dagen daarna bleek uit alles dat ze door het gebrek aan tijd en aandacht dat ze had gehad wellicht wat onhandelbaar was geworden, en dat ze naar alle waarschijnlijkheid daarin met de harde hand is gecorrigeerd.

Handen in mijn haar

Dit was het begin van een periode waarin ik soms met de handen in het haar heb gezeten. Als Nala alleen was met mij, was ze de liefste en meest aanhankelijke hond die je je maar voor kan stellen. Maar zodra er een ander persoon in de buurt kwam nam de onzekerheid de overhand, en in een poging haar onzekerheid te maskeren veranderde ze in een blaffende en behoorlijk angstaanjagende hond. Spelen kon ze in het begin niet.

Ze had geen idee wat ze moest met een bal of een touw, en gooien met stokken zat er al helemaal niet in, want voor stokken was ze doodsbang. Het leek daarnaast alsof ze de hele wereld nog moest ontdekken, want op alles wat bewoog – van vogels tot sprinkhanen – móest en zou ze reageren.

Lockdown in Frankrijk

De volledige lockdown hier in Frankrijk begon ruim een maand nadat Nala in mijn leven kwam. Dit zorgde ervoor dat de kring mensen die ik nog zag behoorlijk werd beperkt. Voor Nala en mij zorgde dit voor een rustige periode waarin we elkaar beter konden leren kennen. Ze leerde spelen, begon steeds beter te luisteren en veranderde langzaam van een schriel en onzeker hondje naar een gezondere en minder onzekere hond. Maar dat haar gedragsproblemen nog niet over waren, bleek des te meer op het moment dat de lockdown werd opgeheven en we eindelijk weer samen de bergen in mochten.

Rondom mijn huis kon ik urenlang met haar wandelen zonder een mens tegen te komen. Ik woon namelijk in de uitlopers van de Pyreneeën in een huis op een heuvel omringd door velden en bossen die bewoond worden door meer zwijnen, reeën en andere dieren dan dat er mensen wonen. Hoewel je hoger in de bergen nog steeds niet veel mensen tegenkomt, zijn het er toch een stuk meer dan rondom mijn huis.

Een beproeving

De eerste dagen met haar in de bergen waren een beproeving; ik kon geen mens fatsoenlijk passeren zonder dat Nala woest blaffend liet weten dat ze maar beter afstand konden houden. Toen ik op de laatste dag van een vierdaagse tocht door de bergen al struikelend met een woest blaffende hond aan de lijn een groep mensen probeerde te passeren – terwijl ik ze tegelijkertijd probeerde uit te leggen dat ik er weinig aan kon doen omdat ze uit het asiel kwam, besloot ik dat de maat vol was. Dit was niet langer vol te houden. Ik had hulp nodig met haar.

Met de hulp van een hondentrainer is het gelukt om mijzelf en Nala meer zelfvertrouwen te geven om het juiste te doen in dit soort situaties. Dat betekent natuurlijk niet dat het inmiddels allemaal vlekkeloos gaat. Natuurlijk schiet ze nog wel eens uit haar slof. En loslopen in de bergen is helaas nog niet mogelijk, omdat ze naast haar soms onwenselijke gedrag naar anderen toe ook regelmatig achter schapen, geiten, gemzen en andere dieren aan gaat en dan nérgens meer naar luistert.

Een wereld van verschil

Dat ze veranderd was bleek wel op het moment dat ik ruim een maand nadat ik al struikelend de eerder genoemde groep mensen probeerde te passeren opnieuw een bergtocht maakte. Toen ik aankwam bij een prachtig bergmeer hoorde ik plotseling iemand “Nala?” roepen. Ik keek om, en enigszins verbaasd liep ik naar de groep toe. Het bleek grotendeels dezelfde groep mensen te zijn die ik de maand daarvoor op een totaal andere plek tegenkwam. Hoewel Nala de mannen uit de groep nog niet bij zich in de buurt kon verdragen, liet ze het toe dat drie van de vrouwen uit de groep haar deze keer mochten aaien. Een wereld van verschil met de eerdere ontmoeting! De complimenten van de groep waren dan ook niet van de lucht. Ze waren ronduit verbaasd over de veranderingen die Nala al had doorgemaakt.

s Ochtends kruipt ze vaak even tegen me aan om een knuffel te halen, voordat ze dolblij van het bed af springt om weer op avontuur te kunnen gaan

Hoewel Nala nu nog steeds niet de makkelijkste hond is, ben ik dolblij dat ik een half jaar geleden de keuze heb gemaakt om haar in mijn leven toe te laten. Wanneer ik met haar de bergen in ga is ze overduidelijk erg gelukkig. Ze vind het heerlijk om meerdere dagen met me mee de bergen in te gaan, om naast me in de tent te slapen, om van rotsblok naar rotsblok te springen, of samen te zwemmen in bergmeren. ‘s Ochtends kruipt ze vaak even tegen me aan om een knuffel te halen, voordat ze dolblij van het bed af springt om weer op avontuur te kunnen gaan. Een getraumatiseerd hondje is niet altijd even makkelijk – maar goed, dat is de weg naar een bergtop ook niet altijd. Des te groter is het avontuur dat we nu samen aan gaan!