Reisverslag Gran Paradiso | Wandelen in Italiaanse schoonheid

Reizen naar USA en Canada

---

 

Op naar de start

Waar ik normaal gesproken de auto ergens parkeer en met de bus naar het begin ga, zou dat hier in Gran Paradiso wat lastiger worden. We wilden de auto parkeren bij het eindpunt, wel zo fijn. We kozen ervoor om te parkeren bij Pont. Vanaf daar was de beste optie om een taxi te nemen naar Surier, omdat het te lang zou duren met het openbaar vervoer.

Al snel hebben we wijds uitzicht. Foto: Dagmar Wolters

Chalet de l’Epee is in zicht. Foto: Dagmar Wolters

Vanaf de parkeerplaats lopen we via het bos omhoog. De eerste dag is een korte dag en wandelen we een kleine vijf kilometer. De uitzichten zijn al prachtig en het weer is fantastisch.
Aangekomen bij de hut zijn er veel dagjes mensen. Zodra het etenstijd is, zitten we slechts met een paar andere mensen in de zaal. Italië staat bekend om lekker eten en zelfs tijdens de huttentocht is dat het geval.

Tweede dag

Na het ontbijt en het inpakken van ons lunchpakket (dat waren geen sneetjes brood met beleg, maar dikke stukken kaas met hompen brood) gaan we op weg naar Rifugio Bezzi. De weg is niet al te moeilijk. Het is rustig wandelen, want komen de hele dag maar een handjevol mensen tegen. Zo rustig, dat we op een gegeven moment de kaart erbij hebben gepakt om te zien waar we ongeveer liepen. Dat we op het juiste pad zaten, wisten we, maar zo rustig hadden we niet verwacht.

Toch handig zo’n plank.

Het is ruig, maar ook groen. Foto: Dagmar Wolters

Het uitzicht is ruig, er groeide niet meer veel, het weer was bewolkt, het begon wat te regenen; dit heeft toch ook wel sfeer. De paden zijn niet al te moeilijk en soms is het wat klauteren over rotsen.
Nog even doorlopen en de hut komt in zicht. We hadden gehoord dat het eten daar goed moest zijn en dat klopte! ’s Avonds kwam er wijn op tafel en het heerlijke viergangendiner vulde onze magen goed. Het eten was er heerlijk en luxe voor een berghut.
Na het eten kwam nog even Mens Erger Je Niet tevoorschijn, voordat we vroeg ons bed op zochten.

Dag drie; het bleek onze laatste dag

Na een stevig ontbijt checken we de route bij de vrouw van de hut. We hebben twee opties; een langere wandeling met “gewone” paden of een zwart gestippelde route. Zwarte stippen houdt in dat het een steiler en smaller pad is. Die werd het voor de dag.
Eerst cirkelden we langs koeien die stonden te grazen. We hadden al uitzicht op de gletsjer waar we naar toe zouden lopen.

Bergen en watertjes, perfecte combinatie. Foto: Dagmar Wolters

We zien de gletsjer al liggen. Foto: Dagmar Wolters

Het pad begon ruiger te worden en op een goed moment
bloeide er niks meer. Het waren nog vooral stenen en keien. Het leek wel een maanlandschap. Hoewel ik voorkeur heb voor een ruige omgeving, merkte ik ook dat ik het fijn vond dat dit geen dagen duurde. Het was wel heel doods, maar toch had het ook schoonheid.

Mooi van eenvoud.

We hebben geluk met het heerlijke weer.

Hier groeit niks meer. Foto: Dagmar Wolters

Afdalen over een smal pad met steentjes. Foto: Dagmar Wolters

Eenmaal boven gekomen en uitrusten, zagen we dat via de andere kant mannen omhoog liepen met mtb’s en downhill bikes op hun schouders. Gaan ze écht afdalen via dat smalle grind “pad” (nou ja, make your own)? Hoe dan? Maar anderzijds, waar anders? Wij hadden er lopend al moeite mee.

Ook al groeit er weinig, de uitzichten zijn mooi. Foto: Dagmar Wolters

Het was een lange en vermoeiende wandeldag. Omdat het onverwachts onze laatste wandeldag was geworden, moesten we voor de volgende dag een taxi naar onze auto regelen. Nog een laatste maaltijd en laatste spelletjes in de berghut.

Terug naar het dal

We konden een slow start maken en dat was fijn na een nacht niet zo goed geslapen te hebben. De zon scheen en we zetten de afdaling in. Onderweg zijn we nog een paar bergmarmotten en worden we vergezeld door waterstroompjes. Aangekomen bij de parkeerplaats was het nog even wachten op onze taxi. Een mooi moment om even terug te kijken op een paar mooie dagen in Gran Paradiso.

Onze laatste hut; Rifugio Benevolo. Foto: Dagmar Wolters

Nog even genieten. Foto: Dagmar Wolters

Wandelen in Gran Paradiso was prachtig. Het gebied staat bekend om goed weer en de hoeveelheid steenbokken. Wij hebben ze helaas niet gespot.
De wandeling was niet moeilijk en je kan de huttentocht makkelijk uitbreiden. Wat mij betreft is het een aanrader!

Lees hier alle reisverhalen van onze reporters

Dagmar Wolters

Dagmar Wolters, iemand die graag wat van de wereld ziet. Ik schrijf vooral over mijn beleving tijdens het reizen en deel hier mijn ervaringen met jou. De wereld ligt aan mijn voeten, loop je mee?

Reizen naar USA en Canada

---