Ik stond op de top van de wereld en zo voelt dat!
Ik stond op de top van de wereld en zo voelt dat!
Een bijzondere en inspirerende reiservaring van Wilco Dekker
Het is 23 mei 2019, 05:40, 8.848 meter. Ik ben er, op het hoogste punt van de wereld. Moe, maar nog niet uitgeput. Mijn energieniveau is laag door het tekort aan zuurstof, ondanks de toevoer van extra zuurstof uit de fles die op m’n rug hangt. Met drie liter per minuut krijg ik net voldoende extra zuurstof toegevoerd om me warm te houden en me voort te bewegen.
Ik weet ook hoe zwaar de heenweg was en hoe gevaarlijk de terugweg wordt
Ik hoor mezelf zwaar ademen in het masker waarmee ik de zuurstof inhaleer. Af en toe hoest en rochel ik dwars door het masker heen. Mijn keel is gortdroog door de lucht en voelt als schuurpapier. Samen met het condens van mijn warme adem vormt zich een dikke ijspegel onder aan mijn zuurstofmasker.
Het zwaarste komt nog
Ik heb het ‘m geflikt. Het hoogste punt op de wereld maar ik ben er nog niet. Ik moet straks nog terug naar beneden. Terug over de ‘Northeast Ridge’, een lange bergkam op 8600 meter die is blootgesteld aan weer en wind. In mijn ogen huist een lichte bezorgdheid. Ik weet dat 70% van de ongevallen tijdens de afdaling gebeurt. Ik weet ook hoe zwaar de heenweg was en hoe gevaarlijk de terugweg wordt. Ik ben er nog niet. Ik moet straks volle focus houden bij elke stap.
Ik heb het ‘m geflikt. Het hoogste punt op de wereld maar ik ben er nog niet
Ik sta licht voorovergebogen en richt mezelf weer op om deze keer in volle bewustzijn om me heen te kijken, 360 graden om me heen. Er is niets hogers dan het punt waar ik nu sta. Mijn ogen zijn te koud om te tranen. De zon laat zich nu helemaal zien aan de horizon en de opwarming van de lucht aan de zuidkant van de berg zorgt voor thermiek die de lucht in beweging brengt en een behoorlijke wind genereert. Alles voelt opeens nog kouder aan.
Obstakels op de berg
In totaal sta ik 7 minuten op de top van de wereld. Overal om me heen zie ik de bolling van de aarde aan de horizon. Het is magistraal. Als ik over de top aan de zuidkant naar beneden kijk zie ik een enorme drukte. Het dringt dan nog niet tot me door dat ik dezelfde rij zie als op de foto die Nirmal Purja even later de wereld in stuurt en veel ophef veroorzaakt. Ik besef dat ik hier niet te lang moet blijven. Het wordt drukker en ik heb nog een lange weg terug te gaan. Ik heb nog voor 9 uur zuurstof in mijn flessen (op 3 liter/min) dat moet normaal gesproken ruim voldoende zijn om bij kamp 2 uit te komen (7600 meter). Op de terugweg kom ik veel mensen tegen die op hun weg omhoog zijn. Zij zijn ongetwijfeld veel later vertrokken dan ons team.
Afdalen langs de second step
Omdat je met z’n allen aan hetzelfde vaste touw vast zit, vormen deze mensen steeds een klein obstakel waar je langs moet. Soms lukt dat niet vanwege het smalle richeltje waar je overheen moet of de steile afgrond. Dan is het wachten tot er een goed plekje is waar dat wel kan. De afdaling langs de second step baart me wel zorgen. Daar vormt zich een kleine opstopping van, pak ‘m beet, 20 personen. Ik heb in eerste instantie geen idee waarom het hier stil staat. Ik wacht gelaten maar krijg het na 10 minuten toch koud. Schijnbaar is de afdaling langs de second step zo beangstigend dat er een paar mensen zijn die verstijven en daarmee de rest ophouden. Ik molenwiek met m’n armen en sla het bloed naar mijn vingertoppen en probeer m’n tenen te bewegen om wat warmte te genereren.
Na een klein uur mag ik zelf aan de afdeling beginnen van de second step. Ik zie de man voor me stuntelen en angstig naar zijn grip zoeken op de gammele ladder die aan oude touwen langs de rotsen hangt. Ik snap het niet. Wat zoeken die mensen hier? Ik snap de angst die kan ontstaan maar met voldoende oefening en ervaring klim je hier zo naar beneden. Zonder problemen eindig ik onderaan de second step en vervolg mijn weg terug.
Blijven rekenen
De beklimming van de Mount Everest is anders dan alle andere bergen die ik hiervoor heb beklommen. Wel hebben al die bergen bijgedragen aan de ervaring die nodig is om de Mount Everest met vertrouwen te kunnen beklimmen maar ik heb gemerkt dat een berg boven de 8000 meter een extra dimensie toevoegt. Dat is onder andere de tijd die nodig is om te acclimatiseren en het gebruik van extra zuurstof en daarmee ook de afhankelijkheid daarvan. Er is veel tijd nodig om je lichaam aan deze extreme hoogtes te laten wennen. Dit start op de Mount Everest in Base Camp en Advanced BaseCamp (ABC), respectievelijk 5200 meter en 6400 meter, en wordt opgevoerd naar de 7000 en 7500 meter.
Je lichaam leert tot deze hoogtes zichzelf nog te redden zonder extra zuurstof. Het nadeel van deze hoge acclimatisatiestages is dat je zo hoog zit dat je relatief weinig energie hebt om veel dingen te gaan doen. Je teert ondertussen langzaam in op je vetten en spieren maar zoekt ook de balans om toch fit genoeg straks de toppoging te ondernemen. Ik had me daarnaast de extreme afhankelijkheid van zuurstof niet zo voorgesteld als deze keer meegemaakt. Boven de 7500 meter heb ik gekozen om extra zuurstof te gebruiken (net als 97% van alle klimmers – dat geeft al aan welk gevaar er schuilt in een toppoging zonder extra zuurstof).
Ik kreeg te maken met een lekkende zuurstoffles en enkele korte opstoppingen bij de eerste, tweede en derde step
Het nadeel van het gebruik van extra zuurstof is dat deze vroegtijdig op kan raken en het verschil met de buitenlucht je dan in de problemen kan brengen. Ik kreeg te maken met een lekkende zuurstoffles en enkele korte opstoppingen bij de eerste, tweede en derde step. In totaal heb ik daar 3,5 uur mee verloren en daarmee kostbare zuurstof uit mijn fles verbruikt. Van de beschikbare 18 uur zuurstof om van kamp 3 naar de top heen en weer te gaan wordt de marge dan erg klein. Met 8,5 uur heen en 7 uur terug heb ik het net kunnen redden door op sommige stukken de zuurstoftoevoer van 3 liter per minuut naar 2 liter per minuut te zetten. Het is echter continue rekenen hoeveel zuurstof je nog hebt en hoeveel tijd je nog nodig denkt te hebben om door te lopen naar de top maar ook om genoeg over te houden voor de terugweg.
Het laatste wat je wilt is om in de zone des doods geen extra zuurstof meer te hebben. Dat verschil is te groot om te overleven en het is dan nog een kwestie van uren voordat je in een eeuwige slaap valt. De beklimming van de Mount Everest is niet zonder gevaren maar met de juiste ervaring, voorbereiding en training kan je de kans op ongelukken enorm verkleinen.
Is een droom te koop?
De discussie omtrent de drukte die dit jaar enorm in het nieuws kwam is nog lang niet over. Het is tragisch dat er, mede hierdoor, zoveel doden zijn gevallen. Ik zal in deze blog niet ingaan op de details maar met wat ik heb gezien waren er een hoop mensen aan het klimmen die met te weinig ervaring, kennis en ik vermoed ook voorbereiding en training aan deze reusachtige klim zijn begonnen. Hiermee breng je jezelf maar ook anderen op de berg in gevaar. Deze mensen willen te snel en te graag meteen het hoogste en betalen daar een vermogen voor om met extra sherpa support een droom uit te laten komen.
Ik ben van mening dat je een droom niet kan kopen, een droom moet je verdienen. En dan niet met geld maar in dit geval met passie, toewijding, motivatie en veel vrije tijd. De kans op ongelukken wordt veel kleiner en het plezier, het genieten en de voldoening worden veel groter. En eerlijk gezegd is dat wat bergbeklimmen zo mooi maakt.
Wilco Dekker beklom de Mount Everest via de Noord zijde (Tibet/China) en stond op 23 mei 2019 om 05:40 op de top van de wereld. Hij had zich aangesloten bij het expeditie team van Arnold Coster, drievoudig Everest summiteer en organisator en expeditieleider van twintig-plus Mount Everest expedities.
Via de Stichting ‘Grenzen aan de Top’ heeft Wilco met zijn beklimming tevens 8.848 euro opgehaald voor Artsen zonder Grenzen. Kijk voor meer informatie op www.grenzenaandetop.nl
Lees hier alle verhalen over Mount Everest
Wilco Dekker is een gepassioneerd bergbeklimmer en een avontuurlijke reiziger met nieuwsgierige inslag. Hij is tevens een technologie filosoof, een spiritueel ontdekker en bovenal onderzoeker en inspirator. Onderzoeker naar wat er buiten je comfort zone gebeurt en inspirator om die bevindingen te delen met hen die daarin geïnteresseerd zijn.