BOEKREVIEW | 'Een half jaar met drie onderbroeken' is een ware inspiratiebron

‘Een half jaar met drie onderbroeken’ is een ware inspiratiebron

Een boekreview door Judith Malotaux

Het is lang geleden dat ik zo heb gelachen om een passage uit een boek, als dat ik deel om een passage uit ‘Een half jaar met drie onderbroeken’, van André en Lian de Jel. Het moment dat zij beschrijven hoe ze hun zelfgemaakte tekst van het lied ‘Living on a prayer’ van Bon Jovi luidkeels zingen wanneer ze halverwege hun ruim 4600 kilometer lange tocht over de Pacific Crest Trail sprak zo tot de verbeelding dat ik hardop lachend verder las in hun boek. Het bracht me terug naar mijn eigen lange-afstands-avontuur op de Haute Route Pyrenees, waarbij ik de dag voordat ik halverwege deze tocht meer dan een dag lang dat lied in mijn hoofd had, maar qua tekst niet verder kwam dan het zinnetje ‘Whoooooh, half way there”.

Om te voorkomen dat dat ooit nog zou gebeuren, heb ik later de hele tekst van dat nummer maar uit mijn hoofd geleerd. André en Lian lossen het creatiever op. Ze maken gewoon hun eigen tekst!

Avontuur op de Pacific Crest Trail

Dat is wat André en Lian in hun boek doen; ze nemen je mee in hun avontuur op de Pacific Crest Trail, op een manier waarop het soms lijkt alsof je er zelf bij bent. Het is een boek dat door hen beiden is geschreven en waarbij de passages van zowel André als Lian elkaar afwisselen, voorzien van foto’s en kaarten die het boek nog beeldender maken. Geschreven vanuit de ik-vorm is het soms even zoeken wie van de twee een hoofdstuk heeft geschreven, maar dat vond ik als lezer niet storend.

Ik vond het eerder interessant, en de verschillen in de belevingen van dit sterke echtpaar maken het boek extra intrigerend. Het is mooi en inspirerend om te lezen hoe André en Lian dit immense avontuur samen weten te volbrengen en elkaar door de fysieke en mentale uitdaging en van deze monstertocht weten te helpen.

Kemphanen op de berg

Ik moet wel bekennen dat het bijna een opluchting was dat tegen het einde van het boek de twee toch als ‘kemphanen op een berg’ tegenover elkaar stonden. Hoe geweldig de twee op elkaar ingespeeld blijken te zijn, en hoe goed ze elkaar ook keer op keer uit de soms diepe dalen weten te helpen, het leek me bijna onwaarschijnlijk dat André en Lian deze uitdaging zouden volbrengen zonder een onvertogen woord met elkaar te hebben gewisseld.

Of dat voortkomt uit mijn vooroordeel als fervent solo-hiker weet ik niet, maar het feit dat ook de ‘kemphanen op de berg’ in geur en kleur beschreven worden maakt het verhaal alleen maar sterker. Naast de bergen, dalen, droogtes, regen, kou en hitte, zijn dit ook obstakels die ze vol overtuiging, gesteund door hun liefde voor elkaar, weten te overwinnen.

Bron van inspiratie

Al lezende kreeg ik het idee dat André en Lian niet alleen in hun rol als Pacific Crest Trail-hikers zijn gegroeid, maar ook in hun rol als schrijver. In het begin van het boek voelde ik af en toe nog wat afstand, vanwege de meer beschrijvende schrijfstijl. Naarmate ik verder las in het boek, begon het boek mij steeds meer mee te voeren op het pad dat de twee zowel fysiek als mentaal hebben overwonnen.

Literair gezien is het boek misschien geen hoogstandje, maar dat heeft mij als lezer geen moment gestoord. ‘Een half jaar met drie onderbroeken’ is namelijk een bron van inspiratie en een voorbeeld van wat doorzettingsvermogen je kan brengen.

Tornado aan gevoelens

Waar de ‘halfway there’-passage van het boek mij nog deed schaterlachen, raakte het einde van het boek mij diep. Hoewel mijn langste afstand ‘slechts’ 850 kilometer lopen was (de opmerking uit het boek ‘Het is nog maar 800 kilometer!’ plaatste één en ander toch wel in perspectief), kon ik mij enorm identificeren met de tornado aan gevoelens omtrent het eindigen van een monstertocht die zowel André als Lian heel treffend weten te beschrijven.

Het feit dat je die cocon in moet ruilen voor de bewoonde wereld die op zo’n moment zo wereldvreemd voelt is misschien wel de meest moeilijke stap van zo’n tocht

De ‘cocon’ waar je als lange afstandswandelaar in beland is één van de processen waar je als lezer in mee wordt gesleept. Het afscheid van deze cocon, van het leven in de wildernis, waar het leven draait om lopen, eten, slapen, het weer, de route, je gezondheid, maar ook om het genieten en leren van de natuur, jezelf tegenkomen en overwinnen, is intens.

Het feit dat je die cocon in moet ruilen voor de bewoonde wereld die op zo’n moment zo wereldvreemd voelt is misschien wel de meest moeilijke stap van zo’n tocht.

Bewondering

Voor sommigen zal het idee van een halfjaar met drie onderbroeken te moeten doen wellicht klinken als een nachtmerrie. De gevoelens van angst, pijn, onzekerheid, verdriet en jezelf tegen komen wisselen zich in dit boek in een rap tempo af met blijdschap, passie, liefde, verwondering en euforie. De wijze waarop André en Lian dit beschrijven is ook wanneer het idee van een half jaar met drie onderbroeken je níet als muziek in de oren klinkt een intrigerend verhaal.

Ik voelde in elk geval veel bewondering voor de twee, en het feit dat ze in dit half jaar meer schoenen dan onderbroeken wisten de verslijten, en dat maakte dat er misschien zelfs een stukje jaloezie ontstond. Al is jaloezie natuurlijk niet nodig, want zoals de achterkant van het boek zo treffend zegt ‘Iedereen heeft een verhaal’. En dat is misschien wel het mooiste van dit boek; het is een inspiratiebron om je eigen avontuur vorm te gaan geven.

Kortom, een prachtboek om juist in deze tijd jezelf of een ander cadeau te doen!

---

Je kunt ‘Een half jaar met drie onderbroeken’ bestellen via Bol.com of in het Engels via Amazon 

---

Mountainreporters.com werkt niet met affiliate links en wij ontvangen dus geen fee als je het boek koopt via een van de beide bovenstaande links.