Is de Death Road echt zo gevaarlijk?

Een reiservaring van Karin Nijhof

Iedereen heeft wel eens een filmpje van de Death Road voorbij zien komen. Vrij vertaald, de weg des doods. In 1995 werd deze weg uitgeroepen tot ’s werelds meest gevaarlijke weg. De cijfers liegen er niet om. Er werd destijds geschat dat er jaarlijks 200 tot 300 weggebruikers omkwamen. Sinds een aantal jaren is de oorspronkelijke Death Road gesloten voor verkeer. Weggebruikers die deze route moeten afleggen, kunnen dit tegenwoordig via een alternatieve, veiligere weg doen.

Echter, de Death Road is wel toegankelijk voor mountainbikers. Mountainreporters Karin en Nora waren in de buurt en zochten hun grenzen op deze Death Road op! Is de Death Road werkelijk zo gevaarlijk?

Geschiedenis

De Death Road heeft een opmerkelijke geschiedenis. In de jaren dertig hadden Bolivia en Paraguay oorlog. Door deze oorlog had Bolivia had veel Paraguayaanse krijgsgevangenen. In die tijd werden de krijgsgevangenen aan het werk gezet. Ze moesten onder andere de weg tussen La Paz en Coroico aanleggen. Veel krijgsgevangenen deden een poging om te ontsnappen tijdens deze werkzaamheden. Als ze gesnapt waren kregen ze twee keuzemogelijkheden. Gedood worden door middel van een kogel door het hoofd of springen van deze weg in het naastgelegen diepe ravijn. Dit laatste deden dan ook verschillende krijgsgevangenen.

Met de gegevens uit de jaren dertig en de gegevens van nu staat het dodental op ruim 19.000. Niet voor niets dus heeft deze weg, de naam Death Road gekregen.

Het vinden van een fijne touroperator

Op eigen houtje is het vrijwel onmogelijk om als toerist de Death Road te gaan fietsen. Bovendien moet je in het bezit zijn van een goed materiaal. Dat wil zeggen een “veilige” mountainbike waarbij je blind kunt vertrouwen op de remmen. Nog steeds gebeuren er ongevallen op de Death Road met een dodelijke afloop. In de miljoenen stad La Paz, kun je het best een touroperator vinden die deze dagtour aanbiedt. Inmiddels zijn er meer dan veertig touroperators waardoor je door de bomen het bos niet meer ziet. De aanbieders verschillen bovendien ook flink in prijs. Daarom delen wij graag onze ervaring met Ride On Biking. Een Boliviaanse Company met zeer ervaren mountainbikers en een goede service.

Ride on Bolivia biking

De locatie van het kantoor Ride on biking, is even zoeken. Eenmaal daar word je vriendelijk welkom geheten en wordt de tour doorgesproken. Kleding wordt gepast evenals al het andere materiaal wat nodig is voor deze tour. Aangezien de tour “geheel op eigen risico” is, moet je papieren ondertekenen dat je zelf verantwoordelijk bent m.b.t ongevallen. Ride on biking is company met veel ervaren medewerkers en allen hebben een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Per vijf bikers gaat er één gids mee. Vaak is de groep groter dan vijf en gaat er altijd een Engels sprekende gids mee. Alle instructeurs hebben minimaal vier jaar ervaring. In de ochtend wordt je door bike on Tours bij je hotel/hostel opgehaald en dan kan de Death Road beginnen.

Is de Death Road echt zo gevaarlijk?

Met lichte spanning werden we wakker. Om zeven uur in de ochtend zouden wij worden opgehaald bij ons hostel. In La Paz is het echter altijd een verkeerschaos. Het werd dus half acht. Ons busje werd volgeladen met medepassagiers die samen met ons de Death Road zouden gaan fietsen. Na iets meer dan een uur te hebben gereden, was daar onze eerste stop. Onze mountainbikes maakten wij klaar voor gebruik, en we trokken onze kleding en beschermstukken aan. En dat was hard nodig, want hoeveel wij aan het bewegen waren, warm kregen we het er niet van.

Wij bevonden ons op een hoogte van 4700 meter. De omgeving was bedekt met een dun laagje sneeuw. Maar het regende niet, iets waar we blij mee waren. Mistig was het wel. Ride On biking, had voor een stevig ontbijt gezorgd. Vers bananenbrood en stokbrood met kaas. Na het ontbijt volgden we een ritueeltje met sterke drank en “doopten” we onze bike, op dat we zonder ongelukken de dag zouden doorstaan.

Death Road

De weg tot aan het echte startpunt van de Death Road bestond uit asfalt. Dit is een tocht van 23 kilometer. Handig, want op die manier leer je je fiets goed kennen. Wij fietsten in een groep van dertien mensen met drie gidsen en een busje met chauffeur die achter ons bleef rijden. Mocht je willen stoppen of had je materiaalpech, dan werd het altijd goed opgelost. De kou zorgde in het begin van onze tocht ervoor dat wij geen gevoel meer in onze handen en voeten hadden. Remmen werd hierdoor bijna onmogelijk. Gelukkig daalden we al snel waardoor we het steeds een beetje warmer kregen.

De start van de echte Death Road bevond zich op 3100 meter. Tijd voor een warming-up en wat foto’s. De fijne geasfalteerde wegen verdwenen en maakten plaats voor smalle zandwegen met oneindig veel keien op de weg. Een ravijn bevond zich direct naast de zandweg. Door de mist konden we de diepte van het ravijn niet zien. Dit maakte de Death Road nog een tikkeltje spannender.

Doordat wij onderweg vaak pauzeerden was het goed te doen voor iedereen. Er fietste een gids voorop, eentje achteraan en eentje in het midden. Iedereen kon op zijn eigen tempo de afdaling doen. Ook de mountainbikes zelf werden tijdens elke stop goed nagecheckt.

Ride on Biking

Een groot voordeel van Ride on Biking is dat ze als laatste groep op de Death Road vertrekken. Hierdoor lijkt het of je de enige groep op deze weg bent.
De totale Death Road bestaat uit 65 kilometer downhill. Het startpunt was op 4700 meter, en de finish op 1200 meter. Aan de start van de Death Road hadden wij een beetje last van onze ademhaling. De oorzaak ligt waarschijnlijk in de hoogte. Neem daarom verschillende lagen kleren mee. Alle kleren kunnen altijd in de bus die achter de groep aan rijdt. Na de finish rijd je naar een hotel een klein eindje verderop, waar je kunt zwemmen, douchen en eten. Laat in de avond word je weer terug gebracht naar je hostel.

Onvergetelijke ervaring

Fietsen op de Death Road is een bijzondere, unieke, gave en onvergetelijke ervaring. Het blijft een weg die niet zonder gevaren bestaat. Smalle wegen, slecht zicht, ravijn, losliggende keien, watervallen alles kom je tegen. Net als regen, sneeuw en zon. Sinds 1908 zijn er 28 fietsers overleden. Een enkele vangrail is in de loop van de jaren aangelegd. Voor de rest is alles wat je ziet ravijn. Gemiddeld fiets je 45 a 50 kilometer per uur op het asfalt en rond de 38 a 40 kilometer per uur op de originele Death Road. De kick en de adrenaline die je ervoor terug krijgt is onbetaalbaar. En, na afloop krijg je een shirtje met dat je de Death Road hebt overleefd. Je moet wel een durfal zijn om deze weg aan te kunnen!

Lees ook over de ervaringen met de Death Road van reporter Christianne: klik hier