Moet je doen. Vierdaagse huttentocht in de Spaanse Pyreneeën

De regio Aragon in Spanje is vrij onbekend. Dit is zeer onterecht naar mijn bescheiden mening. Hou je van actief bezig zijn tijdens je vakantie dan moet deze regio absoluut in je top 3 lijstje. Alhoewel onbekend ook weer een heel groot voordeel heeft: het is er niet druk, je loopt niet in file de berg op. Zullen we het maar gewoon een beetje geheim houden dan?

Ongeveer 1.5 miljoen mensen in een gebied dat groter is dan Nederland en waarvan de helft in de hoofdstad Zaragoza woont, het geeft je even een beeld over de hoeveelheid ruimte in Aragon. In deze regio ligt ook een flink gedeelte van de Pyreneeën en onze huttentocht door natuurpark Posets Maladeta begint bij de parkeerplaats even buiten het gezellige plaatsje Benasque.

Natuurpark Posets Maladeta

Onze eerste overnachtingsplaats is de Refugio Estos, een wandeling van ongeveer 3 uur, die je met een lusje eraan wel kan uitbreiden. De kilometers tellen niet bij bergwandelingen, het aantal uren is leidend. De wandeling is makkelijk, we zien nog autosporen en ik heb niet meteen het “Heidi in de bergen” gevoel. Maar de omgeving maakt alles goed. Weiden met bloeiende bloemen in prachtige kleuren worden afgewisseld met watervallen. We komen langs een oud vervallen schuurtje en kunnen daar een afslag nemen om de Perdigueret van 2808 meter op te gaan.

Die slaan we even over deze keer. We zijn ’s middags pas vertrokken en komen tegen vijven aan in de hut. Dat is even wennen. Een stapelbed met drie lagen, waar ik een bed in het midden krijg toebedeeld, buiten zijn de hurktoiletten en een piepklein douche hokje. Maar alles went, de douche werkt prima, binnen is het warm en gezellig en de bonen als diner smaken heerlijk. Zoals overal in Spanje eten we laat en na het diner gaat iedereen eigenlijk meteen richting bed.

Het Heidi in de bergen gevoel

Vooraf hadden we doorgegeven dat we voor onderweg een picknick mee wilden nemen en na het ontbijt krijgen we een goedgevulde tas mee. We kwamen ook mensen tegen die leefden op crackertjes onderweg. Tja, dat kan ook en is een keuze. Ik was heel blij met alle heerlijke dingen uit de verrassingstas. Om acht uur moet iedereen de hut al uit zijn en zo zijn we al vroeg op pad richting hut nummer twee, Refugio de Viados, deze ligt op 1760 meter. Het valt me tot nu toe reuze mee. De richting staat goed aangegeven met bordjes en langzaam verandert het landschap. Van heel veel grijs leisteen naar groene begroeide bergen, bloeiende bloemen, kabbelende beekjes. Het “Heidi in de bergen” gevoel is vandaag echt begonnen.

We hebben een schitterend uitzicht op één van de hoogste bergen hier, de Posets van 3375 meter

Van A naar B en een diner van bonen

We stoppen vaak om een foto te maken, rond te kijken of zomaar even stil te staan en te genieten. Heerlijk dat wandelen, dit is wat we doen vandaag, van A naar B en voor het donker binnen. We hebben een schitterend uitzicht op één van de hoogste bergen hier, de Posets van 3375 meter. Ook deze kan je beklimmen en ook deze slaan we over. De hut is niet te vergelijken met de vorige. Bedden naast elkaar, prima sanitair met normale toiletten en een douche waar je dan weer wel 2 euro voor moet betalen. Dat doe ik met alle liefde, niks heerlijkers dan een warme douche na een dag hiken. Het diner vanavond is weer prima: bonen.

Onderweg komen we regelmatig mensen tegen die net als wij deze huttentocht wandelen, maar ook mensen die wel de toppen van de hoge bergen beklimmen en anderen die de hele GR11 wandelen, wij lopen hier maar een klein stukje van. De totale route is 850 kilometer en loopt dwars over de Pyreneeën, van Baskenland aan de Atlantische Oceaan tot aan Cap de Creus aan de Middellandse Zee. Zoveel tijd hebben we helaas niet.

Angel Orus, de laatste hut

Na een heerlijke nachtrust is pakken we onze spullen en gaan we op weg naar de laatste hut, de refugio Angel Orus. Het zal veel stijgen zijn, naar zo’n 2800 meter. Volgens de informatie is deze trip bijna elf kilometer en de richttijd 5.50 uur. Wij zijn er wel achter gekomen dat die kilometers niet kloppen, wij komen altijd op een paar meer en die richttijd? Door al onze stops wijken wij uren af van deze tijd. Maar na twee uur hebben we er al vijf kilometer opzitten. Zou het toch een keer kloppen?

We wandelen door de bossen aan de schaduwkant van de Poset, langs grazende koeien en stijgen langzaam richting de eeuwige sneeuw. We horen in de verte geklingel van bellen en snappen er niks van, de koeien liggen al uren achter ons. Ineens zien we op een klein stukje modderige sneeuw schapen staan. Geen idee hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen en waar ze van leven. Behalve de kale berg en dat stukje sneeuw is er niks te eten. En auto’s kunnen hier echt niet komen.

Het moeilijkste stukje van de dag

We nemen een pauze en kijken naar de mensen die de berg met veel los leisteen bedwingen, er is niet echt een duidelijk pad. Nadat we zijn uitgerust gaan we er ook maar gewoon aan beginnen. Langzaam kom ik boven en bedenk me dat dit vast het moeilijkste stuk was van de dag. We hoeven nu alleen nog maar naar beneden… maar dit is nog heftiger. Voor mij althans, vriend hupt naar beneden en is helemaal in zijn element.

Ik heb toch wat last van stijve knieën en doe het allemaal wat krampachtiger. Maar de beloning is absoluut de moeite waard. In de verte glinstert een prachtige meer, Ibon de Llardaneta. We nemen heerlijk de tijd om te genieten, volgens de kaart is het niet ver meer naar de hut. Ik krijg flashbacks van IJsland, de leegte, de watervallen, de ruimte en de stilte met alleen bergen om je heen. Het is onbeschrijfelijk.

Ik krijg flashbacks van IJsland, de leegte, de watervallen, de ruimte en de stilte met alleen bergen om je heen

En wat een rust dat er geen bereik is met de mobiele telefoon. Dan merk je pas dat je eigenlijk net zo verslaafd bent als je kinderen. Geen mail checken, geen social media, gewoon genieten van het moment. We moeten nog één kilometer, dat bleken er trouwens drie te zijn. Voor mij waren dat de moeilijkste kilometers van de hele tocht. Over grote rotsblokken naar beneden.

Mijn knieën hadden echt geen zin meer en ik kijk jaloers naar de mensen, ook die veel ouder zijn dan ik, die bijna huppelend van steen naar steen springen. Ik moest op handen, voeten en op mijn achterste, niet echt heel charmant. Oh, waarom vond ik dit ook alweer zo leuk? Bij de hut is het leed snel vergeten, we hebben het gezellig met zijn allen. We eten weer bonen, zouden ze in de aanbieding zijn geweest?

Moeilijk of makkelijk?

Morgen het laatste stuk weer terug naar de parkeerplaats. Er wordt aangegeven dat de tocht 6 uur duurt, voor ons dus minstens 8 uur. De eerste kilometers zijn terug via die grote rotsblokken en volgens de ward van de hut wordt het daarna nog moeilijker. Ook de dame van het toeristenbureau in Benasque had gezegd dat de laatste dag het zwaarst was. Ik moet er over nadenken want het voelt als falen om een makkelijkere route te kiezen. Diverse mensen geven aan dat wij, als onervaren bergwandelaars, echt een prestatie hebben neergezet en dat maakt mijn besluit makkelijker.

We sluiten ons aan bij Annie en Ben, 2 leuke Belgen en gaan voor de gemakkelijkere optie. Deze hoort niet bij de GR11 en is minder goed bewegwijzerd. Een goede kaart is een must! Het is soms even zoeken naar de juiste weg door de bossen. We dalen van 2800 meter naar 1700 meter en aan het einde van de dag komen we weer aan op de parkeerplaats. We did it!

Lees hier alle reisverhalen van onze reporters

Anne de Valk

Ik ben Anne, moeder van twee meiden in de puberleeftijd en werkzaam op een reisbureau. Reizen is mijn grootste hobby en ik combineer dit het liefste met hiken en biken. Mijn grootste uitdaging is om mijn dames ook hierin enthousiast te maken. Over mijn trips blog ik op vakantiemetpubers..nl

vakantiemetpubers.nl

Reizen naar USA en Canada

---