Kwaliteitstijd voor vader en zoon in de Zwitserse bergen
Kwaliteitstijd voor vader en zoon in de Zwitserse bergen
Een reisverhaal van Diederik Stoorvogel
Hé pa, wist je dat we eigenlijk maar één nacht rijden van de bergen wonen? Ik probeer vrienden enthousiast te maken om eens een weekendje de bergen in te gaan.” Zeg ik, wetende dat m’n vader net zo gek is op de bergen. “Oh, wow! Dat lijkt me ook wel gaaf” Zegt mijn vader “Waarom gaan we dan niet samen, nu kan het nog”. Dat is het begin van onze jaarlijkse trip naar de bergen.
Buigend over de laptop en kaarten besluiten we om in het najaar naar één van de mooiste plekken van Europa te gaan: Grindelwald!
wat Grindelwald écht aantrekkelijk maakt zijn die drie gigantische bergen: de Eiger, de Mönch en de Jungfrau
Grindelwald ligt in het Zwitserse district Interlaken-Oberhasli in het kanton Bern. Het is zo’n typisch Zwitsers (groot) dorp, mooie hotels, een chique winkelstraat en in de zomer een enorme massa aan toeristen. Maar wat Grindelwald écht aantrekkelijk maakt zijn die drie gigantische bergen: de Eiger, de Mönch en de Jungfrau. Vooral de 1.650 meter hoge noordwand van de Eiger is erg indrukwekkend.
Honderden kilometers aan wandelpaden
Een leuk feitje is dat deze noordwand in 2015 in slechts 2 uur en 23 minuten is beklommen. Dat is toch een heel stuk sneller dan de drie dagen die ze er voor de eerste keer voor nodig hadden. Gelukkig heeft dit mooie, lieflijke dal ook voor de mindere berggoden onder ons voor honderden kilometers aan wandelpaden liggen. Met daarbij een aantal kabelbanen en treintjes die je eventueel de eerste honderden meters stijgen kunnen doen laten overslaan.
We willen graag wandelen met mooi uitzicht, dus plannen we met behulp van de tochtenwiki van de NKBV de volgende trips in.
- Dag 1: Hotel Wetterhorn => Grosse Scheidegg
- Dag 2: Grosse Scheidegg => Faulhorn => First
Klik op bovenstaande afbeeldingen voor de tochtenwiki’s
Als alles volgens plan verloopt overnachten we in Berghotel Grosse Scheidegg en Berggasthause First.
Vrijdagochtend rond tien uur rijden we, na een nacht rijden en een hazenslaapje in de auto, het dal van Grindelwald binnen. Een waar genot, gisteren zat ik nog op m’n werk! Als we het dorp zelf binnen rijden worden we getrakteerd op een mooie blik op de noordwand van de Eiger. M’n hart begint dan toch wel even sneller te kloppen. De weersvoorspellingen zijn fantastisch en de sfeer zit er goed in. En wat zijn ze toch weer mooi, die bergen. Het effect van de bergen is eigenlijk met geen pen te beschrijven: de rust, de kracht, de schoonheid. Nederland heeft ook mooie natuur, maar de bergen zijn toch wel subliem.
Dag 1: Via Alpina
We kopen wat souvenirs en eten nog wat en rond het middaguur vertrekken we vanaf de parkeerplaats bij hotel Wetterhorn. De route is simpel en eenvoudig, gewoon de ‘Via Alpina’ volgen…en toch krijgen we het voor elkaar om verkeerd te lopen! Gelukkig heeft m’n vader zijn wandelkaart meegenomen… Na wat gestuntel lopen we een kwartiertje later wel de juiste richting op. Het pad naar Grosse Scheidegg is een combinatie van stukjes over de busbaan en over bergpaadjes. Het is werkelijk een verrukking om zo te lopen in de herfst. De kleuren, berggeluiden en de warme oktoberzon. De vermoeidheid van de reis is eigenlijk niets meer dan een vage herinnering. Nu nog wel.
We besluiten om ons niet aan de “gidjestijd” te houden. We zijn hier om te genieten van de bergen, natuur en elkaars gezelschap. En dat doen we. Al van jongs af aan nam m’n vader me mee de bergen in, nu neem ik hem mee. Dat is toch wel speciaal. Ik heb een goede relatie met m’n vader en dat wordt nu weer een stuk dieper.
We lopen deze eerste dag onder de rook van de Eiger. Tijdens elke haarspeld staat hij daar weer. Een majestueuze berg met een rijke geschiedenis. Langzaam lopend komen we steeds verder en beginnen we het gebrek aan een goede nachtrust toch wel een klein beetje te voelen. Het uitzicht voor en achter ons is geweldig. We staan vaak stil om hier van te genieten en ook om een klein beetje uit te hijgen.
Na zo’n twee uur lopen verwachten we de hut op de Grosse Scheidegg na elke bocht te zien en als we de hoop bijna beginnen op te geven zien we de eindelijk hut. Ik neem voor het laatste stukje de rugzak van m’n vader over. Hebben we er wel goed aan gedaan om zomaar zevenhonderd meter te stijgen zonder nachtrust en bergbloed? Met een warme en volle buik zittend op het terras weten we het zeker, dit gaan we vaker doen! Beentjes omhoog, hartslag weer redelijk normaal en genietend van de zon.
Hebben we er wel goed aan gedaan om zomaar zevenhonderd meter te stijgen zonder nachtrust en bergbloed?
Heerlijk. We buigen samen met een glaasje whiskey over de kaarten en genieten nog even na. “Volgend jaar nemen we je broer ook mee” zegt mijn vader. Dat lijkt mij ook een goed idee. Een jaarlijks moment om samen met m’n pa en broer even kwaliteitstijd te hebben.
Onze kamer in de berghotel Grosse Scheidegg heeft uitzicht over het dorp Grindelwald, de Eiger en de kleine Scheidegg. Langzaam wordt het donker en we hebben werkelijk het mooiste uitzicht dat ik ooit heb gezien. De Melkweg, de Eiger en Grindelwald ‘by night’. Dit had ik niet verwacht…wat een cadeautje! Zonder statief lukt niet het helemaal om dit goed op de foto te krijgen, maar toch. En dit was nog maar de eerste dag!
Dag 2: Berggasthaus First
De volgende morgen worden we niet al te laat wakker en rond acht uur maken we ons op voor de tweede dag. We voelen ons goed. De lucht is fris en koud, zeker nu we nog in de schaduw van de bergen lopen.
Plots staan al mijn zintuigen op scherp en ik draai me met een ruk om. Een grote knal, veel gedonder. Een lawine! Gelukkig ver bij ons vandaan. Een mengsel van water, sneeuw en ijs spuwt met veel kabaal uit een rotswand. Binnen een minuut is het weer stil. We zijn wel degelijk in de bergen, zelfs hier waar alles goed is aangegeven is de natuur uiteraard gewoon de baas.
We hebben nog niet echt ontbeten, dus gaan we op zoek naar een mooi rustig plekje daarvoor. Die zijn er genoeg, maar nu nog eentje in de zon. Gelukkig komt de zon al vrij snel boven de bergen en kunnen we aan het ontbijt: witte bonen in tomatensaus met spek, daar komen we de dag wel mee door!
Met een volle buik en lekker opgewarmd door de zon gaan we verder met onze tocht. Ons doel ‘Berggasthaus First’ zien we al liggen. De wandeling is ligt glooiend en niet technisch of spannend maar het uitzicht daarentegen is…nou kijk zelf maar.
Halverwege de wandeling naar First geeft m’n vader aan dat hij toch liever zijn eigen tempo loopt. We spreken af dat hij de korte wat drukkere route naar First loopt, ik neem zelf nog een ‘kleine’ omweg. Ik wil toch even weten wat er aan de andere kant ligt en pak ook nog even de Faulhorn mee. De bergen in gaan en niet even op een piek staan voelt ook weer zo raar. De route naar de Faulhorn loopt langs het Berggasthaus en de Bachsee en ik neem ook maar even een omweg langs een beeldentuin, veel tuin maar niet zo heel veel beelden, maar mij hoor je niet klagen.
Eenmaal boven op de Faulhorn komen er wat flarden wolken die het uitzicht enigszins belemmeren. Vanuit het dal komen er ook nog veel dikke wolken omhoog. Ik hoop en bid dat deze in het dal blijven liggen, zodat we nog optimaal kunnen genieten van de schoonheid van de natuur. Op de één of andere manier lijkt m’n gebed te zijn verhoord, de wolken blijven in het dal. Ik krijg een berichtje van m’n vader dat hij al lang en breed met een biertje en taart op het terras zit. Tijd om snel naar het hotel te lopen dus.
Op de terugweg zie ik de Cliff Walk die je een spectaculaire route geeft naar het Berggasthaus. Dit is een stalen constructie die tegen de rots aan is gebouwd en waar je overheen kunt lopen. De grap is dat er een open bodemplaat in ligt. Hierdoor ben je er erg van bewust dat je tientallen meters boven de grond wandelt. Aangezien ik veel last heb van hoogtevrees (zolang ik niet gezekerd ben) moet ik hier natuurlijk overheen. Laten we maar zeggen dat ik weer een enorme ervaring rijker ben geworden..
Na deze rijke ervaring zie ik m’n vader op het terras zitten met een nieuw biertje, snel bestel ik er ook een. “Was het mooi daar boven” vraagt hij. “Ja, heel mooi…” antwoord ik en val stil. Ik weet even niet hoe ik moet omschrijven hoe blij, en bevoorrecht ik me voel om hier te zijn. Blijkbaar heeft m’n vader dat door en we staren stilzwijgend en onder de indruk naar het schouwspel van wolken en de ondergaande zon. Alpenglühen op zijn best.
Ik weet even niet hoe ik moet omschrijven hoe blij, en bevoorrecht ik me voel om hier te zijn
Het hele weekend is een aaneenschakeling van wonderlijke natuur, veel cadeautjes en genieten. Zal het volgend jaar weer zo mooi zijn? Ik hoop het van harte, al kan deze schoonheid en geluk bijna niet overtroffen worden.
Met de Eiger in de rug
Na erg goed te hebben geslapen (zelfs slapen gaat beter in de bergen) nemen we zondagmorgen de kabelbaan naar beneden en gaan we op zoek naar de auto. En alsof het zo zou moeten zijn klaart de hemel precies even open op de plek waar onze auto staat. We gaan met een heel voldaan gevoel weer naar huis.
Eenmaal in het dal, breekt het wolkendek nog verder open zodat we met de Eiger in onze rug naar huis rijden alsof zij ons wil verleiden om toch nog langer te blijven. We zouden echt heel graag willen, maar vrouw en kids wachten op me. Daarnaast moet ik morgen weer naar kantoor. Wat was mijn wachtwoord ook al weer!? Ik heb echt geen flauw idee meer…
Lees hier alle verhalen en artikelen over Zwitserland
Zo lang ik me kan herinneren ben ik al gek op de bergen. Deze passie probeer ik, ongedwongen, over te brengen op mijn twee zonen. Sinds 2017 ben ik serieus aan de slag met fotografie. Mijn ambitie is om mijn twee passies, bergen en fotografie, door te ontwikkelen van passie naar professie.