De onwerkelijke kleur van Lago di Sorapis in Italië
De onwerkelijke kleur van Lago di Sorapis
Een reisverhaal van Dagmar Wolters
Één van mijn manieren om mooie wandelingen te vinden, is te zoeken op Instagram en op blogs. Zo ook voor de Dolomieten. Zodoende kwam ik op de wandeling naar Lago di Sorapis. De kleur van het water zag er onwerkelijk uit, een heel bijzondere turquoise kleur. De vraag is dan ook of die er in het echt ook zo uit zou zien. Tijd om dat te gaan ontdekken!
Zou Lago di Sorapis echt zo mooi zijn?
We besloten vroeg weg te gaan, want er was in de middag regen voorspeld en zo zouden we het grootste stuk droog kunnen lopen. De hike begon makkelijk en ik voelde me lichtelijk “overdressed” met mijn wandelstokken. Ook gezien de hoeveelheid mensen die we tegen begonnen te komen, leek het geen moeilijke wandeling te worden. Ik krijg altijd een beetje jeuk als je in een treintje loopt. Als ik in een treintje terecht kom, dan stap ik altijd uit en wacht ik even. Toch zijn populaire wandelingen meestal niet zomaar populair.
Gelukkig hebben we het zweet toch nog een beetje losgekregen voordat we aankwamen bij het meer.
Ineens waren we er, Lago di Sorapis en wauw! Wat een kleur heeft het water! Het ziet er onwerkelijk uit. Prachtig turquoise en moeilijk vast te leggen op de foto. Stel je voor hoe het meer eruit zou zien als de zon erop schijnt. We waren verrast. Als ik iets mooi vind, dan zoek ik naar meerdere woorden om te zeggen hoe mooi ik het vind en stop dan ook niet na één keer. Trouw als ik ben aan mijn chocoladeverslaving, was dit dan ook een prima plek om weer een shot te nemen.
In een meditatieve tred omhoog
Nadat we genoeg suiker naar binnen hadden gewerkt, waren we klaar om verder te wandelen. Gelukkig hadden we de mogelijkheid om een andere weg te nemen terug naar de auto. Dat pad was iets minder begaanbaar en het werd klimmen en klauteren. Mijn korte benen hadden soms moeite met de hoogteverschillen. Al snel schoot onze hartslag omhoog. Heerlijk vonden we het, werken voor prachtige uitzichten. Met elke druppel zweet, zou het biertje lekkerder smaken.
als Italianen dit verstaan onder een regenachtige middag, dan mag het vaker een regenachtige middag zijn
Na een uur klauteren waren we door onze brandstof heen en besloten we te gaan lunchen.
De voorspelde regen begon te vallen, maar als Italianen dit verstaan onder een regenachtige middag, dan mag het vaker een regenachtige middag zijn, want veel hemelwater viel er niet.
Het voordeel van een dagwandeling, is dat je veel hoogtemeters overbrugt en daardoor verschillende landschappen tegenkomt. Eenmaal boven zaten we boven de boomgrens en was gras het enige wat er leek te groeien.
What goes up, must come down.
We hadden twee opties om te dalen, met afstand en dus tijd als enige verschil. Toen de zon er weer doorkwam, besloten we voor de langste route te gaan. Dat bleek een goede keus, want het landschap werd weer heel anders en prachtig ruig! Wat een contrasten.
Eenmaal boven, zagen we geen pad waarover we verder konden lopen. Om zomaar een pad te trekken, met losliggende stenen op een hellend vlak, vonden we geen goed idee.
Voordat we terug wilden gaan, besloot ik via een ander pad te checken of daar geen afslag was naar beneden. En jawel, dat was er! Een stukje klauteren en we konden afdalen door ruiger terrein. Gelukkig maar, want de uitzichten werden zo mogelijk nog mooier, de contrasten groter en we kwamen zelfs gemzen tegen op het pad. Lichtelijk jaloersmakend hoe makkelijk zij over de keien lopen, rennen en springen.
Toch maar dalen
Toen toch de wolken weer dichttrokken en met de gedachte dat er onweer was voorspeld, besloten we toch wat directer af te gaan dalen. We liepen weer tussen de bomen en het klauteren was helaas gedaan. De wandeling naar Lago di Sorapis is een makkelijke wandeling en zal vooral in de zomer erg druk zijn. Het is een aanrader om een ander pad terug te nemen. Zodoende heb je een fantastische dagwandeling met mooie afwisseling!
Lees hier over Dagmars meerdaagse wandeling in de Dolomieten Huttentocht bij Cortina d’Ampezzo
Dagmar Wolters, iemand die graag wat van de wereld ziet. Ik schrijf vooral over mijn beleving tijdens het reizen en deel hier mijn ervaringen met jou. De wereld ligt aan mijn voeten, loop je mee?
Van waaruit heb je deze wandeling aangevat? En hoeveel rijd had je daarvoor nodig?
Hoi Guy, het was een kleine twee uur wandelen geloof ik. Op de terugweg kan je een heel mooi ander pad nemen, maar die is wel pittiger en wat technischer. De auto hebben we geparkeerd op Passo Te Croci. Daar staat de wandeling goed aangegeven. Veel plezier als je gaat!