Grenzen verleggen met mijn blindengeleidehond Nikki

Grenzen verleggen met mijn blindengeleidehond Nikki

Door Francis ter Horst Lotterman

Mijn naam is Francis en samen met mijn blindegeleidehond Nikki haal ik alles uit het leven. Verleg ik mijn grenzen. Soms gaat dat gemakkelijk en soms met vallen. Maar dan sta ik op, droog de tranen en pas het plan aan. Want ook al is mijn zicht maar een paar procent, ik wil zoveel mogelijk zien, niet met mijn ogen, maar met mijn anderen zintuigen. Voelen dat ik leef.

plots werd het donker. In een periode van nog geen drie maanden ging het licht uit

Tot eind 2013 zag ik voor de volle honderd procent. Was ik dol op spontane tripjes weg. Wandelen in de natuur en de bergen. Alleen zijn en genieten van de stilte. De wind in je haren als je een berg af skiet. De kick van een grens verleggen. En plots werd het donker. In een periode van nog geen drie maanden ging het licht uit. En naast alle angst voor de toekomst over mijn zelfstandigheid, de zorgen om mijn gezin was er ook dat stemmetje. Hoe kan ik nu nog alleen op avontuur?

Andere zintuigen als compensatie

Er volgde een periode van revalidatie. Hoe doe je alles zonder zicht. Hoe gebruik je anderen zintuigen als compensatie? Alles gericht op weer zoveel mogelijk zelfstandig functioneren. Ik heb meerdere malen aangegeven dat ik weer avontuur in mijn leven wilde. Dat zelfstandig boodschappen doen voor mij niet leven is. Dat ik meer wil. Dat ik uitdaging wil, grenzen verleggen. Maar vaak was het antwoord dat ik dat niet meer zou kunnen. Niet zelfstandig in ieder geval. Sorry, maar hoe vaker je dat tegen mij zegt hoe meer ik het wil. Niet bewijzen aan de ander, maar omdat ik wil leven en niet wil overleven.

Nikki

Op 14 april 2015 kwam Nikki mijn leven in. Een kwispelende labradoodle van anderhalf, die opgeleid is tot blindengeleidehond. En wat een perfecte match zijn wij. Nikki gaf mij het vertrouwen om mijn grens te verleggen. Om het avontuur op te zoeken. Mijn grens op te zoeken en er overheen te durven stappen.

In mijn verhalen op Mountainreporters.com wil ik jullie graag laten ervaren hoe dat is. Hoe verken je de wereld met zo weinig zicht. Wat doen geuren en geluiden dan? Waarom is reizen nog steeds het leukste dat er is als je toch niet ziet dat de natuur anders is?

Trektochten

Ondertussen maak ik samen met Nikki regelmatig meerdaagse trektochten met tent en backpack. Samen verdwalen is het mooiste wat er is. Maar we gaan ook samen de kano in, zeilen en suppen. En afgelopen maart ben ik voor het eerst weer wezen skiën. Hoe dan hoor ik jullie denken. Daar vertel ik jullie graag een andere keer over.

Samen verdwalen is het mooiste wat er is

Hieronder een verslagje van mijn eerste avontuur. Het avontuur waarmee ik mezelf weer terug vond. Waar ik ontdekte dat ik nog steeds ik ben. Die allereerste dag dat ik de moed vond om mijn wereld weer groot te maken.

Twijfel

De eerste dag, heb ik echt de moed om te gaan?

Zal ik het echt gaan doen? Al wekenlang loop ik te twijfelen. Het tentje is ondertussen in huis. Net als een lichtgewicht slaapzak, slaapmatje en kooksetje. Tja alles is er klaar voor behalve mijn moed om dit echt te gaan doen. Mijn hoofd wil wel, maar durf ik het echt? Durf ik echt tien dagen met Nikki te gaan lopen door Drenthe. Geen slaap plekken geregeld maar mijn tentje mee en we zien wel waar we een camping tegenkomen.

Waarom wilde ik dit ook alweer? Het roots natuurpad is op mijn navigatie app door manlief geïnstalleerd, weer een excuus minder om toch veilig thuis te blijven. Maar ik wil helemaal niet thuis blijven, ik wil weer Francis zijn. Op avontuur gaan en elke keer mijn grenzen verleggen.

Backup-plan

En dan een week voor vertrek vertellen ze op het journaal dat het streekvervoer gaat staken. Mooi, zonder dat backup-plan kan ik niet weg. Want als ik verdwaal dan moet ik toch met een streekbus op de plaats van bestemming komen. En weer bemoeit manlief zich er mee. Zet een oproep op Facebook of er mensen in Drenthe zijn die ons in nood met een auto kunnen oppikken en naar een camping kunnen brengen. Valt te proberen. Maar wie wil nou een onbekende blinde en haar hond oppikken?

Tot mijn grote verbazing is er binnen een half uur, door een mij onbekende dame, een netwerk door Drenthe geregeld. Ik heb haar mobiele nummer en zij heeft een groep van ruim 25 gastvrije mensen in Drenthe gevonden die in nood gevallen hulp willen bieden. Het warmt mijn hart, Nederland is echt nog wel gastvrij en behulpzaam.

Het avontuur begint

Er is dus echt geen reden meer om niet te gaan. Zaterdagochtend loopt mijn man mee naar de trein waar Nikki en ik instappen. Op avontuur, samen! Ik voel me nu al trots op mezelf. Ik ga het echt weer doen. Ik ga echt weer zelf op pad. En niet boodschappen doen maar naar onbekende plekken. In de trein naar Drenthe droom ik al over alle anderen wandeltochten die ik wil maken. Eerst Nederland, dan Duitsland, Engeland, Scandinavië en wie weet ooit…Nieuw-Zeeland. Ik kan weer verder met mijn Bucket list. Ook al zie ik bijna niet meer ik ben nog steeds dezelfde persoon. Impulsief, avontuurlijk en een tikkeltje naïef.

Ik droom: Eerst Nederland, dan Duitsland, Engeland, Scandinavië en wie weet ooit…Nieuw-Zeeland

Thuis hadden we voor de eerste nacht wel een mini camping gezocht. Adres staat in de navigatie app dus het avontuur kan beginnen. Het navigeren begint best goed. Goh eigenlijk veel makkelijker dan ik dacht.

Na tien kilometer lopen komen we aan bij het adres. Ik zie niet veel maar dit ziet er toch meer uit als een woonhuis en niet als een camping. Dankzij Nikki vind ik snel de voordeur en een jonge vrouw doet open.

De camping is geen camping meer

Oeps….dit was inderdaad een camping maar sinds een half jaar hebben wij het huis gekocht en is de camping er niet meer. Jammer dat de site nog wel op internet staat. Gelukkig weet zij een camping op drie kilometer afstand. Ik besluit maar even een lange pauze te nemen, wat te drinken en te eten. Nikki ligt naast me terwijl ik tegen de boom aanleun. Gek hoe gelukkig een mens kan zijn op zo’n moment.

De Camping blijkt een park met stacaravans te zijn. Maar de beheerder laat mij mijn tentje opzetten op een leegstaande plek. Wat een ruimte zo samen. En hij hoeft er niks voor te hebben. Die ene nacht en zo’n klein tentje. Meid, rust lekker uit en als we iets voor je kunnen doen laat maar weten.

We eten wat, Nikki speelt met haar bal. Hoe kan die hond nog energie hebben terwijl mijn benen loodzwaar zijn? Ik luister naar een boek. En als het donker wordt kruipen we samen in het tentje. Nikki kwispelt er op los. Erg gezellig en knus zo samen.

Tevreden val ik in slaap. Ik leef weer!