Buitenaardse beklimming van de ‘heilige’ Franse berg Bugarach

Buitenaardse beklimming van de Bugarach

Een reisverhaal van Nathalie van Koot en David Scherpenhuizen

Op 21 december 2012 stroomden cameraploegen vanuit de hele wereld samen in Bugarach, een piepklein dorpje in de uitlopers van de Franse Pyreneeën. Als de Maya-kalender klopte zou de wereld op deze dag vergaan. Volgens kenners zat je goed in het Zuid-Franse gehucht, want daar is een ‘heilige’ berg waar je veilig zou zijn. Als het einde der tijden is gekomen, komen er UFO’s uit de berg die je zullen redden, zo was het verhaal. David en ik waren er een jaar eerder voor research voor onze Dominicus reisgids Geheimen van de Languedoc. We moesten en zouden de mysterieuze berg zelf bedwingen. Voordat de wereld zou vergaan…

UFO’s op de Lichtberg?

Al eeuwenlang hangen er mysteries rond de Pic de Bugarach die met z’n ruim 1200 meter het hoogste punt van de Corbières is. Dit indrukwekkende massief van kalksteen met zijn hoekige vormen is het resultaat van de opstuwende kracht van de Pyreneeën, miljoenen jaren geleden. Er worden de meest extravagante verhalen over deze mysterieuze berg verteld, onder andere dat er UFO’s gesignaleerd worden.

Onder de berg zou zelfs een heuse ondergrondse UFO-basis zijn en de lokale bevolking noemt het de Lichtberg. In de jaren tachtig zijn er jaarlijks steeds in dezelfde periode onverklaarbare lichtbundels te zien geweest. De weg naar Bugarach lijkt een beetje op rijden naar het eind van de wereld en het is alsof de weg daar ophoudt. Dit is terra incognita.

Kruistocht tegen de Katharen

Tijdens de Albigenzen Kruistocht in de 13^e eeuw trokken duizenden arme Katharen door het onherbergzame gebied, op zoek naar een veilig heenkomen voor de katholieke kerk. Het moet een vreselijke beproeving zijn geweest. Wij schrijven vaker over de enige kruistocht die in Europa heeft plaatsgevonden en ik vond het dan ook hoog tijd dat we in de voetsporen van de Katharen zouden treden. Toen ik tegen David zei dat we de Bugarach toch echt moesten bedwingen, rolde hij met zijn ogen vanuit zijn luie stoel. Maar hij schikte zich in zijn lot.

Felle rukwinden

De avond voor de grote klim besluiten we om alvast een beetje sfeer te proeven. Het is pikkedonker. We zien geen hand voor ogen op de weg die kronkelt door het bergachtige landschap. Af en toe komen we langs een afgelegen boerderij waar een vaal licht brandt en waar dan prompt een hond begint te blaffen.

We rijden stapvoets en ik heb het gevoel dat op elk moment ineens een beest, of iets anders, de weg over kan schieten

Daarna is het direct weer een zwart gat. Donkere wolken razen langs de volle maan en ik moet het stuur goed vasthouden door de felle rukwinden. We rijden stapvoets en ik heb het gevoel dat op elk moment ineens een beest, of iets anders, de weg over kan schieten.

Vreemde lichtflitsen

We parkeren de auto aan de voet van de pech, waar een mooi uitzichtpunt is. Ik vind het toch wel een beetje spooky en doe gauw de portieren op slot. David lacht schamper, maar ik zie aan zijn gezicht dat mijn stoere boy ook niet helemaal op zijn gemak zit. De wind huilt om de auto, die daar zelfs een beetje van schudt. Plotseling komt de grote maan weer tevoorschijn achter de wolken en zien we de machtige berg in al zijn glorie. Ingespannen turen we naar boven. Zijn dat vreemde lichtflitsen? David wordt steeds verder meegesleurd door de volle maan. Op een melodramatische toon zegt hij dat de berg er uitziet alsof er een stuk uit de nacht is gehakt! Zijn ogen glimmen wild. Hoog tijd om weer naar huis te gaan. Genoeg opwinding voor een avond, maar spannend was het wel allemaal. Morgen begint de beklimming der beklimmingen.

Dagboek Bugarach

De volgende dag, 11.05

Nu moet David er echt aan geloven. Het waait nog altijd stevig. Ik kijk omhoog naar de reusachtige berg die voor ons opdoemt en slik. Moeten we daar echt op? Ik heb me goed ingesmeerd. In het begin lopen we vol in de zon over een langzaam steiler wordend pad. De donkergeel gekleurde grond vertoont enorme barsten door de droogte terwijl het een paar dagen daarvoor nog hard heeft geregend. De imposante berg lijkt echt op de berg uit de film Close Encounters. David blijft maar zwammen over ‘the mother ship‘, de enorme UFO uit de climax van de film. Gisteravond is zijn fantasie op hol geslagen.

Niet geoefende lopers moeten la Fenêtre eigenlijk niet lopen

11.20

Na een stevige klim van een klein kwartier komen we op een minder steil deel. Hier zijn wat bomen die beschutting bieden. Gelukkig want het is al erg warm. David loopt voorop en geeft het tempo aan. Ik stop even bij een bord waar aanwijzingen op staan. Je moet de tocht niet ondernemen als het mistig is, of bij slecht weer of als het hard waait. Niet geoefende lopers moeten la Fenêtre eigenlijk niet lopen. Dat doen wij dus wel. Lekker slim.

11.30

Ik heb het inmiddels vreselijk warm. Na een half uur komen we op een prachtig uitzichtpunt. Een goede smoes om even te stoppen om de omgeving te bewonderen. In de velden staan paarse bloemetjes en het ziet er best liefelijk uit. Toch voel je aan alle kanten dat dit bedrieglijk is. Het kan hier behoorlijk  spoken. Nadat we even op een beschut pad hebben gelopen wordt het nog  steiler. Mijn kuiten trillen een beetje en David buffelt door.

11.40

Het is nu over met de pret. We praten nauwelijks meer. Ik ben vooral aan het hijgen en niet aan mijn benen aan het denken die nu wel flink pijn doen. Eerst kronkelde het pad nog een beetje zacht om de berg, maar nu gaan we recht omhoog over smalle paadjes waar je nauwelijks je voeten naast elkaar kunt zetten. Pfff, zo steil is het nog niet geweest. Mijn ademhaling wordt nog zwaarder, net zoals m’n benen. Het stoort me dat ik continu tegen David’s rug aan kijk of dat hij zelfs achter een bocht verdwijnt.

Pfff, zo steil is het nog niet geweesT

11.45

Ineens is daar middenin het pad een grote rots. David ontdekt aan de achterkant van de rots een zonneteken, waar we al eens over gelezen hebben. Het zou zijn aangebracht door mensen die op zoek zijn naar UFO’s.

11.55

Na de steen wordt het landschap weer anders. Langs het pad zijn witte rotsen. Overal zit mos op, zelfs de bomen zijn tot halverwege bedekt. Dit is dus de noordkant. De temperatuur begint te dalen. Oude modderstromen lopen dwars door het bos naar beneden. Bewijs van de recente hevige regenval. Je moet toch echt wel gek zijn om hier te lopen als het regent.

12.12

We zijn bijna een uur en een kwartier onderweg. Volgens mij zijn we nu bijna boven, of wil ik dat gewoon graag? De kale piek komt in zicht.

Wow, het zijn gieren die boven ons door het luchtruim zweven!

Het kan nog erger. Voor het laatste stuk moet je echt een berggeit zijn. Het gaat bijna loodrecht omhoog en het is nu klimmen en klauteren over rotsen. Bijna bij de top hoor ik plotseling een gek geluid. Wow, het zijn gieren die boven ons door het luchtruim zweven!

Dan gaat het pad gaat over in een dichte haag waar je je doorheen wurmt. Ineens zie ik door de struiken in de verte een enorme uitstulping die in de volksmond ‘de penis’ wordt genoemd. Met testikels en al. En je hebt er niet veel fantasie voor nodig om de vorm te herkennen, maar op dit moment kan het me niet boeien.

12.50

Eigenlijk wil ik niet meer. Ik ben helemaal stuk en ga even langs het pad zitten. Ineens hoor ik David roepen: ‘Schat, kom nou.’ En ja hoor, daar is dan de top,  bedekt met gras en gele bloempjes. We made it!

We staan hier bovenop de Himalaya van de Corbières. Wat een uitzicht van 360 graden. In de verte zien we de Canigou, de heilige berg van de Catalanen. Links van het pad vind ik, een beetje verscholen, een klein schattig Mariabeeldje van nog geen 20 cm. Zelfs hier is de oermoeder te vinden. Ik ga ernaast liggen. De wereld is vredig en stil en ik heb een enorm gevoel van voldoening dat we de top hebben bereikt.

We staan hier bovenop de Himalaya van de Corbières

13.00

Het liefst wil ik even gaan slapen, maar David hoort in de verte een biertje zijn naam roepen. Hij wil naar beneden en snel een beetje graag. Dat moet toch wel twee keer zo snel kunnen. Maar het pakt anders uit, want mijn schoenen blijken minder geschikt dan ik dacht. Ik had weliswaar sneakers aan, maar wel met een hak. Ik loop erop als een kievit en naar boven was het geen probleem. Maar bergafwaarts zwik ik continu waardoor het lachen me vrij snel vergaat. Plotseling ga ik helemaal onderuit. Als in slow motion slaat mijn linkerbeen dubbel en ik val op de grindachtige ondergrond. Natuurlijk zitten er allemaal mensen te kijken naar mijn gracieuze ter aarde storting. Mijn enkel doet flink pijn. Een goed bedoelende dame zegt dat mijn schoenen niet zo geschikt zijn voor deze wandeling. Jaaaaaaaa-aaah! Daar ben ik inmiddels ook wel achter, maar wat heb ik daar nu aan op 1200 meter hoogte! Ze herhaalt haar zin nog eens en ik wil haar het liefst de berg afgooien, maar ik bedank haar vriendelijk.

De spirit

Mijn boosheid geeft me weer de spirit. Ik wil me niet laten kennen en gewoon op mijn schoenen met hakken de berg afhollen, maar het is zo glad en steil dat ik steeds onderuit dreig te gaan. Ik ga voor de tweede keer flink door mijn enkel en er zit niks anders op. Dat wordt ‘treintje spelen’ met David. Ik hou me vast aan zijn rugzak en zo hobbelen we naar beneden. Het gaat ongeveer net zo langzaam als de trip naar boven. David is niet blij en hij dampt, niet alleen van de hitte. Ik schaam me dan ook dood, maar als ik hem niet had vastgehouden als een oma liep ik daar nu nog zwikkend rond. Uiteindelijk na bijna vier uur heen en weer zijn we terug bij de auto. De rest van de dag lig ik voor Pampus.

Moraal van het verhaal: je moet de berg zeker beklimmen maar wel met goede schoenen. Nog spannender dan op sneakers met hakken is een afdaling met de mountainbike. Bekijk deze spectaculaire video (met Franse voice-overtekst).

Reporter Bastiaan wandelde in de Pyreneeën, vanuit camping Ascou la Forge op zo’n tachtig kilometer ten zuiden van Bugarach.

---

Lees hier meer inspirerende reisverhalen van onze reisschrijvers

---