Met een mountainbike op roadtrip door de Zwitserse Alpen
Met een mountainbike op roadtrip door de Zwitserse Alpen
Door André Deunhouwer
Het is aan het einde van de zomervakantie. Alleen de inwoners van de regio Midden-Nederland genieten nog van hun welverdiende vrije dagen. En ik vertrek naar de Zwitserse Alpen om te mountainbiken! Met als doel om verschillende regio’s te bezoeken om daar de sfeer te proeven en te genieten van uitbundige natuur. Maar vooral ga ik om zoveel mogelijk trails te rijden van de groeiende mountainbikecultuur in de regio Wallis.
Reizen naar en in Zwitserland
Vanuit Amsterdam vlieg ik met Swiss Air binnen vijf kwartier naar Zürich. Van daaruit reis ik verder met de trein. Per e-mail had ik een ‘Swiss Travel Pass’ gekregen waarmee ik onbeperkt met het openbaar vervoer gebruik mag maken. Ook heb ik gelijk gratis toegang tot meer dan vijfhonderd musea, maar ik denk niet dat ik daar de komende dagen tijd voor heb. Hoewel ik me in het vliegtuig nog afvroeg of er geen vlucht dichterbij mijn eindbestemming kon komen, geniet ik in de trein vooral van een relaxte manier van reizen. Mijn telefoon staat vol met gedownloade Netflix-afleveringen, maar doordat door het raam naar buiten kijken minstens net zo interessant is, besluit ik om mijn telefoonaccu te sparen en mij te verwonderen over het aantal toenemende hoogtemeters.
Ook de dorpjes die we passeren zijn een genot om naar te kijken, de pittoreske huizen lijken opgestapeld tegen de heuvel op te staan. Om de seconde zie je ergens de scherpe punt van een nieuwe kerktoren boven de horizon uitsteken. Ik geniet nu al enorm van de reis die ik mag maken… en dan moet het mountainbiken nog beginnen!
Dirk, Umberto en Jan
Na een kort ritje met een lokale trein kom ik aan in Mörel. Hier zal ik twee nachten verblijven en tevens mijn reisgenoten ontmoeten. Bij hotel Salina Maris check ik in en ontmoet ik Dirk, een journalist uit Duitsland en Umberto, de fotograaf uit Italië. Iets later arriveert Jan, onze gids voor de komende twee dagen. Jan heeft met de organisatie de routes uitgestippeld en zal ons de highlights laten zien.
We rijden op een prima ‘Trek Slash 8’, een stevige full suspension bike, die we zeker nodig zullen hebben
Na een korte introductie en uitleg over de omgeving van Aletsch Arena gaan we naar de garage om onze bikes af te stellen. We rijden op een prima ‘Trek Slash 8’, een stevige full suspension bike, die we zeker nodig zullen hebben! Als alle zadels hoog genoeg zitten, de vering is opgepompt en de bandenspanning klopt is het tijd om te gaan eten. En na het verorberen van een Cordon Bleu, het luisteren naar elkaars reisverhalen en een iets te groot biertje gaan we op tijd naar bed, want we worden alweer vroeg aan het ontbijt verwacht.
Als om half zeven de wekker gaat en ik de gordijnen open doe blijf ik even staan om te kijken naar het prachtige uitzicht dat ik vanuit mijn kamer heb. Het ontbijt is royaal en zoals altijd is er teveel keus en is mijn bord een oneerbiedige mengelmoes van fruit, broodjes, verschillende soorten kaas (want we zijn in Zwitserland) en lokale lekkernijen waar ik de naam niet van weet. Als de essentiële bak koffie op is en we onze banaan voor onderweg gepakt hebben gaan we onze bikes halen.
Aletsch gletsjer
Via een asfaltweg vol haarspeldbochten gaan we naar beneden om daar eerst de trein te pakken naar ons startpunt, een paar dorpjes verderop. In het dorpje Fiesch pakken we een gondel naar de Fiescheralp op 2212 meter hoogte. Als we uitstappen vraagt onze gids of we eerst nog een kop koffie willen, waarop wij bijna in koor zeggen: ‘no thanks, let’s bike first!’ En een paar seconden later zitten we al in onze eerste klim.
‘no thanks, let’s bike first!’
Als we iets later vragen hoelang deze klim duurt is het antwoord: ’ten minutes’. En na zo’n vijftien minuten staan we voor een kleine doorgang waar mountainbikers wel doorheen kunnen, maar koeien niet. We geven een aantal koeien een aai over hun kop en beginnen aan onze eerste afdaling in Zwitserland. De singletrail kronkelt door een landschap van gras en hier en daar wat kleine rotsen. We fietsen in een wolkendek, waardoor het geheel er mysterieus uit ziet.
Bij een klein meertje zoekt onze Italiaanse reisgenoot een verfrissende duik en daarna dalen we af naar zo’n 2000 meter waar ondertussen de zon helemaal tevoorschijn is gekomen en onze eerste afdaling een feit is. We zijn bij het recreatieve meer Bettmersee, waar veel mensen aan het zwemmen, wandelen en fietsen zijn. Wij vinden een pumptrail die bedoeld is voor kinderen om te oefenen. Als ik de korte trail gereden heb moet ik concluderen dat de kinderpumptrail verdacht veel lijkt op de mountainbikeroutes die in Nederland aangelegd worden. Gladde trails met met kombochten en minimale obstakels. We spelen nog wat op de geasfalteerde pumptrack om daarna weer een klim in te zetten naar het, letterlijke en figuurlijke, hoogtepunt van onze dag.
Hoogtepunt
Al fietsend, en af en toe lopend, klimmen we naar Moosfluh op 2333 meter waar we getrakteerd worden op een uitzicht waar je stil van wordt. Daar kijken we uit over de grootste gletsjer van de Alpen:de Aletsch gletsjer. Onze gids vertelt dat de gletsjer bijna 24 kilometer lang is en zo’n 900 meter diep gaat. Ook zien we dat de gletsjer nog niet zo heel erg lang geleden veel hoger kwam. De gids wijst ons op de lijnen op de bergen die aangeven hoeveel de gletsjer al gesmolten is. Breuklijnen in de berg laten ook zien dat de berg aan het verplaatsen is door het verdwijnen van het ijs. ‘Everytime I come here, I smile and cry at the same time…’: zegt onze gids terwijl hij naar de gletsjer staart…
Een imposant decor
Voordat we van onze lunch mogen genieten wacht ons eerst nog een prachtige afdaling over flow trails, een aantal natuurlijke rockgardens, wortelpaden en Hobbit-achtig landschap. Dit alles met de gletsjer als imposant decor. Met een flinke trek vragen we Jan hoever het nog is, zijn antwoord: ’ten minutes’, twintig minuten later komen aan bij de lunchplek.
een prachtige afdaling over flow trails, een aantal natuurlijke rockgardens, wortelpaden en Hobbit-achtig landschap
Na een eenvoudige, maar doeltreffende lunch is het tijd voor de afdaling richting ons hotel. Van 2227 meter zullen we het berglandschap met vergezichten inruilen voor bosgebied en zullen de trails wat technischer worden tot we weer terug zijn bij ons hotel op zo’n 800 meter hoogte. Snelle en lange afdalingen worden afgewisseld met smalle paadjes langs richels waar we per se af moeten stappen (er stond een waarschuwingsbord…)
We krijgen wat tips van Jan om de afdalingen wat beter onder controle te krijgen. Zo leert hij ons dat we als een ‘cowboy’ op onze pedalen moeten staan, zodat de fiets onder ons een stuk wendbaarder is. Het werpt gelijk zijn vruchten af en met de nodige westergrapjes zetten we de laatste paar afdalingen in. Als Dirk onze gids vraagt hoever het nog is, antwoord de rest in koor: ’ten minutes’. Een half uur later rijden de parkeerplaats van het hotel op. We geven ‘high fives’, drinken een lokaal biertje en frissen onszelf wat op. Na een zeer goede maaltijd is het tijd om alvast de koffer een beetje in te pakken en vroeg naar bed te gaan, want morgen staat ons volgende avontuur te wachten.
Stoneman Glaciara
Tijdens onze rit in Aletsch Arena hebben we meerdere trails gereden die onderdeel zijn van de ‘Stoneman Glaciara’. Dit is mountainbikebeleving van 127 kilometer lang en ruim 4700 hoogtemeters. Het is geen wedstrijd, het is een individuele uitdaging die je in je eigen tempo mag volbrengen. Volbrengen binnen één, twee of drie dagen levert je wel een gouden, zilveren of bronzen medaille op. De route is voorzien van een duidelijke markering en onderweg moet je een aantal stempelposten langs. Mocht je er meerdere dagen over doen, dan kan je verblijven bij één van de vele bikehotels langs de route. Meer informatie over de uitdaging kan hier vinden: Stoneman Glaciara
Mountainbiken in Grächen
Na een prima ontbijt laden we onze fietsen op een trailer en maken we een busrit van ongeveer zestig minuten naar de volgende regio die we onveilig gaan maken op onze bikes! We komen aan in Grächen, een klein en gezellig dorp op ongeveer 1600 meter hoogte. Omdat we wat tijd hebben verloren wordt onze bagage meegenomen naar het hotel en stappen wij direct op onze fietsen naar de dichtstbijzijnde gondel.
Deze gondelbaan heeft een aantal speciaal voor families aangepaste gondels, wat inhoudt dat ze gedurende de weg een sprookje in het Duits afspelen. Wij luisteren vandaag naar: de Bremer stadsmuzikanten. Na de rit valt ons pas op dat ook de buitenkant geheel in het teken staat van dit sprookje. Bij navraag blijkt dat Grächen zich vooral richt op familievakanties. Op de berg komen we dan ook verschillende speeltuinen tegen en activiteiten die voor jong en oud vermakelijk zijn.
Momenteel bevinden wij ons op de Hannigalp op 2122 meter. Omdat we nog vol energie zitten besluiten we nog 250 meter te klimmen naar een uitzichtpunt en van daaruit naar beneden te duiken. De klim kost de nodige ’ten minutes’, maar is zeker de moeite waard. Het weer is prima en de lucht is helder, dus we kunnen vele bergtoppen ver kijken. Onze gids wijst in de verte en vertelt ons dat achter die berg Italië ligt. Ik geloof hem gelijk en pak al hijgend de banaan die ik van de ontbijttafel heb meegenomen.
‘What goes up, must come down’
Met deze quote in mijn hoofd begint een epische afdaling. Nog boven de boomgrens dalen we af over rotsachtige paden, oefenen we switchbacks (scherpe haarspeldbochten) zonder af te stappen en voelen we ons steeds zekerder op onze bikes, wat resulteert in minder stukken lopen en het verleggen van persoonlijke grenzen. Na een aantal ’ten minutes’ bereiken we de boomgrens en duiken we het groene woud in. Daar hebben de trails meer flow kunnen we minutenlang afdalen, dit is genieten!
Onderweg komen we nog een ouder stel tegen dat wandelend omhoog gaat. Onze gids is resoluut en laat hen eerst voorbij gaan. Dit alles gepaard met een welgemeende glimlach en een ‘schönen Tag’. Ook hier blijkt frictie tussen mountainbikers en andere recreanten en Jan probeert een ambassadeur voor de sport te zijn en straat dat in alles uit. Wat mij brengt naar iets wat ik vergeet te vertellen over het kleine koebelletje wat wij allemaal aan ons stuur hebben hangen. In plaats van een gewone bel of het gebruik van onze stem, horen andere berggebruikers ons aankomen doordat het belletje rinkelt als wij fietsen. Mensen kijken verbaast om en als wij ze passeren moeten de meeste wel even lachen. ‘Positive vibes’, aldus onze gids.
Na nog wat toffe trails nemen we een afslag te laat en belanden we op een té technische trail waarbij we geregeld af moeten stappen. De moeilijkheid zit hem in de combinatie van te steile en smalle afdalingen met grote drops van rotsen. Ook hier werden wat grenzen verlegd, maar waren sommige grenzen niet eens binnen bereik.
Een prachtige trail door een dicht bebost gebied
Na een prima lunch met panorama-uitzicht was het tijd voor een prachtige trail door een dicht bebost gebied. Deze trail heeft wat minder technische uitdaging en gaat wat meer geleidelijk naar beneden. We rijden langs kleine beekjes die gebruikt worden als irrigatie, zien een grote waterval, overwinnen nog wat kleine klimmetjes (ten minutes) en genieten vooral van de sprookjesachtige omgeving. In het dal aangekomen vieren we met een biertje dat we wederom zonder kleerscheuren de dag zijn doorgekomen. Ook maken we nog wat ’ten minutes’ grapjes en nemen daarna afscheid van Jan.
Voordat we gaan eten hebben we nog wat tijd over en ik besluit wat beelden te gaan schieten in het dorpje. De huizen en hotels zien eruit zoals je ze verwacht in een Zwitsers dorp. Er zijn grasvelden met schapen, houten hutten, overal paarse bloemen en veel mensen die genieten van de frisse buitenlucht. Ook dit was weer een topdag!
Mountainbiken in Verbier
De rit van Grächen naar Verbier duurt zo’n twee uur en bestaat wederom uit adembenemende vergezichten. Als we Verbier inrijden merk ik direct dat de vibe hier anders is dan in de vorige twee dorpen. Overal rijden mountainbikers, er zijn meer shops voor mountainbiken en er is meer horeca. Daarnaast voelt het ook aan als een plek waar de elite naartoe komt om te skiën in de winter. Dit leid ik af aan de meerdere Ferrari’s en McLarens die we passeren. Later horen we dat ook Madonna hier een appartement heeft en er ook een ‘royal family’ regelmatig te vinden is.
Omdat we door de reis wat later zijn, gaan we direct naar de fietsverhuur, stellen we de fietsen af en zitten we binnen een uur in de gondel. Onze nieuwe gids heet ook Jan, dus dat is makkelijk. Verbier ligt op ongeveer 1500 meter en de gondel brengt ons naar 2200 meter. Daar rijden we eerst een stuk over een bergkam om daarna uit te komen bij een mooi stuk singletrail. We rijden vandaag een aantal segmenten van de ‘Grand Raid’ een race die een dag later gehouden wordt. Daarover later meer.
Mountainbike Walhalla
De trails hier zijn weer heel anders dan de vorige dagen, we bevinden ons namelijk in het bikepark van Verbier. Dit houdt in dat de trails aangelegd zijn, technische uitdaging bevatten (jumps, drops en northshores) en alleen gebruikt voor mountainbiken. Voor ons drieën is het de eerste keer dat we dit soort trails rijden, dus het is even wennen. Er komt een bepaalde techniek kijken bij het nemen van diepe bochten, je moet je remmen voor de bocht loslaten en dan je fiets op een bepaald moment in de bocht duwen. Dit verloopt nog niet vlekkeloos, maar het zorgt wel voor veel fun!
Omdat het al tijd is voor lunch nemen we een gondel naar Fontanet op 2475 meter. Daar aangekomen begint ons film- en fotografiehart sneller te kloppen. We zien een prachtige richel en beslissen we deze eerst even op beeld te zetten voordat we onze nodig koolhydraten weer tot ons nemen. De hut waar we gaan eten ligt toch in het zicht, daar zijn we zo…
Het fotomoment levert ons een aantal prachtige platen op en met een voldaan gevoel volgen we onze gids. We grappen nog even over ’ten minutes’ als we de naar de hut wijzen. Dit blijkt een tegenvaller, want de route die we moeten mountainbiken bestaat voornamelijk uit rotsen. En hoewel we aardig af kunnen dalen over dit soort secties, is het klimmen toch een heel ander verhaal. Voor de gelegenheid is ook enduro-rijder en Verbier-ambassadeur Ludo May aangesloten. Hij blijkt een serieuze berggeit en springt met zijn fiets alle kanten op. Al lopende wissel ik mijn blik van zijn skills naar de berghut. Ten minutes…
Na onze welverdiende lunch staat alleen afdalen nog op het programma. Dit start met een trail langs een prachtig slingerend beekje, hier en daar wat technische rotssecties en prachtige uitzichten. Daarna rijden we een stuk fireroad, belanden we tussen een kudde koeien en rijden we een stuk van de kunstroute. Langs de route staan verschillende soorten kunst en Dirk zegt lachend: ’they have to place some art, because the view is so boring’.
Het laatste gedeelte van de dag bestaat uit een stuk bikepark (inclusief jumpline). Ik besef dat dit het laatste moment is om nog even keihard te genieten van de prachtige trails en natuur van Zwitserland. Met alle nieuwe kennis en ervaring ga ik zelfverzekerd de berg af en verleg weer wat grenzen. Ik durf zelfs wat kleine sprongen te wagen. Beneden aangekomen geven we elkaar high fives met een big smile. Dit was echt een hele toffe dag!
Grand Raid van Verbier naar
In de avond ontmoeten we de organisator van de ‘Grand Raid’. Dit is een serieuze wedstrijd waarbij de bikers 125 kilometer en 5025 hoogtemeters moeten mountainbiken. De start is in de volgende ochtend in Verbier en eindigt in Grimentz. Er zijn ook kortere afstanden te rijden. Je start dan in Nendaz (93 km), Hérémence (68 km) of Evoléne (37 km). Wij zullen aanwezig zijn bij de start om 05:30 en daarna op zo’n 2000 meter gaan kijken. Vroeg op, dus vroeg naar bed, maar eerst even een klein beetje meepakken van de bruisende sfeer van het dorp.
De vroege ochtend voelt zwaar aan, maar op straat is het al een mierennest van mountainbikers en toeschouwers. Ongeveer 700 deelnemers zullen starten in Verbier. Na de start begint voor hen gelijk een flinke klim en dat geeft ons de tijd om met de auto naar de bergtop te gaan. Daar aangekomen worden we getrakteerd op een mooie zonsopkomst en kunnen we wat mooie beelden schieten van de passerende mountainbikers.
Bij het uitzwaaien van de laatste mountainbiker betekende het voor mij ook het uitzwaaien van Zwitserland. Maar ik kan terugkijken op een hele toffe reis die mij heeft verrijkt. Ik ben in drie dagen enorm gegroeid in het mountainbiken. Daarnaast heb ik heb gezien dat mountainbiken echt een cultuur kan zijn en dat het nog steeds aan het groeien is. Ik heb naast het fietsen ook mogen genieten van het prachtige Zwitserland. De eindeloze bergen, de schone lucht, het heerlijke eten en de prachtige architectuur.
eindeloze bergen, de schone lucht, het heerlijke eten en de prachtige architectuur
Is er dan niets negatiefs te noemen hoor ik je denken. Jawel, de kosten van leven in Zwitserland zijn hoog. Dus als je wat minder te besteden hebt, dan moet je goed uitzoeken waar je voordelig kan verblijven, huren en eten. Maar ik kan je wel verzekeren, het is het allemaal waard!
Met een grote glimlach stap ik de trein in en terwijl ik een stuk van mijn veel te grote reep Toblerone afbreek bedenk ik wat een toffe ervaring dit was.
Vijf tips voor mountainbiken in de Zwitserse Alpen
01. Ga mountainbiken onder begeleiding van een gids. Een gids kent het gebied en kan goed beoordelen welke trails geschikt zijn voor jou. Daarnaast kan hij je veel vertellen over het gebied en waar je kunt eten. En het is natuurlijk handig als je weet hoeveel ’ten minutes’ je nog moet klimmen.
02. Neem het openbaar vervoer tussen de verschillende gebieden in. Het openbaar vervoer rijdt op tijd, heeft goed aansluitingen en is comfortabel. Daarnaast is het ook ingericht op mountainbikers. Je kunt je fiets in de trein stallen en bij bussen kan je ze aan de achterkant ophangen.
03. Ben je met je familie of gezin, dan is Grächen de uitgelezen plek om te verblijven. Er zijn heel veel mogelijkheden en activiteiten voor (kleine) kinderen. Naast alle leuke dingen die er te doen zijn is er ruim voldoende mogelijkheid om te gaan mountainbiken.
04. Elk gebied kent zijn uitdagende routes om te mountainbiken, maar voor de meeste variatie moet je naar Verbier. Wat die plek nog aantrekkelijker maakt is het bikepark. Beginners tot pro’s kunnen hier op hun eigen niveau hun uitdagende trails vinden.
05. Love it or hate it, maar de e-mountainbikes zijn in opmars. En ik begrijp waarom het een interessante keus is. Zonder al te veel moeite naar boven fietsen en daarna naar beneden knallen. Er zijn steeds meer gidsen en fietsverhuurders die deze vorm van mountainbiken onder de aandacht brengen. Zo wordt hoogtemeters maken voor mensen met een mindere conditie ook aantrekkelijk.
Video-impressie
Van mijn reis heb ik ook een korte video-impressie gemaakt. Van de meer dan honderd gigabyte aan beeldmateriaal is dit de selectie van mooiste beelden. De andere beelden zal ik verwerken in één of meerdere vlogs, want het zou zonde zijn om daar niets mee te doen!
Lees hier meer over actieve reizen naar Wallis
Mijn naam is André en in de zomer van 2016 ben ik de uitdaging met mijzelf aangegaan om alle officiële mountainbikeroutes van Nederland te gaan rijden. De beelden van mijn ultieme MTB Challenge bekijk je hier of op mijn Youtube kanaal.