Extreem: wij gingen sleeën van een actieve vulkaan!
Deze vulkaan moet je beklimmen!
Een reisverhaal van Ilse Nijhof
H
et is 5 uur ’s ochtends als de wekker afloopt in een hostel in Pucón, een plaatsje in Chili. Het zijn reporters Karin en Ilse die wakker schrikken en al snel weer even wegdoezelen, het is nog zo vroeg! Dan ineens komt het besef waarom die wekker ook alweer op dit tijdstip was gezet. Het is tijd om een wandeling naar 3000 meter hoogte te maken en één van de meest actieve vulkanen van Chili te beklimmen. De vulkaan die in 2015 nog is uitgebarsten en de vulkaan die bedekt is met een laag sneeuw, de Villaricca!
Zal de wandeling doorgaan?
We springen uit ons bed en wrijven de slaap uit onze ogen. Als we de gordijnen opendoen zien we dat het in ieder geval niet regent.. Yes dat is een goed teken! Tijd om te twijfelen is er niet, we moeten namelijk snel naar het verzamelpunt. Hier komen we erachter dat we maar met zijn vieren zijn, één gids, een andere wandelaar en wij tweeën. Ideaal! We krijgen een backpack aangereikt die er behoorlijk vol uitziet. Veel eigen spullen meenemen gaat dan ook niet, gelukkig past het eten en drinken er nog net wel in. We trekken de zware schoenen aan en dan moeten we al gaan. In het donker rijden we naar het startpunt. Het is een hobbelige weg waarbij er af en toe een glimp te zien is van de vulkaan die met zijn 3000 meter hoogte overal bovenuit steekt.
Er komen nu toch wel wat zenuwen de hoek om kijken, straks gaat de wandeling alsnog niet door, of wordt er bovenaan besloten dat het te gevaarlijk is om naar de top te gaan. Het is namelijk helemaal niet zo vanzelfsprekend dat de tour doorgaat, ze zijn sterk afhankelijk van het weer en als je pech hebt moet je een week wachten op het juiste weer om te wandelen. Het is zelfs bijna een uitzondering als de tour doorgaat. Wanneer de duisternis wegtrekt en het eerste ochtendlicht tevoorschijn komt ziet het er echter stralend uit. Er is geen wolkje aan de lucht en ook de wind lijkt zich te verstoppen. De gids vertelt ons dat het de perfecte dag is om te gaan.. Vamos!
Met de stoeltjeslift
Als we uit de auto stappen zijn we op 1400 meter en is het eerste wat we zien een ouderwetse tweepersoons stoeltjeslift. We krijgen de keuze om lopend te gaan of een stukje te smokkelen door de lift te nemen. Aangezien de rest van de vulkaan nog een behoorlijke uitdaging is besluiten we te beginnen met een ritje in de stoeltjeslift. Het is niet een hele lange lift maar elk stukje is al mooi meegenomen. Vanaf het bergstation moeten we het toch echt zelf doen en gaat de steile klim beginnen. We lopen door tot het ijs begint, het is een pittige klim en de gids heeft het tempo er behoorlijk in. Ik sla dan ook regelmatig een ademhaling over maar dit komt niet alleen door de stevige wandeling, het uitzicht is werkelijk waar adembenemend. De net opkomende zon in combinatie met de bergen en de vulkanen om ons heen, wauw!
Geen wandeling zonder gevaar
Bij het ijs aangekomen nemen we een pauze en mogen we meteen de crampons onder binden. Vanaf nu zullen we ook gebruik maken van de icepick. Deze kunnen we inzetten als we een verkeerde stap maken en vallen, het is dan de bedoeling dat de ‘haak’ in de sneeuw wordt gezet zodat je als het ware jezelf opvangt. Het klinkt logisch maar stiekem vraag ik mij af of mij dit gaat lukken als ik in alle paniek naar beneden glijd. Ik hoop maar dat ik hier niet achter ga komen en stap met goede moed het ijs op.
stiekem vraag ik mij af of mij dit gaat lukken als ik in alle paniek naar beneden glijd
Zigzaggend lopen we omhoog achter de gids aan, zij heeft nog steeds flink de pas erin en het lijkt erop dat wij als tweede groepje de top zullen bereiken. Dat is nogal een prestatie, zeker als je bedenkt dat we ongeveer 30 (?) groepjes achter ons laten. Ze laat ons één van de redenen zien waarom de wandeling best gevaarlijk is, er is een enorme diepe scheur ontstaan in het ijs, als je niet oplet glijd je hier zo in weg. Bij dit idee alleen al lopen de rillingen over mijn rug, ik besluit dan ook netjes mijn weg te vervolgen achter onze gids.
Zwavelgas en gasmaskers
Een kwartier voor de top mogen we de zware rugzakken afdoen en laten liggen op het gesteente. Vanaf hier zullen we zonder rugzak en crampons maar met gasmasker verder gaan. Het allerlaatste stukje is nog even doorbijten maar dan zijn we er. Net op het moment dat we ons afvragen of we het gasmasker nodig zullen hebben ademen we een flinke teug zwavelgas in. Wat is dat vies zeg. We zetten het ding dan ook maar snel op en doen deze pas af als we weer teruggaan. Onder ons zien we een soort meer liggen met een gat, uit dit gat komt heel veel rook. De rotsen eromheen zijn geel van de zwavel. Helaas zien we geen lava maar we zijn allang blij dat we überhaupt tot de top zijn gekomen. Wat een bijzondere plek om te staan. We mogen dit schouwspel ongeveer twintig minuten bekijken waarna het weer tijd is om terug te gaan. Ondanks dat de vulkaan natuurlijk de hoofdrol heeft nemen we de omgeving ook goed in ons op, wat een geweldig uitzicht hebben we vanaf deze hoogte.
Een spannende afdaling
Eenmaal dalend beginnen de knieën hier en daar al te kraken. Dit wordt een hele lange afdaling op deze manier.. Gelukkig worden we al snel uit ons lijden verlost. We mogen namelijk naar beneden gaan glijden! Ja, glijden!! Yes!! Terug bij de tassen moeten we alle meegesleepte waterdichte kleding eruit halen en aantrekken en komt de slee tevoorschijn. The moment we have been waiting for! Vol adrenaline lopen we richting de eerste afdaling, het is een soort van baan op het ijs, hier en daar gevormd door muren van sneeuw.
Ik zag mijzelf al helemaal gillend het ravijn instorten..
Ik weet nog dat ik de afdaling zag toen we aan het stijgen waren en Karin vragend aankeek of het echt de bedoeling zou zijn om hier af te sleeën. De helling zag er namelijk behoorlijk hobbelig en steil uit, hoe rem je dan in hemelsnaam? Ik zag mijzelf al helemaal gillend het ravijn instorten.. Nu stonden we toch echt aan de top van diezelfde afdaling. Als dat maar goed gaat..
De mooiste afdaling ooit
Gelukkig hadden we onze goede vriend de icepick nog bij de hand, deze kon nu worden ingezet als rem. De eerste afdaling gaan we nog gewoon zittend zonder slee naar beneden maar al gauw mogen we de slee gebruiken (een platte plastic slee die je onder je bil doet). Wow wat gaat dit hard! De icepick laten we al snel voor wat het is waardoor we nog harder racen. Gillend en lachend genieten we van elke seconde op de slee. Zo tof! Ik probeer het geweldige gevoel te omvatten in woorden maar ik denk dat er geen pen is die dit beschrijven kan. Bizar, geweldig, gaaf, magisch, machtig, en daar een combinatie van. We kunnen er geen genoeg van krijgen.
Gelukkig houdt onze gids er ook van en we gaan dan ook door tot er geen vlokje sneeuw meer te vinden is. Ik doe nog een poging het te filmen en mijn actiecamera recht te houden maar dit is haast onmogelijk. Uiteindelijk eindigen we een stuk boven de stoeltjeslift van de heenweg en is dit het enige wat we nog te voet moeten afdalen. Toch zouden we ondanks de zware klim nog een keer omhoog willen lopen, puur om nog een keer naar beneden te kunnen glijden. Wat een ervaring zeg, dit was absoluut de mooiste afdaling uit mijn leven.
Proost
Eenmaal beneden worden we opgewacht door de auto die ons terugbrengt naar de office. Hier krijgen we een biertje en kijken we terug op de geweldige dag. Dit pakt niemand ons meer af, wij gingen gewoon sleeën van een actieve vulkaan!
Lees meer over Chili!
Ilse is zowel in de zomer als winter zoveel mogelijk in de bergen. In Nederland is zij werkzaam bij een outdoor winkel in het Noorden van het land en heeft dus veel kennis van materialen.