Landgenoten in de Bergen | Mijn leven in de Pyreneeën

Mijn leven in de Pyreneeën | De natuur als vriend tijdens de lockdown

Een verhaal van Judith Malotaux

Een aantal weken terug was het idee van nóg een lockdown een ware nachtmerrie voor me. Maar met de lente in volle gang en al weer een week gebonden aan huis door de derde ‘confinement’ hier in Frankrijk, vind ik het eigenlijk zo erg nog niet. Hoewel ik de hoge bergen, die op meer dan de toegestane tien kilometer van mijn huis liggen, natuurlijk wel een beetje mis, is de natuur hier rond mijn huis in de heuvels aan de voet van de Pyreneeën mijn beste vriend geworden.

Het is prachtig om de natuur na de grijze en grauwe winter weer te zien ontwaken, en door nu pas op de plaats te moeten maken ben ik me nog meer bewust van de schoonheid van mijn directe omgeving.

Natuurlijk is het afgelopen jaar geen gemakkelijk jaar geweest. Toen de eerste lockdown begon woonde ik pas drie maanden in mijn huisje op de heuvel. Een nieuw leven opbouwen in een ander land is geen gemakkelijke opgave, en om dat te doen tijdens de corona-crisis is helemaal geen pretje. Ik zou liegen wanneer ik me niet bij vlagen toch best een beetje eenzaam heb gevoeld, want hoewel ik iemand ben die best goed is in alleen-zijn, was dit zo nu en dan toch ietwat teveel van het goede. Ook is mijn financiële situatie na de afgelopen twaalf maanden niet echt iets om over naar huis te schrijven. Toch heb ik nog steeds geen seconde spijt gehad van de keuze om naar de Ariège in Frankrijk te verhuizen.

Mensen vragen me wel eens waarom ik heb gekozen voor de Pyreneeën. Natuurlijk kan ik de vraag beantwoorden met allerlei rationele argumenten vóór deze omgeving; de bergen, het ruige landschap, de relatief dunbevolkte omgeving en de natuur zijn allemaal redenen waarom ik hierheen ben getrokken. Maar uiteindelijk is het vooral een gevoel dat me naar deze regio heeft getrokken, een gevoel dat me al bekroop toen ik meer dan tien jaar geleden voor het eerst voet in deze omgeving zette; een gevoel van thuiskomen. Door de situatie van het afgelopen jaar is dat gevoel eigenlijk alleen maar versterkt.

Hoewel ik hier best wat mensen in de omgeving ken, heb ik hier uiteraard nog niet het netwerk aan vrienden en kennissen dat ik in Nederland achter heb gelaten. Dat is soms best lastig. Tegelijkertijd heb ik naast de mensen die ik hier wél heb leren kennen, er een andere vriend bij gekregen; de natuur. En het is waanzinnig interessant om die vriend steeds beter te leren kennen, en laagje voor laagje meer te leren van de omgeving om mij heen. Door de zeeën van tijd die de lockdown me bij vlagen gaf, heb ik de kans gehad de directe omgeving rondom mijn huis meer en meer uit te pluizen. Een ontdekkingsreis op micro-niveau die mijn leven zeer zeker heeft verrijkt.

Ik ben me gaan verdiepen in planten en hun voedzame maar ook geneeskrachtige werking. Met deze verdieping realiseer ik me meer en meer dat mijn kennis over mijn omgeving slechts het topje van een immens grote ijsberg aan kennis en ervaring is die de natuur herbergt. Daarnaast heb ik ook heel veel geleerd van de dieren om mee heen, want door veel te kijken en te observeren ga je eigenlijk steeds meer waar nemen. Waar je eerst bij toeval stuit op een ree of een zwijn, leer je sporen en uitwerpselen te volgen en de passages te herkennen waar veel wild passeert. Maar ook door het gedrag van mijn hond Nala te bestuderen, bijvoorbeeld door goed op te letten waar ze veel snuffelt, heb ik veel geleerd over het verblijf van de dieren waarmee ik mijn heuvel deel.

Met de aanschaf van een wildcamera heeft zich vervolgens een wereld voor me geopend die voorheen voor me verborgen was. Plotseling kon ik dieren bekijken zonder mijn fysieke aanwezigheid én in de nachtelijke uren, waardoor ik nóg meer bewust werd van de dieren en hun gedrag in mijn omgeving.

Wist je bijvoorbeeld dat reeën dol zijn op vijgen, en er één ree soms wel tien keer op een nacht langs kwam om vijgen te eten?

En dat de vos als roofdier zijn territorium deelt met een ander roofdier, namelijk de genetkat?

Of dat het mannetjeszwijn vaak in zijn eentje door de vallei beneden mij rondtrekt, en de vrouwtjes rustig in een groep rondsnuffelen?

Natuurlijk mag ik enorm dankbaar zijn dat ik zowel de ruimte om me heen heb als dat ik beschik over de fysieke en mentale mogelijkheden om een lockdown op deze manier als leerschool te gebruiken. Ik had nooit kunnen verwachten wat het met je doet om zó dicht bij de natuur te leven, en juist deze tijd heeft met de kans geboden daar veel meer bewust van te worden.

Mijn omgeving heeft zich getransformeerd in een vriend die ik in de afgelopen tijd steeds beter heb leren kennen. Natuurlijk is het prachtig de hele wereld te ontdekken, maar het is op zijn minst evenzo prachtig de verdieping in te kunnen gaan met die ene plek die jou zo raakt. Met die ene plek waar jij je thuis voelt.