Mijn tips voor een huttentocht met kinderen

Kids, Karwendel en Adlerweg

Een reisverhaal van Bart Baars

De eerste week van de vakantie is achter de rug. We hebben er een huttentocht van 3 dagen opzitten dwars door het schitterende Karwendel in Oostenrijk. We zijn amper terug in het dal of mijn zoon van zeven jaar vraagt wanneer we naar de volgende hut gaan. Ik kijk hem wat verbaasd aan. “Zijn je benen niet moe?”, vraag ik hem. “Nee”, antwoordt hij, “en van mij mogen de paadjes ook wel wat moeilijker!”.

Karwendel, wat ongerept en mooi!

Na onze huttentocht van vorig jaar in het Virgental, zijn we dit jaar voor twee weken neergestreken bij de Achensee in het Karwendel. Ons plan is om twee keer een korte huttentocht te maken en tussendoor een paar daagjes bijkomen met koele voetjes in de See. Na goed zoeken hebben we een mooie tocht gevonden voor de eerste week. Doordat de Falkenhutte enkele jaren dicht is voor groot onderhoud, valt het plannen van de tweede huttentocht niet mee. Maar, zo hadden we bedacht, we bedenken ter plekke wel wat!

Doordat de Falkenhutte enkele jaren dicht is voor groot onderhoud, valt het plannen van de tweede huttentocht niet mee

Op huttentocht!

Vanaf het treinstation in Zirl lopen we het bos in. Het duurt niet lang of we lopen op een breed grindpad dat steil omhoog loopt. Het is heet vandaag, ruim boven de dertig graden. Mijn jongste zoon van drie is allang bij me in de rugdrager geklommen. Zijn benen zijn moe, zegt hij, maar zijn mond blijkbaar niet. Overal weet hij een vraag over te stellen, en mijn antwoord is niet altijd wat hij wil horen. Daarnaast is mijn rugzak, met hem erin, ongeveer 25 kilo zwaar. Heel veel adem heb ik ook niet over! Na dertig minuten begint ook mijn oudste zoon te mopperen. Het pad is te steil en het is te warm volgens hem. Ik weet inmiddels dat het werkelijke probleem is dat het pad te makkelijk is. Hij wil klimmen en klauteren en dat hoeft hier niet.

Ik weet wat het probleem is. Hij wil klimmen en klauteren en dat hoeft hier niet.

Gelukkig begint een stuk verder wel het echte bergpaadje en in een mum van tijd geniet iedereen van de schitterende omgeving. Na nog ongeveer een uur lopen zijn we bij de eerste hut: het Solsteinhaus. Daar blijken nog veel meer kinderen te zijn waar je heerlijk mee kan spelen.

En weer verder

De volgende ochtend gaan we al vroeg weer op pad naar de Nördlinger Hütte. We kunnen kiezen uit twee routes: een technisch moeilijkere, maar kortere en een langere. Vooraf wordt er gewaarschuwd dat ‘Trittsicherheit und Schwindelfreiheit’ noodzakelijk zijn. Uiteindelijk kiezen we voor de langere route die wel veel meer hoogtemeters heeft, doordat we twee keer over een zadel moeten. We houden een schema aan waarbij we na 60 minuten wandelen even rusten, eten en drinken.

Vooraf wordt er gewaarschuwd dat ‘Trittsicherheit und Schwindelfreiheit’ noodzakelijk zijn.

De dag is lang en pittig. Eenmaal bovenop het laatste zadel voelen we allemaal de benen. Volgens mij berekeningen kan de hut niet ver meer weg zijn, maar we zien hem niet. Er volgt nog een uur over een rotsachtig pad langs een steile bergwand. En dan opeens staan we vrijwel op het dak van de hut. Snel aan de Kaiserschmarrn, want we hebben gehoord dat ze zeldzaam lekker zijn hier!

Kris kras over de Adlerweg

Gedurende de tocht lopen we stukken van de Adlerweg. De Adlerweg is een 280 kilometer lange trek dwars door de Tiroler Alpen. Een schitterende tour die over het algemeen goed te doen is. Hier en daar lopen wat kabels langs het pad ter ondersteuning, maar dat is niet iets dat een ervaren bergwandelaar mag tegenhouden. Dankzij de stukjes van de Adlerweg die wij gelopen hebben weet ik zeker dat ik die nog een keer helemaal wil doen. 31 dagen over de mooiste wandelwegen in Tirol, wie wil dat niet?

De Seefelder Königstour

De laatste etappe van deze tocht is de Seefelder Konigstour. Een mooie dag over de Reither Spitze en de Seefelder Spitze. Direct na ons vertrek uit de Nördlinger Hütte wordt het wat meer klauteren over de rotsen. De oudste vindt het schitterend. Ik zie aan zijn houding en bewegingen dat hij het helemaal naar zijn zin heeft. De jongste vindt het minder, Hij moet van mij in de draagzak. Ik vind het te gevaarlijk voor hem om hier te lopen.

Op het zadel na de Reitherspitze nemen we pauze. Ik weet dat vanaf hier het pad makkelijker wordt. Eindelijk mag ook de jongste zelf lopen, wat duidelijk gewaardeerd wordt. Zijn gekakel bereikt recordhoogtes! En de oudste? Die zie ik ergens ver voor me als een stipje lopen. Ik zie hem pas weer terug als hij ruim twintig minuten heeft staan wachten op de Seefelder Spitze.

De uitdaging

Het verzoek van mijn oudste zoon om moeilijkere paadjes is niet tegen dovemansoren gezegd. Al snel hebben we de afspraak dat we er een dagje met zijn tweeen op uittrekken. Na de nodige uurtjes naar alle meegebrachte kaarten staren nemen we een besluit. Vanuit Mittenwald loopt er een mooi pad naar de Westliche Karwendelspitze en kunnen we met de Karwendelbahn weer naar beneden. Op de kaart is het pad rood gestippeld, wat zou moeten betekenen dat het de uitdaging biedt die mijn zoon zoekt.

Op de kaart is het pad rood gestippeld, wat zou moeten betekenen dat het de uitdaging biedt die mijn zoon zoekt.

Het eerste deel van het pad loopt door het bos. Gelukkig is het pad wel direct smal en klimt het aardig. Mijn zoon loopt voorop, en voor de verandering loop ik met een licht dagrugzakje. Ik merk dat ik stevig moet doorlopen om hem bij te houden. Mijn rug is na dertig minuten klimmen drijfnat, wat mijn gevoel bevestigt. We lopen hard, te hard om de hele dag te blijven doorgaan. Ik besluit op kop te gaan lopen en zo het tempo wat te drukken. Dat lukt, maar evengoed zitten we na minder dan 5 kwartier al bij de Mittenwalder hutte. Dat is ruim vijftien minuten sneller dan de bordjes aangeven!

Halverwege! Nu begint het

Bij de Mittenwalder hutte nemen we uitgebreid pauze om te eten en te drinken. Ik weet dat vanaf hier de uitdaging pas begint. Het pad wordt moeilijker, steiler en rotsachtiger. Tijdens de pauze hebben we een uitgebreide discussie of de witte velden in de rots sneeuwvelden zijn of licht gekleurde rotsen.

Een stukje verder wordt het inderdaad lastiger. Het duurt niet lang of we hebben handen en voeten nodig. Het weer valt helaas wat tegen, waardoor we het eind van de route in de wolken zien verdwijnen. Het klimmer en klauteren bevalt, dat kan ik duidelijk zien aan mijn zoon. Stoer wandelt hij over de rotsen en soms lastige stapjes. De bergbeklimmer die we vorig jaar in hem ontdekte is weer helemaal terug!

Na bijna vijf uur kimmen en klauteren komen we, in de wolken, aan bij de top van de Karwendel bahn. Mijn zoon zegt dat zijn kuiten wel een beetje zeer doen, en dat we niet naar de top van de Westliche Karwendelspitze hoeven. We besluiten nog een lekkere cola te drinken voordat we de lift naar beneden pakken. Uitdaging voltooid!

Uitdaging voltooid, maar het mag nog moeilijker!

Eenmaal terug op de camping is hij helemaal vol van de dag. Het was schitterend, maar nog steeds niet moeilijk genoeg volgens hem. Ik vertel hem dat als we nog moeilijker willen, dat we moeten gaan klimmen met touw en zekeringen. Hij vraag zich af waarom, en ik leg uit dat het zonder te gevaarlijk wordt. Hij denk er even over na, en besluit dan dat ook dat prima is!

Ik vertel hem dat als we nog moeilijker willen, dat we moeten gaan klimmen met touw en zekeringen.

Uiteindelijk hebben we niet nog een moeilijke tocht gedaan, daar is het niet van gekomen. Wel hebben we een dagje geklommen op een rots met touw, klimsetjes en alles wat bij rotsklimmen hoort. Daar ontdekte hij dat het best eng kan zijn, en je het touw moet leren vertrouwen. Maar desondanks heb ik al een gevoel wat er volgend jaar gaat gebeuren. Ik neem wel weer een touw mee, en klimsetjes, en twee gordeltjes!

Wat hebben we gedaan?

Zoals eerder gezegd hebben we twee korte huttentochten in Karwendel gedaan. De eerste begon bij het treinstation van Hoch Zirl. We zijn via het Solstein Haus en de Nördlinger Hütte naar Seefeld gelopen. De route bleek hier en daar redelijk technisch te zijn met wat kabels en treetjes ter ondersteuning. Het laatste deel van de tocht was een afdeling over een skipiste. Dat was niet het leukste stuk, maar de rest van de tocht was geweldig!

De tweede tocht liep Alpengasthof Gern Alm via AlpenGasthof Die Eng naar de Lamsenjochhutte. En zo weer terug naar het startpunt. Deze toch was zeer goed te doen. Helaas is Die Eng meer een hotel dan een berghut, wat de sfeer anders maakt. Desalnietemin is deze toch ook zeker de moeite waard!

---

Lees hier meer artikelen van Bart Baars

---

Bart wordt gesponsord door Haglöfs, Rab en Mountainreporters