Mijn plan voor de beklimming van Aconcagua

Door: Bart Baars

Op 28 mei stond ik op de top van Denali, de hoogste berg van Noord-Amerika. Slechts 2 maanden geleden, al voelt het al meer dan een jaar geleden. Maar inmiddels is mijn vizier wel alweer volledig gericht op de volgende van de 7-Summits; Aconcagua. Inderdaad, de hoogste berg van Zuid-Amerika. Met 6960 meter is de Aconcagua ook de hoogste berg van heel Amerika… En ook nog eens de hoogste berg buiten de Himalaya!

Aconcagua wordt door veel meer mensen eerder beklommen dan Denali. Aconcagua is zonder meer een serieuze berg, maar klimtechnisch gezien eenvoudig en gemakkelijker te bereiken dan Denali. Veel mensen gebruiken de Aconcagua als kennismaking met expeditieklimmen of als voorbereiding op Denali.

De Aconcagua, gelegen in de Andes, in Argentinië. Zijn natuurlijke grens wordt gemarkeerd door de Valle de las Vacas in het noorden en oosten en de Kleine Valle de los Horcones in het westen en zuiden.

De berg en zijn omgeving maken deel uit van het provinciale Aconcaguapark. De berg heeft een aantal gletsjers, waarvan de belangrijkste de noordoostelijke of Poolse gletsjer en de oostelijke of Engelse gletsjer zijn. Bron: wikipedia

Ik doe dus een beetje de omgekeerde volgorde. Maar dat betekend niet dat ik Aconcagua niet als een serieuze klim beschouw. Al helemaal niet omdat mijn plan ietsje verder gaat…

Niet de normaal route

Veruit de meeste mensen beklimmen Aconcagua vanuit het noorden. Hier loopt de zogenaamde normaal route. Dit is een relatief makkelijke beklimming waarvoor geen touwen, stijgijzers of andere klimgereedschappen nodig zijn. Toch mag je Aconcagua niet onderschatten. Het is zeker niet even naar bijna 7000 meter klimmen zonder voorbereiding. Helaas is dat wel iets dat relatief veel gebeurt op Aconcagua; onervaren mensen die geen idee hebben wat een beklimming als deze inhoudt. Hierdoor gebeuren er relatief veel ongelukken op de normaal route van Aconcagua. Algemeen wordt het percentage klimmers dat succesvol op de top komt geschat op 30 tot 40%.

Algemeen wordt het percentage klimmers dat succesvol op de top komt geschat op 30 tot 40%

Voor deze route kies ik niet. De normaal route is mij wat te druk, en ik zoek iets meer uitdaging

Ook niet de Polish Traverse

Een alternatieve route is de zogenaamde Polish Traverse. Deze route loopt via de oostelijk Vacas Vallei schuin over de Aconcagua. De aanloop route is langer dan de normaalroute, maar rustiger. Aan het eind van de vallei begint de klim naar de Aconcagua. Net onder de Polish Glacier (vandaar de naam van deze route) traverseer je naar de normaal route. Het laatste stuk naar de top is dan ook gelijk aan de normaal route.

Klim technisch gezien is deze route vrijwel gelijk aan de normaalroute. Voor een deel klim ik deze route, maar niet helemaal.

Het is een flinke ijsklim, waarbij het ijs tot 60 graden stijl kan worden

Wat dan wel?

Voor een groot deel kies ik wel voor de Polish Traverse. Maar vanaf camp 2 op 5900m hoogte scheiden de routes. De polish Traverse slaat rechtsaf, in een klimmende traverse naar de normaal route. Ik ga rechtdoor, recht over de Polish Glacier (hopelijk) naar de top. Omdat je direct richting de top klimt wordt deze route ook wel de Polish Direct route genoemd.

Via deze Polish Glacier omhoog lijk mij een mooie uitdaging. Het is een flinke ijsklim, waarbij het ijs tot 60 graden stijl kan worden. 60 graden stijl ijs is al een leuke uitdaging, en al helemaal boven de 6000m! Daarnaast zullen we onderweg zones tegenkomen met flinke gletsjerspleten. De crux van de gehele klim ligt pas op 6700 meter, waar de tweede rotsband moet worden overwonnen. Hopelijk is het ijs is goed, anders kan het erg stijl en lastig worden!

De keuze voor deze route zorgt ook voor wat flexibiliteit

Maar, de keuze voor deze route zorgt ook voor wat flexibiliteit. Doordat ik de Polish Traverse route lang volg, kan ik er ook voor kiezen om via deze route een toppoging te doen. Bijvoorbeeld omdat de omstandigheden niet goed zijn, of omdat ik mijzelf niet sterk genoeg voel voor de pittige ijsklim. Uitwijken zonder de kans op de top de verspelen is dus mogelijk!

En nu maar voorbereiden

Inmiddels heb ik mijn trainingsarbeid opgepakt. Na ruim een maand herstellen van Denali voel ik me er weer klaar voor en heb ik zin om weer aan mijn conditie te werken. Inmiddels weet ik als geen ander dat voorbereiding 75% van het werk is om op de top te komen. En ik zal er weer alles aan doen om die top te bereiken!

Lees hier meer artikelen van Bart Baars

---

Bart wordt gesponsord door Rab en Mountainreporters