Bergwandelen in Marokko | Elke stap die je zet brengt je dichter bij de top

Bergwandelen in Marokko | Elke stap die je zet brengt je dichter bij de top

Een reisverhaal van fotograaf Sabrina Gaudio

Het is dag vier van mijn weeklange hike door de Hoge Atlas in Marokko. Samen met een groep Nederlandse en Belgische bergwandelaars maak ik me klaar om bijna 1100 meter te stijgen, de meeste hoogtemeters tot dan toe. Het is ochtend en we lopen door de vallei van Azzadene, in het hart van Toubkal Nationaal Park…

Het is een koude, kille ochtend en ik ben blij dat de zon zich eindelijk laat zien boven de bergtoppen. Ik zie de eerste zonnestralen schitteren op het ijs van de perfecte verstilde bevroren watervallen van Irhoulidene. Boven me vormen zich enorme gouden zon-doorschoten wolken. Mijn gedachten dwalen af en ik beeld me in dat ik in een Romantisch schilderij wandel, in een paradijselijk tafereel met mijzelf afgebeeld als een nietig figuurtje, omgeven door die overweldigende natuur. Het zou zomaar kunnen.

Genieten van een desolaat landschap

Al eerder schreef ik over deze watervallen, verstopt in een vallei in Toubkal Nationaal Park. Dit vruchtbare landschap vol water en felgroene mossen achter ons latend, lopen we beetje bij beetje een steeds droger wordend, woestijnachtig landschap binnen. De zon brandt op mijn hoofd, maar ik geniet van de ruige en desolate natuur. Het continu veranderende landschap van de Hoge Atlas verwondert me. In nog geen twee uur wandel je van een sprookjesachtige omgeving die niet zou misstaan in Lord of the Rings, naar een bijna Amerikaans aandoend woestijnlandschap…

We blijven stijgen en de lucht wordt ijler. Elke voetstap die ik zet wordt zwaarder en de zon brandt op mijn hoofd. Ik zoek de schaduw op van een eenzame boom om uit te hijgen. Ik zak op een steen en kijk nog eens goed om me heen. Wat is het hier mooi. Ik bedenk me hoezeer ik geniet van deze wandeltocht, het pushen van je lichaam heeft iets bevredigends. 

Een eindeloos pad

Er lijkt geen einde te komen aan het stijgende pad dat we volgen. En dan, na de zoveelste bocht, doemt het stadje Imlil op. Zomaar ineens. Gelegen in een vallei, precies ingeklemd tussen twee bergwanden in. Vanaf het wandelpad kijk ik de diepte in, daar waar Imlil ligt en geniet van het uitzicht van die perfect vierkante huisjes tegen de grillige vormen van de bergen. Ik ben eerder in Imlil geweest en koester mooie herinneringen aan het populaire plaatsje, vanuit waar veel wandelaars starten met de beklimming van Toubkal. Imlil heeft eigenlijk alles wat Marokko voor mij zo bijzonder maakt; gezellige restaurantjes met heerlijk eten, hele fijne accommodatie-mogelijkheden (met vaak oogstrelend uitzicht vanaf het dakterras) en gastvrije locals. Als je wil kun je vanuit Imlil in twee dagen de tocht naar Toubkal maken en weer terug. Maar, dan mis je wèl al het andere moois dat de Hoge Atlas nog te bieden heeft…

met kippenvel op mijn hele lichaam ren ik naar beneden, rennend en springend, met her en der een slippartijtje. Het is alleen ik en die berg

Ik kijk uit over een eindeloos zigzaggend pad onder me, 600 meter de diepte in. Ineens zie ik de Belgische Joris de berg afrennen, met kleine stappen, in enorme sprongen, moeiteloos landend met zijn hakken in het zand. Trailrunner Christine volgt hem. Ze lijken bijna te vliegen over het pad. Moeiteloos en onbevangen. Ik denk terug aan een passage uit één van mijn favoriete reisboeken, ‘The Dharma Bums’ van Jack Karouac, wanneer Japhy als een bezetene een berg afstuift. In een flits besef ik me, net als Karouac, dat het onmogelijk is om van deze bergwand te vallen. Ik sta op, geef mijn fotocamera aan gids Omar en begin te rennen over de berg, achter Joris en Christine aan. Omar komt achter me aan en zingt tijdens zijn weg naar beneden luidkeels Berber-liederen. Misschien wel mijn favoriete moment van de reis, met kippenvel op mijn hele lichaam stuif ik naar beneden, rennend en springend, met her en der een slippartijtje. Het is alleen ik en die berg. 

Karouac kon het wat mij betreft niet treffender neerschrijven; ”Ah Japhy, je hebt me de laatste les van allemaal geleerd, je kunt niet van een berg vallen. Dat jodelen van triomf van jou was het mooiste wat ik ooit in mijn leven heb gehoord. Ik wou dat ik een bandrecorder had gehad om het neer te halen.”

---

Ook zin om mee te gaan bergwandelen? Bergwandelen.com staat voor liefde voor de bergen en is reispartner van Mountainreporters. Ze organiseren kleinschalige wandelreizen, door toegewijde vakmensen met focus op beleving en persoonlijk contact. Ga naar www.bergwandelen.com voor heel veel bijzondere wandelingen in de bergen. 

---

LEES SNEL VERDER IN DEEL 2 VAN DIT FANTASTISCHE REISAVONTUUR

---