Wandelen in Nederland | Zij aan zij langs de Drentsche Aa

Zij aan zij langs de Drentsche Aa

Een wandelverhaal van Erwin Zantinga

Bladeren vallen van de bomen, dagen worden kouder en nachten langer. Het perfecte moment om op reis te gaan en de Schöffel Folkstone wandelbroek aan een avonturentest te onderwerpen. Ik ga in mijn achtertuin op pad en besluit de Drentsche Aa in haar geheel af te lopen. Als enige Nederlandse beek heeft de Drentsche Aa haar omvang en dus ook meanderende loop behouden. In vier dagen loop ik langs de beek en haar zijtakken. Een broek test je natuurlijk niet door deze drie keer te wapperen.

De Drentsche Aa krijgt zijn naar zodra de beek de grens van Groningen bereikt. Daarvoor heten de beken naar de dorpen waar ze langs meanderen. Omdat ik in Groningen woon, besluit ik tegen de stroom in te lopen naar een van de vele bronnen. Als eindpunt kies ik het Deurzerdiep, vanaf Groningen lijkt me dat een mooie route met veel groen aan weerszijde. Mijn doel is om zo dicht mogelijk bij de beek te blijven lopen en toch de kleine kronkelpaadjes op te zoeken. Desalniettemin lijkt het me een verstandig idee om laarzen mee te nemen.

Ten zuiden van de stad Groningen en loop ik over een dijk langs het Willemskanaal. De beek, en de reis tegemoet. De Folkstone heeft elastische banden in de taille waardoor ik met knoopjes de broek op maat kan maken, wat heel handig is zodat ik geen riem om hoef te doen.

Zij aan zij

Het eerste uur zie ik veel dieren, terwijl ik nog maar amper de stad uit ben. Hazen, ganzen, reeen en zelfs een fazant. Ik ben laat begonnen, de zon zakt snel. Het duurt niet lang meer voordat het donker wordt en ik moet direct al het eerste obstakel overwinnen; de snelweg. In de schemering vind ik gelukkig een tunnel onder de snelweg door. Duizenden mensen in hun auto’s op weg naar huis, waar de piepers op het vuur staan te borrelen. Ik ken de omgeving en vind een bosje op een boeren erf. Grote eikenbomen zijn mijn plafond voor die nacht en geritsel mijn soundtrack. De Drentsche Aa stroomt vlak bij.

Na een koude nacht warm ik op, badend in vroege zonnestralen. De Folkstone houdt zich goed, ik heb het niet koud. Dat had ik niet verwacht van zo’n dunne broek. Hete havermout en koffie zullen meehelpen. Vanaf het bosje vind ik mijn weg naar het zuiden, tot ik bij de N34 en een tankstation kom. De kassajuffrouw is gewend aan avonturiers en vissers op laarzen.

De andere diepjes

Ze verteld me dat als het water in de sloot te hoog staat, de vissers van het nabijgelegen meer haar bellen om te vragen of ze een gehaktbal wil brengen. Die verpakt ze en werpt ze over de sloot. Ik zie voor me hoe dat moet gaan en krijg een lach op mijn gezicht. Na een welverdiend balletje is het tijd om verder te gaan. Die geeft mij genoeg energie om bij het Westerdiep aan te komen, de beek die aansluit op mijn route. Het Westerdiep is een kort beekje, maar daarom niet minder mooi!

De volgende dag begint mijn route bij het Schipborgse Diep. De zon schijnt en het is heerlijk warm. Later die ochtend kom ik Rento tegen. Hij zit te schilderen en geniet volop van het weer. We hebben een leuk gesprek waarna het volgende diepje aan de beurt is, het Oudemolensche Diep waar Staatsbosbeheer een mooie route heeft uitgezet. Deze route gaat over onverharde paden door het beekdal, en omdat het de laatste dagen veel heeft geregend ben ik wederom heel blij met mijn laarzen! Het is moeilijk te zeggen waar de diepjes eindigen en beginnen, de kaart geeft alleen de namen aan. Na de route van Staatbosbeheer vind ik een breed pad langs het Taarlosche diep. Een bord dat waarschuwt voor Grazers. Die hebben een mooi thuis hier.

Natuur en stilte

Tijdens de mistige ochtend loop ik door het heuvelige Taarlosche landschap. Met wat fantasie lopen de reuzen Ellert en Brammert mee. De plassen water vertonen rare patronen en het landschap voelt wild. Ik zie niks dan natuur om me heen en ervaar de stilte hiervan. Net als zoveel mensen woon ik in een stad en daar is altijd geluid. Een moment van stilte doet een mens goed, dan is er ruimte om na te denken. Ik ben blij dat dit soort plekken er nog steeds zijn in Nederland, plekken waar mooie kronkelpaadjes je van de ene verassing naar de andere loodsen.

Na een tijdje kom ik uit bij een geasfalteerde weg waar de automobilisten me voorbij rijden. Ik volg een groot zandpad dat langs de beek loopt. Als ik even een kijkje neem bij de beek, zie ik echte Nederlandse ruigte. Dit is geen gebied voor mensen.

Ik loop terug en volg het pad naar het Deurzerdiepje waar het weer alsvanouds vlak is. Daar kom ik uit bij het grotere Deurzerdiep waar mijn tocht eindigt. Donkere grijze wolken laten de eerste dikke regendruppels vallen. Met het einde van een mooi weekend komt ook een einde aan de reis. De Folkstone heeft het doorstaan.

Conclusie van de Schöffel Folkstone.

De Folkstone heeft een hele fijne pasvorm en mede omdat ‘ie rekt, is het een goede broek voor een avontuurlijke wandeling waar je soms in ietwat onhandige posities komt. Vanwege het design heb ik me onder de mensen niet als een zwerver gevoeld, iets wat mij nogal eens kan overkomen als ik een weekje in de bush heb gezeten met bijbehorende kleding. Met deze broek kun je bijvoorbeeld ook in een restaurantje eten.

De ritsen in de zakken zijn voor mij een must, er is niks ergers dan tijdens een hike iets uit je zakken laten vallen. De stof doet het redelijk goed door riet en brandnetels, daardoor is de Folkstone is perfect voor een hike over een gebaand pad of een fietstocht. Het ruigere stekelbos-werk zou ik aan een robustere broek overlaten. Let wel op bij knisperende kampvuurtjes, de stof is niet vuurvast! Al met al een goede broek, die niet alleen vanwege het gewicht altijd in de backpack mee kan!

---

Lees meer over wandelen in Nederland op Outdoordichtbij.nl

---

Tekst & fotos: Erwin Zantinga ~ www.erwinz.nl / @erwinz