Bergans of Norway

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

Ik traverseerde Aconcagua twee keer in een beklimming!

Een reisverhaal van Bart Baars

7-Summits in 7 jaar beklimmen betekent dat ik minimaal eenmaal per jaar een van de 7 toppen moet beklimmen. Na Mount Elbrus en Denali was dit jaar de hoogste berg van heel Amerika aan de beurt; Aconcagua (6960m). Omdat Aconcagua niet een heel technische klim is heb ik van te voren al besloten Aconcagua via een alternatieve route te beklimmen.

Mijn keuze is gevallen op de Polish Direct Route. Dit is een steile ijsklim over de Polish gletsjer die slechts enkele malen per jaar beklommen wordt. Vooraf wist ik dat dit een flinke uitdaging zou worden. Maar als iemand anders het kan, waarom kan ik dat dan niet?

Twee keer traverseren?

Ik heb ervoor gekozen om Aconcagua te beklimmen via de Vacas Valley. Deze route wordt de False Polish Traverse genoemd. De False Polish Traverse heeft een wat langere aanloop naar Aconcagua, maar is vele malen mooier dan de normaal route. De False Polish Traverse sluit in High Camp aan op de normaal route. De topdag is daarom voor zowel de normaal route als de False Polish Traverse hetzelfde. Met de False Polish Traverse traverseer je dus over Aconcagua.

Om bij de Polish Glacier te komen heb ik eerst de False Polish Traverse route gevolgd. Maar op de topdag ben ik getraverseerd naar de Polish Glacier om deze frontaal te beklimmen. De totale klim heeft ongeveer 14 dagen geduurd. We hebben een extra rustdag gehad vanwege slecht weer en de afdaling hebben we in 2 dagen gedaan.

De afdaling heb ik via de normaal route gedaan.

Het einde van de Vacas Valley met op de achtergrond de Aconcagua en de Polish Glacier. Foto: Eigen collectie – the7in7.nl

Voorbereiden voor de topdag

Op high camp, op ongeveer 6000 meter hoogte, zetten we de tenten op en moet ik mijn vaste tentmaatjes verlaten. Morgen zal ik, samen met een gids, vroeger aan mijn top poging beginnen dan de rest van de groep. Alle andere leden van de groep zullen Aconcagua beklimmen via de normaal route, maar ik kies voor de langere en zwaardere Polish Direct Route. Zo snel alle tenten staan kruip ik direct in mijn slaapzak. Het zal niet meevallen op deze hoogte, maar ieder moment van slaap is er een!

Om precies 3 uur in de nacht worden we wakker en gaan de stoven aan om water te koken

Om precies 3 uur in de nacht worden we wakker en gaan de stoven aan om water te koken. Meer dan wat koekjes en een beetje muesli eet ik niet. Ik ben geen goede ontbijter, en zeker niet midden in de nacht op 6000 meter hoogte. Maar warm water in mijn thermosfles voor onderweg zal wel smaken!

Na een uurtje ontbijten en water koken stappen we op 4 uur de tent uit en gaan onderweg. Het eerste deel van de tocht is een traverse naar de Polish Glacier. Martin, de gids, heeft vooraf gezegd dat hij tot aan de gletsjer flink wil doorlopen en daarna meer de tijd wil nemen om te genieten van de klim en het uitzicht.

Opzoek naar de Polish Glacier

Ik heb mij hierom voorbereid op een snelle en heftige start, maar tot mijn verbazing loopt Martin behoorlijk rustig. Natuurlijk wil je op deze hoogte geen sprintjes trekken, maar ik volg Martin moeiteloos. Het enige wat mij dwarszit zijn mijn vingers. Ondanks mijn dikke handschoenen voel ik dat mijn pink en ringvinger ijskoud zijn. Ik zorg ervoor dat ik ze constant beweeg, en hoop dat er zo weer gevoel in komt.

Op de achtergrond de Polish Glacier waar het hard waait. Foto: Eigen collectie – the7in7.nl

We beginnen op hetzelfde pad als de rest van de groep zal doen. Het is pikdonker en ik loop met mijn hoofdlampje op. Het pad is breed en goed te doen. Na ongeveer 45 minuten slaan we van het pad af. Vanaf hier zullen we zelf de route moeten zoeken. Maar dit is ook het begin van de beklimming zoals ik die wil!

Stijgijzers onder!

Ik zie Martin zoeken naar de juiste weg en af en toe moeten we een stukje terug. We komen bij een flink sneeuwveld. Dat is het moment om de stijgijzers onder te binden. Na het sneeuwveld lopen we in het puin dat zo kenmerkend is voor Aconcagua. Brokken steen met zand. Bij iedere stap begint het te schuiven en loop je de kans naar beneden te zakken, en weer een stap omhoog te moeten doen om op de juiste weg te blijven. Het is zwaar, maar door de stijgijzers hebben we redelijk wat grip.

De rust, de eenzaamheid en de uitgestrektheid, het is schitterend!

Ondertussen begin het te schemeren. Onder aan de rotsband die we volgen zien we een perfect stenen bankje. We gaan er even op zitten en genieten. De rust, de eenzaamheid en de uitgestrektheid, het is schitterend! Als ik terug kijk zie ik verschillende hoofdlampjes in de verte. Klimmers die Aconcagua beklimmen via de normaal route. Ik ben blij dat ik daar niet ben, want wat is het heerlijk hier! Ik geniet met volle teugen!

Aan het begin van de Polish Glacier. Foto: Eigen collectie – the7in7.nl

We zijn inmiddels bijna 2 uur onderweg en het is nog ongeveer 30 minuten totdat we bij de Polish Glacier zelf zijn. Tegen die tijd zal het helemaal licht zijn. Ik kijk op mijn horloge en zie dat we ruim boven de 6300 meter zitten. Nu snap ik waarom ik al best vermoeide benen heb. Het is hard werken en er is weinig lucht.

Oef, wat is de Polish Glacier steil!

Ik zie de gletsjer nu in volle glorie van dichtbij. Ruim 600 meter hoog ijs, dat met ongeveer 60 graden omhoog loopt. De ijswand maakt indruk op me, maar tegelijkertijd voel ik me ook uitgedaagd. Wat erg meevalt is dat het ijs van de gletsjer in zeer goede conditie is. Er is nergens blank ijs te bekennen. Dit betekent dat we tijdens het klimmen geen vaste zekerpunten hoeven te maken, wat veel tijd scheelt. Onze klim naar de top van de gletsjer wordt twee keer onderbroken door rotsen. Ik zeg tegen Martin dat 600 meter mooi op te splitsen is in 6 pauzes en tussendoor 100 meter klimmen. Dat moet te doen zijn! Niets houdt ons tegen, gaan dus!

Het eerste stuk traverseren we, maar al snel kiezen we ervoor om recht omhoog te klimmen. Het is zwaar, echt heel zwaar. De ijle lucht hakt erin en de voorgenomen 6 stops heb ik allang uit mijn hoofd gezet. Het zullen vele pauzes meer worden.

Het touwprobleem

We komen aan bij de eerste rotsband. Het laatste stuk voor de rotsband was te steil om alleen op je voeten te lopen. Handen erbij dus, met de pickel ter ondersteuning. Bij de rotsband eten, drinken en praten we wat. Voor de volgende 300 meter is er een vast touw aangelegd. Niet voor ons, waar voor een eerder team. Zij wilden van de Polish Glacier af skiën, maar daarvoor lag er te weinig sneeuw.

Aan het eind van de pauze pak ik het vaste touw toch maar vast, en leg mij ego even opzij

We wisten vooraf af van het vaste touw. Ik heb gezegd dat ik niet met behulp van het vaste touw wilde klimmen. Tijdens de aanloop van Aconcagua heb ik gezegt dat ik op eigen kracht wil klimmen. Een touw kan je gebruiken voor de veiligheid, maar niet om de klim makkelijker te maken.

Aan het eind van de pauze pak ik het vaste touw toch maar vast, en leg mij ego even opzij. Het is overleven om boven te komen, dus is de hulp van het touw meer dan welkom.

Tijdens het klimmen merk ik dat het touw niet veel voordeel geeft. We klimmen op handen en voeten, en mijzelf omhoog trekken aan het touw lukt simpelweg niet. Wat wel helpt is dat er naast het touw al mooie stapjes in het ijs zitten. Hierdoor hoef ik mijn stijgijzers minder het ijs in te schoppen wat veel energie scheelt. Ondanks deze stapjes in het ijs branden mijn kuiten flink en ben ik constant op zoek naar meer zuurstof. Sommige stukken gaan goed en maken we mooie meters omhoog. Soms moet ik na 5 stappen alweer stoppen om op adem te komen. Het is loodzwaar.

De laatste loodjes?

We komen aan bij de tweede rotsband. Hier kunnen we het vaste touw wel goed gebruiken. We moeten enkele stapjes maken door zogenaamd mixed terrein; een stuk waar zowel rots als ijs is, terwijl het zowat loodrecht omhoog gaat. Normaal gesproken is dit niet zo’n probleem, maar op deze hoogte is het zeker een uitdaging. Het gaat goed, maar na deze pasjes moet ik toch even rusten en weer op adem komen. Ik ga kapot, maar stel mezelf gerust met dat het nog slechts 100 meter klimmen is. Bovendien vlakt de gletsjer gedurende die 100 meter af. Het moet gaan lukken! Ik geeft Martin een high-five; we gaan het doen!

Ik ga kapot, maar stel mezelf gerust met dat het nog slechts 100 meter klimmen is

Toch vallen de laatste 100 meter niet mee. Ik heb het gevoel dat ik steeds vaker en langer moet rusten. Ook in mijn hoofd ontstaan wat twijfels. “Zit er eigenlijk wel een einde aan deze gletsjer?” of “Is dit nou echt wat ik leuk vind”? zijn voorbeelden van vragen die door mijn hoofd spelen.

De pijn in mijn kuiten, het snakken naar adem. Alles in mijn lichaam dat roept dat het genoeg is. Als we rusten, dan moet ik eten en drinken, maar ook dat gaat met grote tegenzin. Dus vind ik dit nu echt leuk? Ja! Dit is wat ik wil, dit is waarvoor ik bijna dagelijks train en dit is waarvoor ik leef. Aconcagua kan me nog zoveel pijn doen, ik ben sterker en ik zal de top bereiken. Dit is wat ik kan, dit is waar ik goed in ben. Geen gezeur! Volhouden en klimmen!

Op de top!

Aan het eind van de Polish Glacier is het nog ruim 2 uur traverseren naar de echte top van Aconcagua. Ik ben blij dat het echte klimmen voorbij is en dan ik weer comfortabel op beide benen kan staan.

Na een goede pauze beginnen we aan het laatste deel. Lopen gaat gelukkig beter. Regelmatig stop ik om een slok te drinken en probeer ik wat te eten. Zo hoop ik wat kracht te winnen. Ik ben dan wel bijna op de top, maar dan ben ik pas halverwege de klim. Natuurlijk volgt de afdaling ook nog. Ik ben helemaal gesloopt, terwijl de afdaling nog moet beginnen.

Langzaam komt het besef. Het is gelukt!

Op de top van Aconcagua! Foto: Eigen collectie – the7in7.nl

Als we op de top aankomen worden we verwelkomd door het eerste deel van de rest van de groep. Zij zijn via de normale route gekomen, net 15 minuutjes eerder dan wij. We worden vol trots ontvangen en de felicitaties gaan rond. Ik moet even gaan zitten, want ik ben doodop. Langzaam komt het besef. Het is gelukt! Ik heb de Polish Direct Route op Aconcagua beklommen! Er biggelt een traan over mijn wang naar beneden. Ik ben zo moe, maar ook trots!. Nu de afdaling nog…

Meer volgt!

Wil je meer weten over mijn beklimming van Aconcagua? Dat komt goed! Ik werk nog hard aan een video verslag van de beklimming, zodat je ook daadwerkelijk kan zien wat ik meegemaakt heb.

Geen geduld? Mede-klimmer Remy Kloos heeft de onderstaande korte video gemaakt!

https://www.youtube.com/watch?v=Dc_Wa6pbHQA

Lees hier meer artikelen van Bart Baars


Bart wordt gesponsord door Rab, Haglöfs en Mountainreporters

klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië


 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

 

Yomads

Onvergetelijke outdoorreizen van Yomads

Bij Yomads draait alles om het creëren van onvergetelijke outdoorreizen. De trips zijn speciaal geselecteerd zodat je op de meest unieke plekken komt, #opjebucketlist. Je ontdekt tijdens het hiken ongerepte landschappen en nieuwe bestemmingen. In kleine groepen, ver buiten de gebaande paden en weg van de massa. Lees meer

Little America

Unieke rondreizen door het noordwesten van de VS

Ontdek de Pacific Northwest door de ogen van de locals met Little America. Je verblijft in kleinschalige accommodaties, midden in de overweldigende natuur van Oregon en Washington. Maak kennis met de vriendelijke hosts en beleef een unieke en onvergetelijke reis, ver weg van het massatoerisme.
Lees meer