Amstel Gold Race – de gouden heuvelklassieker

Amstel Gold Race – de gouden heuvelklassieker

Verreden door: Robert van Weperen

Wel eens van Mamils gehoord? Dit is geen diersoort maar een acronym dat staat voor Middle Aged Men in Lycra. Ofte wel: Mannen van Middelbare Leeftijd in Lycra. (En lycra is dat synthetische spul waarmee fietsshirtjes gebreid worden. Een materiaal dat opvallend elastisch is en heel smerig stinkt na een intensief fietstochtje.) Welnu, drie zomers geleden trad ik officieel toe tot deze subcategorie hardfietsers en inmiddels heb ik mijn eerste Amstel Gold-je gedaan. Hier mijn verhaal. (Met een flitsende video-impressie.)

Bianchi Celeste

Mijn eerste racefietsrondjes reed ik op een vintage Bianchi Celeste uit 1983. Een prachtig stalen bakkie, dat goed was voor vele bewonderende blikken. Maar ik moest me wel behelpen met de techniek van een kwart eeuw geleden. In fietsland is dat zo ongeveer de prehistorie. Was ik dan toch toe aan mijn eerste echte gloednieuwe racefiets?

Fijn van dit model is dat je niet met je kin op het voorwiel hangt. Ideaal voor iedereen die geen 18 jaar oud meer is.

Op advies van Tromm Tweewielers in Amsterdam ging ik voor een Specialized Roubaix, een racertje van carbon. Maar wat voor mij de doorslag gaf was dat dit model uitgerust is met ‘future shock’, een veersysteem dat tussen het balhoofd en het stuur verstopt zit. Het dempt de schokken waardoor de fiets niet bij de eerste de beste rimpeling uit je handen trilt. (Andere merken hebben dit systeem ook –zit niet exclusief op Specialized fietsen.) Fijn van dit model is ook dat de geometrie zo uitgekiend is dat je wat meer overeind zit en dus niet met je kin op het voorwiel hangt. Ideaal voor iedereen die geen 18 jaar oud meer is.

Nog wat onwennig maakte ik mijn eerste tochtje. Ik moest echt opnieuw leren fietsen: op het juiste moment ‘m in een andere versnelling gooien, meer in de bochten hangen, op tijd en gedoseerd remmen, je energie verdelen en extra goed uit je doppen kijken. Want jongens en meisjes, wat gaat dit gelijk veel en veel sneller. En op zo’n lichtgewicht fietsje ben je eenvoudig weg veel kwetsbaarder. Verder is de ervaring ook compleet anders. Een ritje op toerfiets is een en al gezelligheid en ’Ohhh en ahh wat is het hier mooi’. Op een racefiets zit het genot toch meer in de prestatie en de verwondering dat je op eigen kracht zo veel sneller en verder kunt fietsen.

Na het zoveelste rondje Ronde Hoep was ik klaar voor next level.

Na het zoveelste Ronde Hoep-tochtje en een ritje van Arnhem naar Amsterdam (heen met de trein, terug met de fiets) was ik klaar voor wat meer uitdaging. Ik ging voor de toertocht die verreden wordt een dag voor de Amstel Gold Race. Een klassieker van formaat: maar liefst 15.000 renners bijten zich stuk op de hellingen en heuvels van Zuid-Limburg. De eerste hindernis die ik moest nemen was het verkrijgen van een startbewijs. De belangstelling voor deze tocht is zo groot dat je je eerst moet inschrijven en daarna mag hopen dat je wordt ingeloot. Dat lukte wonderwel anders zou mijn verhaal hier acuut in de ankers gaan.

Parkhotel Valkenburg.

Behalve het felbegeerde startbewijs lukte het mij ook onderdak te veroveren. En wel in het – volgens mij – beste logement dat ik mij kon wensen: Parkhotel Valkenburg. Want dit is het hotel dat óók de Nederlandse dameswielerploeg sponsort. Hier overnachtte ik in de meest racefietsvriendelijke omgeving die ik mij kon wensen. Niemand van het personeel keek verwonderd op toen ik met fiets en al naar binnen liep op mijn fietsschoenen en in mijn lycra-outfitje. Het hotel ademt fietsliefde: ze beschikt zelfs over fietsgereedschap, een hoge drukspuit en een ruimte waar de fietsen veilig opgeborgen kunnen worden. Maar als ik gezegd had dat ik mijn fiets aan het voeteneinde van mijn bed had willen parkeren, dan had men dat slechts voor kennisgeving aangenomen.

Startnummer 25692

Bij het gebouw van de Amstel Gold  Race Xperience krijg ik mijn startbewijs. Blij als een kind monteer ik het startnummer 25692 aan het stuur. Hiermee mag ik 125 kilometer en 1461 hoogtemeters snuiten. De Geulhemmerberg, de Maasberg, de Adsteeg, de Lange Raarberg, de Fromberg, Koulenbergseweg, de Sibbergrubbe en tot slot de Cauberg zullen mijn kuiten tot het uiterste op de proef stellen. Nou ja, voor hoogteziekte hoef ik vast niet te vrezen en ook de afstand lijkt me goed te doen.

De cafés puilen uit van de jongens en meisjes die óók aan de meet zullen verschijnen.

Bij het avondeten neem ik nog een extra wijntje om de gastvrijheid van het Parkhotel te vieren. Als ik later een ommetje maak door Vallekeberg zoals het dorp in het lokale spraakgebrek klinkt, blijk ik niet de enige te zijn die niet vroeg onder de wol is gekropen na een kopje kamillethee. De cafés puilen uit van de jongens en meisjes die óók aan de meet zullen verschijnen. En zo te zien geeft het merendeel zich over aan het biermerk dat haar naam heeft verbonden aan de uitdaging (en kater?) die ’s morgensvroeg geduldig op hen zal wachten.

Iedereen die de tocht van 240 kilometer rijdt moet starten tussen 6:30 en 9:30 uur. Voor mijn ritje moet ik me melden tussen 7:00 uur en 11:00 uur. Niet extreem dus en ontspannen geniet ik van het ‘wielrenners-ontbijt’ van het Parkhotel. Een banaantje mag mee in het fietsshirt; ook daar kijken ze hier niet vreemd van op.

Het fietsen gaat bijna vanzelf omdat ik meelift op de slipstream van de fietsers voor mij.

Eenmaal buiten hoef ik slechts aan te haken bij de enorme sliert fietsers die richting de start koerst. Ik heb het meteen naar de zin. Wat geweldig die letterlijk bonte stoet van fietsers en voordat ik het weet passeer ik de startlijn. De temperatuur is meteen fantastisch. Het windstoppertje kan snel uit. En het fietsen gaat bijna vanzelf omdat ik meelift op de slipstream van de vele fietsers voor mij. Min of meer vanzelf blijf ik hangen aan een ploegje fietsers dat hetzelfde tempo rijdt. Een gelegenheidspeloton dat spontaan ontstaat op conditie en enthousiasme.

Volgens sommige fietsers is de Amstel Gold té druk en té massaal. Maar wat mij betreft kan het niet massaal genoeg zijn. Het is juist beregezellig. Met diverse renners maak ik een praatje en onderwijl knal ik moeiteloos met snelheden tussen de 30 en 40 km/u dwars door het prachtige Limburgse landschap. Sterker, ik ben een beetje onthutst als op enig moment de pijl van de 125 kilometer-route mij gebiedt af te slaan terwijl de rest rechtdoor jakkert. Ajj, de 125 kilometer-afstand blijkt het minst populair te zijn. Pas na een uur krijg ik de gezelligheid weer als ik weer aanhaak op de 150-km route. Meteen fiets ik ook weer stukken harder.

rust gun ik mezelf niet. Ik wil gewoon lekker doorfietsen.

Waarschijnlijk halverwege, maar precies weet ik het niet, is er een zogenoemde verzorgingspost. Hier staan plaskruisen en Dixi-toiletten en er wordt sportdrank geschonken. Ik houd het bij het aanvullen van de bidons met kraanwater en scoor nog een banaantje en wat sportrepen. Echt rust gun ik mezelf echter niet en – klik klik – duw mijn schoenen weer in de pedalen. Ik wil gewoon lekker fietsen.

Ik fiets met vleugels. Ik hoef geen moment te stoempen om boven te komen. Het gaat nagenoeg vanzelf op mijn vederlichte fietsje. Ik houd zelfs genoeg energie over om te genieten van het landschap. Fijn is ook dat de bewegwijzering heel duidelijk is en dat op gevaarlijke kruispunten vrijwilligers staan om ons te waarschuwen of het verkeer tegen te houden. Wat een luxe. Pakweg vier uur later rijd ik weer Valkenburg in. Langs de kant staan duizenden mensen om alle deelnemers toe te juichen. Wat leuk, wat een sfeer. De verguisde en gevreesde Cauberg dient zich aan. De laatste hindernis! Okay, mijn snelheid zakt substantieel onder de 10 km/h. Maar ik voel me nog zo topfit dat ik lachend omhoog rijd.

Terug in het Parkhotel gaat de gastvrijheid gewoon door. Hun gerechten en wijnen smaken nu nóg beter.

Het zit erop. Er is een finish en een medaille voor iedereen die de tocht heeft gerond. Er is een gigantische partytent, eten, drinken en heel veel blije gezichten en vrolijkheid. Beneden in het dorp puilen de cafés wederom uit van mannen en vrouwen. Dit keer om hun prestatie te vieren. Het is nog net geen carnaval. Terug in het Parkhotel is het vooral heerlijk rustig en gaat de gastvrijheid gewoon door. En ik geniet zelfs nóg meer van hun gerechten en wijnen. De Amstel Gold smaakt naar meer.

Hier een flitsende video van de toerversie Amstel Gold Race 2018

https://youtu.be/zSvJniM1y5Y

Wat vindt Robert van de Amstel Gold toertocht?

“Zoals uit mijn verhaal blijkt ben ik erg enthousiast. Je hoeft echt geen topfietser te zijn. Afhankelijk van je conditie kun je een langer of korter traject kiezen. Verder fiets je veel makkelijker en beter omdat je als het ware ‘meegesleurd’ wordt door slip stream van de andere fietsers. Fijn is ook dat de route goed gemarkeerd is en dankzij de ‘gele hesjes’ op drukke kruispunten ook veilig.”

365 dagen per jaar de Amstel Gold verrijden?

Vanaf de Amstel Gold  Race Xperience, een plek speciaal ingericht voor wielerliefhebbers met een wielercafé, kleedruimtes en douches starten drie uitgepijlde fietsroutes. Drie lussen die tezamen het Amstel Gold Race parcours vormen waardoor je het hele jaar door op eigen gelegenheid deze klassieker kunt rijden.

Overnachten

In het toeristische Valkenburg stikt het van de hotels en pensions. Het ultieme fietsershotel is Parkhotel Valkenburg. Ruim van tevoren reserveren is raadzaam.

Nog meer fietsen in Zuid-Limburg?

De website opdefietsinzuidlimburg.nl staat bol van de suggesties. Op www.opdefietsinzuidlimburg.nl staan meer dan 400 wandel, fiets, hardloop, auto en ruiterroutes.

---

Lees hier alle reisverhalen van onze reporters

---