Emily's dagboek | Over een leven in het teken van huskies in Finland

Emily’s dagboek | Over een leven in het teken van huskies in Finland

Een verhaal van Emily Pronk | Arctic Borealis Huskies

Laat mij je meenemen naar mijn meest favoriete plek op aarde. De geboorteplaats van mijn Siberische Husky Furius. De plek waar ik besmet ben geraakt met het sledehonden virus en dat voelt als thuis. Daarvoor gaan we wel een stukje terug in de tijd en geef ik je een kijkje in mijn dagboek.

Arctic Borealis Huskies

19-05-‘12
Nou, ik ben er klaar voor! Een sledehondenbedrijf in Fins Lapland waar ik samen met Anne ga stagelopen. Het is al meer dan zes weken geleden dat we besloten een mail te sturen en al snel kregen we antwoord van Lionel. We mogen komen!

23-05-‘12
Maandag zijn we aangekomen op het vliegveld van Rovaniemi waar Lionel al op ons stond te wachten. Het was een uur rijden naar huis en eenmaal aangekomen maakten we kennis met zijn vrouw Milla, zoon Aarni, dochter Lumi en natuurlijk de huishond Artick, een witte herder.

Daarna zijn we mee geweest naar de honden. Iets meer dan vijftig honden hebben we ontmoet. Het word nog een uitdaging om alle namen te onthouden. Momenteel hebben ze vijf pups. Enduro, Eskimo en Elektra zijn nu zes maanden en Foxy en Furius zijn pas tien weken. De rest van de avond hebben we niet veel meer gedaan. Ik was gesloopt en lag al snel in coma en snurkte lekker door de film heen die Anne probeerde te kijken.

‘Los’

Omdat we in 2012 in de zomer daar waren hebben we niet kunnen trainen. De honden werden elke dag in grote groepen ‘los’ gelaten. Uiteraard zat er nog een groot hek om alle kleine kennels heen. Het duurde even voordat ik eindelijk alle namen wist.

Milla had nog een plattegrondje gemaakt van de kennel met alle namen waardoor het een stuk sneller ging. Milla was vaak met ons in de kennel aan het werk en Lionel werkte toen nog in de zomerperiode in Ranua Zoo. Een wildlife park vanuit waar ze in de winter Husky Safari’s aanbieden.

Toen de kennel in de loop van de jaren groeide bleef ook Lionel in de zomer thuis werken. Onze werkzaamheden in de zomer bestonden voornamelijk uit het onderhouden en repareren van de kennels en sledes, poepscheppen, knuffelen, voeren, knuffelen, lijnen maken en natuurlijk nog meer knuffelen.

In 2013 veranderde dit. Onze tweede reis naar Finland was geboekt en ik kon niet wachten om weer te gaan. Deze keer kwamen we aan op 21 oktober, het begin van het werkseizoen. Dat betekend trainen en minder tijd voor onderhoud.

Fantastisch werk

05-11-‘13
Eerste keer schrijven sinds we weer terug zijn. We hebben al zo veel gezien en gedaan! We trainen de hondjes nu met de quad. Het heeft nog niet genoeg gesneeuwd om met de slee te gaan. Van de week zijn we voor het eerst alleen gaan trainen. We wisten de routes nog niet helemaal maar Lionel zei ons dat we ons geen zorgen hoefden te maken. We mochten Saletti meenemen in lead. Zij zou ons wel weer thuis brengen. Nu wil ik ook een hond als Saletti.

Inmiddels weten we de weg en weten we dat we de honden kunnen vertrouwen. Hierdoor kunnen we veel meer genieten. Wat een fantastisch werk is dit. Toen we vanochtend tijdens de training de bocht om gingen, renden over het open veld een stuk of 15 rendieren. Wat was dat gaaf om te zien!

En toen we van de week met ons teiltje vol afwas onder de arm buitenom naar onze kamer liepen was daar tadaaa, het Noorderlicht! Meteen geleerd om hier altijd even naar boven te kijken als je toch buiten bent!

Glibberen en glijden

De jaren erna hebben we nog veel vaker van dit soort momenten mogen genieten. Het was vooral veel glibberen en glijden dat jaar. Het kleine laagje sneeuw wat afgewisseld werd met regen werd het een grote ijsbaan in de kennels. We kregen nopjes voor onder onze schoenen. Daarmee hebben we het aantal keer dat we onderuit zijn gegaan onder de 100 weten te houden… gelukkig waren de trails een stuk beter te doen!

2014 was het jaar dat we eindelijk hadden nagedacht over de periode waarin we zouden gaan. Op 28 november kwamen we aan wat betekende dat we dit jaar eindelijk een fatsoenlijk pak sneeuw zouden hebben.

Totaal vergeten

28-11-‘14
Eindelijk zijn we terug! We zijn al lekker bezig geweest vandaag… toen we op het tweede vliegtuig stapten, van Helsinki naar Rovaniemi, kwam ik er achter dat ik onze aankomsttijd nog niet had doorgegeven. Dus nog maar even snel een berichtje gestuurd naar Lionel of hij ons wel kwam halen rond 6 uur.

We kregen een berichtje terug dat hij op vakantie was ergens in midden Finland en dat hij ons totáaaal was vergeten… Hij stond natuurlijk al helemaal klaar en wist onze aankomsttijd beter dan wij.

Gehuil van zeventig honden

Toen we eindelijk thuis aankwamen en we de autodeuren open deden werden we begroet door het gehuil van zeventig honden. Heerlijk! Wat had ik dit gemist! Nadat we snel onze koffers en boodschappen in onze kamer hadden gedumpt gingen we de anderen gedag zeggen. We werden in de deuropening al omver gelopen door Artick, Lumi vloog daar achteraan om ons een knuffel te geven en Aarni logeert dit weekend bij opa en oma.

Daarna zijn we naar onze kamer gegaan om alles uit te pakken en nu zit ik lekker een zak chips te verorberen met Anne haar geweldig ruikende voeten onder mijn neus. Morgen zien we eindelijk de hondjes weer!

De eerste keren op de slee kwamen we er achter dat het nog best lastig is om bomen te ontwijken als je wheel dogs (de honden direct voor de slee) de bocht afsnijden. Ik heb aardig wat bomen geknuffeld, meters gerend om nog even mijn bril op te halen die door een tak van mijn neus was geslingerd, lijnen in mijn knieholte gevoeld waarna ik een spectaculair uitzicht van de lucht had en ondanks alles wilde ik weer terug.

Joyce

Anne wilde niet meer mee dus in januari 2016 ging ik met Joyce. Dat was ook het jaar dat ze een kennel in Ranua hadden gebouwd. Op het terrein van het wildlife park, tussen de receptie en het camping gedeelte in. Hierdoor hadden we een andere route bij de start waar de honden nog aan moesten wennen. Om te voorkomen dat ze na de kennel rechtsaf gingen zoals ‘vroegâh’ ging ik vast met een slee een stukje verderop richting rechtdoor staan en zou de rest volgen.

Joyce maakte dan de touwen van de klanten los, die dan nog even met beide voeten op de rem moesten blijven staan. Wat ik dat jaar vooral heb geleerd is dat veel klanten vergeten wat tijdens de ‘rijles’ is verteld. Ik maakte mijn eigen touw los en in paniek om niet achter te blijven volgden velen mijn voorbeeld. Een slee zonder bestuurder maar met passagier vloog langs mij heen en ik vloog er, na een snelle blik op Joyce, met mijn slee achteraan.

De tijd van haar leven

Zij dacht duidelijk hetzelfde. ‘Ga er achteraan. Ik zorg wel voor de rest.’ De vrouw op de slee had helemaal niet in de gaten dat ze in haar eentje was en had de tijd van haar leven. Ze zat met een brede grijns verwonderd om zich heen te kijken. Gelukkig was dat allemaal goed afgelopen. De hondjes van haar slee raakten in de knoop waardoor ik haar kon inhalen en Joyce kwam later met de rest van de groep op hun gemak aangedraafd. Sinds dien zijn mijn rijlessen iets serieuzer geworden.

Anique

In januari 2017 was Anique mijn volgende slachtoffer. Ze was even vergeten te melden dat haar koffer met vliegen àltijd vertraging oploopt. Dat jaar kwam opa Alpo ons ophalen van het vliegveld. Ik kreeg direct een knuffel en Anique stak vrolijk haar hand uit om zich voor te stellen maar die werd genegeerd. Ook zij kreeg een dikke knuffel.

Opa en Oma zijn zo mogelijk nog lievere mensen dan Lionel en hun dochter Milla. Alpo spreekt bijna geen woord Engels maar gelukkig is Rovaniemi super toeristisch dus hij nam ons mee naar een vrouw die een groepje toeristen kwam ophalen en zij legde ons uit dat onze koffers vertraagd waren. Weer een wijze les geleerd. Altijd ondergoed en een tandenborstel in je handbagage mee.

Opa en oma in Rovaniemi

Nadat we wat papierwerk hadden ingevuld gingen we naar het huis van opa en oma in Rovaniemi. Maar natuurlijk niet voordat opa ons eerst even meenam maar Santa Claus Village, want dat had Anique natuurlijk nog nooit gezien. Toen we onze mini tour hadden gehad van onze privé gids gingen we mee naar hun huis. Oma Ulla had al lekker gekookt en na het eten gingen we nog even de stad Rovaniemi in.

Twee straten uit en je staat midden in het winkelcentrum waar het Italiaanse restaurant Rosso te vinden is waar we in de jaren ervoor heerlijk hebben gegeten. Toen we weer bij opa en oma thuis aankwamen zagen we de auto met trailer al staan. Eenmaal binnen vloog Lionel met zoveel enthousiasme de gang in dat hij bijna de kapstok van de muur trok. Na een bakje koffie bedankten we Ulla en Alpo weer voor hun gastvrijheid en gingen we naar huis.

Oude puppies en nieuwe puppies

Het bedrijf was weer wat gegroeid. Oude hondjes waren met pensioen en sommige zelfs al herplaatst. Oude puppies waren geen puppies meer en er waren weer nieuwe puppies bijgekomen.

We waren onderweg met een trailer vol honden naar een werklocatie. Toen we daar aankwamen, kwamen we er achter dat die briljant nieuwe technologie in sommige auto’s helemaal niet zo briljant zijn. We stapten uit de auto en sloegen de deuren dicht. Ik weet nog steeds niet waarom of hoe maar de deuren zaten op slot en Lionel laat altijd, voor een of andere niet zo briljante rede, de sleutel in het contact zitten. Daar stonden we dan… Zonder werkkleding en lijnen.

Dom blondje?

Gelukkig….ahum, was dit Lionel al eens eerder overkomen, dus overkomt het hem uiteraard nog een keer… maar hij wist nu hoe hij hem weer moest open krijgen. We hadden een stok nodig die dun genoeg was om tussen de deur te passen en dan kon hij het knopje indrukken. En dit moment lieve lezers, is het moment in mijn leven geweest dat nooit meer het begrip ‘dom blondje’ gebruik.

Lionel en ik, allebei niet blond, gingen als debielen op zoek in de bosjes naar een stok die aan onze strenge eisen moest voldoen. Terwijl Anique, de blonde, een paar seconden vol verbazing naar ons stond te kijken waarna ze vroeg: ‘Ehh, waarom gebruiken we niet gewoon de stok van de trailer?’ Ik heb me volgens mij nog nooit zo dom gevoeld.

Als de deurtjes van de trailer dicht zitten, dan gaat daar nog een lange stok voor die je aan beide kanten vastzet zodat er nooit een deurtje open kan mocht een schuifje van een deurtje open gaan. Anique kreeg even twee schaapachtige blikken op haar gericht en het niet lang daarna stonden we met zijn drieën fanatiek aan een autodeur te trekken. Binnen een minuut was hij open en konden we aan het werk.

De leukste route

Een paar dagen later waren we in Ranua onze spullen aan het opruimen na een dag vol safari’s. We hadden alles naar de schuur gebracht en wilden met de sneeuwscooter terug rijden naar de auto. ‘Ik rij!’ riep ik nog met mijn enthousiaste hoofd. Ik aan het stuur, Anique erachter en Lionel plantte zichzelf achterstevoren in het bagagebakje en zo prak je drie mensen op een veel te zwaar apparaat.

Ik wilde de leukste route terug nemen maar vanaf de kant waar we vandaan kwamen is de bocht veel te scherp. Na zoveel jaar had ik nog steeds niet ontdekt dat je met een sneeuwscooter geen scherpe bochten kan maken… De rechterski zakte weg in het zachte sneeuw en wij ook. Uiteraard moest mijn veroorzaakte probleem weer opgelost worden door een ander, want hij was veeeel te zwaar om uit de sneeuw te tillen. Ondanks al mijn stunts ben ik nog steeds welkom. Of ze durven gewoon niet te zeggen dat het niet zo is…

2019 Reünie van Milla en Furius

In april 2016 heb ik Furius bij ze opgehaald en in 2019 zijn we gaan roadtrippen met Dionne en haar Golden Retriever Milan. Natuurlijk zijn we langs Furius zijn oude thuis gegaan en ze waren super blij om hem weer te zien.

Voor 2022 staat er weer een roadtrip op de planning. Helaas weten we niet of Arctic Borealis Huskies dan nog bestaat. Door de coronacrisis missen ze al een hele winter aan inkomsten. Het is moeilijk om de honden en hun gezin nog van eten te voorzien maar ze willen niet opgeven. Ze kunnen geen afscheid nemen van hun hondjes en hun bedrijf.

Ayla is daarom een fundraiser voor ze gestart. Zij komt uit Groningen en kwam nog veel vaker bij hun om te werken en is uiteindelijk geëmigreerd. Door onderstaande link te volgen kun je het verhaal lezen van Milla en Lionel over hoe de Coronacrisis hun leven heeft beïnvloed. Er is uiteraard mogelijkheid om te doneren.

Mocht je niet kunnen doneren maar je wilt wel helpen, voel je dan vrij om de link te delen. Het word erg gewaardeerd en we zullen eeuwig dankbaar zijn.

Klik hier voor meer informatie of om te doneren voor dit mooie goede doel!

Liefs,
Emily